Grupa wsparcia

Cześć!

Cieszymy się, że tu zaglądasz. Jesteśmy grupą osób, które doświadczyły przemocy w dzieciństwie i zdecydowały się razem tworzyć grupę wsparcia. Może okaże się, że również Ty znajdziesz je wśród nas. 

Grupa jest wzorowana na grupach ASCA (Adult Survivors of Child Abuse), czyli Dorosłych Ocalałych z Przemocy w Dzieciństwie. Przebieg spotkań takich grup wsparcia został sformułowany w ramach współpracy osób, które przetrwały przemoc, wolontariuszy oraz specjalistów w obszarze zdrowia psychicznego skupionych wokół Morris Center. Zauważyli, że tradycje mityngów 12-krokowych, takich jak AA, czy DDA/DDD, nie do końca odpowiadają potrzebom osób, które przetrwały przemoc w dzieciństwie. Proces zdrowienia z traumy został opisany za pomocą 21 kroków odpowiadających temu, jak często on w ogólności przebiega.

Ważne! Tworzymy grupę samopomocową, a nie terapeutyczną. Nie jest to terapia grupowa i nie próbuje zastępować terapii prowadzonej przez specjalistę. Natomiast uczestniczenie w grupie wsparcia i korzystanie z pomocy terapeuty dobrze się wzajemnie uzupełniają. Nasza grupa nie jest prowadzona przez psychologa i nie ma w niej miejsca na interwencje psychologiczne. Także nie oferujemy postawienia diagnozy psychologicznej, ani jej weryfikacji.

Grupa wsparcia to bezpieczne miejsce, gdzie dajemy sobie nawzajem poczucie akceptacji, zrozumienia i wspólnoty poprzez dzielenie się doświadczeniami, emocjami oraz budowanie wspierających relacji. Jest nam raźniej mierzyć się wspólnie z konsekwencjami traumy, które wciąż odczuwamy. Doświadczenie bezpiecznego kontaktu z drugim człowiekiem zarówno może być uzdrawiające, jak i może być wyzwaniem dla osób, które przetrwały przemoc. Poznanie osób z podobnymi przeżyciami, w bezpiecznych okolicznościach, jest dobrym początkiem. Albo dobrym kolejnym krokiem w stronę pełnego życia. Nie martw się, jeśli dopiero zaczynasz swoją podróż w zdrowieniu - również znajdziesz tutaj coś dla siebie. 

Kilka słów od prowadzącej

Cześć, jestem Ula. Cieszę się, że tutaj zaglądasz.

W dzieciństwie przetrwałam dużo przemocy, zarówno w rodzinie jak i rówieśniczej. Korzystałam z terapii, wsparcia bliskich, czytałam książki o przemocy, zdrowiałam, jednak brakowało mi czegoś jeszcze. Tęskniłam do tego, by móc porozmawiać z innymi w podobnej sytuacji. Nie odnajdywałam się na mityngach DDA/DDD. Trochę lepiej czułam się wśród osób na mityngach AOK (Anonimowych Ocalałych z Kazirodztwa), jednak to wciąż nie było to, czego mi brakowało. Trafiłam w końcu na spotkania ASCA i poczułam się tam na swoim miejscu. Poczułam się zauważona, usłyszana. Bezpieczna wśród innych. Po jakimś czasie nabrałam odwagi zabrać głos podczas spotkania. W czasie kryzysu dostałam wsparcie poza spotkaniami.

Wyszłam z inicjatywą tej grupy, aby istniały takie spotkania też po polsku. Pierwsze zainteresowane osoby i pierwsze rozmowy z nimi dodały mi skrzydeł i wiary, że to, co zaczęłam, ma sens. Mam pewną wiedzę i wykształcenie z zakresu psychologii, natomiast moją rolą tutaj nie jest bycie specjalistą lub terapeutą. Jestem facylitatorem tych spotkań - zwracam uwagę i pilnuję by przebiegały dobrze, bezpiecznie i według potrzeb uczestników.