Τα πράγματα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, αλλά όχι πάντα;
"Αγαπημένη μου Γ...Κάθομαι στη μπερζέρα, πλάι στο τζάκι, πίνοντας καφέ, τώρα που σου γράφω. Είναι πρωί και ακόμα σκέφτομαι τη χτεσινή μας κουβέντα. Το πως όταν καμιά φορά συμβαίνει κάτι που δεν περιμέναμε, κάτι ξαφνικό, αναπάντεχο, όμορφο, ανέλπιστο ή και κάποιες άλλες που η "τύχη" πηγαίνει κόντρα -όπως εμείς πιστεύουμε- στη μοίρα μας, στη θέλησή μας. Πολλές φορές αυτό οφείλεται, μάλλον, στο ότι θελήσαμε να το πιέσουμε, προσπαθήσαμε υπερβολικά γι' αυτό ή δεν περιμέναμε την κατάλληλη στιγμή για να το αφήσουμε να συμβεί. Να ανθίσει. Ακριβώς να ωριμάσει και να ανθίσει, όπως ένα λουλούδι.Τα πράγματα που μας συμβαίνουν, είπες χθες βράδυ, όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Επειδή, από την μία αγωνιστήκαμε σκληρά γι’ αυτά, επειδή αφιερώσαμε ένα μεγάλο και σημαντικό -είναι η αλήθεια- κομμάτι της ζωή μας σε αυτό το πολυαναμενόμενο επίτευγμά μας και η "μοίρα" όπως την ονομάζουμε, τελικά μας χαμογέλασε επιτρέποντάς μας να πραγματοποιήσουμε το συγκεκριμένο όνειρό μας. Είναι αλήθεια έτσι ή μήπως υπάρχει, αυτό που αποκαλούμε Θεία πρόνοια και έπρεπε να συμβεί;Από την άλλη, υπάρχουν όλα τα άλλα πράγματα, εκείνα που ΔΕΝ συμβαίνουν, επειδή μπορεί και να μην είναι η σωστή στιγμή ή που ίσως η κατάσταση να μην έχει ωριμάσει ή ακόμα και επειδή η "τύχη" –ή ίσως η κακοτυχία– δεν μας επιτρέπει να αποκτήσουμε αυτό που θέλουμε. Είναι περίεργο το πώς η ζωή διατηρεί πάντα αυτή την τόσο παράξενη ισορροπία της. Το ότι μερικές φορές όλα πηγαίνουν όπως σχεδιάστηκαν και άλλες φορές συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Να πηγαίνουν όλα, μα όλα στραβά. Είναι αλήθεια έτσι ή μήπως υπάρχει, αυτό που αποκαλούμε Θεία πρόνοια και έπρεπε, επίσης, να συμβεί; Θρέφουμε τόσες πολλές ελπίδες κάθε μέρα μέσα μας για το σήμερα και το αύριο, που ίσως μερικές φορές αισθανόμαστε ότι τίποτα δεν προχωράει, τίποτα δεν έρχεται στο δρόμο μας και ότι η μοίρα μας έχει ξεχάσει. Έχουμε κυριολεκτικά βαλτώσει. Τώρα είναι η ώρα για να δούμε τα πράγματα από μιαν άλλη σκοπιά. Ο Πάουλο Κοέλιο στον "Αλχημιστή" μας γράφει: "Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις". Αρκεί, όμως, μόνο η θέλησή μας για να επιτύχουμε; Όχι! Φυσικά, όχι. Είναι όμως μια καλή αρχή. Χρειάζεται και πίστη, τόλμη, επιμονή, υπομονή και πράξεις. Χρειαζόμαστε ΈΡΓΟ. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την ύπαρξή μας και, αν θέλουμε κάτι, πρέπει να πάμε εμείς οι ίδιοι να βγούμε εκεί έξω και να το αναζητήσουμε. Η μοίρα και η τύχη μπορεί να μας συνοδεύουν κάποιες ελάχιστες φορές, όμως εμείς οι ίδιοι, με τη στάση μας και την αποφασιστικότητά μας απέναντι στην ίδια τη ζωή μας, ανοίγουμε τους δρόμους εμπρός μας. Αναμφισβήτητα όλοι έχουμε βρεθεί σε αυτή την κατάσταση: κάποιος συνάδελφος, γείτονας ή φίλος μας μάς κάνει κάποιο σχόλιο σχετικά με το πόσο τυχεροί είμαστε στη ζωή μας και το πόσο καλά πηγαίνουν τα πράγματα για μας. Εμείς απλώς απαντάμε ότι, αντί αυτό να οφείλεται στην “τύχη”, στην πραγματικότητα οφείλεται “στις καθημερινές προσπάθειες και στη θέλησή μας να το πετύχουμε”. Επομένως δεν συμβαίνουν όλα τα πράγματα χωρίς να ξέρουμε γιατί, ενώ τις περισσότερες φορές εμείς κάνουμε τα πράγματα να συμβούν χάρη στην αφοσίωσή μας στον ΣΚΟΠΟ.