Hoc in loco transcriptiones omnium colloquiorum Fori Romani poteritis invenire!
Proh dolor duo cum tantum simus, non statim fieri potest ut transcribamus omnia... celerius loquimur quam scribimus!
Sed etiam si lente festinamus... lente sed sine pausa!
Mendum
Vocabulum aptius
Quomodo pronuntiari debeat
Abi: Salvete omnes! Hoc est primum colloquium in foro Romano. Ego sum Abigail et adsunt duae amicae. Salvete!
Anna: Salvete!
Lida: Salvete!
Abi: Quae estis?
Anna: Mihi nomen est Anna. Sum puella Hispana quae in septentrionibus Hispaniae habitat sed nunc ipsum versor in meridiebus, in urbe quae vocatur Granata, ut lauream magistralem faciam. Sum duo et viginti annos nata et nunc non operam do sed lauream magistralem facio ut iure magistra sim in Hispania. Quid de altera nostra amica?
Lida: Salvete! Ego sum Ludmila sed omnes me vocant Lida. Sum duodeviginti annos nata, habito Pragae in Bohemia, et sum discipula in lyceo Gallico, et operam do sicut magistra, et fero auxilium parvis pueris.
Abi: Salve Lida! Salve Anna! Ut dixi ego vocor Abigail et habito in urbe Mexicopolitana. Ego sum viginti et quinque annos nata et quamquam operam dedi historiae in universitate, ego munere fungor magistrae magistra linguae Hispanicae. Etiam operam do in linguis ediscendis et tradendis... Et hoc de me satis est. Anna?
Anna: Bene, etiam opportet dicere nos iam amicae amicas diu fuisse, nisi fallor quattuor annos fere. Nos novimus aestate, latine discentes, latine loquentes iam. Nunquam (fere) nunquam in aliis linguis locutae sumus et nos cognovimus aestate in Academia Vivario Novo nonne? Id est in scholis aestiivis. Hac de causa dicimus lingua Latina nos coniunxisse amicitia, quia vere semper latine locutae sumus et tandem aliquid una facere voluimus.
Etiam velimus dicere quomodo nos et quando nos coeperemus coeperimus latine colloqui et lingua Latina linguae Latinae studere nonne? Ego coepi iam in lyceo et in universitate quia sic operam do, sed ego primum tantum grammatice didici, proh dolor! Id est methodo quod quae dicitur “traditionalis” hoc quod notum est. Proh dolor numquam… postea novi aliam formam et mansi ut patet et multum placuit. Vos autem quomodo didicistis?
Lida: Ego didici iam cum eram sex aut septem annos nata quia mater mea magistra linguae Latinae erat et didici cum libro Famila Romana ergo erat aliquantulum in medio intra inter modum grammaticae et modum vivam vivum.
Abi: Lida, iam quotiens legisti illum librum Familiam Romanam?
Lida: Ter in Academia vobiscum et bis cum didici sola, ergo quinquies.
Anna: Ego iam… id est vobiscum legi iam Livium ter et iam satis! Ergo non mente fingo legere quinties quinquies! Macte virtute!
Tu autem Abi, quomodo didicisti?
Abi: Ita, ego ut dixi operam dedi historiae et semper res Romanae Graecaeque studium excitabant et decrevi me debere eas linguas discere aliquando. Qua de re ipso anno quo vos cognovi, id est bismilesimo decimoquarto, coepi operam dare linguis. Et erat grex discipulorum in universitate mea, et ii discipuli integrum annum degerunt etiam in academia et tradebant methodum directam, ergo haec est unica methodo qua ego usa sum.
Anna: Ego non, proh dolor! Vere habetis fortunam maximam!
Lida: Bene, volebāmus maximas gratias agere Alexandro Veronensi, qui habet Sermones Raedarios, qui nobis dedit consilium hanc paginam incipiere et quem cognovimus hoc anno Matriti in conventu Caleo in quo una cum Anna fuimus.
Anna: Salve! Gratias maximas!
Abi: Et ego gratias velim agere illo Alexandro Veronensi, quamquam ipsa non novi eum quia - proh dolor! - non licuit mihi aestatem agere in Hispania sed bene memini amicas meas pelliculam mississe; ope Whatsapp; ridentes et gaudentes...
Anna: Satis longa!
Abi: Satis longa pellicula erat in qua nuntiabant se colloquium habuisse cum Alexandro qui eis dedit consilium colloquia agendi. Ego delectata sum et decrevimus hoc facere.
Bene, consilium nostrum his in colloquiis praesertim est linguam exercēre quia non semper datur ocasionem ocasio latine loquendi. Etiam, si possumus prodesse aliis erit optimum, qua de re potestis legere verba nostra et audire in pagella quae… quomodo vocatur?
Anna: Ita, est infororomano.blogspot.com (bene, .es .mx …mutat.) Pendet a terra ubi sis, sed ita, .com bene habet.
Abi: Bene, ergo hac in pagella conabimur linguam exercēre in loquendo et in scribendo. Fortasse aliquando erunt exercitia quae nos ipsae solvemus quia, ut diximus, sumus discipulae et nunquam desinimus operam dare linguae Latinae. Et quid aliud?
Anna: Aliquando, cum sit tempus nonne?
Abi: Ita, proh dolor non possumus promitere nos colloquia edere edituras esse in lucem quaeque quaque hebdomada quia sunt multae difficultates, nonne?
Anna: Ita, vere, ut verum dicam hoc consilium ortum est iam mense Augusto, id est post conventum Caelum, sed vere non potuimus quidquam facere diu quia, ut ita dicamus, habuimus parvas difficultates nonne? Id est, interfuerunt…
Abi: Apud me fuerunt duo terrae motus. Apud vos?
Lida: Ego aegrotabam per longum tempus et postea mihi non fungebatur rete omnium gentium.
Anna: …et ego semel feci iter et postea debui lares trastulere transferre in urbem Granatam. Ergo ut videtis nobis est facillimum convenire quaque septimana. Quia iam intersunt omnia.
Abi: Sed conabimur.
Anna: Ita, conabimur. Hoc pro certo.
Bene etiam dicendum est alii alios homines certe etiam posse partem capere hac in pagella. Id est sine ulla cura, sine difficultate. Quia vere sumus in foro Romano nonne? Omnes conveniemus hic et omnes possumus partem capere, hoc est bonum. Si fieri potest, certe, quia est pagella latine facta, si fieri potest, quaeso, scribite nobis latine vel graece et, (nescio), potestis vel menda (utinam non sint multa!) sed menda invenire, vel consilia nobis dare, interrogare quiquid velitis… (nescio) proponere exercitia, proponere aliquid ut faciamus, proponere colloquia quoque. Sed si (ali)quis nondum valet latine tam expedite scribere vel colloqui etiam potest nobis in multis linguis loqui quia omnes una fere undecim nonne? Non, tredecim linguas possumus adhibere ergo potestis…
Omnes una: Hispanice, anglice, lusitanice, italice, bohemice, germanice, gallice, lingua Slovaca, lingua Polonica, in lingua Graeca hodierna, et lingua Vasconica…
Anna: ...colloqui. Ergo ut videtis est parva maxima insania.
Postremum, etiam conemur quaque septimana vel scriptum vel colloquium in lucem edere sed, ut iam audire potuistis, sunt perplurimae facienda, sunt perplurimae difficultates... ergo fortasse non semper poterimus sed conemur, quia consilum vere est exercere et frui lingua Latina. Ergo, utinam placeat hoc! Valeatis omnes!
Abi: Valete quam optime!
Lida: Valete!
Anna: In proximum!
mendum
vocabulum aptius
quomodo pronuntiari debeat
Lida: Conticuere omnes intentique ora tenebant
inde toro pater Aeneas sic orsus ab alto…
Abi: Felix natalis tibi! Felix natalis tibi!
Anna: Felix natalis Vergilii!
Lida: Felix natalis tibi!
Anna: Bene… Salvete omnes! Hoc est secundum colloquium in foro Romano et ut iam audire potuistis hodie de quadam re loqui velimus, nonne? Abi?
Abi: Sed primum omnium gratias agere auditoribus auditricibusque velimus quia valde miramus miramur fama famam colloquiorum nostrorum tam celeriter allatam esse fere in toto orbe terrarum. Ita, hoc est mirum nobis.
Anna: Ita. Gratias vobis! Etiam nuntiare debemus seriem hanc inveniri posse apud iTunes sed non apud Google Play quia, proh dolor, Google Play tantum fungitur in terra quae vocatur Canada et in septentrionibus Americae (Civitatibus Foederatis), sed non apud nos, ergo nullo modo poterimus illud facere ergo nunc saltem tantum erit et in iTunes et apud Soundcloud. Dolemus, sed sic…
Abi: Ita.
Anna: Nihil facere possumus.
Abi: Ter conatae sumus.
Anna: Ita. Quaeque in alia terra est et nullo modo. Non fungitur in Hispania, non fungitur Pragae et non fungitur in Mexico. Ergo non fieri potest.
Lida: Quoque volumus dicere quod fecimus novam partem in pagellam quae vocatur “Transcriptiones” ubi transcribimus colloquia, sed non pro certo habemus quod quaque transcriptio erit statim post colloquium edita in lucem quia est difficile omnia transcribere ergo pendebit a tempore quod quaeque habebimus ea septimana.
Abi: Et… bene, ut audivistis in initio huius colloquii, argumentum hodirernum est de diebus natalibus cum hodie, idibus octobris, sit dies natalis Vergilii poetae. Primum monstremus diversos modos quibus possumus indicare nostram aetatem. Ad interrogandum habemus…
Anna: “Quot annus natus vel nata es?” sive “Quot annos habes?”
Abi: Et ad respondendum…
Lida: “Octo annos natus sive nata sum.”
Abi: Sive “Octo annos habeo.”
Anna: Sive “Sum puer vel puella octo annorum.”
Lida: Sive “Nonnum annum ago.”
Abi: Ergo Vergilius est MMLXXXVII annos natus.
Anna: Est iuvenis adhuc. Etiam de festo ipso colloqui velimus, id est quomodo nos dies natales celebramus, quid faciamus et talia, nonne? Ergo, Lida, quomodo vos in vestra terra facitis?
Lida: Ut credo nos facimus sicut in plurimis terris, tantum cum familia et cum amicis et cum libo celebramus, sed praesertim celebrantur dies natales cum aliquis habet X, XX, XXX et cetera annos et dies natalis maximi momenti est, apud nos, cum aliquis habet XVIII annos, quia licet ei omnia facere, sicut bibere et gubernare raedam. Quoque habemus rem miram quae non celebratur in multis terris, est dies nominum, quisque habet suum diem quo celebratur et pendet a kalendario.
