Πέρασε σχεδόν ενάμισης μήνας, από τότε που αγοράσαμε το σαλιγκαράκι μας και το μόνο που κάναμε ήταν σχεδόν κάθε μέρα να το επισκεπτόμαστε στο χωράφι που το είχαμε σταθμεύσει δίπλα στο σπίτι μας. Βέβαια, κάναμε κάποιες βόλτες, όχι μακρύτερα από 10 χιλιόμετρα για να το … διατηρούμε σε φόρμα. Περιμέναμε βέβαια πως και πως την εθνική μας εορτή που μας προσέφερε μια πρώτης τάξης ευκαιρία για …… 5ημερη απόδραση (από Πέμπτη βράδυ 24/10 μέχρι Τρίτη βράδυ 28/10/2008).

Έτσι με ενθουσιασμό και μ’ αγωνία συνάμα ξεκινήσαμε την Πέμπτη το βράδυ από Ανάβυσσο, αφού για μια ακόμα φορά δοκιμάσαμε την καλή λειτουργία όλων των συσκευών του (με την τηλεφωνική υποστήριξη – ακόμα για μια φορά – του πρώην ιδιοκτήτη του ο οποίος, δίχως να δυσανασχετεί και μάλιστα με ευγένεια, απαντούσε σε όλα τα ερωτήματα των …. πρωτάρηδων). Ο απώτερος προορισμός μας ήταν η Καστοριά ….. να μην κάνουμε μια έκπληξη και στον μικρό μας γιο που μόνο σε φωτογραφίες είχε δει το νέο οικογενειακό απόκτημα. Η πρώτη ευχάριστη έκπληξη προήλθε από την άνεση που ένιωσα οδηγώντας το τη νύχτα κάτι που αποφεύγω τα τελευταία 10 χρόνια και βέβαια η παντελής έλλειψη άγχους για το πότε θα φτάσουμε και που θα βρούμε να κοιμηθούμε! Απλά, ταξιδεύεις όσο θέλεις, σταματάς όπου σε βολεύει ή σου αρέσει και ξεκουράζεσαι πραγματικά όταν η κούραση σε καταβάλει!

Τα Καμένα Βούρλα, έχοντας τα καθιερώσει ως την αναγκαία στάση μας στις διαδρομές προς βόρεια, έλαχε να είναι και το σημείο που κατέκτησε το προνόμιο της πρώτης μας διανυκτέρευσης στο αυτοκινούμενο σπιτάκι μας. Σταθμεύσαμε πάνω στον κεντρικό παραλιακό δρόμο και σε σημείο που επιλεξαμε έτσι ώστε να απολαύσουμε χωρίς φυσικό εμπόδιο τον πρωϊνό καφέ μας αγναντεύοντας τον ευβοϊκό κόλπο (βλ. το video και με την ευκαιρία μπράβο στη δημιουργό του!). Τον καφέ και την θέα, τα απολαύσαμε αλλά για τον ύπνο, δεν μπορούμε να το πούμε. Μάθημα 1: Δεν σταθμεύεις σε κεντρικό δρόμο γιατί η διέλευση των ταχέως κινούμενων αυτοκινήτων προξενεί ταλαντώσεις στο αμάξωμα λόγω αιφνίδιας μεταβολής της πίεσης (μας το δίδαξε ο Bernoulli εδώ και ενάμισυ περίπου αιώνα, αλλά εμείς το ξεχάσαμε!). Μάθημα 2: Φροντίζεις κατά τη στάθμευση, το αυτοκίνητο να είναι κατά το δυνατό σε οριζόντια θέση αλλιώς δυσκολεύεσαι να ισορροπήσεις μέσα σ’ αυτό και όταν ξαπλώνεις τότε εκ των πραγμάτων «κατρακυλάς» στο κρεββάτι τρώγοντας κλωτσιές από τη σύντροφο σου μιας και διάλεξε λάθος μεριά στο κρεββάτι! Ο ύπνος μας, εκ των πραγμάτων, στο ναδίρ αλλά η διάθεση μας στο ζενίθ! Πρωϊνή μικρή βόλτα στην παραλία και μετά τον καφέ, περιμένοντας το άνοιγμα των καταστημάτων, προμήθεια δολώματος για ψάρεμα! Εκεί μας πρότειναν να πάμε στο Αχλάδι βεβαιώνοντας μας ότι κάτι μπορεί να πιάσουμε. Το Αχλάδι Φθιώτιδας είναι ένα παραλιακό χωριό με όμορφες γραφικές ακρογιαλιές λίγα χιλιόμετρα μετά την Στυλίδα. Σταθμεύσαμε στην άδεια ανατολική παραλία του και τα «ψαροκάλαμα» βγήκαν στο προσκήνιο! Ιδιαίτερα απόλαυσα το ψάρεμα και αυτό φυσικά συσχετίζεται από την ηρεμία του τοπίου, το ψυχικό και πνευματικό γαλήνεμα συνέπεια του πρώτου και της εν γένει διάθεση μας και βέβαια από το ….. αποτέλεσμα (αν δεν με πιστεύετε, δείτε τις φωτογραφίες στο videoστο σχετικό σημείο)! Κατά τις 8 το βράδυ αναχωρήσαμε από την παραλία στο Αχλάδι με κατεύθυνση τη Λάρισα. Ποια θα ήταν η δεύτερη νυχτερινή στάση μας? Δεν μας ένοιαζε …. βλέποντας και κάνοντας!

