Embedded Files
สื่อการเรียนการสอน (power Point) เรื่อง นาฏศิลป์พื้นเมือง
สื่อการเรียนการสอน (power Point) เรื่อง นาฏศิลป์พื้นเมือง
การแสดงนาฏศิลป์พื้นเมือง.pdfความหมายของ "นาฏศิลป์พื้นเมือง"
ความหมายของ "นาฏศิลป์พื้นเมือง"
นาฏศิลป์พื้นเมือง หมายถึง การแสดงที่เกิดขึ้นตามท้องถิ่นและตามพื้นที่ต่างๆ ของแต่ละภูมิภาค เป็นการแสดงที่แสดงออกถึงศิลปะและวัฒนธรรมในแต่ละท้องถิ่นที่สืบทอดกันต่อๆ มาอย่างช้านาน
ประเทศไทยแบ่งออกเป็น 4 ภูมิภาค ได้แก่ ภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ภาคกลาง และภาคใต้ ซึ่งในแต่ละภูมิภาคมีลักษณะที่แตกต่างกัน ดังต่อไปนี้
การประกอบอาชีพ
วิถีการดำเนินชีวิต
วัฒนธรรมประเพณี
พิธีกรรม/ความเชื่อ
- นาฏศิลป์พื้นเมืองภาคเหนือ
เป็นการฟ้อนของชาวล้านนาประกอบดนตรีพื้นบ้าน ได้แก่ การรำขอชาวเขาเผ่าต่าง ๆ เช่น ชาวไต ยอง ลื้อ เขิน เป็นต้น การฟ้อนของภาคเหนือมีทั้งแบบดั้งเดิมที่มีมาช้านานา ได้แก่ ฟ้อนเล็บ ฟ้อนแง้น ฟ้อนปั่นฝ้าย ส่วนการฟ้อนแบบประยุกต์ เป็นการฟ้อนที่คิดขึ้นใหม่ โดยการผสมผสานการร่ายรำตามแบบของภาคกลางเข้าด้วยกัน ทำให้ลีลาการรำ การจัดแถวฟ้อนที่ดูผิดแผกไปจากเดิม แต่ท่วงทำนองลีลาของดนตรีและการร่ายรำยังคงเอกลักษณ์ของล้านนาไว้ ฟ้อนที่ประยุกต์ขึ้นใหม่นี้ ได้แก่ ฟ้อนเทียน ฟ้อนเล็บ ฟ้อนสาวไหม ฟ้อนน้อยไจยา เป็นต้น
2. นาฏศิลป์พื้นเมืองภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
2. นาฏศิลป์พื้นเมืองภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
เรียกการแสดงพื้นบ้านของภาคอีสานว่า "เซิ้งหรือฟ้อน" นอกจากนี้ยังมีคำภาษาถิ่นเฉพาะของชาวอีสานกล่มวัฒนธรรมไทยเขมร เรียกการแสดงว่า "เรือม หรือเร็อม" การแสดงพื้นเมืองภาคอีสานแบ่งตามกลุ่มวัฒนธรรมได้ 2 กลุ่ม คือกลุ่มวัฒนธรรมไทย-ลาว และกลุ่มวัฒนธรรมไทย-เขมร ความแตกต่างของกลุ่มวัฒนธรรมทั้งสองที่เห็นได้ชัดเจน คือการใช้เครื่องดนตรีประกอบการรำ ซึ่งกลุ่มไทยลาวจะมีแคนเป็นหลัก ส่วนไทยเขมรมีซอเป็นสำคัญ การแสดงพื้นเมืองกลุ่มอีสานไทย-ลาว ได้แก่ เซิ้งกระติ๊บข้าว เซิ้งสวิง ฟ้อนภูไท ดึงครกดึงสาก เป็นต้น
การแสดงพื้นเมืองกลุ่มอีสานไทย-เขมร ได้แก่ เรือมกระโน๊บติงตอง เรือมอันเร เป็นต้น
การแสดงพื้นเมืองกลุ่มอีสานไทย-เขมร ได้แก่ เรือมกระโน๊บติงตอง เรือมอันเร เป็นต้น
3. นาฏศิลป์พื้นเมืองภาคกลาง
3. นาฏศิลป์พื้นเมืองภาคกลาง
ภาคกลางส่วนใหญ่ประกอบอาชีพเกษตรกรรม ชาวบ้านภาคกลางจึงมีวัฒนธรรมการเล่นเพลงประกอบการเก็บเกี่ยวพืชพรรณมากกว่าชาวบ้านภาคอื่น ๆ จึงมีการร่ายรำในเพลงประกอบการทำงานในไร่นา และเมื่อว่างจากการทำงานในลานนวดข้าว ได้แก่ การรำประกอบการเล่นเพลงเหย่อย เพลงเกี่ยวข้าว เพลงพวงมาลัย เพลงฉ่อย และที่น่าสนใจ คือรำโทน ซึ่งเป็นการร่ายรำเป็นคู่ตาจังหวะโทนและฉิ่ง ในเวลากลางคืนเมื่อเสร็จจากการการงานและกิจวัตรประจำวัน การรำในวงเถิดเทิงกลองยาวในงานต่าง ๆ การรำแม่ศรีในพิธีทรงเจ้าเข้าผี
4. นาฏศิลป์พื้นเมืองภาคใต้
4. นาฏศิลป์พื้นเมืองภาคใต้
นาฏศิลป์พื้นเมืองภาคใต้ แบ่งกลุ่มวัฒนธรรมได้ 2 กลุ่ม คือวัฒนธรรมไทย-พุทธ และกลุ่มวัฒนธรรมไทย-มลายูหรือมุสลิม ระบำรำฟ้อนที่รู้จักแพร่หลายของภาคใต้ ได้แก่ รำโนรา ส่วนการเต้นรำตามวัฒนธรรมมุสลิม คือการเต้นรองเง็ง ซำเป็ง ศิลปะการต่อสู้ คือซีละหรือสิละ
Page updated
Report abuse