Anna: Apud nos quoque extant, in Hispania extat dies nominum, sed non tam magni momenti sunt, exempli gratia, ipsa nescio quando sit meus dies, nescio vere quando sit, neque multum celebratur. Quod attinet ad dies natales celebramus, ut patet, multi multum celebrant sed in familia mea non tam multum. Plerumque non multum celebramus, fortasse convenimus, familia, sed non tota, fortasse avia et mater, una mecum, certe, et dulcia edimus plerumque et dona damus, sed non est maximi momenti. Est sicut parva pausa, nonne? Dum res facimus, sed plerumque non multum celebramus. Et vos, Abi?
Abi: Bene nos multas multos mores a vobis Hispanis accepimus. Etiam est illud de nominibus, quia ante aliquot annos homines solebant nomen accipere a die quo nati essent, sed nunc non iam, non multum fit. Et plerique Mexicani diem natalem celebrant una cum familia et cum amicis, et ut fama fert nobis placet festos agere, et semper est copia ciborum neque desunt modi musici et saltationes. Inter mores quos ab Hispanis accepimus etiam est ille de ollis baculo frangendis (id est “piñatas”) quibus in ollis dulcia insunt. Et initio tantum mense decembrio agebatur, postea vero ad celebrandos dies natales puerorum. Et ut verum fatear mihi multum placent et usque ad duodevicessimum annum feci una cum amicis.
Anna: Pulchrum. Et quomodo, Lida, postremum diem natalem celebravisti?
Lida: Quamquam dies natalis meus postremus erat duodevicessus non potui maxima festa celebrare, quia si bene recordor erat dies martis, ergo debui petere scholam. Et quid de te, Anna?
Anna: Bene, ego ut dixi plerumque non multum celebro, sed quia ante duos annos non domi fui (eram in Graecia) mater voluit multum celebrare illum diem (id est postremum diem natalem) cum domi adfui. Et hac de causa paravit rem satis miram. Ego nesciebam quo vaderemus, omnino nesciebam, et illo die mater me usque ad locum ubi sunt raedae longae duxit, et illic, dum eramus in raeda longa mihi monstravit tesseram et petebamus litus, petebamus urbem quam ego nondum videre poteram, fortuna causa quamquam est satis prope, et illo die fuimus illic apud litus, edimus una, et fuimus in loco quod nunc temporis vocatur “spa” (id est salus per aquam, nonne?). Fuimus illic et fuit satis pulchrum, optime se habuit. Vespere tantum petivimus iterum domum et una cum avia edimus et fuimus. Fuit vere pulchrum, nonne? Quid de te, Abi?
Abi: Mihi hoc anno, et fere semper, fit quod Lidae, id est, annos compleo mense Augusto, ergo semper sum in scholis neque licet multa neque tam magna parare. Ergo hoc anno, ipso die mei natalis ad theatrum ivi una cum familia. Sed etiam est pulchrum quia alter e fratribus meis diem natalem habet etiam mense Augusto et est discrimen duorum dierum inter nos, ergo saepissime una celebramus, et hoc anno etiam factum est hoc modo.
Anna: Optime! Etiam formas precandi fortasse dicendae sunt, nonne? Quia certe latine oportet aliquando dicere talia. Ergo, Lida, scisne tu primam formam?
Lida: Bene, necesse est dicere quod haec apud Erasmum inveniuntur. Bene, primum est “quod bonum faustum felix forunatumque sit!”
Abi: Sive “precor omnia laeta tibi!”
Anna: Sive “sit felix et faustum!”
Lida: “precor ut hic annus tibi laetis auspiciis ineat, laetioribus procedat, laetissimis exeat, ac saepius recurrat semper felicior!”
Abi: Sive simpliciter “tibi multa saecula felicissima precor!”
Anna: Sive “precor ut hic dies candidus illuxerit tibi!”
Lida: Sive “precor ut hic sol tibi felix surrexerit!”
Abi: Sive “sit felix exortus huius diei!” Et hac postrema locutio me monet de carmine quoddam notissimo in Mexico, quia illud quod initio in hoc colloquio cecinimus mihi non multum placet, ut fatear. Nos cantamus carmen quod vocatur “Las Mañanitas” et mihi quidem pulcherrimum videtur quamquam de origine sua multum disputatur. Sed ut videtur saeculo XIX primum cantatum est, immo etiam cum saltationibus agebatur. Nunc temporis solemus canere “Las mañanitas” celebranti homini diluculo (id est cum primum sol oritur), hoc est ut eum celebrantem expergefaciamus. Sive priusquam libum secemus candelis accensis.
Anna: Bene, utcumque nolite curare, auditores, quia carmina Latina poterunt quoque inveniri in pagella…
Abi: Etiam dicendum est hoc carmen extare latine a quoddam professore universitatis versum.
Anna: Vocatur “Laudes matutinae”, nonne?
Abi: Ita. Hoc etiam invenire poteritis in pagella.
Anna: Et postremum etiam de donis loquendum est, nonne? Id est, quid maxime placet nobis accipere. Quid tibi placet, Abi?
Abi: Ah, facile! Mihi multum placent feles ergo habeo omnia genera felium domi. Etiam multum placent libri. Etiam memini domum pulcherrimum doni pulcherrimi quem quod accepi anno praeterito a vobis et est parvum ursum parvus ursus toga indutus quem nominavi Augursum.
Anna: Ego quoque.. Id est, mihi est satis facile etiam donum invenire quia si aliquando aliquis donum facere debet est facillimum: vel dulcia, plerumque socolata vel libri. Id est, iam satis, cum hoc ero puella laetissima.
Lida: Mihi est idem, sive dulcia sive libros mihi placet accipere, et est quod accepi ad diem natalem ab amicis, accepi libros.
Si vultis plura de moribus antiquorum legere, potestis legere scriptum quod scripsit Anna et qua Abi benigne neque severe adiuvavit, hoc erit in pagella nostra quae vocatur infororomano.blogspot.com. Et quoque hic potestis invenitre transcriptionem praeteriti colloquii et huius colloquii quoque cum habebimus tempus ad transcribendum. Si velitis nos quidquid interrogare potestis hoc scribere, id est nobis scribere infororomano@gmail.com sive in pagina nostra infororomano.blogspot.com sive in pipiatore @inforoRomano.
Anna: Ergo valete omnes!
Abi: Gratias iterum iterumque...
Anna: Ita… Maximas! Valeatis!
mendum
vocabulum aptius
quomodo pronuntiari debeat
Lida: Salvete omnes apud nostrum tertium colloquium! Quomodo te habes, Abi?
Abi: Bene me habeo, melius quam septimana praeterita quia valde aegrotabam et nunc optime valeo et tu, Anna?
Anna: Ego quoque satis bene me habeo, bene me habeo quamquam sunt calores hic adhuc et multi dicunt esse frigora iam sed mihi adhuc sunt calores et desidero imbres septentrionales. Quid de te Lida? Qua de causa es caerulea?
Lida: Ego bene me habeo quia habeo ferias nunc duarum septimanarum et sum caerulea, quia soror mea minima, quae habet sex annos, ludebat cum coloribus in facie meo mea. Conata est pingere flores sed non bene cessit.
Abi: Tibi convenit color caeruleus, et ut verum dicamus, nunc sumus duae puellae caeruleae in hoc colloquio nam ego sum caerulea capillis.
Anna: Etiam antequam verum colloquium incipiamus, gratias agere velimus, ut semper, hominibus qui nos iam sequuntuur in pipiatore, quia hodie mane ego animadverti nos iam habere centum homines nos sequentes in pipiatore Ergo gratias maximas. Nescio quot sint nunc, conabor aliquando videre, sed hodie mane erant centum et gratias maximas agimus.
Abi: Bene! Argumentum hodiernum est de itineribus. In primo colloquio fortasse diximus nos habuisse parvas difficultates ad conveniendum et colloquendum…
Anna: Minimas!
Abi: Ita, minimas. Etiam fuit propter iter quod Anna fecit in Mediolanum. Ergo quidni, Anna, nobis dicas: quid est Mediolanum? Et ubi est?
Anna: Bene, Mediolanum est urbs quae est in septentrionibus Italiae sita. Est urbs satis magna, nisi fallor, est secunda post Romam ergo est satis magni momenti. Ut dixi, nomen est latinum “Mediolanum” id est, est in medio sita hac de causa vocatur sic sed nomen Italice nisi fallor est Milano.
Lida: Et propter quam causam est Mediolanum notum?
Anna: Pleumque duabus de causis: propter conventus vestimentorum, ut ita dicam, et etiam propter pedifolium, plerumque propter pedifolium ergo… vere etiam aliis de causis sed plerumque homines hac de causa noverunt urbem. Prorsus nunc, propter vestimenta memini me prorsus illa septimana vestimentorum, ut ita dicam, adfuisse et ego nesciebam, id est, petivi casu illa septimana, omnino nesciebam fore illa septimana, ergo fuit fortuna.
Abi: Et num sola iter fecisti, Anna?
Anna: Non, una cum matre.
Abi: Et quomodo pervenistis in urbem? Pedes an eques?
Anna: Dracone nonne?! Non! Aeroplano vere. Eques?
Petivi aeroplano ex urbe mea vere petivi. Fuit bonum quia non debuimus mutare aeroplanum et alia, fuit bonum iter.
Lida: Ita, si petivisti eques fortasse adhuc colloquia non habuimus haberemus
Anna: Fortasse non, pro certo!
Lida: Qua de causa petivisti Mediolanum?
Anna: Visendi causa vere. Quoque anno conamur et mater et ego petere urbem quandam et videre, lustrare eam.
Mater quoddam die venit in cubiculo et interrogavit statim quid ego de urbe Mediolano scirem et tantum dixi extare aliquid de vestimentis, esse urbs urbem Itala Italam et pauca alia, nonne? Et mihi dixit se invenisse iter optimum ut peteremus Mediolanum ex urbe nostra et, quia nondum feceramus iter hoc anno, voluimus petere. Hac de causa petivimus, non est alia causa.
Abi: Pulchrum! Et qualis est urbs?
Anna: Est satis magna. Ut dixi est secunda nisi fallor post Italiam. Post Italiam? Post Romam in Italia! Et vere est satis pulchra. Multi putant... bene, amici mei multi dicebant nihil illic extare. Certe, si comparatur cum Roma aut cum Florentia nihil habet nonne? Sed est vere pulchra quia quidquid habent, monumenta et alia, quidquid habet servaverunt, optime servaverunt! Et nescio, est urbs quae optime fungitur quoddamodo. Potes ambulare huc illuc et nescio, pulchrum est. Mihi multum placuit. Etiam quia nunquam fueram in septentrionibus Italiae ergo placuit, multum!
Lida: Erantne multi advenae?
Anna: Erant sed non tot ut Romae videram. Sunt advenae, certe, et plerumque illa septimana quia, ut dixi, casu fui illa septimana vestimentorum, ut ita dicam, ergo erant perplurimi homines sed etiam erant perplurimi discipuli universitatis ergo quoddammodo non tantum advenas inveni sed etiam Italos et hoc mihi pulchrum visum est quia sic potui ipsam urbem videre nonne? Non tantum monumenta.
