Наша сіла – у адзінстве!

Першы крок наш быў галоўны.

Аб’ядналіся ўсе!

Каб жа край наш быў свабодны,

Каб не жыць нам у бядзе.

І таму ўсе ў згодзе,

Шчыра, вольна мы працуем,

Пашам, сеем, шмат будуем,

Клапоцімся аб народзе.

Гэта ён сваёю працай

Усё стварае для ўсіх,

Падняліся ўсе палацы,

Гэта праца рук людскіх!

Наш сцяг лунае над зямлёю,

Сцяг вечнай гордасці і слава,

Каб быў заўсёды мір, спакой,

Ён кроплямі крыві пабраны.

Крыві народа ў той вайне,

Што паказала нашу сілу,

Адзінства ў першую чаргу,

Якое подзвігі вяршыла.

Узнімем горда мы яго

І пранясём, і заспяваем

Пра наша светлае жыццё,

Пра шум бяроз над светлым гаем.

Спяваць мы будзем кожны дзень

Той песні словы векавыя,

Каб злосных войнаў знікнуў цень,

Каб мы ўсе былі жывыя.

Няхай жа сонца ярка свеціць

На ўсе жытнёвыя палі!

Хай будзе мір, смяюцца дзеці.

Радзіма–маці, век жыві!

--------------------------------

Мая Радзімы

Гавораць, лепш на моры сінім,

Там горы ў вышыні,

А я люблю сваю Радзіму,

Лясы яе, палі.

Люблю раку, што ў даль бяжыць,

Шуміць, шчабеча гай,

А ў небе бусел наш ляціць,

Квітнее светлы май.

Наступіць свята Перамогі,

Шырокім крокам пройдзем мы,

Дзядоў успомнім, іх дарогі,

Як ваявалі ў час вайны.

І як у цяжкую гадзіну

Край родны збераглі,

Каб мы любілі ўсе Радзіму,

Каб мір быў на зямлі!

------------------------------

Белы бусел

Ён ляцеў, кружыўся доўга

Белы бусел над Хатынню,

Паглядаў на ўсё журботна.

Што заслана шэрай плынню.

Усё здавалася яму,

Што з-за хатаў выйдуць людзі,

Будуць варушыць зямлю,

Весялей жыццё іх будзе,

Што пачуе смех дзяцей,

Звонкі і вясёлы,

Адпачне ў сваім гняздзе

Пасля доўгай стомы…

Толькі цені ад людзей

Там пабачыў бусел,

Попел шэры ад дзвярэй,

Што ляжаў на брусе.

Воўчай зграяй наляцелі

Ворагі ліхія,

У амбар усіх сагналі,

Там жа і спалілі…

Лётаў бусел, лётаў доўга,

І хацелася яму,

Ажылі каб усе людзі,

Што загінулі ў вайну.

Івану Мележу

З партрэта глядзіць чалавек,

Прыгожы, зусім не стары,

Гэта ж Іван Мележ

У маладыя гады!

Здаецца, іду па балоце,

Па тонкай палескай дрыгве,

Я ў тым, далёкім дзяцінстве,

У роднай сваёй старане!

Чую знаёмы і блізкі

Клёкат бусла на сасне!

І Ганна Чарнушка шчаслівая

З жывою дачушкай сваёй,

А сціплы Васіль Дзяцел

Стаіць, усміхаецца ёй.

Чытаю «Палескую хроніку»

З вялікай цікавасцю зноў,

Удала ты напісаў

Аб лёсе палешукоў.

Той час нялёгкі ўяўляю,

Бо сваю гісторыю знаю,

І хацела б цябе назваць

Летапісцам палескага краю!

Ты быў шчаслівым чалавекам,

Хоць мала пражыў на зямлі,

І марыў, каб у народзе

Усе твае творы жылі!

Жыццё тваё – гэта подзвіг,

Вечны, слаўны, адзіны,

Дзе хараство прастаты

Народа і роднай краіны!

----------------------------------

Я снова думаю о Родине

Я снова думаю о Родине,

Я вижу всю её красу,

Вокруг цветы,

             кусты смородины,

И пчёл, звенящих на лету.

А вот знакомая тропинка,

По ней хожу я светлым днём,

В зелёных листьях вся рябинка,

Берёзка светится огнём.

И тёплый вечер, в небе звёзды,

Сверкают тихо надо мной,

В полях пшеницы 

                          жёлтой косы,

Склонились низко над землёй.

А в мае в роще, над долиной,

Я слышу песни соловья,

Моя ты Родина любимая,

Вся белорусская земля!

Сады цветут, кусты сирени,

Медовый запах над землёй.

Хочу стать молча на колени,

Любуясь этой красотой

Земли могучей, доброй, милой,

Где аист кружит в тишине,

Земли, которую любила,

Люблю всегда, люблю везде.

Я снова думаю о Родине,

И вспоминаю ту войну,

Героев всех её сражений,

На фронте и в тылу.

Отчизна, Родина святая!

Я знаю – краше нет тебя!

И лучше нет родного края,

Чем белорусская земля!