(Αρχηγός: Στέλιος – Συμ/ντες: Ανδρέας, Μπάμπης, Ίλια + παραλίγο ο Γιώργος Π. – Αμάξια: JIMNY)

Οι Αραβάνες, στους βορειοδυτικούς πρόποδες του Ψηλορείτη και πάνω από τα χωριά του δυτικού Μυλοποτάμου (από Ελεύθερνα έως και Άγιο Μάμα), είναι μια πανέμορφη ορεινή περιοχή του τόπου μας. Λόγω της γεωλογικής σύστασης των εδαφών (κυρίως ασβεστόλιθοι Τρίπολης) παρουσιάζει επίσης έντονο σπηλαιολογικό ενδιαφέρον που έχει κεντρίσει ήδη την προσοχή των συλλόγων της Κρήτης. Η ΕΣΕ του Ηρακλείου πριν από 13 χρόνια είχε πραγματοποιήσει εξερευνητικές αποστολές για 2 έτη γύρω από την περιοχή του Άγιου Κωνσταντίνου, η οποία έφερε στο φως 11 σπηλαιοβάραθρα σε μια περιοχή μόλις 250 στρεμμάτων, τα αποτελέσματα της οποίας παρουσιάστηκαν στο 3ο Παγκρήτιο Σπηλαιολογικό Συμπόσιο το 2006 στο Ρέθυμνο. Έκτοτε η σπηλαιολογική παρουσία στην περιοχή είναι περιορισμένη έως ανύπαρκτη.

Το σημαντικότερο από αυτά (το ΑΚ3) επισκεφτήκαμε αυτή την Κυριακή 17.6.2018 με τη βοήθεια του Καλούστ Παραγκαμιάν (εκ των αρχηγών της 1ης αποστολής) που μας τροφοδότησε με όλες τις απαραίτητες πληροφορίες και υλικό από την περιοχή αλλά και μια ιδιαίτερα προσεγμένη χαρτογράφιση του σπηλαίου ΑΚ3.

Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί 4 άτομα (Στέλιος, Ανδρέας, Μπάμπης και Ίλια) καθώς η διαδρομή είναι μεγάλη, (39χλμ μέχρι τον Αγ. Μαμα, 5χλμ άσφαλτος, 8 χλμ δύσκολος χωματόδρομος - 2ώρες σύνολο), και για μία ακόμα φορά... το JIMNY του Ανδρέα να ναι καλά. Δυστυχώς, ο Γιώργος Π. δεν τα κατάφερε να έρθει μαζί μας παρά την ηρωική του περιπετειώδη προσπάθεια να μας προσεγγίσει ανεξάρτητα.

Ο καιρός μας ανησυχούσε αλλά το ηθικό ήταν ακμαίο. Είχαμε πάρει και την απαραίτητη άδεια από τον τοπικό κτηνοτρόφο Μανώλη Νύχταρη αλλά και επί τόπου από αρκετούς άλλους που συναντήσαμε σκαρφαλώνοντας το αόρι. Μάλιστα ένας από αυτούς (Ζαχαρίας Ορφανός) μας υπέδειξε επί τόπου και ένα νέο μικρό? βάραθρο. Μια γρήγορη μέτρηση με το νέο μας λέιζερ-αποστασιόμετρο (DW03101-XJ) έδειξε 8.5μ αλλά πιθανότατα η κατάβαση συνεχίζει λοξά ανατολικά. Το αφήσαμε για μελλοντική εξόρμηση και ο Μπάμπης φρόντισε να κρατήσει το τηλέφωνο του Ζαχαρία.

Με τη βοήθεια της τεχνολογίας (googleearth) και της καλής προετοιμασίας βρήκαμε εύκολα τον Άγιο Κωνσταντίνο και γρήγορα ετοιμαστήκαμε και αναζητήσαμε το ΑΚ3 που βρίσκεται πολύ κοντά (5λεπτά) από την εκκλησία. Το βρήκαμε εύκολα και αρχίσαμε να προβληματιζόμαστε για το πως θα το αρματώσουμε. Τελικώς αποφασίσαμε στα πλαίσια και της εξάσκησης να αρματώσουμε 2 γραμμές μιας και διαθέταμε (νομίζαμε..) αρκετά υλικά. Ο Ανδρέας από το ανατολικό και ο Στέλιος από το δυτικό χείλος του βαράθρου με την εντυπωσιακή καταπράσινη είσοδό.

Ωστόσο, ο Μπάμπης και η Ίλια περιηγήθηκαν στην περιοχή με το όμορφο ανάγλυφο ανακαλύπτοντας νέες τρύπες και όμορφους βραχώδεις σχηματισμούς.

Ο Ανδρέας συνάντησε παλιά βύσματα στην κάθοδό του οπότε και ολοκλήρωσε το στήσιμο αρκετά νωρίτερα. Περιγραφή ανατολικής διάταξης: 12μ σχοινί από φυσική αλεξίσφαιρη σε δέντρο και 1 μονή αλλαγή σε παλιό σπιτ. Έπειτα ξεκινάει το 29αρι σχοινί του συλλόγου, δεμένο στο πάνω σχοινί και στο ρελέ της 1^ης αλλαγής. Έπειτα και με μια επιπλέον μονή αλλαγή σε παλιό σπιτ ακολουθεί το κατακόρυφο ραπέλ 26μ περίπου μέχρι τον πάτο. Το σχοινί που τελικά έμενε ήταν οριακά έως αρκετά κοντό.

