«ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ» ΠΟΝΗΡΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΟΣ
Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, εὐθύνατε τὴν ὁδὸν Κυρίου 26
Διαβάσαμε στο κεφ.1 Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ότι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ἔλεγξε ΔΗΜΟΣΙΩΣ γιὰ τὴν παράνομη συμβίωσή του μὲ τὴν σύζυγο τοῦ -ζῶντος ἀδελφοῦ του- Φιλίππου, τὴν Ἡρωδιάδα
Ἡ διακονία του συνεχίστηκε καὶ μετὰ τὸ Βάπτισμα ἐλέγχοντας καθέναν ποὺ καταπατοῦσε τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. Τὰ τίμια λόγια τοῦ Προδρόμου ἐνοχλοῦσαν τὶς διεφθαρμένες συνειδήσεις τῶν Φαρισαίων καὶ τὸν τετράρχη τῆς Γαλιλαίας καὶ Περαίας, Ἡρώδη Ἀντύπα, ὅταν τὸν ἔλεγξε γιὰ τὴν παράνομη συμβίωσή του μὲ τὴν σύζυγο τοῦ -ζῶντος ἀδελφοῦ του- Φιλίππου, τὴν Ἡρωδιάδα.
Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, στα κεφάλαια 2-24 Πριν τον Ιωάννη Πρόδρομο έλεγξαν όλοι οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης όσους έτρεχαν στην ειδωλολατρεία στην πορνεία στην αίρεση ...
Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ,στο κεφάλαιο 25 Όλοι οι Άγιοι Πατέρες ο Άγιος ο Ιωάννης Χρυσόστομος , ο Άγιος ο Μάρκος Ευγενικός και εκατομμύρια των Αγίων Μαρτύρων έλεγξαν ΔΗΜΟΣΙΩΣ τις αιρέσεις της εποχής εκείνης , από Αρείου έως Παπισμού -Προτεσταντισμού .
Όλοι οι παραπάνω ΠΡΟΦΗΤΕΣ , ΑΓΙΟΙ εκτός που του έλεγχαν τους καλούσαν ΔΗΜΟΣΙΩΣ για ΜΕΤΑΝΟΙΑ.
Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΣΟΦΟΝΙΑΣ
Έκκληση για μετάνοια
Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ
Έκκληση για μετάνοια
Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΙΩΝΑΣ
Το κήρυγμα του Ιωνά και η μετάνοια των Νινευιτών
Πάντοτε, αν και πολύ αμαρτωλός, αυτό που μ΄ενδιέφερε ήταν ΜΟΝΟ η ΑΛΗΘΕΙΑ της Ορθοδόξου Πίστεώς μας!
«Έως θανάτου αγώνισαι υπέρ της αληθείας και Κύριος ο Θεός σου πολεμήσει υπέρ σου». [1] (Σοφία Σειράχ)
Για οδηγό μου είχα ΠΑΝΤΟΤΕ την Αγία Γραφή, την Ιερά Παράδοση και τους Αγίους και θεοφόρους Πατέρες μας.
«Παν ρήμα και πράγμα πιστούσθαι δει τη μαρτυρία της θεοπνεύστου Γραφής προς πληροφόρησιν μεν των ευσεβών, καταισχύνη δε των πονηρών». [2] (Μέγας Βασίλειος)
Γνώμονας και πυξίδα, ήταν πάντα η συνείδησίς μου, γιατί:
«Ουδέν γαρ όφελος ημίν, καν προς πάντας ώμεν ειρηνικοί, προς δε τον Θεόν εκπεπολεμωμένοι· ώσπερ ουδέν βλάβος ημίν, καν παρά πάντων πολεμώμεθα, τω δε Θεώ ειρηνεύομεν». [3] (Άγιος Χρυσόστομος)
Και φυσικά, όπως πάντα, όσοι λένε την αλήθεια, και ελέγχουν τους παρανομήσαντας (εννοώ ΠΑΝΤΑ στα θέματα της Πίστεως και όχι στις προσωπικές αμαρτίες του καθενός, που εκεί έχει εφαρμογή το «μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε» και εκεί κριτής είναι μόνον ο Θεός) διώκονται, συκοφαντούνται, λοιδορούνται και κάνουν πολλούς εχθρούς:
«Εχθροί γαρ των ελεγχομένων, οι της αληθείας φίλοι τε και διδάσκαλοι». [4] (Άγιος Γρηγόριος Νύσσης)
Πολύ συχνά, αγαπητοί μου αδελφοί, κάθομαι και σκέφτομαι:
«Θεέ μου, σε τί εποχή ζούμε...»!
Πλήρης ανατροπή και διαστρέβλωση των πάντων!...
Και οι δυστυχείς άνθρωποι να μην ξέρουν από πού πλέον να προφυλαχθούν πρώτα, και με ποιό τρόπο να επιβιώσουν μέσα σ’ αυτή την σύγχρονη, άδικη και "εθνοκτόνα" φοροκαταιγίδα που οδηγεί με πλήρη βεβαιότητα πλέον, (εξ αιτίας βέβαια των πολλών και μεγάλων αμαρτιών μας) στην πλήρη εξαθλίωση και εξόντωση έναν ολόκληρο λαό, τον λαό μας!
Δυστυχώς όμως αδελφοί μου, αυτή η εξοντωτική προς τον λαό συμπεριφορά και τάση, δεν περιορίζεται μόνο στο επίπεδο ενός ανάλγητου κράτους και πολλών προδοτών πολιτικών.
Η... χαριστική βολή εναντίον του λαού μας έρχεται δυστυχώς από την πνευματική του ηγεσία που... λάμπει διά της απουσίας της, και κυρίως από τους πνευματικούς φύλακες και Ταγούς του, που έχουν προδώσει προ πολλού, προσδένοντας τον ευσεβή και... αμέριμνο λαό του Θεού, στο άρμα της Νέας Εποχής, του Οικουμενισμού, της μεγαλύτερης και ΦΟΒΕΡΟΤΕΡΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ όλων των εποχών κατά την διάρκεια της δισχιλιετούς εκκλησιαστικής ιστορίας μας!
Διότι ο Οικουμενισμός δεν αλλοιώνει και δεν διαστρέφει "απλά" ένα δόγμα ή μία διδασκαλία της Πίστης μας, ΑΛΛΑ όλη την Αλήθεια και τα θεμέλια της Ορθόδοξης Πίστης μας! πού είναι η μόνη Αλήθεια και όχι, άπαγε της βλασφημίας, μέρος της αλήθειας όπως βλάσφημα και με αναίδεια διατείνεται ο Οικουμενισμός και οι οπαδοί του!
Θα αναρωτιέται ίσως κανείς, τί σχέση μπορεί να έχει άραγε ο τίτλος του κειμένου μας με τις σκέψεις μας που προηγήθηκαν. Δυστυχώς, έχουν στενή σχέση...
