Пачатак наш – ад роднае зямлі,

Ад дзьмухаўца, што песціцца

                                      пад сонцам,

Руплівых рук, спазнаўшых мазалі,

І цеплыні матулінай бясконцай.

Пачатак наш – ад бацькавай раллі,

Ад поля, што ўлетку пахне хлебам,

Ад вёскі той, дзе мы с табой раслі,

І ад хмурынкі між зямлёй і небам.

Пачатак і ад скрушных курганоў,

Што стогнуць пад сцюдзёнымі

                                                 вятрамі,

З духмяных траў, перадсвітальных

                                                       сноў,

Са скроняў, прыцярушаных снягамі.

Пачатак наш – ад роднае зямлі,

Мнагапакутнай, пужанай адвеку.

Куды б шляхі зямныя ні вялі –

Ўсё ж на зямлі, спагадлівай зямлі

Цярпець і жыць, і верыць

                                                  чалавеку.

 -------------------------------

Восеньская элегія

Нязгаслы свет вачэй тваіх

У восеньскім паглядзе…

І зноўку бачу я дваіх

У белым-белым садзе.

З трывожных і няўдалых слоў

Раптоўныя растанні,

Спадае вэлюм ціхіх сноў

На сцішаным світанні.

Дажджы – к дажджам, журба – 

                                       к журбе,

Я з чарацінкай мрою,

Вяшчугай-птушкай да цябе –

Зацішша нада мною.

Чужую сцежку замяце

Самотным лісцем вецер,

І неспадзеўкі прывядзе

Найлепшую ў свеце.

Спаліла восень свой раманс

Нясцерпнымі слязамі,

“ Мне часта не хапае Вас” –

Успомню маразамі.

І поціск Вашае рукі,

І Вашае дыханне.

…Ляцелі небам жаўрукі

Аднойчы ў сінім ранні.

Агнём халодным верасы

Тут лашчацца журбою,

І стынуць ціхія лясы

У хмарах над табою.

І зноў святло вачэй тваіх

У восеньскім паглядзе…

Дарэмна бачу я дваіх

У белым-белым садзе.

-------------------------------

Забытая мелодыя з юнацтва

Яна узнікла быццам бы знянацку

Аднойчы сінім ранкам лістапада…

Забытая мелодыя з юнацтва

Кружыла лісцем восеньскага сада.

Яе матыў – святое азарэнне,

Засмаглым вуснам – радасная споведзь,

Шляхоў маіх адвечнае гарэнне,

Жыцця майго сапраўдная аповесць.

Мне з тых гадоў шчаслівых,

                                          бесклапотных

Парой зусім не хочацца вяртацца.

Чаму ж прыходзіць рэдка і самотна

Забытая мелодыя з юнацтва?..

----------------------------------

Восені

Распаліла кастрышча восень,

Растрывожыла мне душу.

Ні аб чым ты мяне не просіш,

Гэта я цябе папрашу.

Можа б, яшчэ пачакала,

Не скідала б лістоту ўраз,

Ну, а я б яшчэ пакахала

Моцна так, як у першы раз.

Серабро тваё аплятае

Цёмныя валасы мае.

Я й прыгожая, й маладая,

І душа яшчэ так пяе.

Не спяшалася б, жаўтаброўка,

Прыбліжаць зладзейку-зіму.

Не сястра ты мне, не сяброўка,

Толькі дай цябе абдыму.

Маме

Цябе не пахавалі, не.

Ты толькі выйшла на хвілінку.

Ты не пакінула мяне.

Сваю маленькую дзяўчынку

Ты сустракаеш зноў у сне.

Дык затрымай мяне, імгненне,

Хачу сказаць, што не паспела,

Што не змагла і што б хацела.

Маўчыць нямое сутарэнне –

Страшэнных мук тваіх збавенне.

Цябе не пахавалі,не…

--------------------------------

Мама

Са сваімі нажытымі пыхамі

Аж да рання да самага

Перамерваю, перадыхваю

Я усё сваёй мамаю.

Пераходжваю кіламетрамі

Я кватэру у два пакоі.

У вітальні берэцік фетравы

Прытаміўся ад супакою.

Плямай сціплай светла-ліловаю,

Нібы лямпаю, сцены асвечвае.

Назапашваю яе словы я,

Як на нітку каралі навешваю.

Я іх чую праз дні і праз месяцы,

Праз гады, што сякуць без джала.

Мама, мама, тваёй равесніцай

Неўпрыкмет я сягоння стала.

--------------------------------

Музыка

Зноў прыходзіш, як дыханне,

Не знянацку, не знячэўку.

Ціхай ноччу, ясным раннем

Ты са мною неадчэпна.

І мілуеш лёгкім пухам,

Ні аб чым мяне не просіш.

Белым светам, светлым духам

Да вяршынь душу узносіш.

Як спасцігнуць подых гэты,

Той, што рэхам адзавецца?

Як спасцігнуць фарбы свету,

Свет, што музыкай завецца?

-----------------------------

Зоры

Калі вечар запальвае зоры.

Каб уночы мне з вышы свяціць.

Нехта велічны з лёгкім дакорам

На мяне невымоўна глядзіць.

Галаву апускаю з пакорай,

Ды вышыняў мне тых не стае.

Бо здаецца, што зоры – не зоры,

А узнёслыя вочы твае.

-----------------------------

Калыханка

                              Ілью Бондару

Веяў ветрык-ветравей,

А затым спыніўся.

Цінькаў шэры верабей,

Ды і той стаміўся.

Ноч прыйшла у госцейкі,

Запаліла зорачкі.

Паснулі да досвітку

Ў гушчары вавёрачкі.

Залюляю хлопчыка

З вочкамі-валошкамі.

Будзе ясны месячык

Пазіраць на хлопчыка.

У лагчыне у лясной

На старых арэлях

Забаўляецца зімой

Белая завея.

Люлі-люлі-люлі,

Спяць усе казулі,

А зіма-завея,

Вее, вее, вее.

Яна песеньку пяе

Пра цябе і пра мяне,

На дудачцы грае,

Дзіцятка люляе.

Спі, мой хлопчык гаманкі,

Як ветрык-гарэза,

Праплываюць зорачкі

Ў залатой запрэжцы.

Люлі-люлі-люлі,

Дзеткі ўсе заснулі,

Ды зіма-завея,

Вее, вее, вее.