Η Ίλια και ο Μπάμπης κατέβηκαν γρήγορα από εκείνη την μεριά που είχε στηθεί πρώτη και ξεκινήσανε την περιήγηση του σπηλαίου με την τεράστια μονοκόματη αίθουσα (περίπου 2,5 στρέμματα: 55Χ45μ).Την αίθουσα την προσεγγίζεις από μία μέτρια κατωφέρεια, γεμάτη κορήματα, κόκκαλα και άλλα κυρίως φυσικά υλικά (και λίγα σκουπίδια).

Η αίθουσα παρά την επιβλητικότητα του μεγέθους της διαθέτει φτωχό διάκοσμο, ο οποίος περιορίζεται στη βορειοδυτική γωνία του από την οποία οδηγούμαστε και στη μακρόστενη κατωφερική συνέχεια του σπηλαίου η οποία είναι πολύ περισσότερο στολισμένη. Τα κόκαλα που συναντήθηκαν εντός του σπηλαίου ήταν πολλά, σταλαγματοποιημένα και μη. Εμείς αναγνωρίσαμε κατσίκες, κριάρια, άλογα ή γαϊδούρια, γουρούνια ίσως, νυχτερίδες, ενώ ο Καλούστ ως πιο ειδικός μας είχε ενημερώσει ότι κάποια από αυτά τα έχει αναγνωρίσει ως αγριοκάτσικα που πριν από αρκετές δεκαετίες ακόμα ζούσανε στην περιοχή.

Ο Στέλιος από την δυτική μεριά ακόμα προσπαθούσε να στήσει το νέο αρμάτωμα. Αναγκάστηκε να ανοίξει 2 νέα σπιτ σε κάπως άβολες στάσεις. Το τελικό αρμάτωμα είχε ως εξής: Το σχοινί 65μ (το νέο 9μμ του συλλόγου) δέθηκε με αλεξίσφαιρη σε δέντρο. Κατεβαίνει μέχρι μια 1^η μονή αλλαγή σε νέο σπιτ και λίγο παρακάτω μια παράκαμψη σε επίσης νέο σπιτ. Αρκετά πιο κάτω και για να μην τρίβει το σχοινί έγινε μια αλλαγή σε φυσικό περαστό με ιμάντα. Η διάταξη ήταν αρκετά οριακή όσον αφορά την παράκαμψη καθώς έτριβε (μπήκε καπότα) το πάνω σχοινί ενώ ήταν δύσκολη στο πέρασμά της κατά την άνοδο. Πιθανό να χρειαστεί μια ενδιάμεση αλλαγή μεταξύ 1^ης αλλαγής και παράκαμψης.

Λίγο πριν το τέλος του σπηλαίου υπάρχει και ένα πηγάδι 16μ βάθους (ξαναμετρήθηκε), το οποίο δεν προλαβαίναμε ούτε είχαμε τα υλικά πλέον να εξερευνήσουμε. Έτσι κι αλλιώς, από τις περιγραφές του Καλούστ και τη χαρτογράφηση του σπηλαίου δεν προέκυπτε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Βγάλαμε λοιπόν την καθιερωμένη οικογενειακή φωτογραφία και ξεκινήσαμε το ανέβασμα.

Πρώτα ο Ανδρέας ξαρμάτωσε από δυτικά και η Ίλια ανέβηκε από ανατολικά. Και ακολούθησαν ο Μπάμπης και ο Στέλιος που ξαρμάτωσε από ανατολικά . Ο καιρός, που μέχρι τότε ήταν πραγματικός σύμμαχος σε όλη την εκδρομή, με το που ξεμύτισε ο τελευταίος από το βάραθρο, άρχισε να ξεσπάει. Πολύ βιαστικά τρέξαμε προς το αμάξι και ίσα που προλάβαμε να αφήσουμε πράγματα και να μπούμε μέσα στη βραχοσκεπή δίπλα στην εκκλησία που οι ντόπιοι έχουνε μετατρέψει σε εστιατόριο. Φάγαμε, ξεκουραστήκαμε και κουβεντιάσαμε ενώ πλέον οι ουρανοί είχαν ανοίξει. Ένα ιδανικό κλείσιμο εκδρομής.

Τέλος, και αφού η βροχή σταμάτησε ακριβώς στην ώρα της, ξαναφορτώσαμε και πήραμε τον κατήφορο για τα σπίτια μας γεμάτοι κούραση αλλά και σπηλαιολογική ευχαρίστηση. Ήταν άλλη μια επιτυχημένη αποστολή του συλλόγου μας, σε μία περιοχή που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ευελπιστούμε να ασχοληθούμε πιο συστηματικά στο μέλλον.

Και στην άλλη με καλό..