Abi: Et dixisti aliquid de aedificiis nonne? Suntne aedificia Romana etiam?
Anna: Sunt sed pauca quia proh dolor multum perdiderunt vel multa aedificia Romana adhiberunt ut facerent alia aedificia, id est, alia aedificia Christiana et alia. Ergo erat, exempli gratia, ecclesia rotunda satis pulchra, vere pulcherrima (ignoscite, sed non memini nomen nunc). Et quamquam mihi pulcherrima videbatur, non poteram nisi cogitare parietes et alia esse Romana, quia usi sunt rebus Romanis. Sed sunt aliqua, sunt columnae et alia pauca illic sed si comparatur cum Roma non, non sunt tot res.
Lida: Et quos prorsus locos lustravisti?
Anna: Perplurimos! Vidimus ecclesias, vidimus alia monumenta… id est. Tantum loquor primum de Mediolano quia vidimus Mediolanum et vidimus etiam Veronam, Bergamum et aliam urbem quam non memini nunc, ignoscite me mihi; lacum, quod qui vocatur “Como” et aliquid aliud sed non memini. Sed in Mediolano urbe, vidimus plerumque ecclesias, vidimus monumenta et est etiam castellum illic satis pulchrum. Et ut semper fit in Italia nonne? Nescio an vobis fiat, sed mihi fit ut, exempli gratia, Romae ambulem et aliquando, sic sponte, invenis ecclesiam illic possitam, neque est in chartula, neque tibi dixerunt illic extare ecclesiam sed invenis unam. Et Mediolani etiam accidit, nonne? Ego ambulabam huc illuc. Aliquando inveniebas sic aedificium pulcherrimum aut videbas ecclesiam et videbas in chartula ipsa et non aderat. Quia sunt tot res ut non (sint)... ergo quid vidisti? Omnia! Omnia quae potui.
Abi: Certe. Et vidistine tabulam illius Leonardi notissimam?
Anna: Cenae?
Abi: Ita
Anna: Ita, vidi. Quamquam dicendum est esse difficillimum intrare quia sunt tot homines, qui volunt illam tabullam videre, ut non possis fere per totum diem petere. Sed tandem aliquando habui fortunam et potuimus, et mater et ego, videre eam, ita. Etiam videre volebam quia in schola mea perplurimos annos habuimus illam ipsam tabulam. Bene, ipsam tabullam non! Sed quoddamodo “copiam”. Habuimus tabulam illam in triclinio scholae. Ergo ego diu videram et vere volebam videre verum.
Lida: Fuitne difficile vias ac monumenta reperire? Fuit opus auxilio?
Anna: Non multum quia aliquid bonum habet illa urbs, id est, quoddammodo tramen subterraneum optime, immo optime maxime, fungi. Ergo fere non necesse erat ut ambulares si nolebas. Sed etiam si ambulabas plerumque erat satis facile. Poteras invenire omnia. Verum est ad alias urbes petendas me debuisse auxilium petere, auxilium postulare, quia (quommodo dicam?) id est, locus ubi sunt tramina (tramina non subterranea, sed tramina tantum) est maximus aut mihi saltem videbatur maximus quia in urbe mea est minima res, ergo dum petebamus huc illuc vere debui interrogare quomodo fungerentur res, ubi essent loci et omnia quia non valebam omnia invenire. Praeter hoc… etiam bonum est quia quod multi volebant adiuvare, nullam habent difficultatem. Plerumque in ipsa urbe est satis facile ambulare.
Abi: Optime. Et dum eras illic qua lingua locuta est? Calles italice an latine locuta es?
Anna: Ambo vere. Id est, ego vere conabar italice loqui omnibus. Quia si sum in italia volo exercere linguam italicam sed aliquid bonum vel malum (pendet a conspectu) factum est: id est, omnes, fere omnes illic loquuntur hispanice ergo statim cum animadvertunt te loqui hispanice, id est, te loqui miro modo italice, statim loquuntur tecum hispanice, quod est optimum quia vere gratias maximas ago Italis, id est, multum adiuvatis, sed si, sicut ego, tu vis exercere linguam Italicam non potest! Quia statim te respondunt in tua lingua! Ergo non, fere non potui Italice loqui hac ipsa de causa, quia ego conabar et statim loquebantur mihi hispanice fere ubique, quod maximas gratias egi, fuit iucundum. Et etiam locuta sum latine quia conveni Alexandrum, Alexandrum Veronensem, in urbe sua pulcherrima, Veronae. Conveni quia petivi Veronam et vidimum urbem totam pulcherrimam quoque, parvam sed est pulcherrimam. Potuimus colloqui una et prandium sumpsimus latine loquentes.
Abi: Gaudeo!
Anna: Etiam nisi fallor nunc ipsum Alexander edidit sermonem. Bene, sermonem suum prorsus nunc dum loquimur, quia accepimus nuntium sed non potuimus audire adhuc quia nostrum facimus ergo…
Bene, ne tantum ego loquar, etiam de aliis rebus colloqui vellimus nonne? De allis locis quos visitavimus et alia ergo, Lida, dicas mihi quae urbe urbs vel terra maxime tibi placuit?
Lida: Est difficile dictu quia omnia maxime mihi placuit sed, exempli gratia, quod mihi placuit multum visitare et quod saepe visitamus, est meridies Galliae ubi invenimus lacum ubi sunt nulli advenae, tantum Galli veri qui habitant illic et sciunt de hoc loco et est pulcherrimum. Et illic nobis valde placet cum familia petere, natare, in lacu cum piscibus.
Anna: pulchrum!
Lida et Anna: et quid de te Abi?
Abi: Ita, etiam est difficile dictu quia sunt tot loca quae vidi pulcherrima. Sed peregrinatio, quae mihi maxime placuit, fuit ea quae feci abhinc ante tres annos in Italiam quoque. Fuit optimum quia fuit prima ocasio qua ego sola iter feci et quod ipsa paravi, id est ego decrevi rationem rerum visendarum et ita porro. Consilium erat videndi ea opera de qua tam multum didiceram in scholis historiae artis ergo visitavi Venetias, Ravenam, propter aedificia Byzantina, quae sunt pulcherrima, id est, ego valde delector operibus tessellatis et etiam petivi Florentiam, Bononiam et Senam, ut oculis meis possem videre quot opera possem ab illo Michaeli Angelo facta. Ita, fuit pulcherrimum. Memini me multum ambulavisse sed prasertim oculos pavi.
Anna: Pulchrum! Et quae terrae velitis visitare adhuc?
Lida: Nunquam fui post Oceanum, id est in America septentrionali nec meridionali, ergo fuerit esset pulchrum aliquando pulchum visitare illas partes.
Abi: Et te recipere. Utinam venias!
Lida: Et quid de te, Abi?
Abi: Ita, mihi adhuc in votis est Graeciam visitare sed etiam Constantinopolim propter aedificia et architecturam. Certe, etiam esset pulchrum vos visitare.
Anna: Hoc volebam dicere! Id est, quid est hoc? Venias! Non sum tam procul si comparatur cum Lida. Id est tantum est Oceanus in medio, non est terra!
Abi: Et tu, Anna? Quas terras velis adhuc visitare?
Anna: Est difficile dictu quia ego iam petivi perplurimas, Deo gratias, sed fortasse mihi deest bene videre Galliam sed ad hoc necesse est ut cum alio homine sim, quia ego non loquor gallice ergo, si vis videre Galliam, illa est difficultas, ergo, Lida, quaeso, venias mecum aliquando! Sed nescio, vellim omnia videre aliquando, desunt Meridies Italiae, nunquam, sicut Lida, nunquam petivi alteram partem Oceani… est pulchrum sed est nimis procul quoque ergo me aliquantilum taedet adhuc tale iter facere. Nunc autem quae terrae non nobis, non vobis potius placuit placuerunt? Lida?
Lida: Non visitavi terram, quae mihi non placuisset. Mihi omnes multum placuerunt. Nescio si an vellem in omnibus vivere, sed multae mihi placuerunt tantum ad visitandum.
Anna: Abi?
Abi: Est idem, quia non memini terra terrae quae non placuisset [sed est verum quod dicebas tu, Anna: interdum sumus in aliquo] loco et invenimus aedificia, invenimus res pulchras, quas nesciebamus, quas ignorabamus. Etiam si non sunt in chartula est pulchrum ipsa reperire talia.
Lida: Ego prorsus hoc facio adhuc Pragae, etiam si hic totam vitam ago, est pulchrum in sinu urbis ambulare et sunt aedificia Mediae Aetatis, licet intrare in domum et videre parvos hortos in media urbe, quod est pulcherrimum.
Abi: Ita, verum dicis, hoc est quod ego facio Mexicopoli quia non semper datur ut possim itinera facere, ergo mente fingo me esse advena in mea urbe et visito locos quos non antea noveram et sic.
Anna: Ego nunquam hoc feci in mea! Sed aliquando debeo ut videtur.
Abi: Ita, conare!
Anna: Ita, ut videtur tantum ego habui difficultates in terris alienis.
Abi: Quas difficultates habuisti?
Anna: Plerumque in Graecia, nonne? Vos iam scitis. Aliquando de hac re loqui debeo coram omnibus.
Lida: Ita, est ad totum colloquium tantum!
Anna: Ita est colloquium Annae tantum! De difficultatis difficultatibus Graecorum, insanorum Graecorum potius!
Illic plerumque, aliter non, non habui difficultates. Ut credo, finem faciamus iam nonne?
Abi: Ita, fortasse. Sed vellimus nuntiare: mox et transcriptio secundi colloquii et novum scriptum de Mediolano, ab Anna scripto, erit in pagella nostra ut legatis.
Anna: Et ignoscas, Alexander Veronensis, si hoc audis sed nondum de urbe tua pulcherrima scribere potui. Id est, volo sed non habui tempus, tantum erit de Mediolano. Ergo finem faciamus, nonne? Valete omnes
Abi et Lida: Valete!
mendum
vocabulum aptius
quomodo pronuntiari debeat
Anna: Salvete omnes! Hoc est quartum colloquium In Foro Romano. Ut semper gratias maximas agimus homnibus qui nos hac septimana audiverunt et nobiscum parumper collocuti sunt. Proh dolor, hodie tantum Abigailem video quia Lida hodie non adest propter ventos in urbe sua. Est sicut in illa fabulla illius Magi Mirabili in Oz. Fabula quoque latine extat, oportet dicere. Et utinam bene se habeat, quia hodie propter tempestates et propter ventos hodie nobiscum non adest. Quid ergo, de qua re loquamur hodie, Abi?
Abi: Hodie igitur loquemur hispanice!
Anna: Non!
Abi: Fortasse non, non est bonum consilium nam iam olim conatae sumus (nescio qua de causas causa), mirum est sed non melius nos latine intellegimus quam hispanice.
Anna: Ita, fiebant res miras mirae propter verba dum loquebamur.