Υπάρχει καλή ή κακή τύχη; Μμμ! Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Όπως για τα πάντα στον κόσμο, υπάρχει ένα μικρό ποσοστό τυχαίων ή ανεξέλεγκτων πραγμάτων που πάντα θα ξεπερνούν τη θέλησή μας. Υπάρχει όμως, και για όλα αυτά κάτι που λέγεται πρόληψη και κάτι που λέγεται θετική σκέψη. Γιατί σε " έκλεισε" το μπροστινό αυτοκίνητο στον δρόμο και δεν έκανες προσπέραση όπως το είχες σχεδιάσει στο μυαλό σου; Για το τίποτε, θα πεις. Για να σου κάνει φιγούρα για το αυτοκίνητό του. Σίγουρα; Μήπως 100μ. πιο κάτω θα μπορούσες να είχες τρακάρει; Μήπως, άθελά του ο κακός αυτός οδηγός σε "προφύλαξε" από κάτι; Για δες το κι έτσι. Συνέχισε με ασφάλεια τον δρόμο σου, λοιπόν και μπες πίσω από το όχημα που σ' έκλεισε. Γιατί έχεις καλή υγεία; "Προσέχω τη διατροφή μου, ασκούμαι", θα πεις. "Είναι το αποτέλεσμα μιας πρόληψης που κάνεις, για να είσαι καλά", θα σου απαντήσω εγώ.Κέρδισα ένα λαχείο. Έπαιξες όμως. Εγώ που δεν έπαιξα, πως θα κερδίσω; Παίξαμε και οι δύο και κέρδισες εσύ. Τότε ναι. Είχες καλή τύχη.Υπάρχει πράγματι καλή και κακή τύχη, όμως σε μικρές δόσεις που πρέπει να αποδεχτούμε και να κατανοήσουμε. Ωστόσο, όλα τα άλλα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας μπορούμε να τα ελέγξουμε.Αυτό που ισχύει σε πολλές περιπτώσεις είναι ότι δεν έχουμε πλήρη επίγνωση της ικανότητάς μας να ελέγχουμε και να επιλέγουμε.Οι ψυχολόγοι λένε ότι υπάρχει μια “εσωτερική ή εξωτερική θέση ελέγχου”. Οι άνθρωποι με εξωτερική θέση ελέγχου είναι εκείνοι που αποδίδουν οτιδήποτε τους συμβαίνει στην τύχη ή στη θέληση άλλων ανθρώπων.Αισθάνονται ανήμποροι και, όποτε κάτι δεν πάει καλά ή αποτυγχάνουν σε κάτι, αυτό πάντα οφείλεται σε εξωτερικούς παράγοντες και δεν είναι ποτέ δικό τους λάθος.Αυτό, φυσικά, δεν αρκεί. Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να μάθουν να αναπτύσσουν τον εσωτερικό τους έλεγχο προκειμένου να θεωρούν τον εαυτό τους υπεύθυνο για τη ζωή τους.Μόνο έτσι μπορούμε να μάθουμε από τα λάθη μας και να καταλάβουμε ότι υπάρχουν πολλά καλά πράγματα που έρχονται στο δρόμο μας επειδή τα αξίζουμε. Όλοι μας επιθυμούμε να βρούμε την ευτυχία, τι γίνεται όμως αν δε μπορούμε; Υπάρχει κάποια αόρατη, αρνητική δύναμη που μας εμποδίζει; Και γιατί αυτή η δύναμη εμποδίζει εμένα και όχι εσένα; Αναμφίβολα η δυστυχία έχει πολύ συγκεκριμένη προέλευση και πρέπει να ξέρουμε πώς να την αναγνωρίζουμε. Αν κάτι δεν συμβαίνει, υπάρχει πάντα κάποιος λόγος. Ίσως, να υπάρχουν ορισμένοι παράγοντες που πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε και να τους μετατρέπουμε σε ευνοϊκούς για μας.ΦόβοςΟ φόβος είναι η πρωταρχική ρίζα της δυστυχίας και ο πιο σοβαρός λόγος για τον οποίο χάνουμε την ευκαιρία να “συμβεί κάτι” καινούργιο, καλό. Κάτι που θα ομορφύνει τη ζωή μας και θα μας δώσει το κουράγιο, τη θέληση και το πείσμα να πάμε ένα βήμα ακόμα παρακάτω. Ο φόβος μας κόβει τα φτερά και μας εμποδίζει να αντιδράσουμε. Επιπλέον μην ξεχνάμε ότι ένα άτομο που φοβάται κάτι, το αφήνει στα χέρια των άλλων. Έτσι βρίσκεται στη θέση του εξωτερικού ελέγχου για την οποία μιλήσαμε παραπάνω.