Οι περισσότερες, -για να μην πούμε όλες και φανούμε απόλυτοι- αγιοκατατάξεις σήμερα θα πρέπει, αν όχι να μας αφήνουν αδιάφορους, τουλάχιστον να μας προβληματίζουν και να μας υποψιάζουν ("πονηρεύουν") ιδιαίτερα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά.
Όλοι μας εδώ και αρκετά χρόνια, πολύ πριν γίνει η "αγιοκατάταξη" του εν λόγῳ γέροντα, γινόμαστε μάρτυρες μιας άνευ προηγουμένου ακατάσχετης «ΠΑΪΣΙΟΛΟΓΙΑΣ».
Είμαστε βέβαιοι πως ούτε ο γέροντας Παΐσιος θα την επιδίωκε ή θα την επικροτούσε. Ίσως, αν ήταν δυνατό, να επενέβαινε μετά θάνατον για να σταματήσει ΟΛΟΥΣ αυτούς που ασύστολα, ανερυθρίαστα και με περισσή αναίδεια καπηλεύτηκαν και καπηλεύονται το όνομά του.
Καλλιέργησαν λοιπόν πολλοί, μια άνευ προηγουμένου «Παϊσιολογία» προκειμένου να "περάσουν" τις απόψεις τους, να "φανούν" οι ίδιοι, ή να εκμεταλλευτούν την ευσέβεια απλών ανθρώπων ώστε να πλουτίσουν ή να αποκτήσουν δόξα...
Και όλα αυτά, αλλά και πολλά παρόμοια, συμβαίνουν δυστυχώς σήμερα από πάρα πολλούς κληρικούς, αλλά και λαϊκούς, θεολόγους και μη. Η κατάσταση πλέον έχει γίνει αφόρητη, απίστευτη και πρωτοφανής.
Ανοίγεις την τηλεόραση, το εκκλησιαστικό ραδιόφωνο, πηγαίνεις σε εκκλησίες, ακούς πύρινους λόγους από άμβωνος, διαβάζεις διάφορα άρθρα ή κείμενα στο διαδίκτυο, και αυτό που διαπιστώνεις κυρίως, είναι μια ακατάσχετη «Παϊσιολογία» και η τεκμηρίωση σοβαρών θεμάτων της Πίστεώς μας με επιχειρήματα από τους λόγους του πατρός Παϊσίου.
Ο Παΐσιος είπε αυτό..., ο Παΐσιος είπε εκείνο..., ο Παΐσιος είπε το άλλο..., ο Παΐσιος προφήτευσε αυτό..., ο Παΐσιος προφήτευσε εκείνο..., ο Παΐσιος προφήτευσε το άλλο..., και πάει λέγοντας, λες και όλοι αυτοί δεν έχουν άλλους Αγίους να επικαλεσθούν, ή λες και δεν έχει γράψει τίποτε, ποτέ, κανείς από τους σπουδαίους και μεγάλους Αγίους μας, για όλα αυτά τα θέματα, στα οποία αναφέρονται.
Τι λυπηρό! Τι κατάντια!...
Ακούγοντας λοιπόν όλα αυτά, το κυρίαρχο συναίσθημα που του δημιουργείται, είναι αυτό του θυμού και της ιεράς αγανακτήσεως, για την μεθόδευση αυτή που οδηγεί στο να ξεχάσουμε πλέον τους λόγους της Αγίας Γραφής που είναι η διδασκαλία του ίδιου του Χριστού μας, της Ιεράς Παράδοσης, των παλαιών και αληθινών Αγίων μας και όλα αυτά που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα και να... στηριζόμαστε ΜΟΝΟ στα λόγια σύγχρονων γεροντάδων ή νέων, καινοφανών "αγίων".
Ίσως να σκέφτονται ορισμένοι αδελφοί μας, ότι δεν είναι κακό να ακούμε λόγια και σύγχρονων Αγίων, αφού αυτοί για να αγιάσουν θα βάδισαν πάνω στα χνάρια της ζωής των Αγίων μας, και θα περπάτησαν πάνω στους δρόμους που ορίζει η διδασκαλία του Ευαγγελίου μας, δηλαδή του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού μας!
ΕΚΕΙ όμως είναι η μεγάλη παγίδα και η ουσία του προβλήματος, καθώς και της ιερής αγανακτήσεώς μας αγαπητοί μας αδελφοί!
Ας προσπαθήσουμε να το εξηγήσουμε λίγο, για να γίνει αντιληπτό στους αδελφούς μας, που μπορεί να μην έχουν την γνώση για να αντιληφθούν τις εσκεμμένες ενέργειες που πραγματοποιούνται σήμερα από τους σύγχρονους "πνευματικούς" ταγούς και που οδηγούν σε μία άνευ προηγουμένου προδοσία της Πίστεώς μας και κατά συνέπεια προδοσία εις βάρος της σωτηρίας του ποιμνίου τους, χιλιάδων και εκατομμυρίων ανθρώπων, που εγκλωβίζονται σήμερα στα θανατηφόρα δίχτυα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού.
Θα πρέπει λοιπόν ένας λογικός, εχέφρων και κυρίως πιστός Χριστιανός, που αγαπά την αλήθεια να σκεφθεί ώστε, -αν είναι καλοπροαίρετος- να βγάλει και να καταλήξει στα σωστά και ορθόδοξα συμπεράσματα:
α) Οι σύγχρονες αγιοποιήσεις γερόντων και γενικά χριστιανών, τηρούν τις προϋποθέσεις που όριζε και ορίζει μέχρι σήμερα η Εκκλησία μας και ο διαχρονικός λόγος του Κυρίου; ή καταστρατηγούν κάθε έννοια εκκλησιαστικής παράδοσης και εισάγουν "καινά δαιμόνια";
β) Γιατί υπερτονίζουν τις μορφές και τη ζωή σύγχρονων γερόντων και παρασιωπούν ή διαστρέφουν κατά το δοκούν, τους λόγους παλαιών αγωνιστών αγίων που πολέμησαν με τους αιρετικούς της εποχής τους, διώχθηκαν γι΄ αυτό από τις σύγχρονες τους εκκλησιαστικές και πολιτικές αρχές, εξορίστηκαν, ή έδωσαν ακόμη και την ζωή τους στον αγώνα κατά των αιρέσεων;
γ) Οι σύγχρονες αυτές αγιοποιήσεις λαμβάνουν υπ΄όψιν τις θέσεις, των προς αγιοποίηση πιστών, απέναντι στις σύγχρονες αιρέσεις που μαστίζουν την εκκλησία μας ή περιορίζονται μόνο στον ενάρετο βίο τους και τα χαρίσματά τους; Και εάν ναι, τότε
δ) Είναι ικανά από μόνα τους, τα διάφορα «χαρίσματα» που μπορεί να έχει κάποιος πιστός, για να τον σώσουν και να τον αγιάσουν;
Όλα αυτά και άλλα σχετικά θα δούμε και θα αναλύσουμε, με την βοήθεια του Θεού, προκειμένου να δούμε τι κρύβεται πίσω απ΄όλη αυτή την ιστορία και να οδηγηθούμε στην αλήθεια για να μην πλανηθούμε.
