Meijers in Marseille
dag 6
dag 6 29 mei 2023 via Parc Longchamps met Raymond vis kopen, Folke ziek; Le Camp de Milles
Na het ontbijt gingen de broers met Raymond (Galindo) via het pompeuze bouwwerk in het Parc Longchamp naar de viswinkel in Cinq Avenues, een stadswijk rond een kruispunt waar vijf brede straten, ja, avenues dus, op uitlopen. Onderweg gingen de twee églises, die onze navigatie een beetje bepaalden, Folke en Raymond boven de pet, letterlijk.
De eerste foto toont de Boulevard Longchamp, met het in mijn ogen merkwaardig vormgegeven trammetje. Ook hier zijn veel van de platanen vervangen door erables, esdoorns.
Onderweg trof mij de Artistic Cinema, waar nu onder de naam van een Nederlands marien beroep kleertjes worden verkocht. Vervolgens zien we Folke en Raymond in de viswinkel. Waarschijnlijk was Folkes buik toen al begonnen op te spelen, bij het eten werd het hem te machtig en moest hij zich even in zijn kamer terugtrekken. Mogelijk heeft het toedienen van enkele lepels uit het flesje Choum hem er weer een beetje bovenop geholpen, zodat we later in de middag toch nog met Sylvia de excursie naar de Camp de Milles konden maken, een oude tegelfabriek (tuilerie) met een trieste geschiedenis. (lees hieronder verder).
Op de terugweg gingen we nog langs Sara in Les Pennes Mirabeau om Folkes zwembroek op te halen die hij na het zwemmen daar had achtergelaten.
Ten slotte twee selfies en een hoekje met Contrabande. Er stond ineens een levensgrote spiegel tegen een muur en er lagen wat kranten bij met als kop : Le plein d'idées. Zomerjobs!
Op mijn e-reader ben ik aan het lezen over Kamp Erika. Een vrij onbekend concentratiekamp vlakbij Ommen (Nederland dus). In de eerste periode was het een strafkamp voor Nederlanders die zich schuldig hadden gemaakt aan bijvoorbeeld zwarte handel of het verboden slachten van een koe of varken. Later werden er vooral joden gevangen gehouden die uiteindelijk naar Westerbork en verder oostwaarts werden gestuurd om van daar niet meer terug te keren. Opvallend is het feit dat het regime van Nederlandse kampleiding en bewaking de Duitsers soms te gortig was. Er kwamen opvallend vele gevangenen om als gevolg van mishandeling, vaak door ronduit sadistische bewakers.
Onze laatste dag in Marseille had ook geen vrolijke inkleuring. Met ons drieën reden in Sylvia's Citroën C4 we naar het Camp de Milles op slechts enkele tientallen kilometers van Marseille, onder de rook van Aix-en-Provence. Een oude tegelfabriek (tuilerie), die door de Franse regering in eerste instantie na de Duitse inval werd gebruikt om Duitsers te interneren die naar Frankrijk waren uitgeweken om het nazi-regime te ontwijken. Triest natuurlijk, dat je gevangen gezet wordt, terwijl je je juist verzet tegen de agressor. Later namen de Duitsers bezit van het kamp, die dankbaar gebruik maakten van het voorwerk van de Fransen. Mensen uit allerlei in Duitsland vervolgde groepen van homosexuelen tot Sinti, Roma en joden werden er onder erbarmelijke omstandigheden vastgehouden, extreme hitte en idem kou, waartegen weinig bescherming werd geboden, nog eens verergerd door het steenstof dat de luchtwegen aantastte.
Sylvia attendeerde ons op de informatie over een spooktrein die met toestemming van de toen nog Franse leiding trachtte vele gevangenen een uitweg te verschaffen door ze naar Biarritz te vervoeren. Die zouden vandaar uit kunnen wijken naar de VS, zoals dat ook gebeurde vanuit Marseille van waar vele joden per boot naar het westen konden ontsnappen. De trein zelf gaf aanleiding aan de geruchten dat de Duitsers dicht genaderd waren en in Bayonne werd geen toestemming gegeven voor doortocht en daarmee moest de trein terugkeren. Sylvia gaf aan dat één van haar directe - ons uit de ons overgeleverde informatie bekende - familieleden net als anderen uit de trein waren gesprongen en niet uiteindelijk weer terugkeerde naar het Camp de Milles.
