Toro - Pietracatella

28 mei 2018            

Vandaag staat een korte etappe op het programma. Maar waarschijnlijk wel pittig, vanwege het hoogteverschil dat we moeten overbruggen. We staan om 07:30 u op en ontbijten in de keuken, waarna we vertrekken. We hoeven niks af te sluiten, volgens Fernando kun je hier alles open laten, er gebeurt niets. Bij de kerk zien we Giovanni, die ons gisteren naar de B&B bracht. Hij wenkt dat we hem moeten volgen. Via een alternatieve route leidt hij ons naar de provinciale weg. Met een grijns op zijn gezicht wijst hij ons verder de weg.

In een haarspeldbocht moeten we een pad omlaag nemen. Tussen de olijfbomen door werpen we een laatste blik op Toro. Het paadje is nauwelijks waar te nemen, overgroeid door onkruid en lage struiken. Soms is het een beetje gokken, maar echt verdwalen kan hier niet. Omdat aan de rechterkant een verharde weg in de buurt ligt.

We komen op een “tratturo”. Een tratturo is een breed met gras begroeid pad, dat gebruikt wordt door schapenkuddes. In het verleden werden ze veel gebruikt om de kuddes van de ene naar de andere wei te drijven. Tegenwoordig zijn veel van deze tratturo’s verdwenen. Ze zijn veranderd in landbouwgrond of in wegen.

We volgen de tratturo tot aan het einde, waarna we op een smal paadje uitkomen dat je eigenlijk nauwelijks een pad noemen kunt. Het is wel mooi, met veelkleurige planten en bloemen aan beide kanten. 

We volgen het paadje - dat zich door de omgeving slingert - deels op goed geluk. Bij een verlaten huis komen we op een grindpad dat weelderig begroeid is. Hier maken we een overstap naar weer een ander pad, wat nog niet zo gemakkelijk gaat. Het andere pad ligt een stuk hoger, we moeten ons voorzichtig een weg banen tussen de struiken, en oppassen voor kuilen.

Uiteindelijk op het pad gekomen volgen we dit tot aan een bredere veldweg. We komen langs een woonhuis, waar een man buiten aan het werk is. Hij ziet ons wandelen en zwaait vriendelijk.

De veldweg eindigt bij een verharde weg die we naar links volgen. Een paar honderd meter verder houden we in de schaduw van bomen een korte pauze.

Zo makkelijk was dit stuk niet, de tratturo was weelderig begroeid, niet alleen met gras maar ook hoog kruid, dus moeilijk te bewandelen. En de paadjes moeilijk te traceren.

We gaan verder en komen bij een splitsing waar we rechts over een sterk stijgend betonnen pad omhoog moeten. De beton gaat over in grind. Het wordt een authentiek Franciscaans pad.

Wat wel mooie plaatjes oplevert. We blijven stijgen, het is een lange beklimming en de zon wordt steeds sterker. Het is drukkend warm. Er lijkt geen einde aan het pad ( of is het een veldweg?) te komen. We beginnen te twijfelen of we wel goed zitten. Dan, ruim een uur later, herkennen we een Tau-teken. Wel dus!

In de verte komt Pietracatella in zicht. Dat is nog een heel eind, verder dan we dachten ( of misschien hoopten).

Plots horen we enkele donderslagen. Onweer? Dat is het laatste waar we op zitten te wachten. Gelukkig blijft het bij een enkele klap. Maar aan het pad lijkt vooralsnog geen einde te komen.

We zien het dorp wel dichterbij komen - of beter gezegd, wij naderen het dorp -, maar moeten telkens weer een extra bocht nemen. En dat pal onder de brandende zon. Maar, uiteindelijk lopen we bij een bar het dorp binnen. Waar we nog getracteerd worden op een flink stijgende weg. Onze B&B Il Portale blijkt aan de andere - hoger gelegen - kant van het dorp te liggen. 

Hier aangekomen staat een mevrouw ons op te wachten. Ze vertelt dat ze op het punt stonden om ons op te halen in verband met het dreigende onweer. Met haar echtgenoot runt ze de B&B. We komen niets te kort.

We gaan eerst iets drinken bij een barretje. Een restaurantje blijkt er in Pietracatella niet te zijn. Maar Jack heeft bij het binnenlopen van het dorp gezien dat er bij die bar iets te eten was.

We gaan daar naar toe, en eten frietjes met enkele aardappelkroketjes……

Meer foto's:

Lees verder   Pietracatella - San Marco la Catola