Umiejętności bojowe

Choć to nadal magia stanowi trzon jego potęgi, Vihil nauczył się niedawno traktować broń białą już nie jako ostateczność, lecz jako efektywne uzupełnienie swojego arsenału, narzędzie, którym po treningu u tajemniczego szermierza na Arantice, potrafi operować znacznie skuteczniej niż przedtem.
Szarowłosemu w ostatnie trzy tygodnie udało się rozwinąć swój styl fechtunku o bardziej świadome, złożone manewry, wykraczające już poza podstawowe techniki samoobrony. Fakt faktem, nadal opiera się głównie na defensywie, ale teraz jego kontrataki bywają teraz znacznie groźniejsze. Kluczową zmianą w stylu Vihila jest wprowadzenie synergii pomiędzy ostrzem a chitynowymi szponami, które w naturalny sposób wydłużają i poszerzają jego wachlarz ataków. Podczas zwarć potrafi niespodziewanie zmienić trajektorię ruchu dłoni lub nogi, by uderzyć z innej płaszczyzny – czasem jedynie, by zaburzyć rytm przeciwnika, czasem, by zadać kolejny cios. Te organiczne „przedłużenia” jego ciała służą też jako improwizowane narzędzia defensywne, co pozwala mu utrzymać się w zwarciu nawet wtedy, gdy nie zdąży zareagować poprawną gardą.
Niemniej jednak, mimo coraz wyraźniejszego wyczucia rytmu walki, Vihil nie przestaje być wojownikiem „z przymusu”. Wciąż brakuje mu siły przebicia i ofensywnej agresji, którą odznaczają się prawdziwi szermierze. Choć jego nowy styl bywa trudny do przełamania, wymaga jednocześnie ogromnej cierpliwości, precyzji i zachowania zimnej krwi. Każdy moment nieuwagi może wystarczyć, by cała konstrukcja runęła. Mimo rosnącej pewności siebie, Vihil wciąż postrzega więc fechtunek jako plan awaryjny, a każde starcie z przywołanym rapierem to dla niego droga, którą lepiej byłoby ominąć. 

Kiedy jednak już musi nią podążyć — czyni to z dyscypliną i coraz groźniejszym kunsztem.