Wiersze

Ziemio obiecana!

Mlekiem i miodem płynąca,

miljonami trybów, kół obracająca,

gdzie jesteś?

Stanęły czarne kominy.

Brudnemi paszczami

smutnie w niebo patrzą.

Obczerniałe mury

pustką wybitych szyb

straszą.

I stoisz smutnie, ziemio obiecana,

urągasz wszystkiemu,

co daje chleb i pracę

i grube pliki papierów,

i złota kruszcowe płyty

Kominy i mury fabryk

rozbiera się,

przerabia na domy mieszkalne;

z parowych maszyn

wyrabia się

magle.

Maszyny,

piękne stalowe maszyny

ciężkim młotem rozbijają

i idą

na gruz,

na szmelc,

na stare żelastwo.

Wszystko — co złoto daje

zamienia się na szmelc,

na pustkę,

na niewdzięczną prawdę życia.

Ziemio obiecana!

Ziemio mlekiem i miodem płynąca,

miasto fabryczne,

miasto chleba i pracy,

quo vadis?

Ziemio! Ziemio!

"Szczęście"

Jest życie,

wabiące złudnym mirażem

wyimaginowanego szczęścia.

I goniłem bezkształtne motyle,

mamiące mglistym cieniem,

czegoś, co mi się śni,

a czego niema.

Czyż można schwytać własną myśl,

biegnącą po płatach mózgu,

a która zowie się szczęściem?

Dlatego nie schwyciłem w dłonie,

biegnącego

po dendrytach neuronów,

nieistniejącego szczęścia.

Zapraszamy również do lektury innych dzieł wierszy Władysława Kamińskiego dostępnych tutaj.