Niet bang zijn om te stotteren. Stotter maar eens opzettelijk! Stotter maar eens voor de spiegel! Kijk maar eens hoe je eruit ziet als je stottert. Begrijp je nu Waarom de mensen er soms om lachen? Kun je er zelf ook al om lachen? Probeer het eens. Stotter en kijk jezelf aan zoals je een ander zou aankijken.
Hoe reageren de mensen op je stotteren? Je denkt je het weet. Ga eens na of je het werkelijk weet. Ga de straat op en vraag een onbekende naar de jou reeds bekende weg. Stotter erbij, kijk hoe de luisteraar reageert. Denk nu niet dat je het al weet. Neem eventueel een vriend mee die ook kijkt en de reactie van de aangesprokene beoordeelt. Bespreek dat met hem, wat hij zag en wat jij zag. Is jouw oordeel misschien een vooroordeel, ingegeven door angst? Probeer het! Doe het!
Wat zeggen stotterende mensen die het werkelijk geprobeerd hebben?
‘Sinds ik expres gestotterd heb weet ik, dat ik niet het slachtoffer van de situatie ben. Ik kan ondanks mijn stotteren de situatie toch beheersen. Ik dacht steeds dat ik nerveus was; maar nu heb ik de mensen die luisteren eens aangekeken, wat voelen die zich onzeker! Omdat ik nu opzettelijk kan stotteren, kan ik het ook veel beter nalaten. Zodoende word ik mijn stotteren de baas, omdat ik merk dat ik het werkelijk helemaal zelf doe. Na een dag opzettelijk stotteren in de stad kan ik mijzelf al veel beter accepteren zoals ik ben. Ik voel me nu veel vrijer’.
Ook nog in een ander opzicht is het zinvol met opzet te stotteren. Je zult misschien ontdekken, dat je het niet durft, zelfs niet als je alleen bent in je eigen kamer.
Je zult bij jezelf zeggen, dat je het niet kunt. Denk eens na en wees eens eerlijk. Je durft het niet. Je bent bang voor je eigen stotteren en voor de gevoelens die het bij je opwekt. Je gelooft nog steeds dat het een sterkere macht is dan jijzelf en dat je die macht met rust moet laten. Je gelooft nog steeds niet, dat je het stotteren zelf tot stand brengt. Stotter opzettelijk! Doe het! Overwin deze angst!
Je zult, als je het stotteren gaat oefenen, misschien het gevoel hebben dat wat je expres doet niet helemaal op je echte stotteren lijkt. Weet je eigenlijk precies hoe je gewoonlijk stottert? Kun je daarvan een beschrijving geven? Nee? Vind je dan niet, dat je dat eens moet onderzoeken? Met open ogen en een koel hoofd? Hoe kun je iets veranderen, als je niet eens weet wat je doet!
Luisteraar, stotteren is een gewoonte. Een tamelijk ingewikkelde gewoonte. Gewoonten zijn manieren van doen, denken en voelen, die onwillekeurig tot stand komen. Bent u zich ervan bewust, dat u uw tenen beweegt wanneer u zit te denken, dat u bij het schrijven uw wenkbrauw optrekt, dat u steeds weer aan uw ring draait, dat u in iedere zin minstens eenmaal een stopwoord’ gebruikt?
Zo is iemand die stottert zich ook niet bewust van al het stotteren en van iedere onrust, die tot stotteren aanleiding geeft. Het kan zijn dat hij al een hele tijd stottert voor hij het merkt. Het kan zijn dat u zich al even aan zijn stotteren ergert, maar dat hij pas door uw ergernis merkt dat hij stottert, en daardoor onzeker wordt. Opzettelijk stotteren maakt de stottergewoonte meer bewust en dit is nodig om tijdig te leren stoppen en de gewoonte te veranderen.
Wat altijd goed is
Als u zelf uw rust en evenwicht bewaart in het gesprek is dat voor elke gesprekspartner een weldaad, en zeker voor wie stottert. Geef hem aandacht, geef zijn spreken tijd. Houd contact, niet alleen door te luisteren, ook door te kijken.
Gewenste hulp
Iemand die stottert zal u misschien vragen om hem bij het bewustmaken van het stotteren te helpen. Misschien stelt hij voor, hem een wenk te geven of ’stop’ te zeggen zodra hij stottert. Dat is voor hem een herinnering aan zijn voornemen naar ontspanning toe te werken en dat kan een daadwerkelijke steun zijn. Een vriendelijke aanraking werkt soms nog beter. U zult wel tactvol genoeg zijn hem in een heel enthousiast verhaal niet bij ieder woord waarop hij stottert met een ‘herinnering’ te onderbreken. Alle hulp met mate. Niet te consequent. Dat irriteert.