จากประสบการณ์ในการจัดการเรียนการสอนรายวิชาภาษาจีนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ที่ผ่านมา พบว่า นักเรียนที่ไม่สามารถใช้ภาษาจีนในการฟัง พูด สื่อสารและไม่มีความมั่นใจในการพูด ไม่กล้าที่จะพูดเพราะกลัวว่าจะพูดผิด ดังนั้นจึงไม่สามารถใช้ภาษาในการสื่อสารได้ทำให้เกิดปัญหาในการเรียนการสอนภาษาจีนเนื่องมาจากโอกาสในการใช้ภาษาจีนเพื่อการสื่อสารในสถานการณ์ต่าง ๆ ในชีวิตประจำวันมีน้อย ประกอบกับบริบทของครอบครัว โรงเรียน และชุมชน ที่ไม่เอื้อต่อการใช้ภาษาจีนทำให้นักเรียนขาดทักษะการฟังและการพูด สอดคล้องกับผลการศึกษาของ ซานซาน เปา (2555, หน้า 72-73) ที่ได้สรุปผลของปัญหาและอุปสรรคในการเรียนการสอนภาษาจีนว่ามีหลายด้าน ได้แก่ ปัญหาด้านตัวนักเรียนที่บางส่วนมาจากครอบครัวเชื้อสายจีนมักจะมีพื้นฐานภาษาจีนมากพอสมควร แต่นักเรียนที่มาจากครอบครัว ของคนไทย มักไม่มีพื้นฐานมาก่อน เมื่อมาเรียนอยู่ในห้องเดียวกัน มักเกิดปัญหาความแตกต่างของการเรียนขึ้น และนักเรียนไม่ให้ความสำคัญกับการเรียนภาษาจีน เนื่องจากนักเรียนไม่ได้นำ ไปใช้ในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยหรือใช้ในชีวิตประจำวัน ปัญหาด้านบริบทที่ไม่ได้ใช้ภาษาจีน    ในการสอบแข่งขันเข้าในระดับชั้นที่สูงขึ้นต่อไป หลักสูตรภาษาจีนของโรงเรียนไม่ได้แยกวิชาออกให้ถูกต้อง เช่น การฟัง การพูด การอ่าน และการกำหนดคาบเรียนต่อสัปดาห์น้อยเกินไปทำให้การเรียนรู้ไม่ต่อเนื่อง และยังขาดอุปกรณ์ ตำรา และสถานที่เพื่อใช้ในการเรียนรู้ภาษาจีน เช่น ห้องสมุด ห้องโสตศึกษา และปัญหาสื่อการเรียนการสอนที่มีเนื้อหายากเกินไป ขาดความหลากหลายที่สามารถสนองตอบความแตกต่างระหว่างบุคคลของผู้เรียน นอกจากนี้ยังสอดคล้องกับผลการศึกษาของ พรจิตร  เกษามูล (2553, หน้า 4) ที่พบว่า ปัญหาในการจัดการเรียนการสอนภาษาต่างประเทศนั้นเกิดจากตัวครูผู้สอนคือ ครูผู้สอนยังคงใช้วิธีการจัดการเรียนการสอนแบบเดิม ๆ ใช้สาระบทอ่านไม่น่าสนใจ ไม่ทันสมัย ไกลตัวผู้เรียน หรือสาระที่ผู้เรียนไม่คุ้นเคย จึงทำให้ผู้เรียน

ไม่สนใจอ่านบทเรียนอันเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ผลสัมฤทธิ์การเรียนภาษาจีนในฐานะที่เป็นภาษาต่างประเทศต่ำกว่าเกณฑ์ และเกิดผลกระทบตามมา คือ ผู้เรียนขาดความสนใจ ไม่เห็นความ สำคัญและความจำเป็นของการเรียนภาษาต่างประเทศ ทำให้ขาดความกระตือรือร้น ก่อให้เกิดความไม่สนใจและความตั้งใจในการปฏิบัติกิจกรรม ตลอดจนสภาพแวดล้อมในการเรียนภาษาต่างประเทศ ไม่ว่าจะเป็นภาษาอังกฤษ ภาษาจีนหรือภาษาอื่น ๆ ที่โรงเรียนแต่ละแห่งจัดการเรียนการสอนตามโครงสร้างหลักสูตรนั้น ส่วนใหญ่จะใช้ภาษาต่างประเทศเพียงในชั่วโมงเรียนเท่านั้น นอกจากนั้นใช้ภาษาแม่ในการสื่อสาร    

จากเหตุผลดังกล่าวจึงมีความสนใจที่จะพัฒนาทักษะในการฟัง การพูด การอ่าน การเขียน การสร้างประโยคภาษาจีนของนักเรียนให้ดีขึ้น เพื่อช่วยให้ผู้เรียนได้ฝึกใช้ภาษาในสถานการณ์ที่แตกต่างกันและมีความเชื่อมั่นในการใช้ภาษาในการฟังและการพูด ซึ่งสอดคล้องกับการใช้กิจกรรมบทบาทสมมติในการจัดการเรียนการสอนในการพัฒนาทักษะการฟัง การพูด การอ่าน การเรียน และกสรสร้างประโยคภาษาจีน เพื่อฝึกให้นักเรียนได้ใช้ภาษาในสถานการณ์ที่กำหนด โดยให้นักเรียนได้เรียนรู้เกี่ยวกับความหมาย การสะกดพินอิน  การเขียนอักษรจีน คำศัพท์ภาษาจีน การนำคำศัพท์ไปใช้ในรูปประโยคต่าง ๆ ได้อย่างถูกต้อง เพื่อเป็นการฝึกทักษะทางภาษาทั้ง 4 ด้านอย่างเหมาะสม ตลอดจนส่งเสริมให้นักเรียนสามารถใช้ภาษาที่เหมาะสมกับสถานการณ์และแก้ไขปัญหาต่าง ๆ และสร้างความมั่นใจใน การใช้ภาษาและเลือกใช้ภาษาได้อย่างถูกต้องเหมาะสม อันจะส่งผลให้การเรียนการสอนภาษาจีนมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น จึงมีความสนใจที่การจัดกิจกรรมการเรียนการสอนวิชาภาษาจีนแบบ L&P สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อใช้เป็นเครื่องมือสำหรับพัฒนาความรู้ความสามารถของนักเรียนในการบอกความหมาย การสะกดคำศัพท์ และนำคำศัพท์ภาษาจีนไปใช้ในรูปประโยคต่าง ๆ ได้ถูกต้อง อันจะเป็นประโยชน์ต่อการพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาภาษาจีน ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ให้สูงขึ้นต่อไป