Ας ξεκινήσουμε όμως, θέτοντας στην αγάπη σας ένα συλλογισμό-προβληματισμό.
Υπάρχει άραγε καμμία περίοδος της εκκλησιαστικής μας ιστορίας στην οποία, οι Άγιοι της εποχής εκείνης, να μην έλεγξαν με πύρινους λόγους τους αιρετικούς της εποχής τους, για την διαστρέβλωση των δογμάτων της ορθοδοξίας μας, ΑΛΛΑ και όλους τους ιερείς, αρχιερείς, αρχιεπισκόπους, πατριάρχες, αλλά και Αυτοκράτορες της εποχής τους, που έτυχε να συνταχθούν, είτε προσωρινά, είτε ως το τέλος με τις αιρετικές αυτές διδασκαλίες;
ΟΧΙ! Δεν υπάρχει! Ψάξτε όσο θέλετε δεν θα βρείτε καμμία!
Και δεν τους ήλεγχαν μόνο μια φορά, προσωρινά, ή για λίγο, αλλά συνεχώς. Όσο χρειαζόταν. Μέχρι να γίνει κάποια Σύνοδος από τους φορείς της υγιούς διδασκαλίας και να τους καταδικάσουν, αν επέμεναν στην πλάνη και την αίρεση. Και φυσικά ο αγώνας αυτός δεν περιοριζόταν μόνο στα λόγια, και ούτε ήταν χωρίς μεγάλο κόστος γι’ αυτούς!
Άλλοτε σήμαινε απώλεια της εκκλησιαστικής τους θέσης και των αξιωμάτων τους (καθαίρεση), άλλοτε εξορία κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες διαβίωσης με δυσβάσταχτους ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια (βλέπε εξορία Μ. Αθανασίου, Αγίου Μαξίμου Ομολογητού, Αγίου Θεοδώρου Στουδίτου κ.α.), και άλλες φορές αυτόν τον ίδιο τον θάνατο, από ομοδόξους και ομοθρήσκους χριστιανούς, ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ! Και όλα αυτά γιατί δέν παραιτούνταν από τον έλεγχο αυτών των αιρέσεων μέχρις εσχάτων, με κάθε προσωπικό κόστος!
Σημειωτέον ότι δεν υπάρχει καμμία περίπτωση Αγίων της εκκλησίας μας που ζώντας σε εποχή που κυριαρχούσε πλάνη και κάποια αίρεση, αυτοί να παρέμειναν ήσυχοι και ΣΙΩΠΗΛΟΙ στα Μοναστήρια ή ακόμη και στα Ασκητήριά τους!
Τί μάς δείχνει αυτό αγαπητοί μας αδελφοί;
Ότι ΔΕΝ συμβαδίζει σε καμμία μα καμμία περίπτωση, αγιότητα και ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ για τα δόγματα και την διδασκαλία της Πίστης μας. Αγιότητα και ΣΙΩΠΗ μπροστά στις αιρέσεις και τους αιρετικούς της κάθε εποχής. Πόσο δε μάλλον αγιότητα και ΕΝΑΓΚΑΛΙΣΜΟΙ με τους αιρετικούς, αγιότητα και ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ και ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΑ ή έστω και ΣΥΝΙΕΡΟΥΡΓΙΑ με τους αιρετικούς!
ΌΛΟΙ οι Άγιοί μας, δύο χιλιάδες χρόνια, όχι μόνο δεν έπρατταν τα απαράδεκτα και κακόδοξα αυτά πράγματα(αυτά λόγια ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΩΝ), αλλά προχωρούσαν ΑΜΕΣΑ, στην καταδίκη της οιασδήποτε αιρέσεως, και στην διακοπή της πνευματικής επικοινωνίας όχι μόνον με όλους τους αιρετικούς, ΑΛΛΑ και με όλους τους «ορθοδόξους», που ναι μεν φρονούσαν ορθόδοξα, ναι μεν ήλεγχαν και καταδίκαζαν τους αιρετικούς, από την άλλη όμως συνέχιζαν να συμπροσεύχονται, να συλλειτουργούν ή να μνημονεύουν τους αιρετικούς επισκόπους τους!
Αυτή είναι αδελφοί μου, η ουσία του θέματος που διαπραγματευόμαστε, σε αυτό το ταπεινό άρθρο!
Το να δούμε, ΤΙ έπρατταν ΟΛΟΙ οι άγιοί μας δύο χιλιάδες χρόνια και η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, και ΤΙ πράττει σήμερα η διοικούσα εκκλησία. Για ποιό λόγο και με ποιά σκοπιμότητα...
Και τώρα αδελφοί μου, θα ήθελα να σκεφτείτε, αν υπάρχουν αιρέσεις στην εποχή μας, αλλοιώσεις της ορθόδοξης διδασκαλίας μας σήμερα ακόμη και από σύγχρονους χριστιανούς, αν υπάρχει προσηλυτισμός από αιρέσεις και άλλες θρησκείες.
Αν κυριαρχεί ή όχι σήμερα η μεγάλη αίρεση του ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ! Που ως η μεγαλύτερη αίρεση όλων των εποχών σχετικοποιεί την μοναδικότητα της χριστιανής αλήθειας, και ως τέτοια καθίσταται βδελυκτή, αλλά και επικίνδυνη περισσότερο από κάθε άλλη αίρεση όλων των εποχών. Γιατί ενώ οι άλλες αιρέσεις αλλοιώνουν βάναυσα ένα ή περισσότερα δόγματα της ορθόδοξης διδασκαλίας μας, αυτή ύπουλα και καθοδηγούμενα αναιρεί την αποκαλυπτική αλήθεια της Ορθοδοξίας, εξομοιώνοντας τη ως μιά θρησκεία, όπως όλες οι άλλες, ΚΑΤΑΡΓΩΝΤΑΣ ουσιαστικά την αποκλειστικότητα της να σώζει την ψυχή των ανθρώπων...!!!
Καταλαβαίνετε λοιπόν το μέγεθος της βλασφημίας και της ισοπέδωσης που συντελείται!
Για τους σημερινούς «ορθόδοξους» κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς, Εκκλησία που αγιάζει και σώζει, δεν είναι μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία που έχει την εξ Αποκαλύψεως Αλήθεια. Είναι και όλες οι άλλες χριστιανικές αιρέσεις: Παπικοί, Προτεστάντες με τις εκατοντάδες ομολογίες τους, Μονοφυσίτες και άλλοι.
Και γιατί όχι, όπως λένε, και όλες οι άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες, Ιουδαϊσμός και Μουσουλμανισμός, αλλά και στην συνέχεια οι πολυθεϊστικές Βουδισμός, Ινδουϊσμός και πάει λέγοντας...
Σήμερα λοιπόν, όλοι οι ορθόδοξα φρονούντες, γινόμαστε μάρτυρες μιας άνθησης άνευ προηγουμένου της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας.
Καί τί πρέπει λοιπόν να πράξουμε ως χριστιανοί;
Το αυτονόητο!