Πάλι βραδινή οδήγηση, πολύ ξεκούραστη επίσης αυτή και έτσι φτάσαμε στη Λάρισα, γενέτειρα πόλη του φίλου μας του Νίκου. Περνώντας από την πόλη αποφασίσαμε να συνεχίσουμε για Ελασσόνα που είναι χτισμένη αμφιθεατρικά στους πρόποδες σειράς λόφων, στη νότια πλευρά του Ολύμπου. Την Ελασσόνα διασχίζει ο Ελασσονίτης ποταμός, ο οποίος συμβάλλει με τον Τιταρήσιο και εκβάλλει στον Πηνειό. Το ποτάμι χωρίζει την πόλη σε δύο μέρη, την παλιά πόλη που είναι χτισμένη στους πρόποδες του λόφου της Ολυμπιώτισσας και στη νέα πόλη που απλώνεται στη δεξιά όχθη του ποταμού. Τα δύο μέρη της πόλης συνδέουν τρεις γέφυρες και ένα παλιό τοξωτό γεφύρι, που αποτελεί αξιοθέατο της Ελασσόνας. Με την άδεια της «αστυνομίας» σταθμεύσαμε στην κεντρική πλατεία της πόλης και απολαύσαμε φαγητό και εξυπηρέτηση στην ταβέρνα του Στεργιούλα που είναι στην πλατεία (δεν χρειάζεται δηλαδή να ψάξετε ιδιαίτερα). Αν περάσετε από εκεί, δοκιμάστε τους μεζέδες του και θα πρότεινα ιδιαίτερα τις ψητές σαρδέλες! Αναφορικά με την επιλογή του χώρου στάθμευσης για τη δεύτερη διανυκτέρευση μας, το μόνο που έχουμε να πούμε είναι ότι είμαστε …. οι πιο κακοί μαθητές καθώς τα προαναφερθέντα μαθήματα δεν τα λάβαμε υπόψη και ακόμα χειρότερα ξυπνήσαμε από το τηλέφωνο του σταθμού ταξί που χτύπαγε ασταμάτητα και κανένας δεν το σήκωνε! Παρόλο αυτά, μάλλον κοιμηθήκαμε καλύτερα διατηρώντας τη διάθεση μας στα ύψη! Πάντως αν αποφασίστε διανυκτέρευση στην Ελασσόνα, προτιμήστε σαν χώρο στάθμευσης το μεγάλο (οριζόντιο!) parking κάτω από την κεντρική πλατεία της πόλης.

