Embedded Files
Beirazko hegalak
Nire ispiluak islatzen duen neskari
aurpegitik beste aurpegi bat dario
tantaka lurra bustitzen duena.
Kristalen gainean
ortutsik
biluzik
begiak ireki ezean isiltzen
hitza egin ezean itsutzen,
putsuz jositako
ekaitzaren arrastoan
haizearen zurrunbiloak
irudiak haien senera,
oihuen
munstroak etxera
eta ni ohera
garamatza.
Erlojuaren pieza apurtuen
itxaropenaren izenean
herrialdeen zapi
guztiei koloreak kenduz
irribarre bat margotu nahiko nuke
etxean nagoela erakusten duena,
ipar orratzak ezkutatzen dituen kea,
putz eginez uxatzeko
noraezean ibiltzearen aurka
matxinatzeko.
Baina nahi(gabe)tan
bidegurutzerik bilatu gabe
lurrak pitzadurak irekitzen ditu bere baitan: Norbanako bidea.
Amildegia aurrean
nire begiak atzean
zu,
ni ez zaren hori ikusten dutenak
zu,
gorrotatzen dudan hori bilakatu zarena. Eta nik
itsaso bortitz,
apartsu,
ilun,
gordinera
egiten dut jauzi
behin eta berriz
egun bitxi hauetan;
eta azalaren azpiko
nire espetxea den honetatik nire hegaldiaren zain
nagoen artean
jabetu naiz:
“hegatuko ziren txori guztiak jada hil dira”.
Janire Martínez Dominguez
DBH 4
La nieve solo es hermosa
cuando ha dejado de nevar
Te observo
desde una distancia prudente,
suficientemente cerca, para ver
cómo el brillo de tus ojos se apaga,
mientras me miras
quieta;
porque la rigidez de tu silueta,
que ahora mismo divide el mundo
entre todo lo demás y tú,
muestra las pequeñas cenizas de tu deseo.
El viento baila con tu pelo,
te acaricia
y yo no puedo tocarte.
Tus brazos se estremecen,
buscan el abrazo de mi cuerpo,
pero ante todo;
la distancia
enternece la noche
creando el instante perfecto a las 11:22 33 44
y tan rápido cómo llega,
pasa
con la magia que esconde el tiempo,
y tú no me has abrazado
ni me abrazarás
porque no puedes.
Pero si pudieras,
cambiarías
el otoño,
el viento,
esta presencia mía ausente;
por mí,
solo una tristeza más.
Janire Martínez Dominguez
DBH 4
Page updated
Report abuse