Ο Γουίνι το αρκουδάκι
Από μικρό παιδί είχα μια ιδιαίτερη απέχθεια στα θρίλερ. Δεν ξέρω γιατί μου προκαλούσαν τέτοιον φόβο και δεν μπορώ να το εξηγήσω ούτε και τώρα που έφτασα σε μια πιο ώριμη ηλικία. Το πρόβλημά μου, ακόμα και σήμερα, έγκειται μάλλον στον ανθρώπινο παράγοντα. Θεωρώ αδιανόητο το να αφαιρείται, μια ανθρώπινη ζωή.Ο κόσμος, όμως, δεν είναι φτιαγμένος έτσι. Δυστυχώς. Μόνο το μάθημα της ιστορίας να πάρει κανείς φτάνει. Οι τόσοι «ήρωες» μέσα από τις σελίδες εκ των πραγμάτων έχουν αιμοτοβαμένα χέρια. Δίκαια ή, άδικα το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων έχει χυθεί σε γη και θάλασσα πολλές φορές για το τίποτε.Θυμάστε την ιστοριούλα που περιγράφει ο Νίκος Γκάτσος στον Κεμάλ; Ένας ρομαντικός νέος που προσπαθεί να απαλλάξει τον κόσμο από τους βασανιστές του και καταλήγοντας νεκρός από τους εχθρούς του εμπρός στον Αλλάχ που του λέει πως: «...με φωτιά και με μαχαίρι μόνο ο κόσμος προχωρεί»!Ίσως, αυτή η διδαχή μας από μικρά παιδιά να μας κάνει πιο «άνετους» στη θέα κάποιου ανθρώπου που έχασε τη ζωή του. Έχει αλήθεια καμιά σημασία, αν αυτός ο άνθρωπος μας είναι οικείος ή, ξένος; Πόσο εύκολα, αλλάζω το κανάλι της τηλεόρασης με το τηλεχειριστήριο την ώρα που ο δέκτης προβάλει κάτι τέτοιο; Πόσο χαρούμενος είμαι πραγματικά ασφαλής στον καναπέ μου ή, στο κρεβάτι μου. Βρε, δεν πα να καίγεται ο κόσμος. Εδώ, στην θαλπωρή των τεσσάρων τοίχων της δικής μου ΚΤΗΣΗΣ.Και τώρα, μπορώ να δω όσο αίμα θέλω. Μπορώ να διαβάσω για αίμα που τρέχει ποτάμι. Μπορώ να δικαιολογήσω τον εαυτό μου, όταν θα πει «Καλά του έκαναν». Μπορώ, με τον τρόπο μου να συμμετέχω κι εγώ σε αυτό το ανοσιούργημα που εκτυλίσσεται μπρος μου και με ασφάλεια φυσικά, αφού κανείς δε μπορεί να με βλάψει.Τριγύρω μου, όμως, ο κόσμος συνεχίζει με ΦΩΤΙΑ και ΤΣΕΚΟΥΡΙ να τρώει αδιάκριτα σάρκες, να πίνει αίμα. Ξεσηκωμοί, επαναστάσεις, πογκρόμ, φυλές, αγώνες, θρησκείες, χρήματα, μαφία, ναρκωτικά, όπλα, κατακτήσεις. Οι «ήρωες» χρειάζονται το αίμα των θυσιασμένων για να χτιστούν. Για να γράψουν την ιστορία που λέγαμε παραπάνω. Και ιστορία, όλοι γράφουμε κάθε μέρα. Είμαστε μέρος της. Κι αν δεν είμαστε «ήρωες», θα είμαστε κάποια στιγμή, οι θυσιασμένοι, για να ξεπηδήσουν οι ήρωες. Και είναι, ας μου επιτραπεί αυτό, κάτι τελείως φυσιολογικό. Όταν ο κουρνιαχτός κοπάσει, τότε όλα θα πάρουν τη θέση τους στο ράφι της ιστορίας.Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα γράψουν νέες σελίδες ιστορίας, όπως έκαναν σε κάθε περίπτωση, οι «ήρωες» θα στρογγυλοκάτσουν στη θέση που τους αρμόζει και το αίμα τον θυσιασμένων θα έχει ποτήσει το χώμα, που πια θα έχει σβήσει κάθε ίχνος.Δεν έχει περάσει ούτε μήνας από το Πάσχα. Ασχέτως του τι πιστεύει κανείς, η ρήση «αγαπάτε αλλήλους» δεν έγινε ποτέ πράξη. Λες κι ο Άνθρωπος αυτός που ήρθε, όπως ήρθε και πέθανε, όπως πέθανε, δεν άγγιξε κανέναν μας. Από τότε που μας Είπε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, εμείς κάνουμε το ακριβώς ανάποδο. Να μισούμε ο ένας τον άλλον.Να σκοτώνουμε για μια βιντεοκάμερα, να σκοτώνουμε γιατί μπορεί να είναι ίδιος φυλετικά αυτός με εκείνον που σκότωσε για μια βιντεοκάμερα, να σκοτώνουμε ανθρώπους που ζουν, μιλούν, τρώνε, γελάνε, κάθονται σε γιορτινά τραπέζια, Να σκοτώνουμε.Ποιος στ’ αλήθεια είμαι εγώ και που πάω, όταν φοβάμαι το αίμα;«Μα, καλά παρακολουθούν τέτοια έργα», ρώτησα για τα θρίλερ την υπάλληλο στο Video Club πηγαίνοντας να αγοράσω μια ταινία του Γουίνι το αρκουδάκι στον ανιψιό μου.«Πλάκα κάνετε; Σαν τρελοί», ήταν η απάντησή της.Είδαμε με τον ανιψιό μου την ταινιούλα του Γουίνι. Ήταν πραγματικά ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ.