Για όσους λένε "το Ευαγγέλιο πρέπει να προσαρμοστεί στους καιρούς μας"! (όσιος Θεόδωρος Στουδίτης)

Επιστολή 8 στον ηγούμενο Συμεών.

"... Γιατί σήμερα, όπως τονίζουν τα άλλα λεγόμενα της οσιότητάς σου, υπάρχει τελείως εσφαλμένη επιλογή και ανυποταξία.

   Σχεδόν όλοι, θα μπορούσαμε να πούμε, στηρίζονται σας ανθρώπινες συνήθειες και στις εξουσίες των καθοδηγητών τους οι οποίες είναι αντίθετες προς τις εντολές του Θεού. Και προτιμούν μάλλον να ακολουθούν τη ζωή του τάδε και του τάδε ηγουμένου, παρά των θεοπνεύστων πατέρων.

   Γι’ αυτό οι ποιμένες, μεταξύ των οποίων πρώτος εγώ, έχουμε κυριευθεί από αφροσύνη και δεν επιζητούμε τον Κύριο, ούτε ακολουθούμε τα ίχνη της άμεμπτης και σταθερής ζωής, αλλ’ ενεργούμε σαν να πάλιωσε ο νόμος του Θεού και έγινε ανενεργό το Ευαγγέλιο και ατόνησαν οι πνευματικοί θεσμοί και, για να πω και το πιο βλάσφημο, σαν να έχει αλλοιωθεί ο αναλλοίωτος Θεός.

   Γιατί αυτό σημαίνει το ότι λένε και κατηγορούν τους χρόνους και τις ημέρες και τις γενεές, λέγοντας ότι ήταν διαφορετικές εκείνες και διαφορετικές αυτές.
Εγώ όμως ανταπαντώ, πώς αυτό δεν συνέβη από τη διαφορά του χρόνου.

   Γιατί ο ουρανός ούτε διαφορετικός έγινε, ούτε ετεροκίνητος, δημιουργός της ημέρας φωστήρας είναι ετερόφωτος, ούτε το σύμπαν φέρεται και κυβερνάται διαφορετικά από την προηγούμενη τάξη. Γιατί, σύμφωνα με τη Γραφή, «Τα στερέωσε, ώστε να είναι απαρασάλευτα για όλους τους αιώνες, και έδωσε πρόσταγμα, το οποίο δεν θα παρέλθει».

   Αυτό όμως έχει συμβεί, αγιώτατε, εξαιτίας της εναλλαγής της ελεύθερης προαίρεσης, η οποία παραμέλησε τον έρωτα του Θεού και παρέδωσε την επιθυμία της στα υλικά, και δεν θέλει, ούτε προτιμά να μιμηθεί τα παραδείγματα της παλιάς δόξας, ούτε να αντιγράψει από την πρότυπη και πατερική θεόμορφη εικόνα, αλλά από τις δύσμορφες και αλλόκοτες και τερατώδεις.

   Γι’ αυτό παρουσιάζουμε τα ψυχικά ινδάλματα, από τα οποία άλλο έχει ένα μέρος ανθρώπινης μορφής και άλλο σκύλου, άλλο ενδεχομένως λεοπάρδαλης, και άλλο ψαριού ή κάποιου άλλου από τα ερπετά, τα οποία η αγιότητά σου τα ερμηνεύει αλληγορικά.

Αυτοί λοιπόν που από άπατη τα ψελλίζουν αυτά, ή ας σχίσουν φανερά τα Ευαγγέλια και τα μαρτυρολόγια και τους νόμους του Κυρίου και κάθε γραπτό μνημείο που μας παρέδωσαν οι άγιοι,

ή, εφόσον δεν το κάμνουν αυτό, αποβάλλοντας το νηπιακό και παράλογο φρόνημα, να γίνουν πραγματικά άνδρες του τελείου αναστήματος του Χριστού, και να βαδίζουν σύμφωνα με τα από τον Θεό παραδιδόμενα λόγια, και να διδάσκουν και τους άλλους.

Ή, εφόσον δεν κάνουν τίποτε από αυτά που ειπώθηκαν, ας κατηγορούν τη δική τους έλλειψη θέλησης και ασωτεία.

Ίσως βέβαια υπάρξει γι’ αυτούς καιρός ανανήψεως.

(ΕΠΕ, Φιλοκαλία τόμος 18Β, σελ. 53-55)

Όταν πρόκειται για την πίστη να μην σιωπούμε! (όσιος Θεόδωρος Στουδίτης)

Επιστολή 81 στον λογοθέτη Παντολέοντα. 

"... Καθόσον είναι εντολή του Κυρίου να μη σιωπάμε όταν κινδυνεύει η πίστη.

Γιατί λέγει να μιλάς και να μη σωπαίνεις και• «Εάν υποχωρεί, δεν ευαρεστείται η ψυχή μου σ’ αυτόν» και• «Εάν αυτοί σιωπήσουν, θα φωνάξουν δυνατά οι πέτρες».

Ώστε, όταν πρόκειται για την πίστη, δεν μπορούμε να πούμε. Εγώ ποιός είμαι; Είμαι ιερέας; Όχι. Άρχοντας; Ούτε. Στρατιώτης; Από πού; Γεωργός; Ούτε και αυτό. Είμαι φτωχός, εξασφαλίζοντας μόνο την καθημερινή μου τροφή. Δεν έχω λόγο, ούτε ενδιαφέρον για το θέμα αυτό.

Αλλοίμονο! Οι πέτρες θα κράξουν, και συ μένεις σιωπηλός και αδιάφορος;

Η αναίσθητη φύση υπάκουσε στον Θεό, και συ μένεις αδιάφορος;

Αυτό που δεν έχει ψυχή ούτε λογοδοτεί στο δικαστήριο, φοβούμενο κατά κάποιον τρόπο την εντολή, βροντοφωνάζει, και συ που πρόκειται να λογοδοτήσεις στον Θεό τον καιρό της κρίσεως ακόμα και για μια λέξη ανωφελή, έστω και αν είσαι ζητιάνος, λες απερίσκεπτα, Τί με νοιάζει γι’ αυτό;

«Αυτά», δεσπότη μου, λέγει ο Παύλος, «τα εφάρμοσα στον εαυτό μου και στον Απολλώ για χάρη σας, για να διδαχθείτε με το παράδειγμά μας, να μη φρονείτε περισσότερο από ό,τι είναι γραμμένο».

Ώστε ακόμα και ο φτωχός την ήμερα της κρίσεως δεν θα έχει καμμιά δικαιολογία, αν τώρα δεν μιλά, γιατί θα κριθεί και μόνο γι’ αυτό.

Και φυσικά δεν θα εξαιρεθεί κανένας από αυτούς που βρίσκονται ψηλά, ούτε και αυτός που φορά το στέμμα. Και η καταδίκη τους θα είναι η ανώτερη που υπάρχει. Γιατί λέγει, «Οι δυνατοί θα δικαστούν αυστηρότερα», και, «Καταδίκη φρικτή θα επιβληθεί στους άρχοντες».

Να μιλάς λοιπόν, κύριέ μου, να μιλάς. Γι’ αυτό και εγώ ο ταλαίπωρος, επειδή φοβάμαι το δικαστήριο, μιλώ.... "

Να μιλάς μέχρι τα θεοήχητα αυτιά του ευσεβούς βασιλιά, γιατί είσαι ένας από αυτούς που υπερέχουν.

(Θεοδωρου Στουδιτη, εκδ. ΕΠΕ Φιλοκαλια τομος 18Γ σελ. 77)

Η ευαισθησία των αγίων απέναντι στην αίρεση & το σχίσμα

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ (+826)

 
  «Διότι το να κοινωνάει κάποιος από αιρετικό… αποξενώνει από το Θεό και καθιστά οικείο με τον Διάβολο» (όσιος Θεόδωρος Στουδίτης)

«Παρακαλώ προφυλάξτε ακόμη τον εαυτό σας από την ψυχοφθόρο αίρεση, η συμμετοχή στην οποία είναι αποξένωση από το Χριστό» (όσιος Θεόδωρος Στουδίτης, επιστολή 60, ΕΠΕ 18Γ, σελ. 17)

 ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΛΙΝΚ

ψάξτε και διαβάστε και κατεβάστε  ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ 18Γ

------------------------
   «…Ερώτηση 3η. Για τις εκκλησίες που βεβηλώθηκαν από τους ιερείς που κοινώνησαν με την αίρεση και κατέχονται από αυτούς. Εάν πρέπει να μπαίνουμε σ’ αυτές για να προσευχηθούμε και να ψάλλουμε.
Απάντηση. Δεν πρέπει να μπαίνουμε καθόλου στις εκκλησίες αυτές με τους τρόπους που αναφέρθηκαν, γιατί είναι γραμμένο «Να, το σπίτι σας εγκαταλείπεται έρημο». Γιατί μόλις μπαίνει μέσα στις εκκλησίες αυτές η αίρεση, φεύγει ο άγγελος που εποπτεύει όλα όσα γίνονται εκεί, σύμφωνα με τα λόγια του μεγάλου Βασιλείου, και ο ναός αυτός γίνεται ένα απλό σπίτι. Γιατί λέγει «Δεν θα μπω μέσα σε εκκλησία πονηρών». Και ο Απόστολος «Ποιά συμφωνία υπάρχει ανάμεσα στον ναό του Θεού και στα είδωλα;»
    «…Η κοινωνία από τους αιρετικούς δεν είναι κοινός άρτος, αλλά δηλητήριο, που δεν βλάπτει το σώμα, αλλά αμαυρώνει και σκοτίζει την ψυχή…Και εάν οι ευχές της λειτουργίας είναι των ορθοδόξων, τί σημασία έχει αυτό, εάν γίνεται από αιρετικούς; Γιατί δεν πιστεύουν όπως πίστευε εκείνος που τις σύνταξε, ούτε και πιστεύουν σ’ αυτά που σημαίνουν οι λέξεις. Γιατί ολόκληρη η λειτουργία εξυμνεί την πίστη, ότι ο Χριστός έγινε αληθινός άνθρωπος, ενώ αυτοί το αρνούνται, αν και το λένε, επειδή φρονούν να μη ζωγραφίζεται αυτός. Είναι δηλαδή σαν να λέγει κάποιος, Πιστεύω σε Πατέρα και Υιό και άγιο Πνεύμα, αλλά φρονεί, ότι ο Πατέρας και ο Υιός και το άγιο Πνεύμα είναι μια υπόσταση με τρία ονόματα, πράγμα που είναι δόγμα του Σαβελλίου, ο οποίος πίστευε ανόητα. Τί λοιπόν, θα πούμε ότι αυτός πιστεύει σε Τριάδα; Καθόλου, έστω και αν το λέγει. Έτσι λοιπόν ούτε εδώ πιστεύει αυτά που λέγει, έστω και αν η λειτουργία είναι ορθόδοξη, αλλά αυτός φλυαρεί ανόητα, η μάλλον εξυβρίζει παίζοντας τη λειτουργία, γιατί και οι γόητες και οι επαοιδοί χρησιμοποιούν θεϊκές ωδές στις δαιμονικές τελετές τους» (ΕΠΕ 4,17. 4,489, 3,387)
    «Η αίρεση δηλαδή στο σύνολο της μοιάζει σαν μια αλυσίδα δαιμονόπλοκη, οπού η μια κρατιέται από την άλλη, και όλες είναι κρεμασμένες σαν από μια κορυφή της ασέβειας και της αθεΐας, αν και διαφέρουν και στη διαφορετική ονομασία και στον χρόνο και στον τόπο και στην ποσότητα και στην ποιότητα και στη δύναμη και στην ενέργεια» (3,207)
    «… Η τέταρτη ερώτηση σου· Εάν υπάρχει εκκλησία στην οποία αυτός που λειτουργεί αναφέρει τον αιρετικό, και ο ορθόδοξος έχει θυσιαστήριο καθαγιασμένο σε σεντόνι η σανίδα, πρέπει να τεθεί αυτό σ’ αυτή την εκκλησία και να λειτουργήσει ο ορθόδοξος;
Δεν πρέπει, αλλά είναι καλύτερα να λειτουργήσει σε ένα συνηθισμένο σπίτι, σε κάποιον διαλεγμένο καθαρό τόπο….» (3,209)
    «Γιατί από την εποχή των 'Αποστόλων και μετέπειτα, πολλές αιρέσεις με πολλούς τρόπους συγκρούστηκαν με την Εκκλησία, και παρουσιάστηκαν παράνομες και αντικανονικές ακαθαρσίες, όπως και τώρα. Αλλ’ όμως αυτή (η Εκκλησία) παρέμεινε με τον τρόπο που προειπώθηκε αδιάσπαστη και άσπιλη, και θα παραμείνει μέχρι το τέλος των αιώνων, με το να απομακρύνονται και να διώχνονται από αυτήν αυτοί που κακώς πίστεψαν και έπραξαν, όπως απομακρύνονται από τα παράλια βράχια τα κύματα που συγκρούονται με αυτά» (3,141)

ΠΗΓΗ

Πώς βαπτίστηκε ο ληστής πάνω στο σταυρό; (οσίου Θεοδώρου Στουδίτου)

Πόσο μεγάλο μυστήριο! 

Μετανόησε ο ληστής· χρειαζόταν νερό για να βαπτισθεί.

Ήταν κρεμασμένος στον σταυρό·

δεν υπήρχε άλλος τόπος να βαπτισθεί, ούτε πηγή, ούτε λίμνη, ούτε βροχή,

ούτε αυτός που θα τελούσε το μυστήριο.

Γιατί όλοι οι μαθητές είχαν φύγει επειδή φοβούνταν τους Ιουδαίους.

Ο Χριστός όμως δεν εστερείτο ναμάτων,

αλλά, αν και ήταν κρεμασμένος στον σταυρό, δημιούργησε νερά.

Επειδή δηλαδή δεν ήταν δυνατόν να μπει στη βασιλεία ο ληστής χωρίς βάπτισμα,

πρόσφερε ο Σωτήρας αίμα και νερό από την τρυπημένη πλευρά του,

για να ελευθερώσει τον ληστή από τα κακά που σήκωνε,

και να δείξει ότι το αίμα έγινε λύτρο αυτών που στηρίζουν τις ελπίδες τους σ’ αυτόν.

(ΕΠΕ,Φιλοκαλια,έργα Θεοδώρου Στουδίτου, 1,61)

Κατηχήσεις του Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου

ΚΑΤΗΧΗΣΕΙΣ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ

(ΜΕΓΑΛΗ   ΚΑΤΗΧΗΣΙΣ)

«Ἕως ἐσμέν ἐνταῦθα, ἑαυτούς ἀποκαθάρωμεν

                                            τῷ πυρί τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ»

ΚΑΤΗΧΗΣΙΣ 1.

Τί λοιπόν ὠφελεῖ τῷ σκληρευομένῳ ἡ σκληρότης καί τῷ ἀπειθεῖ ἡ ἀπείθεια καί τῷ δυσηκόῳ ἡ δυσηκοΐα καί τῷ ὑπερηφάνῳ ἡ ὑπερηφάνεια; Ἤ οὐχί θησαυρίζει ἑαυτῷ «ὀργήν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς καί δικαιοκρισίας Θεοῦ καί ἀποκαλύψεως»; ἤ οὐχί ἔοικε τό ἔργον αὐτοῦ ξύλοις καί χόρτοις καί καλάμοις, καί πληροῦται ἐν αὐτῷ (τό) «εἴ τινος τό ἔργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται·  αὐτός δέ σωθήσεται, οὕτως δέ ὡς διά πυρός»; Καί γάρ ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι τῷ κολαστικῷ πυρί ἀποκαθαρθησόμεθα τῆς ὑλώδους κακίας· μενοῦμεν δέ εἰς τό ἀεί καιόμενοι καί μή κατακαιόμενοι, ἐνορῶντες τήν δόξαν τῶν ἁγίων καί ἐφιέμενοι ταύτης καί ἀποστερούμενοι, καί διά τοῦτο ὀδυρόμενοι καί καταθρηνούμενοι ἀνόνητα καί ἀνήνυτα. Μή οὗν φθάσῃ τις ἡμῶν, τέκνα, εἰς τό μέτρον τοῦτο, μηδέ εἰς τήν στάσιν ταύτην·  ἀλλ’ ἕως ἐσμέν ἐνταῦθα, ἑαυτούς ἀποκαθάρωμεν τῷ πυρί τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ, ἵνα τῆς μελλούσης φλογός ἀπείρατοι διαμείνωμεν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾦ ἡ δόξα καί τό κράτος σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι,νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Μ Ε Τ Α Φ Ρ Α Σ Η

Τί ὠφελεῖ λοιπόν στόν σκληρό ἡ σκληρότητα, στόν ἀπείθαρχο ἡ ἀπείθεια, στόν βαρύκοο ἡ βαρυκοΐα καί στόν ὑπερήφανο ἡ ὑπερηφάνεια; Ἤ μήπως δέν ἀποταμιεύει γιά τόν ἑαυτό του «ὀργή γιά τήν ἡμέρα τῆς ὀργῆς καί δίκαιης κρίσης καί ἀποκάλυψης τοῦ Θεοῦ»; Ἤ μήπως δέν μοιάζει τό ἔργο του μέ ξύλα καί χόρτα καί καλάμια, ὁπότε θά ἐκπληρωθεῖ σ’ αὐτόν τό «ἐάν τό ἔργο κάποιου καεῖ, θά τιμωρηθεῖ, ἐνῶ αὐτός θά σωθεῖ, ἀλλά μέ τέτοιο τρόπο, ὅπως σώζεται κανείς ἀπό πυρκαϊά»; Γιατί στόν μελλοντικό κόσμο θά καθαρισθοῦμε μέ τή φωτιά τῆς κολάσεως ἀπό τήν ὑλική κακία μας, καί θά μείνουμε στήν κατάσταση τοῦ νά καιόμαστε αἰώνια, ἀλλά χωρίς νά κατακαιόμαστε, βλέποντας τή δόξα τῶν ἁγίων καί ἐπιθυμώντας την, ἀλλά θά τήν στερούμαστε, καί γι’ αὐτό θά κλαῖμε καί θά θρηνοῦμε ἀνώφελα. Νά μή φθάσει λοιπόν κανείς μας, παιδιά μου, στό μέτρο αὐτό καί στήν κατάσταση ἐκείνη. Γι’ αὐτό, ὅσο εἴμαστε ἐδῶ, ἄς καθαρίσουμε τούς ἑαυτούς μας μέ τή φωτιά τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά μή γνωρίσουμε τή μελλοντική φλόγα, μέ τή βοήθεια τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στόν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα καί ἡ δύναμη, μαζί μέ τόν Πατέρα καί ἅγιο Πνεῦμα, τώρα καί πάντοτε καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

(Φιλοκαλία 18, Θεοδώρου Στουδίτου Λόγοι, Κατηχήσεις, σελ. 309).

ΠΗΓΗ

Για όσους υπακούουν στους πνευματικούς και σιωπούν, συνταυτιζόμενοι με τους Οικουμενιστές, παρότι αντιλαμβάνονται ότι παραβλέπονται και καταπατούνται οι θείες Εντολές. 