Abi: Propter verba sed propter mores… videntur esse linguas omnino diversas.
Anna: Ita! Ergo melius latine iam! Relinquamus latine melius.
Abi: Ita, fortasse postea loquemur de lingua nostra.
Anna: Ita! Praeterea dicendum est nunc adesse etiam (non hic sed in altero cubiculo huius domi) puella quae etiam ex Novo Mexico venit sicut ille Jason, qui apud Quomodo Dicitur loquitur nonne? Ut credo venit ex eadem urbe, nisi fallor, nondum interogavi eam quia non tam bene loquitur hispanice quamquam est hic ut discat linguam Hispanicam.
Abi: Num latine loquitur?
Anna: Non proh dolor non! Iam ei eam interrogavi sed non, non loquitur neque scit de methodo nec quidquam. Loquitur multas linguas sed non illas quas ego loquor, est mirum. Nisi linguam Germanicam. Anglice et Germanice bene habet.
Hodie autem dicendum est Abi plus locuturam esse quam me, quia hodie loquamur de quadam re de qua Anna, (id est ego) nihil, nihil scio. Ergo, doce me, oh magistra!
Abi: De qua re?
Anna: De qua re? De Die Motuorum nonne? Quid fiet hoc mense?
Abi: Mox. Non prorsus hoc mense sed iam incipiunt.
Bene! Ergo, primum dicendum est quando celebretur nonne? Ergo Dies Mortuorum apud nos (saltem) celebratur die primo et die secundo mensis Novembris. Qui apud Christianos sunt Die Omnium Sactorum et Die Omnium Fidelium Defunctorum. Ergo, hic dies est fortasse festus quem maiore studio ego exspecto in anno, et quisquis umquam fuerit in Mexico (an saltem viderit) scit hoc esse aliquid quod incitat multum.
Anna: Etiam si habes amicas Mexicanas iam novisti quoque.
Abi: Certe! Et multi dicunt Diem Mortuorum esse Mexicanissimum omnium festorum quia origines trahit a veteris Mexicanis, id est, ab incolis huius terrae et partim verum est... sed partim. Sed ex maiore parte, mores quos servamus accepimus, ut solet fieri, ab Hispanis. Ergo mirum est Anna non nosse de hac re, sed ego docebo.
Anna: Ita!
Abi: Bene, antiqui Mexicani, id est, ii qui habitabant in medio Mexico erant praesertim agricolae, ergo kalendarium eorum pendebat a frugibus et erant dies quibus solebant festos agere ut gratias referrent animis mortuorum, quorum quarum auxilio, fruges crebantur augeri. Et iis, mortuis, licebat brevi tempore redire et gaudere una cum vivis. Erant eo tempore plus uno die. Erant saltem tres dies ad memorandas animas mortuorum... vel duo. Inveni esse alterum diem ad pueros et alterum ad adultos. Alter, mense Augusto agebatur, et alter fortasse autumno. Sed cum cum Hispani venerunt huc et novas religiones instituerunt indigenae…
Anna: Ups!
Abi: ...indigenae quodammodo conabantur servare mores suos. Qua re, diem primum sumpserunt ad pueros et diem secundum ad adultos et hoc usque ad hoc tempore fit hoc modo, saltem ego semper sic audivi a matre mea et a maioribus meis. Ergo reditus mortuorum non maerore neque tristitia gerimus, immo vero laetamur et festum paramus multis cum coloribus et fortasse mirum videtur multis hominibus esse imagines calvarum et talia in urbe quae plerumque terrorem infundunt in hominibus homines. Sed...
Anna: Maxime!
Abi: Apud nos est ocasio laetandi tantum.
Anna: Mente finxi calvas saltitantes.
Abi: Fieri potest, immo fit, heri prorsus… sed bene, pergam. Maximi momenti sunt altaria, quae quocumque te vertas, vides: et in via et in museis et domi. Altaria e pluribus tabulatis constant numero a duo usque ad septem, quibus significantur gradus ad caelum (saltem hoc potui legere). Et in iis apponuntur multa genera rerum quorum quarum praestantia sunt imagines sactorum, imagines mortuorum, candelae, salis, aqua, panis, cibi, flores et dulcia. Et dum quaerebam origines unius cuiusque rei, rem miram inveni. Est aliquid quod attinet ad Europam: [ut] videtur saeculo XIII intituto Die Omnium Sactorum, templa solebant ostendere reliquias sanctorum quas habebant, ergo saltem in Hispania et in Italia, homines solebant etiam parare cibos et dulcia, forma similes reliquiorum reliquiarum, et hac de causa nos nunc habemus et panes, osibus similes, et calvae calvas e sacaro factas… et comedimus, mirabile dictu! Sunt enim perplurima, quae orta sunt in Europa sed quae non iam vigent. Sed apud nos… id est, nos accepimus et, mutatis mutandis, perpertuamus.
Idem fit cum lingua, nonne? Paucos ante dies, legebam aliquid de lingua Hispanica, quae qua Mexicani loquuntur et dicebat scriptor esse composita compositam ex tribus partibus: Prima, ea quae qua Hispani non iam utuntur; secunda, quae quam accepimus ab antiquis Mexicanis; et tertia, quae quam accepimus a vicinis nostris, id est, a Civitatibus Foederatis.
Anna: Ergo haec est causa qua ego fere non possim te intelligere nonne?
Abi: Ita haec est causa! Neque ego te intellego interdum. Quia dicendum est Anna non modo latine
celerrime loqui sed etiam hispanice.
Anna: Ita! Si putatis me latine satis celeriter loqui, primum omnium ut ignoscatis posco, sed non audivistis me loquentem hispanice. Vere non audivistis!
Abi: Melius latine pergamus nonne?
Anna: Ita, ita, melius!
Abi: Non te interrogavi num ea quae nuper retuli adhuc agantur in Hispania.
Anna: Ego saltem non novi. Bene, ut dixi ego fere nihil de hac re scio. Id est, in Hispania est festum die primo mensis Novembris sed non multa alia scio quia hoc tempore iam non tam multum celebratur. Antea ita, antea erat maximi momenti, id est, aviae, exempli gratia, meae, est maximi momenti, sed nunc non tam multum celebratur neque quidquam facimus. Fortasse extant dulcia sed saltem in mea regione non. Plerumque tantum illo die (id est, die primo mensis Novembris) petunt homines plerumque cementeria. Petunt et dant flores mortuis et talia. Talia fiunt sed non maximae res fiunt, bene, saltem non apud me. Celebramus aliquantum et est festum (quia est dies in quo operam dare non debemus) sed non significat nos aliquid aliud facere.
Dicamus fortasse quid nobis placeat et quid non, nonne?
Abi: Ita, dicamus. Quid tibi placet?
Anna: Nescio, quia vere nunc temporis est quodammodo confusio parva inter postremo die postremum diem mensis Octobris Octobrii et die primo diem primum, nonne? Quia ut iam omnes omnes scitis ut credo, postremo die huius mensis celebratur quodammodo festum non tam Hispanum et tunc temporis multi petunt vias miro modo induti et talia, sed quod non multum placet est quod vere non est festum quodammodo nostrum, quamquam ut iam audivistis habemus aliqua sed non tam multum celebratur apud nos. Etiam quia homines nunc temporis quodammodo celebrant sicut carnavalia. Non est idem, nonne? Ergo cauponae, exempli gratia, plerumque faciunt ut capiant... ut habeant pecuniam et alia, ergo non multum placet quia non pertinet ad nos et neque festum habemus! Ergo ego saltem die tricesimo primo universitatem petere debeo, quod maxime piget. Ergo non tam multum faveo.
Quo placet est saltem die primo adhuc mores manserunt parumper, ut dixi non multum sed manserunt et etiam placet quia non debeo petere universitatem. Et ignoscite sed hac septimana hoc erit miximi momenti quia die Iovis debeo opusculum dare magistro et si non haberem illum diem non habuissem haberem tempus fortasse. Hac septimana valde gaudeo propter hoc.
Quid tibi placet, Abi, et quid non?
Abi: Etiam apud nos sunt qui dicant mores non iam ad nos pertinere, sed hoc mihi non multum placet quia ab initio non nostri mores sunt. Nuper dixi perplurima nos sumpsisse ab Hispanis; quaedam etiam ab antiquis Mexicanis. Sed non est modus quo possimus discerenere inter ea. Quod placet est quod quodammodo mixturam fecimus et non iam attinet tantum ad Mexicanos et non tantum ad Hispanos sed ad omnes, nonne?
Bene, hoc est quod mihi placet sed etiam apud nos fit ut multi pueri praesertim sint in viis postulantes dulcia more Americano. Et etiam hoc placet, id est, mihi non est causa qua non debeamus hoc facere.
Anna: Ita, sed apud nos hoc non faciunt pueri ergo fortasse hac de causa non tam multum placet quia nihil est nisi festum alienum ergo, si essent dulcia in medio ego essem laetissima.
Abi: Memini me puella quoque hoc fecisse sed non per multos annos, sed ita placebat et etiam placet vestes miras induere.
Anna: Mihi non placet neque vestes induere neque umquam petivi vias postulantem postulans dulcia. Hac de causa fortasse, quia sic placeret.
Abi: Fortasse necesse est conari
Anna: Fortasse… iam fortasse non, iam est nimis sero nonne?
Abi: Fortasse… ergo, si non hoc, quid facies hac septimana?
Anna: Ut dixi debeo opusculum perficere, dare magistro die Iovis, insanire maxime quia die Dominica… Domenica (ignoscite) Dominica debeo etiam opusculum alterum dare, (id est, rete ut patet) et talia. Non est iucundum. Ignoscite sed non erit septimana iucunda. Operam do in universitate quam maxime et est insania maxima nunc temporis. Fortasse postea bene se habebit, sed nunc deliro maxime.
Quid de te? Tu saltem aliquid iucundum facies nonne? Habebis dulcia et alia.
Abi: Ita, mihi quoque sunt scholae recitandae hac septimana sed inveniam tempus ut faciam quod velim quia sunt permulta facienda in urbe his diebus. Sunt altaria maxima in universitate, etiam in museis, in via... sunt pompae etiam… et hoc est mirum praesertim quia nescio an vidisses illam pelliculam Americanam quae vocatur 007?
Anna: Non.
Abi: Non est maximi momenti sed in ea pellicula, vir ille fuit in Mexico dum pompa propter Diem
Mortuorum agebatur. Sed hoc non...
Anna: Itane?
Abi: Quotienscumque pelliculae sunt in Mexico, est Dies Mortuorum.
Anna: Bene.
Abi: Semper, semper.
Anna: Nunquam animadverti, debeo quaerere.
Abi: Videas. Sed hoc non solebat fieri. Nuper, anno praeterito instituta est pompa maxima in sinu urbis ne peregrini venirent et non viderent ea qua exspectabant.
