Władysław Kamiński był synem Aleksandra i Marii (z domu Czerwińskiej), niezamożnych rolników. Ożenił się z Sabiną Sawicką. Z tego małżeństwa miał dwójkę dzieci - Zdzisława, inżyniera, który urodził się 3 stycznia 1922 roku i córkę Alinę, która urodziła się 12 maja 1927 roku. Uczęszczał do gimnazjum w Siedlcach Studiował prawo na Uniwersytecie im. Stefana Batorego w Wilnie. Gdy wybuchła wojna rodzina musiała ustąpić wyższemu dobru - Polsce. Konflikt nie pozwolił mu wrócić do domu. Zginął pod Monte Cassino bohatersko prowadząc szturm na wzgórze San Angelo. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Wojennym Polskich Żołnierzy w kwaterze 8-E-2.
Władysław Kamiński po ukończeniu gimnazjum rozpoczął prace na Wileńszczyźnie, od 1921 roku Władysław Kamiński pracował jako sekretarz Rady Wojewódzkiej Centralnego Związku Osadników. Awansował kolejno na wiceprezesa i prezesa Zarządu Głównego tej organizacji. Pracując tam otrzymał dyplom na Uniwersytecie im. Stefana Batorego w Wilnie. Piastował także stanowiska wiceprezesa Związku Kółek Rolniczych i ZMW w Wilnie oraz Wileńskiego Towarzystwa Rolniczego i Wileńskiej Izby Rolniczej (również jako wiceprezes). Był członkiem Okręgowej Komisji Ziemskiej i zarządu Związku Legionistów. W 1928 roku został wybrany do Sejmu z list BBWR. Będąc posłem przez trzy kadencje pracował w bardzo wielu komisjach. Po 10 latach pracy jako poseł został wybrany do Senatu z list OZN. Powołano go wówczas do pracy w komisji budżetowej, prawniczej i rolnej. W 1938 roku został również wybrany do Komitetu Techniki Ustawodawczej. Gdy w 1939 roku wybuchła wojna pełnił czynną służbę wojskową. Na początku wojny walczył w Kampanii wrześniowej, po kapitulacji zajmował się działalnością konspiracyjną, a po aresztowaniu i późniejszym zwolnieniu w wyniku nawiązania stosunków między Polską i ZSRR walczył w armii na Zachodzie. Zginął w walce podczas Bitwy o Monte Cassino.