Να μην έχουμε δηλαδή καμμία πνευματική σχέση με τους φορείς της αίρεσης αυτής, ακόμη και αν φορείς αυτής είναι "ορθόδοξοι" ιερείς, επίσκοποι, πατριάρχες κλπ. ΑΛΛΑ να απομακρυνθούμε πνευματικά από κοντά τους, και να κόψουμε κάθε λειτουργική και ποιμαντική σχέση μαζί τους, να ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΟΥΜΕ δηλαδή από αυτούς, μέχρι ότου αυτοί μετανοήσουν και αποβάλλουν τα αιρετικά ή φιλοαιρετικά τους φρονήματα. ΕΤΣΙ μας δίδαξαν όλοι οι Άγιοι που πέρασαν ανά τους αιώνες αλλά κυρίως ο ΙΔΙΟΣ ο Χριστός μας, ο οποίος πρώτος Εκείνος μας ζήτησε να αποκόπτουμε από το σώμα της Εκκλησίας τους αιρετικούς, να φεύγουμε μακριά απ΄ αυτούς και να μην έχουμε καμμία κοινωνία μαζί τους, ή γενικότερα με τα έργα του σκότους.
Με γνώμονα λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, τα προηγούμενα ας κάνουμε μια αντιπαραβολή με τους πνευματικούς γέροντες των τελευταίων δεκαετιών και κυρίως με αυτούς που η σύγχρονη διοικούσα εκκλησία "αγιοποίησε", αλλά και θα "αγιοποιήσει" όσον ούπω, γιατί ΣΙΓΟΥΡΑ δεν πρόκειται να σταματήσει εκεί, αλλά θα "αγιοποιήσουν" την «σάρα και την μάρα», προκειμένου να μην αφήσουν τίποτε όρθιο, αλλά και να προετοιμάσουν το έδαφος για το μεγάλο αφεντικό τους, τον Αντίχριστον.
Να διευκρινίσουμε πως οι σκέψεις μας, δεν έχουν ως σκοπό να στηλιτεύσουν ονόματα γερόντων και γενικά κάποιων ανθρώπων, αλλά έργα ανθρώπων και τρόπους χριστιανικού αγώνα. Δεν μας ενδιαφέρουν τα πρόσωπα σαν πρόσωπα. Αυτό που μας ενδιαφέρει να δούμε, είναι το, εάν και κατά πόσο ορθώς και ορθοδόξως έδρασαν εν ζωή, άνθρωποι που οι σύγχρονοι ταγοί επιχειρούν παντοιοτρόπως να τους ορίσουν ως ΠΡΟΤΥΠΑ χριστιανικής συμπεριφοράς και μίμησης δηλαδή να τους καταστήσουν στην συνείδηση των χριστιανών ως ΑΓΙΟΥΣ! Αυτό είναι το ζητούμενο!
Την στιγμή λοιπόν, που όλοι πιστεύουμε και ομολογούμε, ότι ζούμε σε εποχή μεγάλης Αποστασίας, σε εποχή μεγάλης πνευματικής παρακμής, σε εποχή πνευματικής συσκότισης και πλήρους επικράτησης της αίρεσης του ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, και σύμφωνα με τα προηγούμενα που αναφέραμε παραπάνω, ως προϋποθέσεις αγιότητας, είναι εύκολο κάθε καλοπροαίρετος χριστιανός σήμερα να κατανοήσει, εάν οι αγιοποιήσεις γερόντων που συντελούνται στις μέρες πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις. Εάν οι γέροντες που αγιοποιούνται έχουν επιδείξει την ανάλογη συμπεριφορά που αρμόζει σε μιά εποχή αιρέσεων που ζούμε και που αποτελεί, σύμφωνα με τα παραπάνω, βασική προϋπόθεση αγιότητας, ΑΛΛΑ και αν οι διοικούντες της εκκλησίας, που επιτελούν τις αγιοποιήσεις επιδεικνύουν την ανάλογη συμπεριφορά απέναντι στις σύγχρονες αιρέσεις και τους αιρετικούς.
Το ΘΛΙΒΕΡΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ όλων των παραπάνω, όσο μπορούν να αναπτυχθούν στα περιορισμένα πλαίσια ενός άρθρου, (αλλά και όσα θα δούμε στα επόμενα) είναι πως, ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΕΙΣ , ΔΕΝ ΠΛΗΡΟΥΝ τις ορθόδοξες προϋποθέσεις της Εκκλησίας μας, τόσο των προσώπων που αγιοποιούνται όσο και αυτών που τις πραγματοποιούν.
Γιατί αδελφοί μου δεν φτάνουν μόνο τα θαύματα, η ενάρετη ζωή και τα καλά έργα, από αυτούς που τα πράττουν, για να τους αγιάσουν. Αλλά κυρίως και πρωταρχικώς το ορθόδοξο φρόνημα και η μέσω πράξεων απόδειξη αυτού. Ακόμη και εάν έχει κανείς χαρίσματα προορατικά, προφητικά, ιαματικά, ακόμη και εάν κάνει θαύματα, εκδιώκει δαιμόνια κ.α. αλλά στερείται ορθοδόξου φρονήματος, θα ακούσει τον συγκλονιστικό λόγο του Κυρίου: «Ουκ οίδα υμάς» ή το «ουδέποτε έγνων υμάς»! [5]
Όσο δε για τους πραγματοποιούντες τις σύγχρονες, "πονηρές" "αγιοποιήσεις", πληρούν την ιδιότητα του ορθόδοξου χριστιανού, ή την έχουν απωλέσει με όλον αυτό τον συγκρητιστικό συγχρωτισμό τους; Με όλους αυτούς τους εναγκαλισμούς, τις συμπροσευχές τις συνιερουργίες με τους παπικούς και τους παντός είδους αιρετικούς και αλλοθρήσκους;
Η απάντηση είναι πολύ εύκολη...
Άρα μήπως, επιλέγοντας τα συγκεκριμένα πρόσωπα προς αγιοποίηση θέλουν να καλύψουν και να αποκτήσουν "άλλοθι" και γιά τη δική τους αντιχριστιανική και αιρετική συμπεριφορά;;;
Δυστυχώς, ΝΑΙ!
Τα συμπεράσματα λοιπόν, δικά σας.
ΠΡΟΣΟΧΗ όμως, γιατί ζούμε στην εποχή των προβατόσχημων λύκων!
Ο Κύριός μας, μάς προειδοποίησε και γι΄αυτό λέγοντας:
«Προσέχετε όλους εκείνους που έρχονται προς εσάς, φορώντας εξωτερικά ένδυμα προβάτου, ενώ εσωτερικά, στην πραγματικότητα, είναι λύκοι άρπαγες, που σκοπό έχουν να σας κατασπαράξουν».[6]
Η Εκκλησία μας διάγει πνευματικό χειμώνα δυσβάστακτα βαρύ.