Multi queruntur propter hoc. Est difficile sententiam aperire de hac re, sed est iucundum. Vidi imagines, ipsa non adfui sed videbatur satis pulchrum etiam quia hac ocasione pompa dicata est iis qui e vita excesserunt praeterito mense propter terrae motus ergo videbatur pulchrum.
Anna: Mittas photographemata ut quoque anno, quaeso.
Abi: Ita, certe faciam.
Anna: Debemus nuntiare nos et fabulas fecisse sicut in grege illo Quomodo Dicitur fecerunt, nonne? Secutae sumus consilium eorum (ergo gratias vobis!). Sed illa fabulae paratae erunt die tricesimo primo et certe potestis etiam plura de his moribus scire et apud eos et apud Latinitium, ut semper.
Abi: Fortasse etiam aliquid scriptum invenietis in pagella de moribus Romanorum. Fortasse.
Anna: Si est tempus nonne, ut faciamus omnia. Postremum etiam transcriptio tertii colloquii etiam mox in pagella parata erit, quia iam fecimus sed debemus videre utrum bene se habeat an non et alia et… bene, ut credo iam finem faciamus nonne?
Ani: Sic est.
Anna: Ergo, valete omnes! Edite multa dulcia si libet vobis!
Abi: Ita, et cavete multum!
Anna: Ita, praesertim Die Mortuorum!
Abi: Valete!
mendum
vocabulum aptius
quomodo pronuntiari debeat
Abi: Salvete omnes... iterum! Exoptati venitis ad nostrum quintum colloquium et gratias maximas vobis agimus ut semper, sed praesertim matri Annae quae nos assidue audit etiam si latine non callet. Et dicendum est hoc esse tertium conatum huius diei quia aliqua de causa colloquium non bene cessit antea, ergo utinam bonum sit nunc!
Anna: Ita! Utinam, quaeso!
Abi: Ita, bene, primum rogandum est quid factum sit septimana praeterita. Bene te habes Lida?
Lida: Ita, hic omnia optime se habent, nihil magni momenti factum est, praeter quod aliquot tecta volabant sed necesse est dicere quod Bohemia est in sinu Europae, ergo non habemus oceanum, mare... ergo non assueti sumus ad maximos ventos et neque ad terrae motus. Ergo etiam si magni venti veniunt, nemo paratus est, praesertim non tecta! Sed pro certo, si comparatur cum ventis, qui erant in Civitatibus Foederatis aut cum quod factum est in Mexico olim, nihil est. Sed cur non poteram adesse in colloquio? Erat quia propter ventos ceciderunt multae arbores et saepe factum est quod ceciderunt ad illa fila quae vim electricam ferunt, ergo multi non habebant vim electricam sicut nos; ergo non potui quia non habuimus rete. Et quod erat immo maioris momenti (propter frigora hic) non habiumus illas res quae calefaciunt cubicula.
Anna: In Bohemia hoc est maxima difficultas!.
Lida: Ita!
Abi: Sane gaudemus te bene valere et nobiscum adesse iterum.
Anna: Bene venias iterum!
Lida: Gratias!
Anna: Ergo, Lida, quid fecisti septimana praeterita?
Lida: Ergo, postquam omnia reparavimus et in sumum locum ponimus posuimus, postquam omnia in horto volabant etiam usque ad vicinos, die Lunae et die Martis nihil feci quia habui ferias, non iam habeo proh dolor. Ergo potui manere domi. Die Mercurii conveni cum amicabus in urbe et sumpsimus una cafeam et locutae sumus. Die Iovis curavi de sororibus et una petivimus museum cum puppis et ludibus ludis antiquis. Valde mihi placuit quia ego iam fui in eodem museo, cum puella eram. Etiam est pulcherrimum quia est in illo maximo castello Pragense. Ergo est pulcherrimum illic ambulare. Die Veneris quoque curavi de sororibus et fuimus in alio museo, ubi erant... in uno tabulato tabulatu erat de vita primi presidentis rei publicae Bohemicae et Slovacae, eo tempore, qui erat praesidens post p
Primum Bellum Omnium Gentium, id est, anno millessimo nongentessimo duodevicessimo (1918). Erat de vita eius et mihi multum placuit quia mihi multum placet illus illud tempus historiae. In secundo tabulato tabulatu erat de illa fabula biblica quae vocatur de nave Noemi. Hoc sororibus multum placuit quia erant multae bestiae illic et poterant ludere et tangere et multum eis placuit. Et die Veneris vespere convenimus cum amicam matris Germanam, quae studuit prorsus Secundo Bello Omnium Gentium et de tempore quo potestatem habuit ille vir qui vocatur Hitler et de campis ubi laborabant et saepissime quoque occidebant occidebantur Iudaei et sic. Et multum mihi placuit. Quid tu, Anna, fecisti?
Anna: Ego autem habui septimanam satis taediosam quia… id est nunc operam do maxime in universitate. Ergo plerumque peto universitatem et nihil feci nisi hoc. Quamquam die Mercurii festum fuit, ut iam dixi in praeterito colloquio, ego plerumque non multum celebro et immo, una cum condiscipulis feci opusculum in domo quadam ergo vere non habui ferias. Nihil nisi petere universitatem et pati universitate et talia feci tota septimana. Ego quoque volo iam ferias habere! Sed vere non fuit septimana iucunda. Quid de te, Abi?
Abi: Mihi quasi fuerunt feriae hac septimana. Primum propter festum de Die Mortuorum, et secundum quia fere singulis diebus aegrotabam ergo, quamquam multa volebam facere hac septimana, non valui quia debui manere domi ergo… tantum dicendum est me die Mercurii petivisse nocte cementerium una cum parentibus. Erat grex hominum qui ambulabant et narrabant fabulas de iis hominibus qui sepulti erant in eo loco. Et fuit valde pulchrum quia etiam erant in modi musici nos quoque depinximus facies nostras tamquam calvae.
Anna: In ipso cementerio?!
Abi: Ita, auditur mirum fortasse sed fuit iucundum. Omnes laetantes eramus illic. Hoc factum est hac septimana.
Anna: Ergo, auditores et auditrices hodie… id est nunc aperiamus argumentum nonne? Hodie velīmus colloqui de quo modo tempus fungatur in nostris terris. Ergo, ut intelligatis, Abi, quota hora est apud te?
Abi: Meridies, meridies et dimidia.
Anna: Et apud te, Lida?
Lida: Hic est hora septima cum dimidia.
Anna: Sicut in Hispania. Ergo, Abi, si est tibi Meridie Meridies nunc, sumpsisti ientaculum sed non prandium adhuc nonne?
Abi: Verum dicis. Iam sumpsi ientaculum una cum fratribus sed adhuc exspectamus prandium.
Anna: Ego iam sumpsi prandium et si multum exspectamus, Lida cenabit nobiscum hodie. Quia hoc est dicendum nonne? Quomodo funguntur in Hispania, et in Mexico et in Bohemia talia. Ergo, Lida, quomodo funguntur apud te?
Lida: Necesse est dicere quod, proh certo, quaeque familia habet suum modum, sed in universum in Bohemia homines ientant hora septima, octava... et postea hora decima cum dimidia capiunt aliquid parvum edendum, saepe est aliquid dulce tantum. Et hora duodecima sive hora prima (sed hoc iam satis sero est) habemus prandium. Saepe fit ut homines vetiores vetustiores sicut aviae aut avii quoque sumunt sumant prandium hora undecima. Postea hora quarta habemus tempus ubi rursus sumimus tantum aliquid parvum, saepe cum cafea. Et ab hora quinta usque ad horam octavam habemus cenam. Saepissime homines cenant hora sexta sive septima sed differt a quaque familia.
Anna: Et omnino differt a nobis, nonne, Abi?
Abi: Inter nos fortasse simillimum est nonne?
Anna: Ita, visne tu narrare?
Abi: Bene, apud nos homines solent ientare fortasse hora septima, hora octava. Id est, ii qui tempus habent ad ientandum, ii qui non habent debent currere ad scholas et talia.
Anna: Et secum ferre ientaculum, nonne? Et postea ientare alicubi.
Abi: Ita, sic! Postea, fortasse... si est tempus, etiam quidam aliquid comedunt meridie sed maximi momenti est prandium, id est, quod habemus inter horam secundam et horam quartam, plerumque. Et postremum est cena inde ab hora octava quae potest produci usque ad multam noctem, sicut in familia mea, ubi solemus cenare hora nona et sermonem producere.
Anna: Apud nos in Hispania est fere idem. Bene, ientaculum est fere idem, nonne? Fortasse hora septima, octava pendet a die et a familia et a tempore. Prandium est etiam ab hora secunda usque ad horam quartam, plusminusve. Immo, hora tertia audiuntur nuntia. Et cena est plerumque ab hora nona usque ad noctem, pendet a familia et a cibo. Sed ut scitis prorsus ego, aut potius in familia mea, non cenamus. Sed plerumque Hispani cenant, tantum nos non cenamus. Id est fortasse hora octava sumpsimus sumimus socolatam, cafeam aut aliquid dulcem et satis. Sed plerumque cenandum est hora nona aut nocte. Sed non sic facio.
Abi: Vos estis mirae Hispanae!
Anna: Ita! Sum satis mira… bene sumus, quia mater quoque idem facit, non tantum ego.
Quidni quaeque hodie potest narrare diem suum, nonne? Quid faciamus cotidie.
Ergo, ego plerumque nunc surgo fortasse hora octava… bene, tintinabulum sonat hora octava ego surgo quondocumque possum. Surgo hora octava plus minusve, iento et nunc temporis, quia facio lauream magistralem, habeo scholas vespere ergo plerumque mane maneo domi et disco vel scribo opuscula vel facio talia.
Prandium sumo plerumque in caupona quae est infra, quia domina quae hanc domum habet… id est, familia eius etiam habet cauponam infra et optime editur, est optimum. Plerumque edo illic et postea peto universitatem, plerumque ab hora tertia cum dimidia usque ad nona nonam cum dimidia et postea revertor et iam. Et non sumo cenam! Sed plerumque est sic quamquam quaque septimana fere mutantur horae propter lauream duplicem quam facio, ergo est insania maxima. Sed usque ad Nativitatem erit sic, id est debeo pati. Quid de te, Abi?
Abi: Bene, ego saepe negotiosissima sum. Nunc temporis surgo paulo ante lucem fortasse hora sexta. Postquam lavo corpus et vestes induo, domo proficiscor et sunt mihi scholae recitandae mane. Habeo discipulum, qui discit linguam Hispanicam, ergo eum doceo ter in septimana. Et debeo fortasse… fere duas horas vehi tramine subterraneo.
Anna: Tramine subterraneo?!
Abi: Ita, tramine subterraneo. Si possum considere bene, aliquid lego, sed si non, plerumque audio Sermones Raedarios vel aliquid, a Quomodo Dicitur factum sive a Latinitio… sic. Ergo non tempus tero, nonne?
Anna: Saltem habes iter Latinum.
