Σημ. Το δ' και τελευταίο ταξίδι με το σαλιγκαράκι Νο.1

Πρωτοδημοσιεύθηκε 09/02/2009 στο https://greekmotorhomers.wordpress.com

Πρωινό καφεδάκι στην παραλία και μια βόλτα από την Ελένη στα ενδότερα της Παναγιάς αλλά και στην παραλία του οικισμού .... απολαύστε τις εικόνες που αποθανάτισε στο video που πάλι συνέθεσε με ιδιαίτερη φροντίδα εδώ και 2 μήνες και όπου περίμενε εμένα τον αχαΐρευτο να γράψω κάποιο κειμενάκι για να βγει από τα αζήτητα!

Αναχωρήσαμε από τον Αλμυροπόταμο, με κατεύθυνση την Κύμη. Κινηθήκαμε προς Λέπουρα και από εκεί προς Νεοχώρι και Στόμιο με μια παράκαμψη στο Αυλωνάρι. Εκεί στην είσοδο του χωριού, αδυνατώντας να συνεχίσουμε, "ιδρώσαμε" κάνοντας μανούβρες οπισθοχώρησης είχαμε την πρώτη απώλεια, το άνω και πίσω ενδεικτικό φως του αυτοκινήτου, μάλλον κάποιο κλαδί ... κλαδέψαμε! Δεν το αντιληφθήκαμε εκείνη τη στιγμή, αλλά αρκετές ώρες μετά στην αναχώρηση από Ερέτρεια. Το βέβαιο είναι ότι η απώλεια αυτή στάθηκε αφορμή για ..... την μεγάλη αλλαγή! Θα δούμε πως, ας κάνουμε λίγο υπομονή.

Το κυριακάτικο ηλιόλουστο πρωινό της 14ης Δεκεμβρίου μας βρίσκει στην παραλία της Κύμης, όπου μετά από μια σύντομη βόλτα και έχοντας εξοπλισθεί με 3 εφημερίδες (ξέρετε από αυτές που η κάθε μια ζυγίζει 2 κιλά) εισβάλουμε στο cafe-bar "Το πέτρινο του 1887". Το μεράκι των ιδιοκτητών αναμφίβολα συνέβαλε στη διαμόρφωση ενός βιομηχανικού χώρου του 190υ αιώνα σε ένα ιδιαίτερα ζεστό χώρο ψυχαγωγίας. Φυσικά κυριαρχεί η πέτρα και το ξύλο και βέβαια η ιδιαίτερη ευγενής συμπεριφορά όλου του προσωπικού. Αν κάποια στιγμή ο δρόμος σας φέρει από την παραλία της Κύμης, μην αμελήστε να το επισκεφθείτε. Προτείνω άνευ ενδοιασμού να δοκιμάσετε τον espresso καφέ και αν είναι περίοδος Χριστουγέννων, επιβάλλεται να γευθείτε τα μελομακάρονα από τον πάγκο του bar. Σ' αυτό το σημείο κανονίσαμε και τη συνάντηση με τους φίλους μας Γιώργο και Βάσω στην Ερέτρεια για μεσημεριανό ή καλύτερα απογευματινό φαγητό.

Κάπως βιαστικά αναχωρήσαμε από την Παραλία Κύμης και κινηθήκαμε προς την Κύμη επιλέγοντας διαφορετική διαδρομή επιστροφής. Ο χρόνος πίεζε αφάνταστα και δεν μπορέσαμε να περιδιαβούμε την Κύμη και έτσι κινηθήκαμε προς Βίταλα, Κόνιστρες και από εκεί προς Χάνια και Λέπουρα όπου στρίψαμε δυτικά προς Αλιβέρι. Περάσαμε Αμάρυνθο και νάσου η Ερέτρεια όπου άρχισε να σκιάζεται από σύννεφα που προμήνυαν βροχή. Σταθμεύσαμε στο λιμάνι, δίπλα στην προβλήτα των ferry boats προς Ωρωπό. Ο χώρος ενδείκνυται για στάθμευση αυτοκινούμενων, κανένας δεν μας ενόχλησε για 4 ώρες περίπου και μάλλον λόγω εποχής, αλλά δεν ξέρω τι γίνεται άλλες εποχές .... ίσως τότε οι λιμενικοί δεν χαρίζονται!