Αναποφασιστικότητα Όλοι έχουμε αντιμετωπίσει την αναποφασιστικότητα κάποια στιγμή. Πρόκειται γι’ αυτή τη φοβερή στάση που μας εμποδίζει να δράσουμε και δεν αφήνει τα πράγματα να συμβούν. Η ζωή σιγά-σιγά γίνεται απλώς μια ταινία που παίζεται έξω από το παράθυρο και στην οποία δεν θα πρωταγωνιστήσουμε ποτέ. Κομπάρσοι στη δική μας τη ζωή. Αν στη ζωή μας έχουμε φτάσει σε ένα σημείο στο οποίο αισθανόμαστε ότι δεν συμβαίνει τίποτα, δεν αλλάζει τίποτα και δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα, είναι ώρα να βγούμε έξω και “να κάνουμε τα πράγματα να συμβούν”. Ο κίνδυνος της υπερβολικής αναμονής (Αναβλητικότητα)Όταν περιμένουμε για κάτι υπερβολικό χρόνο περιμένοντας να ωριμάσουν οι συνθήκες, μπορεί να χάσουμε τις ελπίδες και τα όνειρά μας. Το τρένο της ζωής μας θα μας προσπεράσει και θα διαπιστώσουμε ότι έχουμε χάσει τα πάντα. Η ευτυχία δεν είναι κάτι που περιμένετε να συμβεί, σαν την ανατολή του ήλιου. Την ευτυχία τη δημιουργούμε και τη νιώθουμε και πρέπει να τη διαμορφώνουμε εμείς, πρώτα μέσα σας. Είναι καιρός να σταματήσουμε να περιμένουμε. Αν απαλλαγούμε από τους φόβους μας, εγκαταλείψουμε τις αβεβαιότητές μας, απομακρυνθούμε από ανθρώπους που θέλουν να συμμορφωθούμε με τη θέλησή τους ή που τους θεωρούμε τοξικούς για τη ζωή μας και μείνουμε σταθεροί στον ΣΚΟΠΟ μας, τότε ναι! Μπορούμε να κερδίσουμε τις μάχες μπροστά μας. Υγεία σημαίνει κίνηση, έξοδος από τη ρουτίνα και τη ζώνη άνεσής μας. Ο καναπές, η τηλεόραση, η οθόνη του υπολογιστή ή το κινητό δημιουργούν ένα τοξικό περιβάλλον, που άθελά μας βουλιάζουμε μέσα σε αυτό. Η ζωή βρίσκεται κάπου αλλού, πολύ έξω από τον μικρόκοσμό μας. Εάν δεν εκτεθούμε σε αυτήν, τότε δε μπορούμε να τη ζήσουμε. Είναι θέμα πως τελικά αντιλαμβανόμαστε εμείς τον κόσμο. Ο κόσμος μας βλέπει όλους το ίδιο.Μια ιστορία...Στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου νοσηλεύονταν για κάποιο διάστημα δύο άντρες. Ο ένας από τους δύο που κάθονταν κοντά στο παράθυρο ήταν κατάκοιτος. Έτσι, ο δεύτερος άντρας του δωματίου πήγαινε κάθε πρωί εμπρός στο παράθυρο και διηγούνταν στον κατάκοιτο ασθενή και πλέον φίλο του ότι έβλεπε έξω από το παράθυρο. Το καταπράσινο πάρκο, τη μικρή λίμνη με τις πάπιες, τους διαβάτες που απολάμβαναν τον περίπατό τους, τα παιδιά με τα ποδήλατα, τα ζευγάρια που έδιναν κλεφτά φιλιά ο ένας στον άλλον, τις αυλές των σπιτιών απέναντι ακόμα πιο μακριά από το πράσινο τοπίο. Μία μέρα μάλιστα περιέγραψε στον φίλο του και μία παρέλαση. Με την μπάντα να περνάει πρώτη και από πίσω να παρελαύνουν άντρες ντυμένοι με τις στολές τους, τα καλογυαλισμένα παπούτσια τους, τα σπαθιά στη ζώνη του και λευκά γάντια στα χέρια τους. Όμως, ο άντρας που έφτανε έως το παράθυρο και περιέγραφε τόσο γλαφυρά στον φίλο του την καθημερινότητα μια ημέρα δεν ξαναήρθε στο κρεβάτι του. Ο κατάκοιτος ασθενής ρώτησε για εκείνον τη νοσοκόμα που ήρθε να μαζέψει το κρεβάτι του."Πέθανε" του είπε, λυπημένη.Τότε ο κατάκοιτος ασθενής της ζήτησε να τον σηκώσει λίγο με τα χέρια της, ώστε να μπορέσει να δει έστω και από το κρεβάτι του πόνου του για λίγο έξω από το παράθυρο. Πράγματι η νοσοκόμα τον βοήθησε. Τα μάτια του το μόνο που αντίκρισαν ήταν ένας ολόλευκος τοίχος. "Μα πως"; απόρησε ο κατάκοιτος ασθενής. "Ο φίλος μου κάθε μέρα που περιέγραφε...""Μα, πως είναι δυνατόν" του απάντησε η νοσοκόμα. "Ο φίλος σας ήταν εκ γενετής τυφλός". Η Γ... λέει: "Τολμήστε να κάνετε τα όνειρά σας πραγματικότητα. Μην ξεχνάτε, όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο"!