Савицкий Павел (Paweł Sawicki, 1845-22.01.1907) — ксёндз, ректор семинарии  Келецкой (1885-1894)

"Ks. Paweł Sawicki były rektor seminarium kieleckiego ur. 1845 zm. 22 stycznia 1907 Requiescat in pace!" Nagrobek w kwaterze katolickich księży, usytuowany w pobliżu głównej bramy cmentarza. Nagrobek z lastryko zwieńczony krzyżem. 

Sawicki Paweł (1845-1907), w 1862 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Kielcach skąd po trzech latach został skierowany do Akademii Duchownej w Petersburgu, gdzie uzyskał stopień magistra teologii. Święcenia kapłańskie przyjął 25 VII 1869 r., po czym został wikariuszem w kolegiacie kieleckiej; 3 III 1870 r. mianowano go profesorem historii Kościoła, patrologii, teologii pastoralnej, fizyki oraz śpiewu w Seminarium Duchownym w Kielcach; 10 I 1877 r. został wicerektorem, a 26 IX 1883 r. rektorem tegoż seminarium. W 1893 r. został uwięziony przez władze carskie i zesłany na 5 lat do Bałagańska na Syberii. Po trzech latach zwolniony osiadł w Odessie, gdzie zmarł i tam został pochowany. Jego grób zdobi pomnik w kształcie prostokątnego kamiennego cokołu zwieńczonego krzyżem z tegoż materiału. Na przedniej ścianie cokołu tablica z inskrypcją w j. polskim: 

Ś † P / Ksiądz / Paweł / Sawicki / Były Rektor Seminarium /Kieleckiego / Urodź[ony] 1845 r. /Zmarł 22 stycznia 1907 r. / Requiescat in pace ! 

Informacja pisemna pracownika Archiwum Diecezjalnego w Kielcach ks. Jana Szarka, Kielce 22 IX 2000 r.; Informacja autora z autopsji. (Cytowany archiwista podaje datę śmierci 5 II 1906 r., tymczasem na pomniku nagrobnym widnieje 22 I 1907 r.)

Источник

• 1883 – początek działalności ks. rektora Seminarium Kieleckiego Pawła Sawickiego, który odremontował wewnętrznie i zewnętrznie kościół Trójcy Świętej, przedłużył alumnat w kierunku ul. Wesołej, przeznaczając nowe pomieszczenia na sale wykładowe i pokoje mieszkalne dla alumnów, których liczba wzrosła do 70. 

• 1894 – 12 grudnia: rozkaz carski pozbawiający dozgonnie księży profesorów możliwości nauczania w seminarium i nakazujący zesłać na Sybir uwięzionych: ks. rektora P. Sawickiego na 5 lat, ks. wicerektora P. Frelka – 5 lat, ks. J. Prawdę – 5 lat, ks. F. Gruszczyńskiego – 3 lata, ks. S. Senkę – 5 lat, ks. K. Bochnię – 3 lata, ks. M. Sławetę – 3 lata. 

• 1896 – rozporządzenie cara skierowane do generała gubernatora zmniejszyło czas zesłania profesorów: ks. Sawickiemu, ks. Frelkowi, ks. Sence – o 2 lata, ks. Gruszczyńskiemu, ks. Bochni, ks. Sławecie – o 1 rok z możliwością spędzenia reszty kary w europejskiej części Rosji. Ks. F. Gruszczyński zmarł po półtorarocznym pobycie na Syberii. Natomiast do diecezji powrócili ks. M. Sławetna i ks. K. Bochnia. Pozostali znaleźli sobie miejsce do odbycia reszty kary w różnych częściach Rosji, a ks. P. Sawicki na stałe osiadł w Odessie. Wszyscy, którzy powrócili z zesłania, objęli stanowiska wikariuszy w parafiach. 

Источник