Πηγή: "Καιομένη Βάτος"

ΚΑΤΗΧΗΣΙΣ ΠΕΡΙ EΓΚΡΑΤΕΙΑΣ

ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤHΣ OΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΩΝ AΓΙΩΝ ΕIΚΟΝΩΝ

Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου

Ἀδελφοί καί Πατέρες, τίς ἡμέρες αὐτές πού διερχόμαστε οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἀνθρώπους τίς ὀνομάζουν ἑορτές ἐπειδή τρώγουν καί πίνουν κατ᾽ αὐτές ἀπρεπῶς καί μέ ἀκράτεια, μή γνωρίζοντας ὅτι ἀκριβῶς αὐτές τίς ἡμέρες μᾶς παραγγέλεται ἀποχή κρεάτων κι ὄχι νά καταγινώμαστε μέ μέθες κι ἀσωτεῖες πού εἶναι γνώρισμα εἰδωλολατρικῶν ἑορτῶν. Συνήθεια δέ καί γνώρισμα τῶν Χριστιανῶν εἶναι τό νά εἶναι ὀλιγαρκεῖς καί λιτοδίαιτοι, καί τῆς σαρκός πρόνοιαν μή ποιεῖσθαι εἰς ἐπιθυμίας (Ρωμ. ιγ′ 14), ὅπως διδάσκει ὁ Ἀπόστολος. Ἀλλ᾽ ὅμως τό κακό ἐπεκράτησε σάν νόμος, γι᾽ αὐτό ἄγει καί φέρει τόν κόσμο ὅπως θέλει.

Ἐμεῖς ὅμως ἀδελφοί ἄς ἀποφύγουμε τήν ἀκράτεια καί σ᾽ αὐτά ἀκόμη πού μᾶς ἐπιτρέπεται νά καταλύουμε, ἔχοντας ὑπ᾽ ὄψιν ὅτι ἡ ἀκράτεια εἶναι μητέρα τῆς ἁμαρτίας. Ἐπειδή βέβαια καί ὁ προπάτωρ μας Ἀδάμ, ὅσο ἐγκρατευόταν ἀπό τήν ἀπηγορευμένη βρῶσι στόν Παράδεισο, χαιρόταν καί εὐφραινόταν τρεφόμενος ἀπό τήν παρουσία καί τήν κοινωνία τοῦ Θεοῦ καί τήν μύησι στά μυστήριά Του. Ὅταν ὅμως νικήθηκε ἀπό τήν ἀκράτεια καί γεύθηκε τοῦ ξύλου τῆς παρακοῆς, ἀμέσως ἐξορίσθηκε ἀπό τήν τρυφή τοῦ Παραδείσου κι ἔγινε σ᾽ αὐτόν ἡ ἀκράτεια γεννήτρια τοῦ θανάτου.

Ἔτσι καί οἱ Σοδομίτες, πού ἀπό τήν πολυφαγία ζοῦσαν μέ ἀσέλγεια, ἐπέσυραν τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ πάνω τους, γι᾽ αὐτό καί τούς κατέκαυσε μέ φωτιά καί θειάφι. Μέ τόν ἴδιο τρόπο καί ὁ Ἠσαῦ, πού δελεάσθηκε ἀπό τά λαίμαργα μάτια του, ἀντί ἑνός γεύματος παρέδωσε τά πρωτοτόκιά του καί μισήθηκε καί ἀποδιώχθηκε. Ἀλλά καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἐκάθισε φαγεῖν καί πιεῖν καί ἀνέστησαν παίζειν (Ἔξ. λβ’ 6).

Τέτοια εἶναι κι αὐτά πού γίνονται αὐτές τίς ἡμέρες· διασκεδάσεις δηλαδή καί μέθες, κραυγές καί πηδήματα δαιμονικά, πού διαρκοῦν ὄχι μόνο κατά τήν ἡμέρα ἀλλά καί κατά τό μεγαλύτερο μέρος τῆς νύκτας. Τόσο μεγάλο κακό εἶναι λοιπόν ἡ ἀκράτεια καί ἀπό αὐτήν εἰσῆλθε στόν κόσμο ὁ θάνατος.

Ἐμεῖς ὅμως, ἀδελφοί ἀγαπημένοι ἀπό τόν Κύριο, ὀφείλουμε νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό πού μᾶς λύτρωσε ἀπό τέτοια μάταια πολιτεία καί διαγωγή καί μᾶς ἔφερε σ᾽ αὐτήν τήν μακαρία ζωή, ὅπου δέν ὑπάρχει ἀκράτεια ἀλλά συμμετρία· οὔτε μέθη ἀλλά νῆψις· οὔτε ταραχή ἀλλά εἰρήνη· οὔτε θόρυβος ἀλλά ἡσυχία· οὔτε αἰσχρολογία ἀλλά εὐχαριστία· οὔτε ἀσέλγεια ἀλλά ἁγνότητα καί ἁγιασμός καί σωφροσύνη.

