Harcmistrz, działacz emigracyjny i polityk. Prezydent RP na uchodźstwie w latach 1986-1989 i premier RP w latach 1976-1986. Urodził się w Bielinach Kapitulnych w Kieleckiem. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum w Mielcu, gdzie w 1926 roku wstąpił do I Mieleckiej Drużyny Harcerzy im. Tadeusza Kościuszki. Przed wojną był instruktorem, inicjatorem utworzenia Zrzeszenia Akademickich Kręgów Harcerskich „Kuźnica” i kierownikiem kręgu starszoharcerskiego przy Uniwersytecie Warszawskim. Walczył w Kampanii Wrześniowej. Po zajęciu Polski przez Niemcy i ZSRR przedostał się na Węgry, gdzie został komendantem Polskiego Obozu Harcerskiego dla młodzieży przebywającej w Somloszollos koło Veszprem (za sukcesy na tym stanowisku został mianowany harcmistrzem). W styczniu 1940 roku przedostał się przez Jugosławię do Francji, gdzie wstąpił do Wojska Polskiego, odbywając szkolenie oficerskie i służąc krótko w marynarce i 3 Dywizji Piechoty. 2 czerwca został przeniesiony do 2 szwadronu 10 Pułku Strzelców Konnych i mianowany dowódcą plutonu. W składzie 10 Brygady Kawalerii Pancernej brał udział w Kampanii Francuskiej, po której zakończeniu przedostał się przez St Jean de Luz do Wielkiej Brytanii i dołączył do swojego pułku w miejscowości Douglas. Podczas pobytu w Szkocji włączył się aktywnie w działalność społeczno-artystyczną, tworząc w pułku "szwadron szkolny", służący zapoznaniu się starych i młodych dziesiątaków. Z jego inicjatywy powstało przy pułku towarzystwo Polsko-Szkockie, Orkiestra i chór (pod batutą sierżanta Konstantego Bieniasza), z którym Sabbat wielokrotnie występował jako konferansjer. Sam Sabbat znalazł się jako mistrz tańca w polsko-szkockim zespole tanecznym. Reprezentując pułk witał razem z owym zespołem brytyjską parę królewską i Naczelnego Wodza przybyłych na wizytację jednostek polskich w Glamis 7 marca 1941 roku. Sabbat wykazał się również dużą aktywnością kulturalną, organizując dla okrutnie nudzących się żołnierzy prelekcje i referaty na temat historii Polski i filozofii. 16 maja 1942 roku został zatwierdzony jako oficer oświatowy 10 PSK i wysłany na dwutygodniowy kurs propagandowo-oświatowy w St Andrews, który zdał z oceną bardzo dobrą. 1 grudnia 1942 roku został mianowany podporucznikiem. W uznaniu jego owocnej pracy z żołnierzami uzyskał 5 kwietnia 1943 roku przydział w Urzędzie Oświaty i Spraw Szkolnych w Londynie przy SG PSZ, opuszczając tym samym 10 PSK. Był członkiem Tymczasowego Komitetu Harcerskiego przemianowanego później na Komitet Naczelny ZHP na czas wojny. W drugiej połowie wojny objął stanowisko referenta do spraw młodzieży przy Sztabie Generalnym Polskich Sił Zbrojnych - zajmował się tym samym sprawami dziesiątek tysięcy młodych ludzi, którzy skupili się przy wielkich jednostkach PSZ. Był de facto jednym z kierowników ZHP na emigracji. Po wojnie stał się aktywnym działaczem politycznej emigracji, udzielał się także w środowiskach ZHP w Wielkiej Brytanii. Był przedostatnim prezydentem Rzeczypospolitej na uchodźstwie (jego poprzednikiem był Edward Raczyński, a następcą Ryszard Kaczorowski - również harcmistrz)

Reporter, prawnik, ,literat, publicysta, korespondent wojenny i dyplomata. Jeden z najsłynniejszych dziennikarzy międzywojennej Polski. Znany ze swojego świetnego stylu. Jako autor zdobył rozpoznawalność wydaniem w 1932 roku sławnej książki "Sarajewo 1914, Szanghaj 1932, Gdańsk 193?", w której przewidywał, że Gdańsk stanie się punktem zapalnym następnej wielkiej wojny w Europie. Pod koniec 1939 roku wstąpił do szkoły podchorążych w polskim obozie w Coëtquidan. W 1940 roku brał udział w bitwie o Narwik razem z żołnierzami Brygady Strzelców Podhalańskich - walki podhalańczyków opisał w reportażu "Droga wiodła przez Narvik". Stał się postacią kontrowersyjną, gdy w latach 1941-1942 sprawował funkcję attaché prasowego przy ambasadzie RP w Moskwie. Krytykowany za przyjętą wówczas postawę proponującą kompromis między Polską a Związkiem Sowieckim. Zarzucono mu wówczas sympatie komunistyczne, choć jego poglądy miały raczej charakter pragmatyczny - odzwierciedlił je pośrednio w wydanej w 1944 roku książce "Margrabia Wielopolski" opisującej działalność Aleksandra Wielopolskiego, który w okresie tuż przed powstaniem styczniowym postulował współpracę Polaków z caratem w zaborze rosyjskim. W sierpniu 1944 roku znalazł się jako korespondent wojenny w Normandii, u boku 1 Dywizji Pancernej. Być może zależało mu na oddaleniu od siebie zarzutów kunktatorstwa przez wykazanie się wysoką aktywnością w strefie frontowej. We Francji spotkał znajomego z Coëtquidan - por. Edwarda Rożka, który był dowódcą czołgu Stuart w plutonie rozpoznawczym 10 PSK. Pruszyński postanowił dołączyć do załogi Rożka, z którą brał udział min. w rozpoznaniu pod Soignolles. W czołgu zajął pozycję przedniego strzelca KM-u i ostrzeliwał napotkanych żołnierzy niemieckich - przekraczał w ten sposób zakres praw korespondenta zabraniających mu udziału w walce. 15 sierpnia czołg w którym jechał został trafiony i zniszczony podczas akcji bojowej pułku pod Jort. Życie Pruszyńskiemu uratował wówczas por. Rożek, który wyciągnął go z płonącego czołgu. Po wojnie wrócił do Polski i został dyplomatą PRL w Holandii. Zginął w wypadku samochodowym w RFN podczas podróży służbowej z Hagi w 1950 roku.