Μετά από τον πρωινό καφέ μας στο σαλονάκι μας ξεκινήσαμε για τα Σέρβια, μια από τις σημαντικότερες πόλεις του Ν. Κοζάνης. Βρίσκονται στις Β.Δ. απολήξεις των Πιερίων ορέων, 26 χλμ. Ν.Α.της Κοζάνης. Η ονομασία «Σέρβια» προέρχεται από το λατινικό ρήμα «servo» που σημαίνει «φυλάσσω». Η «Τεχνητή λίμνη Σερβίων» δημιουργήθηκε μετά το 1973 όταν γέμισε η λεκάνη του ποταμού Αλιάκμονα μετά την κατασκευή του φράγματος «Πολυφύτου», που βρίσκεται στα όρια του δήμου Σερβίων και του Δήμου Βελβεντού. Το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο της ΔΕΗ (τρεις μονάδες των 125 ΜW) βρίσκεται κοντά στον εγκαταλειμμένο οικισμό του Πολύφυτου του Δήμου Βελβεντού. Στη τεχνητή λίμνη Σερβίων υπάρχουν διάφορα είδη ψαριών (γουλιανοί, γριβάδια, πέρκες, κέφαλοι, κλπ.), τα οποία ψαρεύουν τόσο οι επαγγελματίες όσο και οι ερασιτέχνες ψαράδες (Σημ. πολλές φορές έχουμε περάσει από εκεί, αλλά ποτέ δεν δοκιμάσαμε να ψαρέψουμε, μάλλον πρέπει να το κάνουμε κάποια στιγμή). Πλησιάζοντας στα Σέρβια ειδοποιήσαμε τον αγαπητό φίλο μου Βαγγέλη που μένει με την οικογένεια του στη Λευκοπηγή. Αν κάνεις τον έξυπνο νομίζοντας ότι καταλαβαίνεις τις οδηγίες που σου δίνουν για να πας σε κάποιο μέρος και δεν εμπιστεύεσαι το GPS σου, τότε καλά να πάθεις! Μετά από κάποιες βόλτες περιφερειακά της Κοζάνης (πάντως με τις πέρα-δώθε βόλτες είδαμε αρκετά χωριά που αλλιώς δεν θα τα βλέπαμε ποτέ) και αφού αποφάσισα πλέον να εμπιστευτώ το GPS επιτέλους φτάσαμε! Με την ευκαιρία, πήραμε το μάθημα Νο. 3: Να εμπιστεύεσαι πάντα το GPS σε άγνωστα μέρη!

Ο Βαγγέλης και η Δέσποινα μας υποδέχθηκαν στο σπίτι τους με ιδιαίτερη χαρά και στενοχωρέθηκαν που δεν θα τους συντροφεύαμε στο μεσημεριανό φαγητό. Πολύ αγαπητοί φίλοι που ξέχωρα από τα ωραία μεζεδάκια και γλυκίσματα φτιαγμένα από τα χέρια της Δέσποινας, μας φόρτωσαν με «πεσκέσια» αφού πρώτα μας έκαναν να ζηλέψουμε για τον τρόπο ζωής τους! Ναι φίλε Βαγγέλη, είναι επιλογή τρόπου ζωής και τώρα μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι …. σοφά έπραξες!

Αναχωρήσαμε με ωραία συναισθήματα από τη Λευκοπηγή με κατεύθυνση τον τελικό προορισμό μας …. την Καστοριά, μια πόλη που την πρωτοείδαμε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και γνωρίσαμε την τελευταία πενταετία κατά τη διάρκεια των συχνών επισκέψεων μας λόγω των σπουδών του γιου μας στο εκεί ΤΕΙ. Το σαλιγκαράκι μας το «εγκαταλείψαμε» μπροστά στη λίμνη για να απολαμβάνει την ανεπανάληπτη θέα της ιδιαίτερα κατά την ανατολή και εμείς «καταλάβαμε» τη γκαρσονιέρα του Άγγελου. Πάντως, δεν έμεινε μόνο του καθώς ως «κράχτης» προσκάλεσε, για παρέα, δύο ακόμα! Συναδελφική αλληλεγγύη και αύξηση του αισθήματος της ασφάλειας!

