W Odessie zdarzyło się w tych dniach następujące tragikomiczne zdarzenie: 

Małżonka starszego brandmajstra straży ogniowej, pani Skarlato, usłyszała pod oknami swego mieszkania w godzinie przedwieczornej rzewne tony skrzypiec, którym akompaniował flet. Pani S. zbliżyła się do otwartego okna i spostrzegła na podwórzu dwóch koncertantów. W krótce gra ich przykuła nietylko uwagę rodziny państwa S., ale i dr. Marconiego oraz innych mieszkańców domu, należącego do p. Landesmana. Pan Skarlato wysłał służącego celem przywołania muzykantów do mieszkania, będąc pewnym, iż są to wędrujący grajkowie. W krótce w mieszkaniu zjawił się poważny starzec w towarzystwie młodego, inteligentnego człowieka. Pani S. przyjrzawszy się bliżej młodemu grajkowi, wydała okrzyk zdumienia i oświadczyła mężowi, iż skrzypkiem tym jest nie kto inny — tylko słynny Jan Kubelik, którego raz już na estradzie koncertowej widziała. Młodzieniec, usłyszawszy to nazwisko, drgnął. 

— Pani ma słuszność — powiedział — z oblicza jestem Janem Kubelikiem, sobowtór znakomitości... i także jestem czechem... W swojej ojczyźnie nazywam się — Franciszek Wister, tutaj zaś, na obczyźnie, jestem ani mniej, ani więcej, jeno włóczącym się muzykantem. 

I po tych słowach młody grajek zalał się rzewnemi łzami. 

Całe zachowanie się tego człowieka, inteligencja jego, głębokie, myślące oczy i łzy, wywołafy głębokie wrażenie na rodzinie państwa S. Młodzieniec przez długi czas nie mógł zapanować nad sobą, wreszcie uspokoił się nieco. Okazało się, źe ani on, ani towarzysz jego, którego nazywał swym ojcem, nie byli nigdy wędrownymi grajkami. Młodzieniec wydobył z kieszeni kajet z wycinkami gazet, w których wydrukowane były bardzo pochlebne oceny gry skrzypka-wirtuoza, Franciszka Wistera. 

„Następca Sarassatego", jak opiewała jedna z ocen dziennikarskich, stał w tej chwili blady, z oczyma utkwionemi w ziemię i nie śmiał spojrzeć na otoczenie. Przy herbacie Franciszek Wister opowiedział o aferze, której ofiarą padł, dzięki wędrownemu inipresaryo, zowiącemu się Zemgano-Jasińskim. 

Ten ostatni będąc raz na koncercie Wistera w Pradze i zachwycony jego grą, zaproponował mu natychmiast tourneó artystyczne po Rosyi. Warunki były tak korzystne, że Wister propozycyę przyjął. Nie podejrzywając, że ma do czynienia z indywiduum, które pragnie wyeksploatować go z racyi jego wielkiego podobieństwa do Kubelika, Wister po kilku dniach wyjechał w towarzystwie ojca swego do Kamieńca Podolskiego, dokąd właśnie został wezwany przez swego impresarya. 

Przybywszy do miasta i zobaczywszy afisz, na którym było wydrukowane nazwisko Jana Kubelika, Wister oświadczył kategorycznie, że przed oszukaną publicznością koncertować nie będzie. Wtedy Jasiński zaczął go błagać, aby nie robił skandalu i zapewniał go, że prowincya ta nigdy nie słyszała Kubelika i że mieszkańcy Kamieńca Podolskiego bezwarunkowo na mistyfikacyi się nie poznają. 

Lecz w stanowczej chwili zjawiła się policya i impresaryo został zdemaskowany. Pieniądze, pobrane za bilety, zostały zwrócone publiczności, a brakujące 40 rubli wypłacił Wister z własnej kieszeni i został bez grosza. 

Zastawiwszy zegarki, Wisterowie udali się do Odessy, do swego jedynego znajomego, jakiego tam mieli, a który, jak się następnie okazało, umarł jeszcze w zeszłym roku. W ten sposób obaj nieszczęśliwi zostali na obcym bruku bez żadnych środków do życia. Przez dwa dni literalnie nic w ustach nie mieli i wreszcie, chcąc ratować się od głodowej śmierci, postanowili przeistoczyć się w ulicznych grajków, aby zebrać trochę pieniędzy na powrotną drogę. 

Właśnie trzeciego dnia takiej włóczęgi spostrzegła ich ze swego okna pani S. 

— I wieleż zdążyliście panowie zarobić pieniędzy? — spytała ich ciekawie pani Skarlato. 

— O, dużo! Zyskaliśmy... 11 kopiejek — powiedział z gorzkim uśmiechem Franciszek Wister. 

Gazeta «DZIENNIK POLSKI», Lwów, № 301, 01.07.1903

Gazeta «PRZEGLĄD», Lwów, № 166, 23.07.1903