Kawaler Virtuti Militari, dowódca 10 Pułku Strzelców Konnych od listopada 1943 roku do sierpnia 1944 roku. Walczył w kampanii wrześniowej. Po jej zakończeniu przedostał się do Francji, gdzie został przydzielony do 10 PSK. W listopadzie 1943 roku zastąpił płk. Franciszka Skibińskiego na stanowisku dowódcy pułku. Był niezwykle lubianym i szanowanym oficerem - mówiono na niego "Maciej". Przez cztery lata pobytu w Szkocji jego największą obawą była możliwość doczekania końca wojny bez szansy na bojowy odwet. Dowodził dziesiątakami podczas walk w Normandii - Stanisław Maczek wspominał po latach jego wielką wytrwałość i determinację w decydującej fazie bitwy pod Falaise (między 15 a 20 sierpnia), którą udało mu się utrzymać mimo skrajnego wyczerpania. Żołnierzy pułku zwykło się wówczas określać mianem "dzieci Macieja". Zginął w walce trafiony przez snajpera około godziny 8:30 20 sierpnia 1944 roku w rejonie wzgórza 113 na północ od Chambois. W książce "Od Podwody do Czołga" generał Maczek napisał: I w tej chwili nie mógłbym napisać czegoś odpowiedniejszego na cześć tego rycerskiego dowódcy, jak powtórzyć słowa jego adiutanta: "od rana już nie żył - a nam się zdawało, że przez cały dzień dowodził bitwą" 

Generał, teoretyk i badacz sztuki wojennej. Brał udział w obronie Przemyśla i Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej. Przed wojną ukończył Wyższą Szkołę Wojenną W 1937 roku jako major dyplomowany został szefem sztabu 10 Brygady Kawalerii dowodzonej przez płk. Stanisława Maczka. Towarzyszył Maczkowi i żołnierzom niemal przez całą wojnę. Razem z nimi brał udział w zajęciu Zaolzia, kampanii wrześniowej, francuskiej i zachodniej. Podczas pobytu w Szkocji był od lutego 1942 roku do listopada 1943 roku dowódcą 10 Pułku Strzelców Konnych. Dowództwo pułku objął ponownie na kilka dni po śmierci mjr. Maciejowskiego 20 sierpnia 1944 roku, do czasu mianowania na to stanowisko mjr. Jerzego Wasilewskiego. Do stycznia 1945 roku dowodził 3 Brygadą Strzelców wchodzącą w skład 1 Dywizji. Wojnę zakończył w stopniu pułkownika. W latach 1945 - 1947 był zastępcą dowódcy 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej II Korpusu PSZ we Włoszech. Wrócił do kraju w 1947 roku i został wykładowcą Akademii Sztabu Generalnego WP. W 1951 roku został aresztowany przez komunistów i oskarżony o współudział w spisku wyższych oficerów LWP i szpiegostwo na rzecz państw zachodnich. Rok później został skazany na karę śmierci za zdradę ojczyzny której nie wykonano - Skibiński oczekiwał na nią w więzieniu przez dwa lata. W 1954 zmieniono mu wymiar kary, a po rewizji procesu w 1956 roku zwolniono z więzienia. Skibiński pracował w MON do 1964 roku, kiedy przeszedł w stan spoczynku w stopniu generała brygady. Był autorem kilku prac na temat walk jednostek 1 Dywizji Pancernej. Okazyjnie pojawiał się w Łańcucie na uroczystościach z okazji święta 10 PSK.

Oficer kawalerii i olimpijczyk. Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Przed wojną służył w stopniu porucznika w 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich. Był znakomitym jeźdźcem - brał udział w wielu zawodach hippicznych i reprezentował Polskę na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku. Walczył w kampanii wrześniowej jako dowódca szwadronu 17 pu w stopniu rotmistrza. W 1940 roku udało mu się przedostać do Francji, gdzie dołączył do 10 PSK. Podczas pięcioletniej służby w szeregach dziesiątaków był min. dowódcą 2 szwadronu i zastępcą dowódcy pułku mjr. Wasilewskiego. Pod Falaise przesłuchiwał wziętego do niewoli niemieckiego generała Elfeldta. W kwietniu 1945 roku został dowódcą 2 Pułku Pancernego. Po wojnie wyemigrował do Kanady, gdzie ponownie zajął się jeździectwem. Był trenerem jeździeckiej reprezentacji Kanady, która zdobyła drużynowe złoto na Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku w 1968. W 1999 został awansowany na stopień generała brygady. Rok później wrócił do kraju, gdzie zaangażował się w działalność na rzecz kultywowania tradycji kawaleryjskich. Zmarł w Warszawie w 2006 roku.