Zgodnie z zasadami komunizmu i socjalizmu, nie powinno być własności prywatnej, jeśli chodzi o fabryki, różne zakłady pracy, kopalnie oraz rolnictwo – czyli tzw. środki produkcji. W związku z tym władza zaczęła nacjonalizację przemysłu, co oznaczało po prostu przejęcie przez państwo – czyli władzę – wszystkich fabryk, kopalń, zakładów pracy itp.

To samo tyczyło się rolnictwa – wszelkie gospodarstwa rolne również nie miały być prywatne, więc państwo także je przejęło. W wyniku kolektywizacji wsi, powstały spółdzielnie produkcyjne oraz Państwowe Gospodarstwa Rolne, czyli PGR-y. Ludzie, którzy wcześniej posiadali jakieś sady, plantacje, pola, gospodarstwa rolne, zmuszeni byli od tego momentu dzielić się nimi z państwem, wedle idei dzielenia się wszystkim ze społeczeństwem. W praktyce oznaczało to po prostu ich utratę na rzecz władzy i możliwość korzystania z nich tylko częściowo. Władze po prostu okradły ludzi z ich własności, wmawiając im, że to dla ich dobra.

Ponadto, władze chciały mieć kontrolę nad tym, co i w jakiej ilości jest produkowane w każdym zakładzie. Centralne planowanie spowodowało, że każde przedsiębiorstwo straciło samodzielność i nie mogło samo o sobie decydować. To oznaczało także, że o ilości produkowanych towarów nie decydował popyt, czyli zapotrzebowanie konsumentów, ale rząd, który nie brał pod uwagę potrzeb społeczeństwa. Spowodowało to, że nie produkowano w odpowiedniej ilości bardzo potrzebnych towarów i szybko w sklepach zrobiły się pustki, a ludzie zaczęli stawać się biedni.