Με το τόξο της χτύπησε την Μαύρη Καταιγίδα και την πλήγωσε πρώτη. Τα βέλη της έγιναν κομήτες και το αίμα της αστέρια. Περπάτησε στα δάση του αδερφού της και τα γέμισε με ύδωρ για ζωή, δημιούργησε τις θάλασσες με την ράβδο της και έλαμψε ώστε καμία νύχτα να μην είναι σκοτεινή ξανά. Σαν μητέρα αγκάλιασε τα παιδιά της γης και σαν προστάτιδα τα φυλάει.

Πατέρας της Ζωής που με το τραγούδι του την δημιούργησε και αυτή με το γέλιο της ξύπνησε τα πρώτα ζώα. Περπάτησε πάνω στην έρημη γη και με την φλογέρα του σήκωσε τα δάση και τις ζούγκλες, δέντρα και βουνά όλα χόρεψαν ταυτόχρονα στην μελωδία του. Με τον αυλό του δημιούργησε τα λουλούδια και τα έντομα και με την λύρα του τραγούδησε λογική στα αγαπημένα του παιδιά... Έπειτα στο μεγαλύτερο δέντρο πήγε να ξαποστάσει και από τότε κοιμάται γαλήνια...

Αφού δημιούργησε τον Ήλιο και το φως, κατέβηκε στην γη και προσπάθησε να φωτίσει τους θνητούς με το δώρο της σκέψης και της λογικής, της μαγείας και της ανθρωπιάς. Παρόλα αυτά είχε γίνει παρανοϊκός με το σκοτάδι και κάθε φορά που οι θνητοί κατέληγαν σε πόλεμο, η παράνοια του μεγάλωνε. Στην αρχή οι άλλοι θεοί δεν έδειξαν να νοιάζονται ιδιαίτερα. Άλλωστε ήταν ο δυνατότερος όλων, σε περίπτωση που το σκοτάδι επέστρεφε, αυτός θα τους προστάτευε. Όμως η παράνοιά τον έφτασε σε σημείο να επιτεθεί στους ανθρώπους... Η Θέα Θαλένια μπήκε στην μέση και τον εξορισε με όντας πρωτότοκη. Τώρα ο ξεχασμένος θεός κυκλοφορεί εξόριστος ανάμεσα στους θνητούς, παρανοϊκός ακόμα και περιμένοντας το σκοτάδι...

Βλέποντας τα αδέρφια της να μάχονται το ένα ενάντια στα άλλα, η θέα στεναχωρήθηκε και κρύφτηκε στα έγκατα της γης ώστε να μπορεί να είναι κοντά στην δημιουργό της. Εκεί μάζεψε τις ψυχές των θνητών που πέθαναν σαν την μητέρα της και τους έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία. Κανείς θνητός δεν μπορεί να φτάσει το βασίλειο της. Μόνο οι ψυχές και οι αντίλαλοι των νεκρών αγγίζουν την θλιμμένη θέα.