Abi: Ita, saltem. Interdum difficile est mutare linguas iterum. Plus semel locuta sum cum discipulis latine. Et sunt qui intellegunt! Postea sunt mihi quaternas horas recitandas quaternae horae recitandae hispanice iterum. Postea, id est, hora secunda debeo petere universitatem ubi binas horas cotidie linguam Mexicanam antiquam disco, id est, ea quae vocatur Nauatlaca et postea singulam horam audio linguae Lusitanicae, et tandem aliquando hora sexta revenio [domum] ubi debeo scholas parare ad insequentem diem… sic est. Hora nonna ut dixi ceno cum familia.
Anna: Quid de te, Lida?
Lida: Ego surgo (si habeo scholas) intra septimanam surgo hora sexta et, si habeo tempus, iento sed non saepe fit. Ab hora octava cum dimidia habeo scholas usque ad horam duodecimam. Et postea habemus unam horam ad prandium, postea rursus habemus scholas usque ad horam sextam, et postea revertor domum et summo cenam, postea facio exercitia ad scholam et postea peto lectum hora nona sive decima.
Anna: Lida, nonne vos habetis horas miras ad res faciendas? Quia hoc semper audiveram.
Lida: Habemus legem quod ab hora decima nocte usque ad horam sextam mane non licet facere strepitum magnum foris neque in domo. Est vera lex et multae multi advenae nesciunt de hac re, quod est mangni momenti! Quia si vos capiunt custodes publici necesse est solvere pecuniam! Ergo si venitis in Bohemiam, cavete post horam decimam!
Anna: Ita! Ego pro certo habeo Bohemos posse maximam pecuniam accipere ab
Hispanis quia pro certo illam regulam neque sciunt neque sequuntur, nonne? Saltem in via mea plerumque est maximum strepitum etiam hora sexta mane.
Abi: Ita, etiam apud me.
Anna: Etaim si vultis possum vobis narrare qua de causa in Hispania horam miram habeamus, nonne? Quia, ut audivistis, mihi quoque est hora septima cum dimidia. Si cogitatis de loco ubi sita est Hispania, debuissemus habere horam Lusitanorum, nonne? Sed non habemus. Causa est partim propter historiam nisi fallor, propter mutationem quam fecit ille homo qui fuit dictator in Hispania. Et nisi memoria me fallit, ille voluit habere horam Germanorum. Ergo hac de causa mutavit horam et hac de causa nunc est hora septima cum dimidia et non sexta cum dimidia ut oportet. Sic perreximus... Ah! Et certe sunt qui dicant nos debere nunc iam mutare, nonne? Quidni mutemus et recte faciamus? Sed est aliquantilum difficile quia multi volunt mutare, multi nolunt et alia… et hoc facit ut possim menini de homine quodam, cui (nisi fallor ante aliquos annos) interrogaverunt in aparatu illo televisifico utrum velit vellet mutare horam in Hispania an non. Et ille habitat, (habitabat potius) prope finem inter Hispaniam et Lusitaniam, et statim responsum dedit et dixit: “Non, quaeso! Nolite mutare! Maneamus hoc modo. Non possum pati si mutamus.” Quia ille, propter mutationem poterat omnia facere tempore. Liberos relinquebat in schola hora, dicamus, nona ut oportebat, et petebat locum ubi operam dabat, quod erat in Lusitania, ergo vere hora nona tempore perveniebat! Nisi fallor erat sic aut inversa ratione sed vere hoc faciebat, id est, propter mutationem horarum valebat omnia facere tempore. Et si mutabamus non habebat tempus ergo statim dixit: “Quaeso, nolite mutare!”
Abi, ego velim tibi aliquid interrogare quia ego numquam passa sum, sed quomodo est pati mutatione horarum maxima cum petis Europam?
Abi: Ah! Ita, est difficile. Ille homo fortasse iter faciebat in tempore, nonne? Ergo idem mihi visum est cum debeo domum reverti ab Europa quia inversa ratione debes iter facere ergo tempore pervenis, nonne? Fortasse eodem die quamquam est iter quindecim horarum interdum, ergo eodem die pervenis. Sed primi dies sunt difficillimi quia debes assuescere ad omnia. Praeterea est maxima difficultas cum vis colloqui cum familia quia debes horam constituere qua quae omnibus conveniat. Si discrimen est septem horarum vere difficillimum est. Sed, bene, nonne est quod nos facimus?
Anna: Ita! Quaque septimana. Hac de causa est maxima difficultas nonne?
Abi: Ita! Sed saltem dies apud me producitur quo possim omnia perficere et in rete imponere...
Lida: Ita!
Abi:...eodem die.
Anna: Ita, sicut fabulas terrificas ponere in pagella. Quia mihi iam erat, bene, nobis iam erat die primo mensis Novembris ergo non tempore perfeceramus sed tu potuisti.
Abi: Hoc est bonum!
Anna: Ita, hoc est bonum!
Bene, praeterea, ut scitis vel aestate et hieme mutamus horam, nonne? Ergo quid de hac re putatis? Ego saltem nescio quia semper fecimus hoc modo ergo… nisi fallor, causa est ut servemus vim electricam, nonne?
Lida: Ita.
Abi: Est.
Anna: Et nescio, sunt qui dicant non fungi, sunt qui dicant esse optimum… nescio. Non mihi facile est aperte dicere quidquid velim quia nescio, numquam multum cogitaveram de hac re. Tantum mutatur et mutandum est, satis. Quod placet est illo die quo debemus mutare, praesertim hieme placet maxime cum obdormio, quia hoc anno, septimana praeterita, factum est! Obdormivi nimis, surrexi, et debebam perficere opusculum. Surrexi sicut hora decima, aut decima cum dimidia et surrexi et cogitavi: “Oh dei boni, quid faciam? Iam non habeo tempus, nimis dormivi”. Et postea animadverti in telephono (quia telephonum statim mutatum est) esse horam nonam cum dimidiam ergo unam horam plus habebam ad dormiendum vel ad operam dandam ergo fuit optimum!
Et aestate saltem placet cum dies multum producitur, nonne? Ergo fere hora decima, propter dies et propter horam, est hora decima vespertina et adhuc est lux! Hoc maxime placet!
Abi: Ita, hoc prorsus est quod ego volebam dicere. Mihi optimum videtur tempus aestivum quia lux, sol adest plus temporis. Ut ita dicam, mihi non placet exire in viam cum non est lux ergo... ita.
Anna: Nemini placet.
Lida: Sed quod est pessimum quod hic iam ab hora quarta hieme non est lux. Ergo ego hieme, cum peto scholam non est lux, et cum revenio post scholam quoque non est lux.
Anna: Hora quarta?
Lida: Ita.
Anna: Hic fortasse est… bene, nunc iam non est lux, ergo fortasse hora septima aut sexta cum dimidia hieme.
Abi: Apud nos hieme fortasse hora septima… fortasse paulo antea, ita. Fortasse nimis queror propter hanc rem quia numquam habitavi in Europa sive neve in alio loco ubi advesperascit nimis mature hieme, nonne?
Anna: Ita, bene, ut credo iam satis multum produximus colloquium, fortasse iam oportet valedicere nonne?
Valete omnes! Ut semper, in pagella nobis scribere et consila et alia et quidquid censeatis dicere potestis. Etiam transcriptionem transcriptio praeteriti colloquii etiam parata est quamquam nondum potuimus in rete ponere et faciamus quandocumque possīmus, nolite curare, non oblitae sumus. Et etiam dicendum est (ut iam Abi dixit antea) id est, nos iam ter conatae conatas esse hoc colloquium facere, nonne? Ergo utinam bene se habeat nunc et possimus pergere, quia quamquam maxime volumus vobiscum colloqui omnibus, etiam oportet operam dare ad universitatem et ad lyceum et ad omnia, nonne? Ut credo magistri non erunt tam laeti si operam non damus. Ergo, valete omnes!
Lida: Valete!
Abi: Ita, valeatis!
mendum
vocabulum aptius
quomodo pronuntiari debeat
Anna: Salvete omnes! Hoc est sextum colloquium In foro Romano!
Lida:
Ludi magister, parce simplici turbae:
Sic te frequentes audiant capillati
Et delicatae diligat chorus mensae,
Nec calculator nec notarius velox
Maiore quisquam circulo coronetur.
Albae leone flammeo calent luces
Tostamque fervens Iulius coquit messem.
Cirrata loris horridis Scythae pellis,
Qua vapulavit Marsyas Celaenaeus,
Ferulaeque tristes, sceptra paedagogorum,
Cessent et Idus dormiant in Octobres:
Aestate pueri si valent, satis discunt.
(Ex Martialis libro X, epigramma 62)
Anna: Hoc fuit epigramma Martialis de magistro quoddam severo quia hodie de hac re prorsus locuturae sumus, nonne? Ergo, salvete, Abi et Lida!
Abi et Lida: Salve!
Anna: Quomodo vos habetis?
Abi: Satis bene. Et tu?
Lida: Bene.
Anna: Supersum universitati.
Abi: Bene dixisti, argumentum hodiernum est de magistris neque modo severis. Sed ad hoc fortasse oportet aliquantilum loqui de annis quos agimus in scholis, certe mutantur in quaque terra.
Hic in Mexico pueri solent ludum petere cum sunt inter sex et duodecim annos nati. Postea petunt scholam secundi gradus per tres annos, postea lycaeum lyceum alios tres annos, et tandem universitatem. Nescio quomodo fungatur apud vos.
Anna: Apud nos est simile in Hispania sed non omnino. Id est, oportet semper propter leges ut pueri in illo ludo puerorum adsint, id est, cum sunt sex annos nati usque ad duodecim nisi fallor quoque. Sed etiam fieri potest ut pueri petant antea, cum iam sunt tres annos nati ut adsint iam illic sed semper fit, non est regula sed plerumque fit. Postea sunt quattuor annos in quibus faciunt scholam secundi gradus usque ad sedecim nonne? Ita, usque ad sedecimo anno sedecimum annum. Et postea faciunt partem quam nos vocamus bachillerato quod significat… bene, sunt duo annos duo anni satis longos longi (quia difficile est!) non vere sunt difficiles, in quibus paramus periculum… plerumque paramus periculum maximi momenti ut possīmus petere universitatem. Hoc est maximi momenti et hoc est quod facimus vere. Et iam in illa parte fieri potest ut eligamus aliquantilum scholas (aliquantilum dico, non omnino) sed possumus aliqua eligere et postea certe petimus tandem aliquando universitatem si antea superavimus illud pessimum periculum. Quid de vobis, Lida?
Lida: Bene, in Bohemia sunt plures modi. Sive sex annos sive septem annos nati pueri petunt primum gradum in schola et hic sunt quinque annos in ludo puerorum, postea petunt sive lyceum per octo annos, sive petunt scholam secundi anni gradus per quattuor annos, postea debent rursus (si volunt petere universitatem) debent petere per quattuor annos lyceum et sic tandem possunt pervenire ad universitatem. Sed in Bohemia, ut possis intrare in lyceum necesse est superare periculum.