Το ραντεβού μας με τους φίλους που ήρθαν από Αθήνα μάλλον θα πρέπει να θεωρηθεί ως τυπικό δείγμα βρετανικής συνέπειας. Βέβαια, δεν θέλει και πολλή σκέψη ..... η πρώτη μας έννοια ήταν η αναζήτηση της κατάλληλης ψαροταβέρνας .... προσπάθεια πανεύκολη αν αναλογισθείτε την πληθώρα των ταβερνών παρατεταγμένων στην παραλία της πόλης. Χταποδάκι, μπακαλιάρος, μαριδίτσα και κρασάκι ανέβασαν τη διάθεση της παρέας και συνάμα κάλμαραν τα έντονα παράπονα των πεινασμένων στομαχιών μας. Η αποχώρηση από την ταβέρνα συνοδεύτηκε από την πρώτη βροχούλα της ημέρας και για το λόγο αυτό βρήκαμε προστασία σε cafe της παραλίας όπου μας δόθηκε η ευκαιρία να αποθανατίσουμε τα παιχνίδια της φύσης. Χαρείτε στο video το ουράνιο τόξο, καιρό είχαμε να δούμε τα χρώματα της ίριδας απλωμένα τόσο πολύ στον ουράνιο θόλο.

Η ώρα ήταν περίπου 8 το βράδυ και η βροχή άρχισε να δυναμώνει όταν αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής μέσω της Χαλκίδας. Στην εκκίνηση του σαλιγκαριού μας διαπίστωσα ότι τα φώτα του ταμπλό δεν άναβαν και μ' έζωσαν τα "φίδια". Σύντομα κατάλαβα ότι η αιτία ήταν κάποιο βραχυκύκλωμα από τη βίαια "αφαίρεση" της ενδεικτικής λυχνίας του αμαξώματος του αυτοκινήτου. Οφείλω να παραδεχθώ ότι έπεσε η διάθεση για δύο λόγους, πρώτον λόγω της απροσεξίας μου στο Αυλωνάρι και δεύτερο - πιο σημαντικό - η αδυναμία θέασης των οργάνων ελέγχου. Βλέπετε δεν διαθέτω μάτια νυχτερίδας .....

Φτάσαμε στην Ανάβυσσο και μέχρι τότε ούτε που μας πέρασε από το μυαλό ότι αυτό ήταν το τέταρτο και τελευταίο ταξίδι με το σαλιγκαράκι μας! Ναι όσο περίεργο και αν φαίνεται, ένα μικρό ενδεικτικό φωτάκι του, που το αμολήσαμε κάπου στο Αυλωνάρι, μας έφερε - μερικές μέρες μετά όταν πήγα να το προμηθευτώ από την αντιπροσωπεία - στο σημείο να διαπραγματευθώ την αλλαγή του αυτοκινήτου με ένα άλλο (μην ρωτήστε πως και γιατί .... άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και ιδιαίτερα Μυτιληνιού), το Chausson Flash 3, το οποίο πλέον είναι το νέο μας σαλιγκαράκι με τον κωδικό Νο.2 και αυτό είναι πλέον που θα μας μεταφέρει στους τόπους των νέων εξορμήσεων μας.

Πάντως η απόφαση αυτή, οφείλουμε να ομολογήσουμε, δεν ήταν καθόλου εύκολη καθώς το σαλιγκαράκι μας, Νο.1, πέραν του ότι μας επέτρεψε να ζήσουμε τα νεανικά μας όνειρα και να γνωρίσουμε νέους φίλους, είναι ουσιαστικά ο "πρωτεργάτης" αυτού του ιστολογίου στο οποίο καταθέτουμε τις προσωπικές εμπειρίες μας και συζητάμε με τους φίλους μας αλλά και τους λάτρεις των αυτοκινούμενων!

Αναμφίβολα, το ταξίδι μας αυτό κλείνει απότομα και το τέλος του ήταν απρόσμενο. Δύσκολα να περιγράψεις μερικές φορές ενδόμυχα συναισθήματα και ακόμα δυσκολότερο να βάλεις ένα τέλος. Μεταξύ μας, κάπου εδώ θα πρέπει να αναζητήσει κάποιος και την συγγραφή αυτού του κειμένου .... που τόσο πολύ άργησε! Ευτυχώς όμως υπάρχει μια νέα αρχή ....