Ο Διάβολος έχει λυθεί από τις ανομίες μας,[7] και την γέννηση του Αντιχρίστου, και περιπλανώμενος πεινασμένος, ως «λέων ωρυόμενος» γυρεύει να καταπιεί όσο το δυνατό περισσότερες ψυχές! [8]
Είναι σύμφωνη με την Ορθόδοξη Παράδοση, την αγιοποίηση των σύγχρονων γερόντων;
Η Εκκλησία κατατάσσει τους Αγίους Της, κατ’ αναλογίαν χρονικών περιόδων με τις παράλληλα διαμορφούμενες καταστάσεις, ως εξής:
Α’) Στις περιόδους των διωγμών από τους ειδωλολάτρες αυτοκράτορες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, τους Αγίους Μεγαλομάρτυρες, τους Αγίους Μάρτυρες, τους Αγίους Ιερομάρτυρες, (προκειμένου περί Κληρικών Μαρτύρων), τους Αγίους Οσιομάρτυρες και τους Αγίους Νεομάρτυρες των νεωτέρων ιστορικά χρόνων, (κυρίως της περιόδου της Τουρκοκρατίας).
Β’) Στις περιόδους των ποικιλωνύμων αιρέσεων κατά τις οποίες αναβίωναν οι διωγμοί, με διώκτες σ’ αυτήν την περίπτωση, αιρετικούς αυτοκράτορες της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, κληρικούς, (κυρίως επισκόπους) και τοπικούς άρχοντες, (επάρχους), τους Αγίους Ομολογητάς.
Γ’) Στις ειρηνικές περιόδους που διερχόταν η Εκκλησία, (που ήταν οι μικρότερες σε χρονική διάρκεια), τους Οσίους.
-----------------------------------------
του Αγίου Αθανασίου Αλεξανδρείας:
«Εάν ο επίσκοπος η ο πρεσβύτερος οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφωνται και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρη αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γαρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, ή μετ’ αυτούς εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα, εις την γέεναν του πυρός». (ΒΕΠΕΣ 33, 199). ή
Δια στόματος του Αγίου Μάρκου Εφέσου του Ευγενικού:
«... Φευκτέον αυτούς, (σ.σ. τους λατινόφρονες επισκόπους), ως φεύγει τις από όφεως, ως αυτούς (σ.σ. τους όφεις) εκείνους (σ.σ. τους λατινόφρονες) ... τους χριστοκαπήλους και χριστεμπόρους...».
Και αλλού: «...Φεύγετε ουν αυτούς αδελφοί, και την προς αυτούς κοινωνίαν. οι γαρ τοιούτοι, (σ.σ. οι φιλενωτικοί λατινόφρονες), ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού...». (Patrologia Orientalis,Tome XV, Au Concile de Florence, σελ.318-320).
Άλλη ερώτησις πόσοι από εσάς ασχοληθήκατε να διαβάστε τις Διδαχές των Αποστόλων , τους Απολογητές , την Φιλοκαλία , Αγίους - Μέγα Αθανάσιο , Μέγα Βασίλειο , Ιωάννη Χρυσόστομο , Ιωάννη Δαμασκηνό , Γρηγόριο Θεολόγο ,Γρηγόριο Νυσση , Γρηγόριο Παλαμά , Μάρκο Ευγενικό , Ιωσήφ Βρυέννιο , την Παλαιά Διαθήκη και τις ερμηνείες από τους Αγίους Πατέρες ,ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ ΕΡΓΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ , ΤΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ,ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΟΥ ΕΡΓΑ , ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΩΣ ΑΠΑΝΤΑ ΕΡΓΑ ,ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΕΡΓΑ ,ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ ΕΡΓΑ , ΦΩΤΙΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΕΡΓΑ , ΣΑΛΑΜΙΝΙΟΥ ΣΩΖΟΜΕΝΟΥ ΕΡΓΑ
ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ GR ;;;;
ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΔΩΣΑΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΗ ΠΙΣΤΗ , ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ΑΝ ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΑΙΡΕΣΗ ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΟΙ ΑΡΕΙΑΝΟΙ ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ ;; !
ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΟΛΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΙΑ . ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΝ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΣΑΣ , ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΜΑΣ , ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΤΕ ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ.
ΒΛΑΣΘΗΜΑ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΤΟΥ ΠΑΝΕ !
Που είπε : Ότι Οι Άγιοι Πατέρες υπήρξαν ατυχή θύματα του Διαβόλου ;;
Για την Σύνοδο του Κολυμπαριου ;; ΠΟΥ ΟΝΑΜΑΣΕ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ = ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ;;
και κανείς μα κανείς δεν τον έλεγξε από τους σύγχρονους Αγίους !
ΔΕΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΚΕ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠ ΤΟΥΣ ΣΥΧΡΟΝΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ , ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ κ.α..
Ακούστηκε και ότι είναι ο καλύτερος ο Πατριάρχης που πέρασε στην Εκκλησιαστική Ιστορία .(από στόμα σύγχρονου Αγίου)
Συγκρίνατε τους παλιούς με τους σύγχρονους Αγίους αν έχουν ομοιότητες στα έργα της πίστεως , ερευνήστε ψάξτε διαβάστε μάθετε την αλήθεια.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
[1] «Ἕως τοῦ θανάτου ἀγώνισαι περὶ τῆς ἀληθείας, καὶ Κύριος ὁ Θεὸς πολεμήσει ὑπὲρ σοῦ». (Σοφ. Σειράχ δ΄, 28)]
[2] « Ὅτι δεῖ πᾶν ῥῆμα ἢ πρᾶγμα πιστοῦσθαι τῇμαρτυρίᾳ τῆς θεοπνεύστου Γραφῆς εἰς πληροφορίαν μὲν τῶν ἀγαθῶν, ἐντροπὴν δὲ τῶνπονηρῶν». (Μ. Βασίλειος, Ἠθικά P.G. 31, 744)
[3] "Οὐδέν γάρ ὄφελος ἡμῖν, κἄν πρός πάντας ὦμεν εἰρηνικοί, πρός δέ τόν Θεόν ἐκπεπολεμωμένοι· ὥσπερ οὐδέν βλάβος ἡμῖν, κἄν παρά πάντων πολεμώμεθα, τῷ δέ Θεῷ εἰρηνεύομεν". (Ἁγίου Χρυσοστ. ΕΠΕ 18,26)
[4] «ἐχθροί γάρ τῶν ἐλεγχομένων, οἱ τῆς ἀληθείας φίλοι τε και διδάσκαλοι». (Ἁγίου Γρηγ. Νύσσης P.G. 46,316)]
[5] «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾿ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. πολλοὶ ἐροῦσί μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν». (Ματθ. ζ΄, 21-23)
[6] «Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες. ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς». (Ματθ. ζ΄, 15)
[7] «Καὶ ὅταν τελεσθῇ τὰ χίλια ἔτη, λυθήσεται ὁ σατανᾶς ἐκ τῆς φυλακῆς αὐτοῦ, καὶ ἐξελεύσεται πλανῆσαι τὰ ἔθνη τὰ ἐν ταῖς τέσσαρσι γωνίαις τῆς γῆς». (Αποκ. κ΄, 7-8)
[8] «Νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ. 9 ᾧ ἀντίστητε στερεοὶ τῇ πίστει». (Α΄Πέτρ. ε΄, 8)
Η αγιοποίηση του γέροντα Παϊσίου και άλλων σύγχρονων γερόντων, είναι σύμφωνη με την Ορθόδοξη Παράδοση;
Στο πλαίσιο της κατάθεσης μίας επιβαλλόμενης, συνειδησιακά, ένστασης, απέναντι στον παρατηρούμενο στις ημέρες μας καταιγισμό «αγιοκατατάξεων» στην Ορθόδοξη Εκκλησία, προσώπων στα οποία δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις που απαιτούνται από την Εκκλησία, οι ανάλογες προς την κατάσταση που διαμορφώνεται σε κάθε χρονική περίοδο, η οποία έχει άμεση επίδραση στην ιστορική πορεία Της προς την Βασιλεία του Θεού, κρίνεται απαραίτητη η, (έναντι αυτών των «αγιοκατατάξεων»), αντίταξη απόψεων ενισχυομένων από την εκκλησιαστική ορθόδοξη διδασκαλία, η οποία αποτελεί την «λυδία λίθο» για την αμερόληπτη, απροκατάληπτη, απροσωπόληπτη και την, μακράν πονηρών σκοπιμοτήτων, εξαγωγή συμπερασμάτων περί του θέματος αυτού.
