Nu een onbeduidende zandweg tussen Halle en Zelhem. Het is nauwelijks voor te stellen dat deze weg ooit onderdeel is geweest van een belangrijke handelsroute vanuit Duitsland, richting het westen van ons land.  Het ontstaan van die weg is te danken aan wat nu de Halse Rug wordt genoemd. We zijn hier in wat al heel lang het lage midden van de Achterhoek wordt genoemd. Een uitgestrekt gebied met hier en daar wat hogere zandruggen en zandbulten. Met daar tussen vooral moerasachtige veengebieden. Die vochtig bleven, door het geringe verval en de ondoorlaatbare ondergrond van leem en oer.  Eigenlijk was er maar één manier om met droge voeten door dat gebied te komen. Een zandrug die later de naam Halse Rug zou krijgen.

Een zandrug van Aalten  via de Vennebulten en de Hallerdijksbulten naar Halle, om vervolgens in de buurt van de Kappenbulten af te buigen richting Hengelo en daar, verderop  op te lossen in het landschap. 

Vele eeuwen zal er in de buurtschap Halle maar weinig zijn veranderd. De boerderijen op de flank, de Hessenweg en de schapen op de heide. Later kwamen er een school en misschien wat nieuwe boerderijen. Maar die bleven allemaal op de flank. Boven op de enk bleef het leeg tot het jaar 1848.  

In dat jaar werden er bij de overheid drie verzoeken ingediend voor een windmolen in Halle . De vergunning ging naar de Jacobus C. Horsting die destijds op de Landeweer woonde. Deze Horsting was afkomstig uit een familie van onder meer molenaars en regenten in Doetinchem en omgeving.  Door zijn huwelijk met de dochter  Hendrika van herbiergier Becking was hij in 1831 op de Landeweerd komen wonen.

Een windmolens bouw je op de plek waar veel wind is,  dus boven op  de enk. Op een akker die toch al eigendom was van de familie Horsting/Becking. Op 25 augustus 1848 mocht Hendrika J. A. Horsting-Becking de eerste steen plaatsen.