Terapia blokady mięśni dośrodkowych (MAB)

Terapia MAB, która odbywa się poprzez wstrzyknięcie roztworu lidokainy i etanolu mAb, ma na celu ograniczenie skuteczności wrzecion mięśni doprowadzających, nie powodując niechcianych osłabień. Efektem terapii jest pośredniczenie poprzez blokadę wrzecion doprowadzających lub neuronów odprowadzających. W poprzednich analizach odruch bezwarunkowy mięśni ręki był tłumiony, podczas gdy ich siła była zachowana po domięśniowym wstrzyknięciu lidokainy, a wrzeciona mięśni doprowadzających lub neurony odprowadzające, które tonicznie kontrolują czułość wrzecion, były zablokowane przez MAB. W innym badaniu średnia reakcja po MAB dźwigacza szczęki (70%), który oceniano w względnej skali, była znacznie wyższa niż mięśni obniżających (38%) (17,18) i sugerowano, że za wyniki te są odpowiedzialne różne liczby wrzecion mięśniowych wspierających te mięśnie. Dlatego terapia MAB jest wskazana w przypadku dźwigacza szczęki (mięśnia żwacza, mięśni skroniowych i przyśrodkowych mięśni skrzydłowych), ale nie dla mięśni obniżających szczękę (bocznych mięśni skrzydłowych i mięśni dwubrzuścowych), które zawierają mniej wrzecion mięśniowych.

• Zapisy elektromiografii (EMG)

Używamy elektrod powierzchniowych, aby sporządzić nagrania EMG z mięśni położonych powierzchownie, takich jak mięśnie żwaczy i skroniowych, podczas gdy do głębszych mięśni używamy elektrod igłowych, takich jak boczne i przyśrodkowe mięśnie skrzydłowe, mięśnie nadgnykowe. Wybieramy mięśnie docelowe dla zastrzyku na podstawie objawów pacjenta i wyników zapisów EMG z mięśnia żwacza, mięśni skroniowych, bocznych i przyśrodkowych mięśni skrzydłowych, mięśni nadgnykowych, czworobocznych i mostkowo-obojczykowo-sutkowych itp.

• Zastrzyki

Objętość iniekcji (2 do 10 ml) z 0,5 % lidokainy dostarczanej do mięśnia jest określana w zależności od jego wielkości i siły skurczy: 3-5 ml do mięśnia skrzydłowego bocznego, mięśnia skrzydłowego przyśrodkowego i mięśnia dwubrzuścowego; 5-10 ml dla mięśnia żwacza, mięśni skroniowych, nadgnykowych; oraz 10 ml dla mięśni czworobocznych i mostkowo-obojczykowo-sutkowych. Podczas skurczu mięśni wprowadzamy powoli 80% całkowitej dawki lidokainy po jednej stronie w najgrubszą część mięśnia, jako wskazówki używając igły EMG oraz standardowego aparatu EMG. Podczas zastrzyku dokładnie sprawdzamy czy pacjent nie odczuwa bólu, osłabienia lub drętwienia. Po upewnieniu się o braku tych objawów, powoli wprowadzamy etanol. Pozostałe 20% lidokainy dodaje się do etanolu, po tej samej stronie igły przez odwrócenie złącza. Lidokainę wprowadzamy tylko podczas pierwszego zabiegu. W następnych sesjach do lidokainy dodaje się jedną dziesiątą objętości 99,5% etanolu w tym samym wkłuciu, przy użyciu igły z potrójnym złączem.

• Kontynuacja

Leczenie zaczyna przynosić zauważalne efekty zaraz po zastrzyku, lecz utrzymują się one tylko przez krótki okres czasu. Po wielokrotnych zastrzykach stopniowo efekty utrzymują się coraz dłużej. Ostateczne efekty zastrzyków mogą trwać przez 6 miesięcy lub dłużej.