Ενότητα 6: Το Γαλάτσι που ονειρευόμαστε
Αν υπήρχε ένας υπερήρωας για το Γαλάτσι, πώς θα τον έλεγαν;
Και τι θα του ζητούσαμε να κάνει, για να το μεταμορφώσει σε μια ονειρεμένη πόλη;
Ένας τέτοιος ήρωας θα ήταν σίγουρα μια καλή λύση για όλα τα προβλήματα της γειτονιάς: Θα μάζευε τα σκουπίδια από τους δρόμους, θα καθάριζε τα πεζοδρόμια, θα πότιζε τα λουλούδια στα παρτέρια, θα φύτευε δέντρα στις ταράτσες, θα δημιουργούσε χώρους για παιχνίδι, θα προστάτευε το άλσος μας από φωτιές, θα φρόντιζε τους ηλικιωμένους και τους αδύναμους... μέχρι και να μας ψυχαγωγεί θα μπορούσε, με μαγικά τρικ, χορευτικά και θεατρικές παραστάσεις!
Ευτυχώς ή δυστυχώς, ο συγκεκριμένος ήρωας δεν έχει εμφανιστεί ακόμα... τουλάχιστον όχι με την μορφή που τον φανταστήκαμε: με μάσκα, γυαλιστερή κάπα και ιπτάμενες μπότες! Δεν αποκλείεται όμως να υπάρχει και να μοιάζει λίγο διαφορετικός από τους υπερήρωες που βλέπουμε στην τηλεόραση...
Το παρακάτω κείμενο του Bruno Ferrero, (εμπνευσμένο από μια ιστορία του Loren Eiseley) θα σας βοηθήσει να καταλάβετε.
Οι Αστερίες
Μια φορά και έναν καιρό, μια μεγάλη καταιγίδα ξέσπασε στη θάλασσα και ο αέρας φυσούσε δυνατός και παγωμένος. Καθώς χτυπούσε με λύσσα το νερό, σήκωσε κάτι κύματα πελώρια. Αυτά, έπεσαν πάνω στην παραλία, ξεβράζοντας κάθε λογής μικρά ψαράκια, οστρακόδερμα και μικρά σαλιγκαράκια. Όταν η καταιγίδα κόπασε και χάθηκε, τόσο ξαφνικά όσο είχε εμφανιστεί, το νερό υποχώρησε και άφησε πίσω του μια παραλία καλυμμένη με λάσπη και σπαρμένη με χιλιάδες αστερίες που αργοπέθαιναν. Και ήταν τόσο πολλοί, που η παραλία είχε πάρει χρώμα ροζ!
Το παράξενο φαινόμενο τράβηξε την προσοχή του κόσμου και γρήγορα πολλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν στον παραλιακό δρόμο για να χαζέψουν το θέαμα. Δημοσιογράφοι της τηλεόρασης έφτασαν και άρχισαν να αναμεταδίδουν το πρωτοφανές γεγονός. Οι αστερίες είχαν γεμίσει την παραλία και στέκονταν σχεδόν ακίνητοι. Αργοπέθαιναν... [Εικόνα 2]
Ο Πεπίτο ήταν κι αυτός μέσα στο πλήθος. Έφτασε εκεί μαζί με τον πατέρα του που τον κρατούσε από το χέρι. Ήταν έξυπνο και ευαίσθητο αγόρι, και κοιτάζοντας τους αστερίες, τα μάτια του γέμισαν με στενοχώρια και συμπόνια για τα πλάσματα αυτά. Όλοι τα κοιτούσαν, αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα. Ξαφνικά, ο Πεπίτο άφησε το χέρι του πατέρα του, έβγαλε τα παπούτσια και τις κάλτσες του, και έτρεξε κάτω στην παραλία. Δίπλα σε ένα λοφάκι, έσκυψε, μάζεψε λίγους αστερίες με τα μικρά του χέρια και με γρήγορες κινήσεις τους πήγε πίσω στη θάλασσα. Χωρίς να χάνει χρόνο, ξαναγύρισε στο λοφάκι και μάζεψε λίγους ακόμα.
Ένας από τους πολλούς ανθρώπους που παρακολουθούσαν τη σκηνή από το δρόμο, του φώναξε:
- Τι κάνεις εκεί, μικρέ;
- Πετάω τους αστερίες πίσω στη θάλασσα... δε βλέπετε ότι έξω απ’ το νερό πεθαίνουν;
απάντησε ο Πεπίτο, χωρίς να σταματήσει τη δουλειά του.
- Μα υπάρχουν τόσο πολλοί έξω στην άμμο, δεν μπορείς να τους σώσεις όλους! Είναι πραγματικά χιλιάδες...όλες οι παραλίες της πόλης είναι γεμάτες! Η μικρή σου προσπάθεια δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι...