Anna: Etiam ad lyceum?
Lida: Ita, ad lyceum. Hac de causa sunt qui petunt scholam secundariam et postea petunt lyceum et sunt pueri qui petunt lyceum iam post ludum puerorum.
Anna: Bene! Iam ut credo iam omnes plusminusve auditores et auditrices mente fingere possunt quomodo fungantur res apud nos, quod attinet ad scholas sed estiam fortasse loquendum est, ut patet, de indole magistrorum, nonne? Sicut ille poeta fecit. Ergo, Abi, tune habuisti, nescio, magistrum fortasse taediosum (aut taediosissimum!) vel aliquid factum est? Narra, quaeso!
Abi: Tediosissimum certe habui aliquando. Bene, fortasse non ipse magister erat taediosus sed disciplina et fuit cum ego eram fortasse duodecim vel tredecim annos nata, id est, in schola secundi gradus. Et tunc erat nobis facultas eligendi aliquam disciplinam neque mihi dederunt eam quam postulaveram sed aliam. Debui (nolens) petere scholam artis delineandi et maxime oderam hoc facere. Nunquam, nunquam placuit! Sed magister saltem erat vir iucundus et amabilis, adeo ut quodam die condiscipuli et ego decreverimus convivium habere eo ipso die, id est, sine nuntiare in antecessu et magister hoc sinuit sivit! Fuit optimum!
Et aliquid simile factum est post aliquot annos in lycaeo lyceo. Erat etiam disciplina mihi taediosa tunc temporis quod erat psychologia. Ergo inter omnes convenerat ut die scholae ferremus in scholam crustula, crustula et lac. Ergo cum coepit schola omnes detraxerunt e sarcinis crustula et lac et fuit maximum convivium pro schola.
Anna: Optime!
Bene, ego menini semel me adfuisse in schola taediosissima omnium religionis (quia schola mea erat, ut ita dicam, religiosa, nonne? Non maxime, sed erat) ergo per aliquos annos, nisi fallor duos vel tres annos, habui magistram taediosissimam illius disciplinae. Et menini quoddam die nos fuisse in schola (mente fingatis!) hora quarta vespertina usque ad hora quinta horam quintam et iam erat mensis Maii ergo sol lucebat et erant calores maximi et nolebāmus iam illic manere et vere recordor... discipuli omnes… id est omnes obdormiebāmus. Erat una ex scholis in quibus vere iam est satis difficile non obdormire, iam non audis magistrum tantum vis aperire oculos et non obdormire ante magistram. Mente fingatis! Sic. Et omnes obdormiebāmus maxime, nihil habebāmus faciendum et tunc magistra (nescio quomodo sed) coepit loqui de religione et aliquo modo pervenit usque ad sententias… quodammodo locutiones Hispanas, nonne? Nescio qua de causa, non recordor, sed recordor eam dixisse sententiam hispanice. Sibi vult, si tu aliquid videre non potest, pati non potest, nonne? Ergo ea dixit: “quod oculos oculi non vident…" Et fuit amicus optimus scholae qui dixit: “…cadunt in terra”. Id est si non vides, cadis omnino. Sed dixit magna voce! Omnino rupit totam scholam et rupit totam sententiam ergo coepimus omnes omnino ridēre. Quodammodo fecit nos expergefacere propter hoc. Et vidi faciem eius omnino timentem et vere me interrogavit: “Dixine hoc magna voce?”. Quia ille cogitaverat et tam multum obdormiebat ut diceret magna voce! Et dixi: “Ita”. Et iam quod vere fuit iucundissimum, est quod omnes vertimus facies ad magistram sicut: “Oh dei boni, quid facies?”. Et tunc magistra dixit: “Cur ridetis? Nunquam audivistis illam sententiam?”. Et fuit sicut: “Quid?”. Non audivit discipulum! Id est, dum nos omnino obdormiebāmus, illa habebat mentem sum in mundo Platonis, nonne? Ergo non animadvertit quid discipulus dixit et memini amicum meum amici mei se vertentem vertentis sicut: “Quaeso, nolite dicere, nolite dicere ei!” Fuit iucundissimum!
Abi: Fortunam habuit.
Anna: Ita, maximam! Adhuc omnes menimimus illam rem stultam illius rei stultae si convenimus discipuli et talia.
Illa magistra, ut ita dicam, erat vere severissima sed etiam fuerunt mihi magistri iucundissimi et memini quendam magistrum cuiusdam magistri linguae Anglicae in schola quoque qui vere satis multum valuit nos docere. Quod iam est multum quia vere non bene loquimur hispanice (id est, hispanice ita, anglice!) ita, nos multa docuit sed etiam iucundo modo quia memini ille illum facere res satis iucundas sicut… erat discipulus qui semper loquebatur et loquebatur et loquebatur in scholis et ille fortasse semel dicebat: “Heus, tace!”, et pergebat, sed si bis, iam tantum bis loquebatur ille, recta via habebat pilam secum et omnino iacebat iaciebat ad discipulum!
Lida: Magistri mei iaciunt cretam ad discipulos!
Anna: Ah! Ad nos quoque!
Bene, ut dixi, magister ille iacebat iaciebat pilam et talia faciebat. Aut exempli gratia solebat etiam si discipuli res miras, omnino miras scribebant in periculis, postea, (certe non dicebat quis scripsisset) sed legebat magna voce ut omnes gauderemus propter hoc.
Lida, quid de te? Habuistine magistros iucundos vel taediosos vel aliquid?
Lida: Habui magistram biologiae quae… sunt illa adversaria in quibus magistri scribunt parentibus, nonne, illas res? Et ea scripsit condiscipulo meo quod non licebit intrare condiscipulo meo in scholam rursus si non bene claudit… quomodo vocatur?
Anna: Fenestram?
Abi: Os?
Lida: Non, non, quod gerimus in pedibus.
Abi et Anna: Calceamenta?
Lida: Ita, calceamenta! Ergo, scripsit parentibus hoc.
Anna: Quia non bene claudebat…?
Lida: Ita.
Postea, quoque magister scripsit (ut credo erat idem condiscipulus!) scripsit ei quod occidit insectum, scripsit in adversario parentibus.
Anna: Bestiolam?
Lida: Ita!
Anna: Ut videtur valde amabat animalia, nonne?
Lida: Et postea habui magistram iucundam ad res mathematicas quae semper nobis locuta est de cibo, praesertim de dulciis, cum aliquid explicate faciebat et omnes semper esuriebant.
Anna: Certe.
Bene, ego quoque aliam rem iucundissimam vidi in lyceo semel. In lyceo habui gregem amicorum. Erabamus Eramus nisi fallor quinque vel sex condiscipuli et in pausis solebamus sedere in quodam stibadio parvo quod erat illic, et erat quoque mensa. Ergo sedebamus et in mensa et in sella, non curabamus. Et erabamus eramus illic saepe et dum pluebat plerumque solebamus illic manere, id est, intus, in ambulatro ambulacro ipso, sed non licebat vere, neque magistri multum curabant quia certe, si pluit ubi vis ut simus, si non possumus in schola ipsa adesse? Sed erat magistra satis mira quae omnino curabat de hac re et aliquando fiebat ut veniret in ambulatro nostro ambulacrum nostrum. Sed bene, videbas eam et dicebas: “Ah! Venit!”, et erat sicut: “maneamus hic”. Et non curabamus multum et nihil fiebat. Sed quoddam die aliquid iucundissimum factum est: illa venit nos vidit et omnino clamavit ad nos: “Quid est hoc? Non potestis hic adesse!” Et cetera et cetera, et nos: “Bene, domina, ignoscas, noli curare, nunc petimus plateam, quamquam pluit, sed bene, petemus, noli curare”. Et non petivimus. Illa fecit circulum ergo petivit alium locum et nos mansimus illic loquentes, sicut: “Nihil fit, non curamus”. Et postea venit iterum, quod nunquam fiebat, numquam erat bis in eodem loco. Ergo omnino fuit sicut: “O, dei boni! Nunc erit maxima turba propter hoc…” Venit, nos aspexit et: “Quid est hoc? Iam locuta sum cum altero grege quia in eodem loco erat et non licet vobis hic adesse, iam locuta sum cum altero grege”. Alter grex eramus nos ipsi, nos viderat dua duo minuta antea. Fuit sicut: “Bene, domina, ignosce, noli curare” et fecit circulum iterum. Et fuit condiscipulus quidam qui dixit: “Qua de causa iam petamus plateam? Habet memoriam illius Dory, non meminit quidquam”. Ergo mansimus illic et nihil factum est, sed vere fuit iucundissimum.
Abi: Gaudeo. Ego quoque solebam humi iacere in ambulacris in lyceo una cum amicis et habebamur mirissimi sed bene, mirus etiam erat quidam magister artis cinematographicae. Et bene memini me, fortasse primis diebus in lyceo, debuisse nomen dare disciplinae alicuius artis. Erat ordo discipulorum qui etiam debebant nomen dare et nobis adit quidam vir qui nos interrogavit quid fecerimus faceremus illic et diximus: “Ah, bene, volumus nomen dare”. Et interrogavit: “Sed cui rei vultis operam dare?”. Et nos respondimus: “Arti cinematogrphicae, certe”. Et ille dixit: “Nolite hoc facere, dicitur magister insanus esse”. Bene, utcumque nomen dedimus et in prima schola novimus illum virum fuisse magister disciplinae.
Anna: Ergo se ipsum vocavit insanum, nonne?
Abi: Erat satis insanum insanus, ut ita dicam. Quia in tres annos quos frequentavi illam scholam nec ullam pelliculam vidimus, ille tantum loquebatur de aliis rebus, praesertim de rebus gestis et de natura, sed fere numquam de arte cinematographica.
Anna: Quam mirum!
Abi: Ita:
Lida: Bene. Mihi erant tres magistrae mirae, quia antequam petivi lyceum Gallicum fui unun annum in schola Bohema ubi student discipuli qui volunt praesertim lingua linguae studere et habui magistram linguae Anglicae. Debuimus facere opus satis magnum in lingua Anglica et cum ego ei dedi mihi dixit dicit quod est nimis bene anglice scriptum et debeo reficere in linguam Anglicam quae est facilius facilior quia condiscipuli mei non possunt intelligere.
Anna: Quid est hoc?
Lida: Ergo debui omnino reficere omnia.
Anna: Ita, erat mirissima.
Lida: Et paene idem factum est in schola linguae Gallicae, quia erat opusculum parvum sed nondum fecimus feceramus in schola tempus praeteritum. Debebamus narrare aliquam fabulam et ego usa sum tempore praeterito in eo opusculo, et ea mihi dixit quod non possum hoc facere etiam si scio et possum et bene feci omnia, non possum hoc facere quia non licet quia nondum fecimus in schola et condiscipuli mei nesciunt quid sit. Quoque hoc haec omnia refacere.
