சோனி-ஞானி-1

1. சந்திப்பு

என் மகன் முதன் முறையாக பேச்சுப் போட்டியில் கலந்து கொள்ளப் போகிறான்.

அப்பா நீ முதல் போட்டியில் ரொம்ப பயந்தாயா என்றான்

ஆமாம்பா. முதல் போட்டியில் பயம் இருக்கும். அந்த பயம் எனக்கு ஒவ்வொரு மேடை ஏறும் போதும் இருந்தது. ஆனால் அந்த பயம் தான் எனக்கு நன்றாக செய்ய வேண்டும் என்ற வேகத்தையும் கொடுத்தது.

இது நேற்று இரவு நடந்த பேச்சு.

அவன் பள்ளிக் கூடத்திற்கு செல்ல பெருமாள் கோவிலை தாண்டி வேகமாக சென்றுக் கொண்டிருக்கும் போது கிழிந்த சட்டையுடன் தாடியுடன் குளிக்காத ஒரு உருவம் தென்பட்டது. அவன் கண்களில் ஞானியிடம் கண்ட அதே ஒளி. சே, ஞானி மேல் ரொம்ப தான் டிபென்டென்ஸி அதிகமாயிட்டுது. ஞானியை வேறு வெகு நாட்களாக காணவில்லை.

அவனை தாண்டி போக நினைக்கும் போது, சட்டென்று குறுக்கே கை நீட்டினான்.

என்ன என்று வினவினேன்.

ஏதாவது போட்டுட்டு போ என்றான்.

பையை துலாவி பார்த்துவிட்டு சில்லறை இல்லை என்றேன்.

சில்லறை இருந்தா எத்தனை போட்டிருப்பே என்றான்

இரண்டு ரூபாய் போட்டிருப்பேன் என்றேன்.

எத்தனை இருக்கு கையில என்றான் விடாமல்

பத்து ரூபாய் தாள் இருக்கு என்றேன்.

கொடு என்றான்

சங்கடமாக எடுத்து கொடுத்தேன். பத்து ரூபாய் எடுத்துக் கொண்டு எட்டு ரூபாய் சில்லறையை திருப்பி தந்தான். வியந்தேன்.

உன் பெயர் என்ன என்றேன். ஐயோ ஞானி என்று சொல்லி விடக்கூடாது என்று மனதில் வேணடிக் கொண்டேன்.

பேரெல்லாம் தெரியாது. எல்லாம் சோனிப்பயலேன்னு கூப்பிடுவாங்க என்றான்.

நீ சோனியா என்றேன்.

ஆம் என்றான்.

சரி சோனி நீ இங்க தான் இருப்பியா என்றேன்.

இல்லை சில நேரம் மேற்கு தெருவில் இருப்பேன்

அப்புறம்?

தெற்கு தெருவுக்கு போயிடுவேன்

அப்புறம்?

வடக்கு தெருவில் இருப்பேன்.

அப்புறம் என்றேன் பொறுமையாக.

கிழக்கு தெருவுக்கு முன்னாடி உட்கார்ந்திருப்பேன்.

அப்புறம் - மிகவும் என் பொறுமையை சோதித்தான்.

அப்புறம் என்ன இங்கே தான் திருப்பி வந்துடுவேன் என்றான் ஹாயாக.

கடுப்பை அடக்கிக் கொண்டு, அடுத்த கேள்வி கேட்கலாம் என்பதற்கு முன்னால் அவன் கேட்டான்.

ஏன் உனக்கு வேலை வெட்டி இல்லையா?

ஏன் கேட்கறே?

பின்னே பிச்சைகாரன்கிட்டே இத்தனை நேரம் பேசிகிட்டு இருக்கே?

அவன் கேட்டது சுரீர் என்றது. சட்டென்று அங்கிருந்து விலகினேன்.

-மோகன் கிருட்டிணமூர்த்தி