Ο Πεπίτο τότε χαμογέλασε και, δείχνοντας έναν μικρούλη αστερία που εκείνη την ώρα έριχνε μέσα στο νερό, είπε:
- Η μικρή μου προσπάθεια μόλις άλλαξε πάρα πολλά γι' αυτόν εδώ τον αστερία!
Ο άντρας έμεινε για μια στιγμή σιωπηλός. Αμέσως μετά, έσκυψε, έβγαλε γρήγορα τα παπούτσια και τις κάλτσες του και έτρεξε στην παραλία. Άρχισε κι αυτός σβέλτα να πιάνει αστερίες και να τους πετάει πίσω στη θάλασσα. Μετά από λίγο, δύο κορίτσια τον ακολούθησαν. Και πριν περάσει ένα λεπτό, άλλοι τέσσερις μικροί έκαναν το ίδιο. Μέσα σε λίγες στιγμές, 50 άνθρωποι είχαν βρεθεί στο πλάι τους, και σε λίγο ήταν 100, και μετά 200, και ώσπου να το καταλάβει κανείς, χίλιοι άνθρωποι είχαν κατέβει στην παραλία και βοηθούσαν τους αστερίες! Όλοι μαζί, τους έσωζαν στέλνοντάς τους πίσω στη θάλασσα. Στο τέλος, γλίτωσαν όλοι οι αστερίες από τον θάνατο.
Όλοι, χάρη σε ένα μικρό παιδί, που ήταν αρκετά θαρραλέο για να κάνει αυτό την αρχή.
Μέσα στον καθένα μας ζει λοιπόν ένας μικρός ήρωας!
Αν το θέλουμε, μπορούμε ενώνοντας τις δυνάμεις μας, να κάνουμε το Γαλάτσι μια ονειρεμένη πόλη. Στην προσπάθειά μας αυτή, πολύτιμος σύμμαχος στέκεται ο δήμος. Μέσα από τη δομή, τις υπηρεσίες και τις δράσεις που οργανώνει, μπορεί να μας βοηθήσει να έρθουμε ο ένας κοντά στον άλλον, να ανταλλάξουμε απόψεις και να μοιραστούμε τις ιδέες μας για ένα καλύτερο αύριο. Ωστόσο, ας μη φανταστούμε ότι ο δήμος είναι κάποιος απρόσωπος, μακρινός οργανισμός, κάτι σαν τον άγνωστο υπερήρωα.
Ο δήμος είναι οι ίδιοι οι δημότες του, ο δήμος είμαστε εμείς!
Εμείς λοιπόν έχουμε την ευθύνη να προτείνουμε τις αλλαγές που πιστεύουμε ότι θα βελτιώσουν τον τόπο μας, να εργαστούμε για να υλοποιηθούν, αλλά και να τις προστατεύσουμε όταν γίνουν πραγματικότητα.
Ένα πρώτο βήμα για να γίνουν όλα αυτά, θα μπορούσε να είναι μια συνάντηση ανάμεσα στους μαθητές όλων των σχολείων του Γαλατσίου. Ο τόπος και ο χρόνος της συνάντησης θα γίνουν γνωστά μετά από συνεννόηση των υπεύθυνων εκπαιδευτικών. Καλή αρχή στην πορεία σας ως υπεύθυνοι δημότες!
Πηγές Εικόνων:
Εικόνα 1
Επεξεργασμένη εικόνα του υπερήρωα Superflex, ανακτήθηκε από http://www.socialthinking.com.au/
Εικόνα 2
Ξεβρασμένοι αστερίες στο Tal-y-bont της Ουαλίας. Ανακτήθηκε από http://www.bbc.com/news/uk-wales-north-west-wales-12845262
Εικόνα 3
Αστερίας στην παραλία. Ανακτήθηκε από https://gr.pinterest.com/pin/329466528962582340/
Εικόνα 4
Πρόταση ενημερωτικής αφίσας για την πρώτη συνάντηση των μαθητών του Γαλατσίου. Κατασκευή Βαγγέλης Βαλασιάδης.
Φωτογραφία καμινιού στο φόντο ανακτήθηκε από https://www.facebook.com/GalatsionCity στο https://scontent.fath2-1.fna.fbcdn.net
Πηγές Πληροφοριών:
Γερακοπούλου, Χ. Κ. (2007). Ανάγνωση υπερ-ηρωικών κόμικς και συγκρότηση της ψυχοκοινωνικής ταυτότητας στην ύστερη νεωτερικότητα. Διδακτορική διατριβή στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών.
Γκόβας, Ν., & Κύρδη, Κ. (2015). Νοιάζομαι και δρω: Εθελοντισμός – Αλληλεγγύη – Ενεργός Πολίτης. Τόμος 1 Οδηγός για τον εκπαιδευτικό. Αθήνα: Δεσμός Μη Κερδοσκοπικό Σωματείο και Ίδρυμα Λαμπράκη.
Ferrero, B. (2007). 365 piccole storie per l'anima. Elledici