M. De Bisschop

Mevrouwen, Mijne Heren,

Met zijn aanstekelijke volksliefde was Marcel in staat om invloed uit te oefenen op anderen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik, tijdens mijn bezoek van één week in Aalst in februari 1978, volledig van gedachten ben veranderd.

Als gevolg van Marcel ’s voorbeeld van volksliefde ben ik in Gabrovo teruggekeerd met een nieuwe filosofie : ik aanvaarde toen het vooruitzicht van mijn leven door te brengen in de provincie, in mijn geboortestad Gabrovo, en af te zien van mijn dromen en projecten van te gaan wonen in Sofia, de hoofdstad van Bulgarije.

Wereldburger zijn betekende voor Marcel De Bisschop Ridder zijn in de zin van vechter voor verheven doelstellingen. Één daarvan was de wereldvrede, de goede internationale verstandhouding. Zijn opvatting was dat mensen en sociale kringen de vrede kunnen beveiligen door het aangaan van partnerschappen op alle niveaus – tussen personen en tussen Gemeenten, Steden en Staten. Marcel geloofde in de grote rol van kleine Staten voor het behoud van de Vrede. Hij zag die rol als een tegengewicht tegen het koppel van de twee tegengestelde grootmachten – de VS en de Sovjet-Unie. In die tijd maakten Aalst en Gabrovo deel uit van twee systemen die verschilden in ideologie en structuur. Zijn taak werd erdoor bemoeilijkt.

Hij toonde ons met veel uitleg de Stad, de Carnaval, Vlaanderen. Hij overstelpte ons met kleine geschenkjes, mij en Pepa Totzéva, Batchvarova. Hij gaf de delegatie een gala middagmaal bij hem thuis en stelde ons zijn vrouw Irène en zijn zoon Baudewijn voor. Nà onder de invloed gekomen te zijn van zijn volksliefde kwam ik onder de indruk van zijn voorkomende houding tegenover zijn vrouw Irène, die ik later het plezier had te mogen terugzien in Gabrovo.

Deze briefwisseling vertegenwoordigt enerzijds een kroniek van de betrekkingen tussen Aalst en Gabrovo, anderzijds is het een bevestiging van de stelling van Marcel De Bisschop dat gewone mensen in staat zijn om bij te dragen tot de politiek van de goede verstandhouding onder de volkeren, en tot de vrede.

Tegenover Marcel moet ik wel een pekelzonde opbiechten. Ik antwoorde hem niet snel en ook niet regelmatig. Zeer dikwijls begonnen zijn brieven met de zinnen “Stefka, neem uw pen!”, “Waar hebt gij uw pen verloren?”. Maar ik weet dat hij mij dit vergaf, want hij had zin voor humor en goedheid. In mijn herinneringen zie ik hem steeds vol positieve energie, altijd bewogen door een idee, altijd actief en klaar om met anderen in contact te treden en om te dialogeren.

Hij had iets van het kind in zijn karakter, hij gedroeg zich nooit als iemand van belang, gedroeg zich nooit hooghartig of weerhoudend. Deze houding komt voor een deel voort uit het feit dat hij zin voor humor had en hij die ook op zichzelf toepaste. Er zat speelsheid in zijn blik, in zijn taal. Voor mij is hij de gelukkige combinatie van de trekken van een Ridder – een kleine Grote Ridder - en van Tijl Uilenspiegel.