Ανατρέχοντας στο ιστορικό παρελθόν της Αγίας Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, διαπιστώνουμε πως Αυτή χαρακτηρίζει και αναδεικνύει ως Αγίους, (με την γνωστή σε όλους έννοια του όρου), δηλαδή ως «αληθινούς και πιστούς φίλους του Θεού», κατά τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη, όλους εκείνους που η βιοτή και η στάση τους ήταν απολύτως εναρμονισμένες με την κατάσταση στην οποία βρισκόταν Αυτή, κατά τις διαδοχικές, μέχρι των ημερών μας, χρονικές περιόδους. Συνέβαλαν δε αυτές, (η εκκλησιαστική βιοτή και η στάση τους), ως καθοριστικοί παράγοντες στον χαρακτηρισμό τους από την Εκκλησία, που τον εξέφραζε αποδίδουσα σ’ αυτούς μία προσηγορία (=προσωνυμία) ανάλογη και σχετιζόμενη προς την τηρούμενη απ’ αυτούς στάση, απέναντι στις ποικιλόμορφες καταστάσεις που προέκυπταν διαδοχικά σ’ Αυτήν και που είχαν άμεση επίδραση επ’ Αυτής.
Συμφώνως, λοιπόν, προς τα ανωτέρω, εξάγεται το συμπέρασμα, πως η Εκκλησία κατατάσσει τους Αγίους Της, κατ’ αναλογίαν χρονικών περιόδων με τις παράλληλα διαμορφούμενες καταστάσεις, ως εξής:
Α’) Στις περιόδους των διωγμών από τους ειδωλολάτρες αυτοκράτορες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, τους Αγίους Μεγαλομάρτυρες, τους Αγίους Μάρτυρες, τους Αγίους Ιερομάρτυρες, (προκειμένου περί Κληρικών Μαρτύρων), τους Αγίους Οσιομάρτυρες και τους Αγίους Νεομάρτυρες των νεωτέρων ιστορικά χρόνων, (κυρίως της περιόδου της Τουρκοκρατίας).
Β’) Στις περιόδους των ποικιλωνύμων αιρέσεων κατά τις οποίες αναβίωναν οι διωγμοί, με διώκτες σ’ αυτήν την περίπτωση, αιρετικούς αυτοκράτορες της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, κληρικούς, (κυρίως επισκόπους) και τοπικούς άρχοντες, (επάρχους), τους Αγίους Ομολογητάς. Και,
Γ’) Στις ειρηνικές περιόδους που διερχόταν η Εκκλησία, (που ήταν οι μικρότερες σε χρονική διάρκεια), τους Οσίους.
Κατόπιν αυτού του εισαγωγικού προλόγου, θα κατατεθούν κάποιες ενστάσεις, εξ αφορμής δύο προσφάτων δημοσιευμάτων της εφημερίδος «Ορθόδοξος Τύπος», (αριθ. φυλ. 2053 της 16/1/15 και 2054 της 23/1/15), δια μέσου των οποίων προβάλλεται με εμφανή ενθουσιαστική διάθεση η πρόσφατη «αγιοκατάταξη» του γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου, από την οικουμενιστική-ληστρική σύνοδο(!!!) του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, η οποία («αγιοκατάταξη»), αποτελεί την συνέχεια μίας σειράς «αγιοκατατάξεων», που έχουν υπόβαθρο τις οικουμενιστικές πονηρές σκοπιμότητες αυτών που τις πραγματοποίησαν και αφορούν παράλληλα και τον γέρονται Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη και τον γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς.
Εστιάζονται δε η επικρότηση, η αποδοχή και η ενθουσιώδης προβολή της «αγιοκατατάξεως» του γέροντος Παϊσίου, σε μία «αντιπαπική επιστολή», της οποίας η συγγραφή αποδίδεται στο γέροντα Παΐσιο, και την προβάλλει ο πραοαναφερθείς «Ορθόδοξος Τύπος», ως μοναδικό τεκμήριο επί του οποίου κατοχυρώνεται(;;;) και καταδεικνύεται ως έχουσα ορθόδοξα ερείσματα, η ανωτέρω «αγιοκατάταξη».
Η παράθεση στη συνέχεια, ενός τμήματος αυτής της επιστολής, που είναι αντιπροσωπευτική του εκκλησιαστικού φρονήματος του (παρουσιαζομένου ως) συντάξαντος αυτήν γέροντος Παϊσίου και η αντιπαραβολή προς αυτό, της αντίστοιχης ευαγγελικής διδασκαλίας, αλλά και των αντιστοίχων διδασκαλιών των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, θα καταδείξουν πως ο γέροντας Παΐσιος όχι μόνον δεν πληροί τις προϋποθέσεις για την ένταξή του μεταξύ των Αγίων της Εκκλησίας μας καθώς αποδεικνύεται από τα γραφόμενά του, πως η βιοτή και η στάση του δεν εναρμονίζονται με την κατάσταση που διέρχεται η Εκκλησία στην παρούσα χρονική περίοδο, και συνεπώς είναι αδύνατο να ενταχθεί μεταξύ των Αγίων Ομολογητών, αλλά και πως αντιμάχεται (εκούσια ή ακούσια), αυτήν την ίδια την Εκκλησία μέσω των γραφομένων του, διότι καταλύει ευαγγελική εντολή και διδασκαλίες των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων που συνιστούν, αυτονόητα, την επίσημη σώζουσα διδασκαλία της Αγίας Εκκλησίας. γεγονός που, αφ’ ενός μεν, του αποστερεί το προνόμιο της εντάξεώς του μεταξύ των Οσίων, αφ’ ετέρου δε, τον κατατάσσει μεταξύ αυτών που ο εκκλησιαστικός λόγος του Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας του Θεοφόρου υποδεικνύει ως αντιτασσομένους στην εκκλησιαστική ορθόδοξη θεσμοθεσία ως εξής:
«Πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα (δηλαδή αντίθετα από τις εντολές του Κυρίου και τις διδασκαλίες των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων), καν αξιόπιστος η, καν νηστεύη, καν παρθενεύη, καν σημεία ποιή, (δηλαδή θαύματα) καν προφητεύη, λύκος σοι φαινέσθω εν προβάτου δορά, προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος». (ΒΕΠΕΣ 2, σελ.330).
