ภาษากะเหรี่ยงเป็นภาษาในตระกูลจีน-ทิเบต สาขาทิเบต-พม่า มีผู้พูดภาษากะเหรี่ยงอยู่ในไทยและพม่า แบ่งเป็นภาษาย่อยได้ 8 ภาษา คือ ภาษากะเหรี่ยงสะกอ ภาษากะเหรี่ยงโป ภาษากะยา หรือภาษากะเหรี่ยงบาเว ยังแบ่งย่อยได้อีกหลายภาษา ภาษากะเหรี่ยงเฆโก 

กะเหรี่ยง เป็นกลุ่มชาติพันธุ์หนึ่ง เดิมอาศัยอยู่แถบบริเวณต้นแม่น้ำสาละวินของพม่า ต่อมาได้อพยพเข้าสู่ประเทศพม่าและไทย มีภาษาพูดเรียกว่าภาษากะเหรี่ยง จัดในตระกูลภาษาจีน-ทิเบต ชาวกะเหรี่ยงมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวหลายอย่าง นอกเหนือจากภาษาพูดแล้ว ยังมีการแต่งกาย ศิลปะการแสดง และประเพณีต่างๆ ปัจจุบันมีชาวกะเหรี่ยงในประเทศพม่าประมาณ 7 ล้านคน และในไทยประมาณ 4 แสนคน

                  อนึ่ง คำว่า "กะเหรี่ยง" นั้น บางท่านถือว่าเป็นคำไม่เหมาะสม เป็นการเรียกด้วยความดูถูก แต่ชาวกะเหรี่ยงในบางชุมชน ก็แนะนำตัวเองว่า กะเหรี่ยง มิได้เห็นเป็นคำไม่เหมาะสมหรือดูถูก ทั้งนี้ความรู้สึกดังกล่าวยังขึ้นอยู่กับทรรศนะของผู้เรียกด้วย กลุ่มชาติพันธุ์ “กะเหรี่ยง” คนล้านนาและคนทางภาคตะวันตกมักเรียกกะเหรี่ยงว่า “ยาง” พม่าเรียกพวกนี้ว่า “กะยิ่น” ฝรั่งเรียกว่า “กะเรน” (บางที่เขียนว่า กะเร็น) แต่พม่าออกเสียง ร เป็น ย แต่คำว่า กะเหรี่ยง กะเรน หรือกะยิ่น ก็เป็นคำที่พวกเขาไม่ชอบนัก สังเกตได้จากเมื่อครั้งพม่าได้รับเอกราช พวกเขาได้ตั้งชื่อรัฐของตนเองว่า “กะยา” แปลว่า “คน” (จิตร ภูมิศักดิ์, 2544: 279-280)

               อย่างไรก็ตาม เรื่องของชื่อเรียก “กะเหรี่ยง” นี้ยังเป็นปัญหาไม่เป็นที่ยุติ หลายคนในปัจจุบันเข้าใจว่าชื่อเรียกกลุ่มชาติพันธุ์นี้ไม่สมควรจะเรียกว่า “กะเหรี่ยง” อีกต่อไป เพราะมีความหมายไปเชิงดูถูก โดยสมควรให้เรียกว่า “ปกาเกอะญอ” แทน แต่หากศึกษากันไปแล้วกลับพบว่ามีกลุ่มชาติพันธุ์กะเหรี่ยงหลายกลุ่มที่เรียกตนเองว่า “กะเหรี่ยง” และกลุ่มชาติพันธุ์ที่เดิมนักมานุษยวิทยาเห็นว่าควรจัดอยู่ในกลุ่มของกะเหรี่ยงกลับไม่ได้เรียกตัวเองว่ากะเหรี่ยงแต่อย่างใด กลับเรียกเป็นชื่ออื่น กลุ่มชาติพันธุ์ที่ถูกเรียกว่ากะเหรี่ยงมีหลายกลุ่มแตกต่างกันไป กลุ่มชาติพันธุ์กลุ่มใหญ่ๆ มี ปกาเกอะญอ (สกอว์) โพล่ง (โปว์) ตองสู้ (ปะโอ) และบะแก (บะเว)

 รับรองว่านี่เป็นภาษาที่ใช้ได้จริงใช้ที่ภาคเหนือส่วนมาก

เอาละเรามารู้จักคำน่ารักๆของชาวกะเหรี่ยง(แบบสกอว์**แต่ละแบบแตกต่างกันออกไป) ไว้คุยเล่นหรือเอาไว้แอบนินทาเพื่อนเล่นๆ/บอกรัก/ดีกว่ามั้ย?

เริ่มที่คำแรกแบบง่ายก่อน

 สรรพนามต่างๆ

 นา = เธอ

   ยา= ฉัน

 โม่/โมโมะ=แม่

ปา/ปาปะ =พ่อ

พีพี=ย่า,ยาย

พือ/พือพือ = ปู่,ตา

บื่อ=น้อง

แว่ = พี่

แว่จ๊อ=พี่ชาย

แว่หน่อ=พี่สาว

พาตี่=ลุง,น้าผู้ชาย

เม่อกา* ออกเสียงยากมาก =ป้า,น้าผู้หญิง

ถ้าอยากเติมความเป็นเจ้าของให้เต็มคำว่า เจ๊อ นำหน้าคำเหล่านี้ เช่น

เจ๊อบื่อ=น้องของฉัน

เจ๊อโม=แม่ของฉัน

อันนี้คำชม

 ลอแอะ  แปลว่า น่ารัก

 เง’= สวย * ที่จริงคำนี้ออกเสียงอีกนิดตามสระของกะเหรี่ยงไม่ใช เง เฉยๆแต่ไม่สามารถเขียนเป็นไทยได้

คือคือ=ขยัน

ซาเง= ใจดี

เติม ' เต๊อะ' =  ไม่  เพื่อบอกว่า ไม่ เช่น เต๊อลอแอะ = ไม่น่ารัก

อันนี้คำด่า

ลอปีลี = น่าเกลียด

ซาซู= ใจดำ

เก่อะ = ขี้เกียจ

คำบอกรัก

ยาแอะนา หรือ เจ๊อะแอะนา= ฉันรักคุณ

เจ่อซาลอนา หรือ ยาซาลอนา = ฉันหลงรักคุณ

เจ่อซะโอ๊นา/ยาซะโอ๊นา =ฉันมีใจให้คุณ/ฉันปลื้มคุณ

มีม่อมือมื่อ= ฝันดีน่ะ

แอะโด๊ = รักนะ/รักมาก

ข้อมูลโดย 

{{ภาษากะเหรี่ยง น่ารู้}}

เกริ่นเรื่อง: เบื่อภาษาเกาหลี จีน ญี่ปุ่นอังกฤษ ลองมาดูเล่นๆภาษาชาวปากาเกอญอ(กะเหรี่ยงมั้ย?)

1 ม.ค. 66 , View: 85937 , Post : 116

ความรู้เบื้องต้นของ ชาว ปากาเกอะญอ หรือ กะเหรี่ยง ภาษาอังกฤษ คือ Karen (คาเร็น)

 คนนี้คือ คุณ ชิ  สุวิชาน  พัฒนาไพรวัลย์  ศิลปินหนุ่มปกาเกอะญอ

เรียบเรียงโดย นายนเรศ  หะกาศ