Anna: Quid est hoc?
Lida: Postea habui magistram miram linguae Bohemicae quae, ut credo, non multum me amabat, praesertim quia modo italorum non ad tempus fui aliquando, praesertim ad scholas eius et non ei placebat, ergo me derridebat ante condiscipulos meos. Non erat pulchrum.
Anna: Non. Delirant isti magistri.
Etiam memini inter magistros miros memini etiam virum viri qui nobis nos docuit per aliquas septimanas nisi fallor quia magistra nostra linguae Latinae valde aegrotabat, ergo venit et vere fuit mirissimum quia omnino terrebatur a discipulis, ergo mente fingatis hoc. Et praeterea primo die venit et dixit: “Quid didicistis?” Certe, primo die fortasse nescis quid factum sit in schola, usque ad quam partem pervenerimus et talia. Et tunc dixit: “Bene, quid fecistis?” Et diximus: “Didicimus iam secundam declinationem, nisi fallor tres coniugationes verborum" et talia. Et tunc dixit: “Ah, bene, optime. Nolite curare, ego conabor relegere tertiam declinationem ut vobis possim explanare”. “...vere?! Es magister linguae Latinae qui non novit declinationes”. Sic. Non poterat sponte dicere eas, erat mirum. Quia ille vere docebat linguam Hispanicam, sed aliquid factum est et debuit docere linguam Latinam. Ergo, bene, intelligo te non peritissimum esse, sed saltem noli dicere hoc discipulis, nonne?
Abi: Coram omnibus, certe!
Anna: Coram omnibus primo die! Fuit iucundissimum. Et postea dicebat nos fuisse pessimos discipulos, sed non, sed vere erat nimis facile deridere eum, erat tam facile! Quid vis? Non potes habere gregem puerorum (aut adulescentium, potius) sedecim, septendecim annorum et sic facere res quia te deridunt, sic est vita. Erat vere mirum. Ego doleo, sed vere erat tam facile
Abi: Miserum. Vos estis (vel fuistis) severissimi discipuli, sed fueruntne tibi etiam severi magistri?
Anna: Fuerunt, memini duo. Duae, potius. Prima fuit magistra linguae in lyceo fuit inter severissimas omnium quas umquam novi. Id est, nihil, nihil quod tu facere poteras nihil satis erat illi, nihil. Debebāmus saepe... habebāmus fortasse textum, plerumque paragraphum hispanice sriptum de quadam re et debebāmus legere et facere sumarium. Sed illa volebat sumarium trium linearum, id est tantum poterat tres lineas habere et fortasse unam aut duas sententias habere. Et quamquam faciebas saepe tibi dicebat: “Ah, sed non usa est hoc verbo”. Et vere dicebas: “Quid ad te? Non postulavisti vocabularium”. Ergo erant res mirae.
Et postea etiam cum hac magistra aliquid iucundissimum factum est, et quamquam cum ego narro hoc multi dicunt: “Non fieri potest”, sed vere conati sumus et fungebatur valde. In schola erant... mensae, ut ita dicam, faciebant lineas
Abi: Agmina.
Anna: Agmina, ita, sed videtur bellum. Sed ita, agmina discipulorum erant tres et, ut ita dicam, ii discipuli qui erant in parte dextra omnino accipiebant pessima puncta sicut quattuor, tres, aliquid sic (necesse est ut habeas quinque); ii qui erant in medio, accipiebant quinque, fortasse quinque et dimidium; et ii qui eramus (deo gratias ego quoque eram illic casu) ii qui erant in parte sinistra accipiebant fortasse septem, octo aut novem. Erat mirum. Et nos primum dicebāmus hoc fuisse propter... casu fieri, nonne? Et ridebāmus propter hoc. Sed quoddam die fuit discipulus qui dixit: “Non! Fortasse possum conari, fortasse (nescio) Musae bene funguntur illic,” et dixit: “ego faciam”. Et mutavit se in altera parte alteram partem. Id est, se movit, et accepit octo puncta, accipiebat semper quinque, quia erat in medio. Fungebatur, omnino fungebatur! Erat mirissimum, habuimus magistram satis miram ad hoc.
Et illa ipsa magistra, id est, semel erat dies exercitationis corporis et erant ludi in platea illa et sic. Non nomen dedi quia mihi non placet multum exercere corpus et quia amici mei habebamus consilium optimum quia iam sol lucebat in caelo et, ut patet, nolebāmus manere in schola. Et quia non habebamus scholas diximus “Bene, possumus petere hortos -sunt illic in urbe mea- et adesse illic et edere una”. Habebamus iam consilia omnino. Et ego recordor me descendisse scalas et invenisse illam magistram illic in porta posita positam sicut ostiarius et ego dixi: “Salve. Ignoscas, possumne exire?” Et dixit: “Non!” “Sed cur?” “Quia debes operam dare” Ei dixi: “Non habemus scholas” Dixit: “Non?” “Non, non habemus scholas” “Sed hodie est die -nisi fallor- die Veneris. Debes operam dare.” “Sed non habemus scholas” “Ah, non?” Et dixi: “Ignoscas, nonne audis illos homines clamantes in platea? Qua de causa credis adesse tot homines illic hora undecima matutina?” Illa dicebat: “Non, non, non, sed mea sententia hodie non est dies exercitationis corporis.” “Bene.” Et deo gratias tunc venit (non est praesidens sed) magister quidam qui maximi momenti erat in schola qui erat optimus, amabam eum, omnes amabamus eum et venit huc et dixit: “Anna, qua de causa es hic?” Et dixi “Ego volo exire -recta via dixi- ego volo exire sed ut videtur non hodie est dies exercitationis”. “Sed est!” “Ita, scio”. Vere faciebam signa ad magistra magistram sicut “Quid vis me facere, non possum exire?” Et recta via ille dixit “Exeas, noli curare”. Ante magistram, nonne? Et magistra non audit ausa est quidquam dicere et hoc modo potui festum agere cum amicis.
Et severissima quoque fuit magistra religionis in schola, de qua antea locuta sum, illa quae non audivit discipulum. Erat vere magistra satis severa ad omnia sed satis bene docebat, hoc dicendum est quoque. Bene, iam.
Abi: Neque mihi multum placebat in schola exercitare corpus sed meminis… Id est, nunc loquendum est de periculis, et memini cuiusdam periculi exercitationis corporis, sed scriptum. Hoc iam est mirum, nonne?
Anna: Ego quoque habebam.
Abi: Ergo, fortasse, nescio, interrogabamur de messurae messuris campi, de regulis… nescio. Sed inter haec omnia erat interrogatum mirum: debebamus scribere nomina eorum personarum qui aderant in spectaculo televisifico puerorum quod saltem nobis vocatur Dominus Feles et si omnia nomina scribebas punctum accipiebas. et hoc fuit bonum quia, ut ita dicam, ego noveram de spectaculo televisifico, neque de regulis ludorum, ergo fuit bonum.
Etiam habui magistram severam litterarum Hispanicarum quae solebat pericula facere recitando, non scribendo. Et debebamus multa opera Hispana legere, quod mihi maxime placuit, praesertim ex eo saeculo Aureo quod vocatur. Ergo debebamus legere opus et postea interrogabamur tres res tantum, sed poterant esse res minima minimae quae fortasse semel apparebant in libro et nisi bene respondebas non poteras subire periculum, ergo valde timebam illa pericula. Sed nunquam factum est ut non responderem.
Anna: Optime.
Bene, in periculis ego recordor quendam amicum vere superfuisse scholis per fere totum annum propter me. Nescio qua de causa, sed numquam poterat memoriam memoriae mandare neque historiam rerum gestarum neque religionem. Ergo recordor se eum plerumque cepisse adnotationes meas et in periculo etiam legebat quidquid ego scribebam. Ego habeo litteras satis foedas, sed quidquid scribo bene scriptum est, plerumque. Ergo vere sunt duo homines (prorsus et femina et vir) qui valent litteras meas legere fere tam celeriter quam ego, praesertim quia saepissime legerunt quidquid scribere debebant in periculis. Altera est amica mea optima, et amicus meus scholae quoque. Illa sepmer dixit se valere litteras meas legre propter hoc, praesertim in pausis postulabat adversarium meum, vel libros, vel exercitia… O dei boni! Exercitia linguae anglicae! Libri mei evolabant per totam scholam. Ego dicebam: “Quid est hoc? Nemo curat de schola?” Et de lingua germanica quoque. Lingua Germanica, fuit mirissimum. Mea sententia tantum didicerunt quidquid erat scriptum in adversaris meis.
Etiam ipse amicus ille semel venit mane (ille sedebat apud me in schola), ergo venit mane et ego discebam et valde perterrita eram propter periculum quod habebāmus et venit et dixit: “Quid facis? Quid fit? Dixi: “Habemus periculum!” Prorsus litterarum Hispanarum. Et se omnino se vertit et dixit: “Quid?! Habemusne?” Sic. "Hodie, nunc ipsum hora nona. Surge!” Nihil didicerat quia nesciebat, id est, non meminit. Ergo, mente fingas eum capientem librum et dei boni! Legebat omnia sicut currentem et nihil poterat scire et erant carmina in periculo plerumque, ergo valde timebat maxime. Et tunc nobis dederunt periculum et fuit iucundissimum quia prima pars primam partem prorsus legerat pauca secunda antea antequam dederant ei periculum. Ergo meminit et potuit scribere. Et postea dixit: “Dicas quaeso quis scripserit hoc carmen et perficas carmen” quia secundum regulas memoria memoriae mandavimus totum carmen. Erat carmen illius… hispanice est Espronceda, nonne? Abi fortasse novit, illo illud de piratis. Et tunc pervenimus ad interrogatum eodem tempore et ego fere coepi ridēre in ipso periculo quia sciebam amicum non didicisse, sed ambo noveramus totum carmen propter modos musicos quos noveramus nos, propter carmen quod extabat. Et fuit sicut: “Habes maximam fortunam!” Et ille potuit totum periculum perficere, fere, tantum propter illud carmen. Superfuit vere miro modo. Superfui etiam propter hoc.
Bene, aliqua habet plura dicenda de periculis?
Abi: Fortasse non. Fortasse nimis diu locutae sumus.
Anna: Ergo haec de magistris nostris miris, utinam placeat et, ut semper, conemur omnia in lucem edere quam primum possīmus, etiam transcriptiones cum quibus aliquid iucundum factum est. Quandocumque possīmus omnia erunt in rete et utinam placeant et pro certo homines multi vixistis talia, res miras in scholis vel in lyceis, quaeso narrate nobis quia semper placet tales res iucundas audire.
Abi: Aut si ipsi estis magistri etiam potestis fabulas iucundas de discipulis vestris narrare.
Anna: Ita! Inversa ratione faciamus, nonne?
Abi et Anna: De discipulis miris et iucundis.
Anna: Ita, narrate, quaeso.
Bene, valete!
Abi: Valete!
Lida: Valete!