Αναφέρει λοιπόν μεταξύ άλλων ο (φερόμενος ως) συντάκτης της «αντιπαπικής», όπως χαρακτηρίζεται, επιστολής, γέροντας Παΐσιος:
«Εις τους καιρούς μας βλέπομεν ότι πολλά πιστά τέκνα της Εκκλησίας μας, μοναχοί και λαϊκοί, έχουν, δυστυχώς, αποσχισθή από αυτήν, εξαιτίας των φιλενωτικών. Έχω την γνώμην ότι δεν είναι καθόλου καλόν να αποχωριζόμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φορά που θα πταίη ο Πατριάρχης. (Σημ. Συντ: η ενσυνείδητη εκτροπή του Πατριάρχη στην αίρεση του Οικουμενισμού, χαρακτηρίζεται από τον γέροντα Παΐσιο ως απλό πταίσμα). Αλλά από μέσα, κοντά στην Μητέρα εκκλησία έχει καθήκον και υποχρέωση ο καθένας ν’ αγωνίζεται με τον τρόπο του. Το να διακόψη το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήση ιδικήν του Εκκλησίαν και να εξακολουθή να ομιλή υβρίζοντας τον Πατριάρχην, αυτό, νομίζω, είναι παράλογον.
Εάν δια την α’ ή την β΄ λοξοδρόμησι των κατά καιρούς Πατριαρχών χωριζώμεθα και κάνωμε δικές μας Εκκλησίες -Θεός φυλάξει- θα ξεπεράσουμε και τους Προτεστάντες ακόμη. Εύκολα χωρίζει κανείς και δύσκολα επιστρέφει. Δυστυχώς έχουμε πολλές «εκκλησίες» στην εποχή μας. Δημιουργήθηκαν είτε από μεγάλες ομάδες ή και από ένα άτομο ακόμη... Εάν οι φιλενωτικοί δίνουν το πρώτο πλήγμα στην Εκκλησία, αυτοί, οι ανωτέρω, δίνουν το δεύτερο...».
Όπως μας βεβαιώνουν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, κάθε λόγος του Κυρίου που περιλαμβάνεται στην Αγία Γραφή, (Παλαιά και Καινή), αποτελεί σαφή και κατηγορηματική εντολή Του, που ενδεχόμενη παράβαση ή κατάλυση ή και –το χειρότερο– παρότρυνση και άλλων προς αθέτηση αυτής, συνιστά θανάσιμη αμαρτία και θέτει σε κίνδυνο την σωτηρία αυτού που θα τα διαπράξει.
Περί αυτού, πρώτος ο ίδιος ο Κύριος εφιστά την προσοχή μας προειδοποιώντας: «Ος εάν ουν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών». (Ματθ. ε’ 19).
Επεξηγών δε σαφέστερα αυτήν την προειδοποίηση του Κυρίου, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος διδάσκει πως:
«Ο πίπτων (ενν. σε οποιαδήποτε αμαρτία) ουχί του ιδίου πτώματος δίδωσι μόνον δίκην, αλλ’ ότι και άλλους υποσκελίζων κολάζεται». (Ε.Π.Ε. 34, σελ. 124).
Δηλαδή, ο αμαρτάνων δεν τιμωρείται μόνον για την πτώση του, αλλά και για το ότι ανατρέπει (παρασύρει) και άλλους. Και είναι «ηλίου φαεινότερον» πως ο (φερόμενος ως) συντάκτης αυτής της επιστολής, γέροντας Παΐσιος, προτρέποντας τους Χριστιανούς να μην «αποχωρίζονται από την Εκκλησία, (σ.σ. εννοώντας προφανώς ως Εκκλησία τον εκτραπέντα στην αίρεση Πατριάρχη και τους περί αυτόν κληρικούς), κάθε φορά που θα πταίει ο Πατριάρχης...» (σ.σ. δηλαδή θα εκτρέπεται σε αίρεση):
Α’) Καταλύει και ακυρώνει την εντολή του Κυρίου, (η οποία προσιδιάζει στην παρούσα κατάσταση της Εκκλησίας), που λέγει:
«Διό εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε ΛΕΓΕΙ ΚΥΡΙΟΣ, και ακαθάρτου μη άπτεσθε, καγώ εισδέξομαι υμάς, και έσομαι υμίν εις πατέρα, και υμείς έσεσθε μοι εις υιούς και θυγατέρας, ΛΕΓΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ». (Β’ Κορ. στ’ 17-18).
Β’) Αθετεί την εντολή των Αγίων Αποστόλων, για αποτείχιση από τους διαφθορείς – αιρετικούς ποιμένες, που λέγει:
«...Ώσπερ δε τω καλώ ποιμένι το μη ακολουθούν πρόβατον λύκοις έκκειται εις διαφθοράν, ούτω τω πονηρώ ποιμένι το ακολουθούν πρόδηλον έχει τον θάνατον, ότι κατατρώξεται αυτό. ΔΙΟ ΦΕΥΚΤΕΟΝ ΑΠΟ ΤΩΝ ΦΘΟΡΕΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ». (Διατ. Αγ. Αποστ. βιβ. Β’, §19, σελ. 88).
Όπως, δηλαδή, το πρόβατο που δεν ακολουθεί τον καλό ποιμένα, είναι εκτεθειμένο στους λύκους που θα το αφανίσουν, έτσι και αυτό (το πρόβατο) που ακολουθεί τον κακό (ανάξιο) ποιμένα, έχει φανερό εκ των προτέρων τον θάνατο, διότι θα το καταφάγει. (ο ποιμένας). Γι’ αυτό να φεύγετε από τους φαύλους (διαφθορείς) ποιμένες.
Είναι δε γνωστό, πως η αθέτηση των εντολών των Αγίων Αποστόλων αποτελεί αθέτηση του ιδίου του Κυρίου και των εντολών Του, όπως ο Ίδιος το βεβαιώνει λέγων προς τους Αγίους Αποστόλους πως «...ο αθετών υμάς εμέ αθετεί και ο εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με. (Πατέρα)». (Λουκ. ι’ 16).
