โขน คือนาฏศิลป์ชั้นสูงของไทย ที่ผู้แสดงต้องสวมหัวปิดหน้าเรียกว่า "หัวโขน" เน้นลีลาท่าเต้นในการแสดง ดำเนินเรื่องด้วยการพากย์และเจรจา นิยมแสดงเรื่องรามเกียรติ์ แต่งกายยืนเครื่อง ซึ่งเลียนแบบเครื่องทรงของพระมหากษัตริย์ โขนจำแนกได้เป็น 5 ประเภท ดังนี้

ละคร คือ นาฏศิลป์ของไทยที่แสดงเป็นเรื่องเป็นราว เน้นกระบวนร่ายรำที่สวยงามในการดำเนินเรื่อง นิยมนำเรื่องวรรณคดีที่สำคัญมาแสดง ส่วนใหญ่มักแต่งกายแบบยืนเครื่อง และละครยังจำแนกเป็นประเภทต่าง ๆ ตามวิธีดำเนินการแสดง ดังนี้

รำเป็นศิลปะการเคลื่อนไหวร่างกายที่เน้นการใช้มือและแขนเป็นสิ่งสำคัญ จากการร่ายรำตามธรรมชาติได้ถูกนำมาปรับปรุงท่ารำให้มีแบบแผนความสวยงามร้อยเรียงขึ้นเป็นชุด เป็นเพลงประกอบเข้ากับดนตรี หรืออาจมีบทร้องประกอบด้วย ซึ่งการรำถือเป็นองค์ประกอบสำคัญที่จะนำไปใช้ในการแสดงนาฏศิลป์ประเภทอื่น ๆ

ระบำ ใช้ผู้แสดงตั้งแต่ 2 คนขึ้นไป ไม่มีเรื่องราวของการแสดงเป็นการรำประกอบดนตรีและการขับร้อง เน้นความพร้อมเพรียงของผู้รำเป็นสำคัญ

นาฏศิลป์พื้นเมือง คือ การแสดงที่เกิดขึ้นตามท้องถิ่นของแต่ละภูมิภาค เป็นการแสดงที่แสดงออกถึงศิลปะและวัฒนธรรมในแต่ละท้องถิ่นที่สืบทอดกันต่อๆ มาอย่างช้านาน ซึ่งนาฏศิลป์พื้นเมืองแบ่งออกตามภูมิภาคหลักของไทยได้ 4 ภาค ได้แก่ นาฏศิลป์พื้นเมืองภาคเหนือ นาฏศิลป์พื้นเมืองภาคตะวันออกเฉียงเหนือ (ภาคอีสาน) นาฏศิลป์พื้นเมืองภาคกลาง นาฏศิลป์พื้นเมืองภาคใต้