HISTORIA

VIVEIRO conserva cuantiosos xacementos arqueolóxicos, que mostran a importancia que alcanzaron os asentamentos celtas e romanos. Crese que esta cidade foi a antiga Flavia Lambris, pero non existen documentos que o lexitimen rotundamente.

Existiu unha cidade romana neste enclave, pois atopáronse vestixios daquel pobo e unha calzada que chega ata unha das portas da muralla.

Existe a lenda de que houbo antigamente neste lugar unha cidade chamada Estabañón, na actual parroquia de Faro, que foi devorada por unha terrible marea, lenda que se viu reforzada pola aparición de restos arqueolóxicos na citada parroquia.

A vila de Viveiro denominouse na antigüidade Concello da Ponte de Vivario, pola ponte construída durante a dominación romana.

A chegada da invasión árabe destruíu a vila, pero pronto foi reconquistada.

O Rey Don Pelayo recompensou a Viveiro polos servizos prestados na Reconquista concedéndolle grandes privilexios, deixando á vila "en garda e custodia" de catro homes, fundadores das liñaxes vivarienses: Páez de Cora, Alfeirán, Vizoso e Gallo.

Cara ao ano 844, a poboación de Viveiro sofre diversos ataques por parte de viquingos, polo menos en tres ocasións. Sobre estes feitos, tamén se relata a lenda do Bispo Santo. Bispo de Mondoñedo.

A documentación histórica máis antiga que se conserva é do século XII, do ano 1112, cando a raíña Dona Urraca I de León (a quen o seu pai o rei Alfonso VI outorgou o condado de Galicia), concedeu o señorío do entón burgo ao Bispo de Mondoñedo don Nuño Alfonso.

O fillo de Dona Urraca, o rei Don Alfonso VII de León, delimitaría por primeira vez o territorio pertencente ao señorío de Viveiro. Deste señorío formaban parte ademais do municipio de Viveiro, os que posteriormente se converterían nos de Vicedo, Orol, Xove, Cervo e Burela.

Os habitantes de Viveiro mostraron o seu rexeitamento ao señorío, establecendo unha pugna co bispado que durou case dous séculos. Finalmente, no ano 1346 o rei Alfonso XI de Castela concedeulle a condición de realengo, en contra posición á de señorío.

Durante a segunda metade do século XV, Viveiro foi escenario da guerra civil existente entre nobreza e vasallos, coñecida como Guerra Irmandiña. Dentro destas revoltas, destacou a figura de Pero Pardo de Cela, quen foi alcalde da vila, como recompensa do seu apoio a Isabel a Católica.

Con todo, acabaría por encabezar unha rebelión contra a realeza, o que levaría no ano 1476 á súa destitución da alcaldía por parte dos Reis Católicos. No ano 1478 é expulsado de Viveiro, refuxiándose no CASTELO DA FROUXEIRA, onde se enfrontou a Fernando de Acuña, primeiro Gobernador e Xustiza Maior do Reino de Galicia, quen o acabaría conducindo ao cadalso.

Na Idade Moderna, Viveiro era unha vila posuidora de riqueza e importancia, na que se dedicaban ao cultivo do liño, á fabricación de lenzos, ao cultivo de viñedos e froitos, ademais de dispoñer dunha importante actividade comercial marítima. Ao estar situada esta cidade no estuario dun río (o río Landro) foi desde os seus comezos un porto comercial de gran actividade no século XVI.

O inicio do Século XIX vén marcado pola ocupación da Península Ibérica por parte das tropas napoleónicas durante a Guerra da Independencia Española. Viveiro non se viu libre da invasión.

Coa Constitución das Cortes de Cádiz, en 1812, rematan as antigas xurisdicións e señorías e xorden os novos concellos. Nunha lista de novos concellos publicados en 1835 aparecen os concellos de Viveiro e de Galdo, pasando anos máis tarde a formar parte dun só, Viveiro.

No século XIX creanse as importantes fábricas de salgaduras.

Neste mesmo século XIX, Viveiro gozou dunha intensa vida cultural, impulsada polo poeta e político da época Don Nicomedes Pastor Díaz, considerado polos seus contemporáneos como o príncipe do romanticismo hispánico.

A finais do século XIX, tamén empezou a tomar importancia a actividade mineira, coa extracción de ferro na chamada Mina da Silvarosa, por parte de empresarios procedentes de Alemaña.

Durante a ditadura do Xeral Primo de Rivera, sufriu a zona certa represión por parte das forzas da orde, e houbo certas fraccións ideolóxicas entre partidarios e detractores do réxime.

O mesmo Primo de Rivera estivo en Viveiro, dando un discurso aos presentes desde o balcón do concello.

Coa chegada da Segunda República Española, reinou un panorama de certa tranquilidade, xa que ao contrario que outras zonas de España, non houbo queimas de igrexas, chegando mesmo a celebrarse as procesións de Semana Santa con normalidade.