Γ’) Μέμφεται την Εκκλησία πως Αυτή παραλογίζεται και ταυτόχρονα επικροτεί την «δημιουργία άλλων εκκλησιών», ξένων προς Αυτήν, όταν μας διδάσκει, (υβριστικά προς τον Πατριάρχη, κατά τους ισχυρισμούς του γέροντα Παϊσίου!!!), δια στόματος, π.χ.
α) του Αγίου Αθανασίου Αλεξανδρείας:
«Εάν ο επίσκοπος η ο πρεσβύτερος οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφωνται και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρη αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γαρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, ή μετ’ αυτούς εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα, εις την γέεναν του πυρός». (ΒΕΠΕΣ 33, 199). ή
β) Δια στόματος του Αγίου Μάρκου Εφέσου του Ευγενικού:
«... Φευκτέον αυτούς, (σ.σ. τους λατινόφρονες επισκόπους), ως φεύγει τις από όφεως, ως αυτούς (σ.σ. τους όφεις) εκείνους (σ.σ. τους λατινόφρονες) ... τους χριστοκαπήλους και χριστεμπόρους...».
Και αλλού: «...Φεύγετε ουν αυτούς αδελφοί, και την προς αυτούς κοινωνίαν. οι γαρ τοιούτοι, (σ.σ. οι φιλενωτικοί λατινόφρονες), ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού...». (Patrologia Orientalis,Tome XV, Au Concile de Florence, σελ.318-320).
Προκύπτει δε, παράλληλα με αυτά, πως η Εκκλησία, με βάση τις ανωτέρω διδασκαλίες Της, υποδεικνύει στους πιστούς τον μοναδικό τρόπο αγώνος σε περιόδους αιρέσεων, και πως δεν νομιμοποιείται «... ο καθένας ν’ αγωνίζεται με τον τρόπο του...», παραμένοντας ταυτόχρονα σε πλήρη εκκλησιαστική κοινωνία με την αίρεση και τους φορείς αυτής, προφασιζόμενος «προφάσεις εν αμαρτίαις», μία εκ των οποίων είναι πως πρέπει να αγωνίζεται ο πιστός κατά της αιρέσεως, παραμένοντας «μέσα στην Μητέρα Εκκλησία».(!!!) Και,
Δ’) Εκφράζοντας την αμέτοχη ορθοδόξου θεμελιώσεως προσωπική του άποψη, πως οι αποτειχισθέντες από τους φιλενωτικούς επισκόπους, «...έχουν δυστυχώς αποσχισθή...» από την Εκκλησία, με αποτέλεσμα να «...έχουμε πολλές "εκκλησίες" στην εποχή μας...», υποβαθμίζει την αξία και το κύρος της γνώμης των Αγίων Πατέρων που, με υπερέχοντα τον Αγιώτατο Φώτιο, συγκρότησαν την Πρωτοδευτέρα Αγία Σύνοδο, και οι οποίοι με τον ΙΕ’ (15ον) Ιερό Κανόνα τους, αποφαίνονται πως οι αποτειχισθέντες, «...ου σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι. (=έσπευσαν να προστατεύσουν)».
Ολοκληρώνοντας την παρούσα ένσταση, με όσα εγράφησαν έως εδώ, ανεπιφύλακτα εξάγονται τα παρακάτω συμπεράσματα:
Α’) Η πρόσφατη «αγιοκατάταξη» του γέροντος Παϊσίου, αλλά και η προγενέστερή του γέροντος Πορφυρίου του (εν Αθήναις!!!) Καυσοκαλυβίτου, αποτελούν καρπό δόλιας ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΟΣ, την οποίαν συνδράμουν και οι αυτοπροβαλλόμενοι ως (δήθεν) αντιοικουμενιστές, αλλά αυτοαποκαλυφθέντες ως οι «πεμπτοφαλαγγίτες» του Οικουμενισμού, με την άκριτη, ενθουσιαστική αποδοχή και υιοθέτηση αυτών (των «αγιοκατατάξεων»), αλλά και με την, με κάθε τρόπο και μέσον προβολή των, που θα επιφέρουν πνευματικά αρνητικές επιπτώσεις και στις σύγχρονές μας, αλλά και στις επερχόμενες γενεές, λόγω της διαμόρφωσης και παγίωσης μίας αλλοιωμένης, νεωτεριστικής, αντορθόδοξης εκκλησιολογίας, στο θέμα της αντιμετώπισης των αιρέσεων από το εκκλησιαστκό σώμα. Και,
Β’) Ο Οικουμενισμός που είναι «τύπος και απαύγασμα» της Μασωνίας, (καθότι και οι δυό περιλαβάνουν στους κόλπους τους, όλα τα θρησκευτικά δόγματα σε μία συγκρητιστική συνύπαρξη, δίχως να επιχειρούν την οποιαδήποτε αλλοίωσή τους), παρήγαγε δια των εκκλησιαστικών οργάνων του, τους δικούς του «αγίους», (Παΐσιο, Πορφύριο κλπ.), κατά μίμηση της Μασωνίας που δια των εκκλησιαστικών οργάνων της, (άραγε να πρόκειται για σύμπτωση;) παρήγαγε τον δικό της «άγιο», τον εθνομάρτυρα Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο Καλαφάτη, πλήττοντας καίρια την Ορθόδοξη εκκλησιολογική παράδοση, προς απώλεια του εκκλησιαστικού σώματος.
Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος Καλαφάτης επίσης Τέκτονας Στοά Μέλης
Το 1912 ο αδ.˙. Σημιτόπουλος, βάσει των ευρεθέντων ιδρυτικών της Στοάς, την αφύπνισε και πάλιν μέλη της, επιφανείς της Σμύρνης μεταξύ των οποίων και ο Εθνομάρτυρ Μητροπολίτης Σμύρνης, σημερινός Άγιος της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας, Χρυσόστομος Καλαφάτης.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΟΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟΝ ΑΝΑΚΗΡΥΣΣΕΙ ΑΓΙΟ !!!
ΤΕΚΤΟΝΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΕΡΟΝΤΑ ΔΟΣΙΘΕΕ ;;;ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΤΕΚΤΟΝΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ;;
Είθε ο Κύριος να απαλλάξη σύντομα την Εκκλησία Του, «ην εκέκτητο τω ιδίω Αυτού αίματι», από τα σαπρόφυτα του Μασωνοκίνητου Οικουμενισμού και των συνοδοιπόρων αυτού! Γένοιτο!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Λ. ΓΕΩΡΓΙΤΣΗΣ
ΜΩΛΟΣ – ΛΟΚΡΙΔΟΣ
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΕΔΩ
Ο ΓΕΡΟΝΑΤΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΕΔΩ
Η ΜΟΝΑΧΗ ΓΑΒΡΗΙΛΙΑ ΕΔΩ
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΕΔΩ
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΔΩ
ΒΛΕΠΕ ΥΠΟ-ΕΝΟΤΗΤΕΣ -ΟΣΙΟΙ ΚΑΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΕΔΩ
συνεχίζεται....οὕτω λαὸς μωρὸς καὶ οὐχὶ σοφός;