Ἀπό αὐτήν τήν ζωή λοιπόν ἀνέτειλαν οἱ θεοφόροι Πατέρες μας, οἱ ὁποῖοι μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ κατεπάτησαν τά πάθη, ἔδιωξαν δαίμονες, συναγωνίσθηκαν μέ τούς ἀγγέλους, ἔκαναν θαύματα, ἐπέτυχαν οὐράνιο δόξα, ἔγιναν θαυμαστοί στόν κόσμο· ἕνας ἀπ᾽ αὐτούς εἶναι καί ὁ μακάριος Ἀντώνιος, τοῦ ὁποίου τόν βίο ἀναγνώσαμε καί μάθαμε πόσο ὁ Θεός τόν δόξασε σ᾽ αὐτόν τόν κόσμο, ὥστε καί οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς νά θεωροῦν μεγάλο πρᾶγμα τό νά γράφουν σ᾽ αὐτόν καί νά λαμβάνουν ἀπ᾽ αὐτόν πάλι ἐπιστολές του.

Τήν πολιτεία αὐτῶν τῶν μακαρίων κι ἐμεῖς οἱ ταπεινοί ἀκολουθοῦμε· καί τό ὅτι θέλουμε νά τούς μιμηθοῦμε τό μαρτυρεῖ ἡ μοναχική μας τελείωσις, ἡ ἄρνησις τοῦ κόσμου, ἡ ἀποξένωσίς μας ἀπό τήν πατρίδα μας, τούς συγγενεῖς μας, τούς φίλους μας, τά ὑπάρχοντά μας. Τό μαρτυρεῖ ἐπίσης ἡ ὑποταγή μας, ἡ ὑπακοή, ἀλλά καί αὐτή ἡ ὁμολογία μας τώρα (ὑπέρ τῶν ἁγίων εἰκόνων), γιά τήν ὁποία ἔχουμε διωχθῆ. Λοιπόν νά χαιρώμαστε καί νά συγχαίρουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον πού μᾶς χαρίσθηκαν ὅλα αὐτά ἀπό τόν Θεό καί πού διανύουμε πνευματική ζωή, κατά τήν ὁποία ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται νά ἑορτάζουμε, ἄν θέλουμε, κάθε ἡμέρα καί νά χαιρώμαστε ἀτελεύτητη χαρά.

Γι᾽ αὐτό, παρακαλῶ, μέ ἀκόμη περισσότερο ζῆλο νά ἀγωνιζώμαστε καί νά συνεχίζουμε τήν ὁμολογία μας αὐτή, ἐπειδή μάλιστα ἀκούστηκε ὅτι ὁ βασιλεύς ἐξαγγέλει διαταγές ἐναντίον μας καί ἴσως νά ἔλθη ξαφνικά κανείς ἀπεσταλμένος του. Ἀλλά ἄς μή θορυβηθοῦμε μέ αὐτά πού ἀκούγονται. Εἰ ὁ Θεός ὑπέρ ἡμῶν, τίς καθ᾽ ἡμῶν (Ρωμ. η’ 31); Καί ἀφοῦ καί προηγουμένως μᾶς βοήθησε, δέν θά μᾶς βοηθήση καί στό ἑξῆς;

Μόνο ἄς ἔχουμε γενναῖο φρόνημα, μόνο νά προσέχουμε καλά, καί αὐτός θά μᾶς δώση δύναμι σέ ὅλα νά Τόν εὐαρεστήσουμε μέ τήν ζωή μας μέχρι τέλους καί νά ἐπιτύχουμε τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα καί τό κράτος, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Μετάφρασις Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου.

Κατηχήσεις του   Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου Τόμοι 18 και 18Α  εδώ