Την Κυριακή, 26/10/2008, κατευθυνθήκαμε στην γιορτή του κάστανου στο Καστανόφυτο ένα χωριό που απέχει 30 χιλιόμετρα, νοτιοδυτικά, από την πόλη της Καστοριάς και είναι χτισμένο σε υψόμετρο περίπου 1.000 μέτρων στους πρόποδες των Οντρίων, βουνό ταυτισμένο με την ζωή των κατοίκων της περιοχής. Το όνομα του χωριού προέρχεται από τις καστανιές, αρκετές από τις οποίες πρέπει να είναι αιωνόβιες, που το περιβάλλουν και ο επισκέπτης θα εντυπωσιαστεί από την μοναδικότητα του φυσικού τοπίου με το σύμπλεγμα πανύψηλων βράχων στη θέση «Κοπέλα». Πρόκειται για μια τοποθεσία σπάνιας ομορφιάς, με ποικιλόμορφα πετρώματα γεμάτα απολιθώματα που μαρτυρούν την ύπαρξη θαλάσσιας ζωής στο μακρινό παρελθόν, αλλά και με το μεγαλύτερο σπήλαιο τις περιοχής με σταλακτίτες και σταλαγμίτες, το οποίο όμως δεν επισκεφθήκαμε καθώς για την ύπαρξη του ενημερωθήκαμε μερικές μέρες αργότερα όταν επιστρέψαμε στη βάση μας (Μάθημα 4: Πριν ξεκινήσεις για κάπου, ψάξε-ρώτα-μάθε για τα ενδιαφέροντα αξιοθέατα του τόπου που πρόκειται να επισκεφθείς! Ποιός ξέρει πότε θα επανέλθεις?). Στο Καστανόφυτο, πάνω από 20 χρόνια, διοργανώνεται τον Οκτώβριο η «γιορτή του κάστανου» που αποτελεί θεσμό για την ευρύτερη περιοχή. Οι εκδηλώσεις γίνονται στο προαύλιο χώρο του λαογραφικού μουσείου που δημιουργήθηκε και διατηρείται με ιδιαίτερη φροντίδα και αξίζει να το επισκεφθείτε αν ποτέ το φέρει ο δρόμος σας από εκεί. Οι ποσότητες των κάστανων που ψηνόταν στις θράκες δεν είχαν τελειωμό και δίπλα μια μεγάλη χύτρα για τους λάτρεις του βραστού κάστανου. Το κρασί έρεε άφθονο και η μουσική με τα συγκροτήματα λαογραφικών χορών διατηρούσαν τη διάθεση ανεβασμένη. Πάντως προσωπικά οφείλω να πω αυτά που πραγματικά απόλαυσα ήταν τα σουβλάκια που πήραμε και … ξαναπήραμε στην είσοδο του χώρου της εκδήλωσης. Πιστέψτε με, πολύ καλή ποιότητα το κρέας και άριστο το ψήσιμο τους! Καιρό είχα να γευθώ τέτοια σουβλάκια!

Σχεδόν όλη τη διάρκεια της Δευτέρας το γονεϊκό «συνεργείο» επιδόθηκε σε εργασίες οικιακού χαρακτήρα και αναχωρήσαμε βράδυ (10 μμ) με κατεύθυνση Καλαμπάκα μέσω Γρεβενών. Η βραδιά καταπληκτική και αυτό βοήθησε πολύ για να απολαύσω ακόμα μια φορά βραδινή οδήγηση και μάλιστα σε δρόμο με αρκετές στροφές μετά τα Γρεβενά. Μοναδική παρέα η μουσική καθώς η σύντροφος μου προτίμησε να κοιμηθεί εγκαινιάζοντας κατ’ αυτό τον τρόπο και τον «εν κινήσει» ύπνο! Σταθμεύσαμε στην Καλαμπάκα, σε κεντρικό δρόμο που οδηγεί στα Μετέωρα, κατά τις 1πμ. Ακόμα μια φορά …. δεν μάθαμε το μάθημα μας, μιας και σταματήσαμε σε κατωφέρεια! Άντε να δούμε πότε θα βάλουμε μυαλό! Πάντως η όποια ταλαιπωρία λόγω της κατωφέρειας, ξεχάσθηκε το πρωί αγναντεύοντας τους βράχους των Μετεώρων, πίνοντας το καφεδάκι μας και συζητώντας τις εντυπώσεις μας!

Αναχωρήσαμε από Καλαμπάκα, προς Καμένα Βούρλα πάλι, όπου και προγραμματίσαμε να πάρουμε το μεσημεριανό μας μπροστά στη θάλασσα. Ο καιρός καταπληκτικός, κοσμοσυρροή στα μαγαζιά και τα πατριωτικά μας αισθήματα στα ύψη ακούγοντας από τα μεγάφωνα τα τραγούδια της Σοφίας Βέμπο! Βέβαια, ξέχασα να σημειώσω ότι ήταν η ημέρα της εθνικής μας εορτής, η 28η Οκτωβρίου. Φύγαμε κάπως βιαστικά, φοβούμενοι πιθανές καθυστερήσεις στην είσοδο της Αθήνας λόγω της επιστροφής. Τη θέση του καπετάνιου στο τιμόνι, από τα Καμένα Βούρλα μέχρι τέλους της διαδρομής ανέλαβε η Ελένη και οφείλω να ομολογήσω τα πήγε περίφημα! Το σημαντικότερο, της έφυγε όποιος φόβος για την οδήγηση του …. μεγαθήριου μας! Πολύ καλό αυτό μιας και εξασφαλίζεται πλέον η εναλλαγή οδηγών!

Να είμαστε καλά και θα επανέλθουμε με νεώτερα!