MARÍA REIMÓNDEZ

- E con respecto á obra, nós vimos no teatro representación do Club da Calceta, e tamén nos deron uns libros para que lerámola obra. Nós temos preparadas unhas preguntas relacionadas. Ó principio do libro aparecen unhas noticias falando de mortes que non se sabe se son asasinatos ou accidentes porque hai diferentes opinións ó respecto. En realidade esas mortes débense a asasinatos ou a accidentes?

- Ben, pois como autora, nunca desvelo ese tipo de cousas. Porque creo que todo está nos libros. O libro ten pistas moi claras que din a qué se deben. O que pasa é que hai que lelo con moita atención.É dicir, normalmente a xente cando le un libro non o le moi concienzudamente, pero realmente todo acaba estando nos libros.

-Esto é un símbolo de que as persoas que fan accións moi malas en vida, nunca van a mellorar por outras vías e hai que “acabar” con elas así, ou é que surxiu de ese modo?

-A ver, eu non creo que haxa en moitos casos persoas “boas” e persoas “malas”, eu creo que o que en realidade hai son maneiras diferentes de concibir a sociedade, unhas positivas e outras negativas. E no caso da situación das mulleres, da desigualdade de xénero, eu creo que as cuestións son máis sociais, e despois os comportamentos individuais responden a un modelo de sociedade. E o mellor ó que manifestan esas noticias é que hai tantas formas de violencia contra as mulleres. Moi sutís. Unha violencia estructural, que é realmente do que fala o libro, de non deixar ser como se quere ser, de impoñer uns patróns e unhas maneiras de estar... Que realmente son moi difíciles de personificar, e que por iso é tan complicado loitar contra elas. Son cousas que aprendemos a tolerar, e contra as que realmente é necesario rebelarse. Son situacións de violencia que aceptamos diariamente, e nin sequera moitas veces as conceptualizamos como tal, aínda que as padezamos. Ademais considéranse como normais, e hai poñer en dúbida esa normalidade e entender que eses comportamentos son comportamentos violentos cara as mulleres. Aínda que non sexa maltrato físico. Dar unha labazada por exemplo, que é o que se considera violencia, en realidade é o final dun proceso, que empeza por cousas pequenas.

-Identifícaste en algún aspecto con algunha das mulleres protagonistas da novela?

-Pois non. Creo que todas son moi distintas a min. Todas saen da miña cabeza, claro, pero despois, en cousas concretas, non están baseadas en experiencias miñas. Sempre aparecen aspectos que coinciden, situacións da vida... E loxicamente todas están baseadas nunha realidade, (xente que coñeces, cousas que sabes, cousas que ves...), pero non directamente baseadas en min. Algunhas personaxes sonme máis próximas, ou máis afastadas; por idade ou por circunstancias da vida, etc. Todas foron interesantes, porque precisamente as personaxes que están máis afastadas de min son as que me dan máis xogo ó traballar, como escritora. Porque ó fin e ó cabo, iso é o interesante. Escribir sobre min mesma xa non é unha ficción. Teño escrito libros nos que falo de min mesma, pero realmente cando quero novelar algo, non me atopo tan interesante. Creo que o interesante precisamente é crear personaxes complexos, coa súa propia vida.

-Cal será o teu próximo proxecto? Tes algo en mente?

-Pois o meu próximo proxecto sae este mes, xa está na imprenta. Non sei a data exacta, pero sairá a semana que vén máis ou menos. Chámase Pirata, e abrín un blog xa, un blog intrigante: pirata.bloggaliza.org. Se entrades alí seguramente vos preguntaredes que que é iso, pero esa é a intención... Do libro non quero desvelar moita información porque ten unha certa intriga que non quero adiantar... Pero é un libro ambientado no século dezaoito, que está baseado en personaxes reais, e o que me interesaba con el é investigar a identidade de xénero. Entón, sumando piratería e identidade de xénero, sae unha cousa moi rara, pero teredes que lelo para saber que saíu da mestura.

-Ante todo decláraste feminista, quen ten dereito a declararse feminista.

-Eu creo que tódalas persoas que crean nos dereitos humanos e no seu cumprimento teñen por forza que ser feministas, porque a sociedade na que vivimos incumpre os dereitos humanos das mulleres en moitísimas situacións. O Feminismo é unha forma crítica de entender a sociedade, e unha maneira de buscar alternativas á forma de relacionarnos e á maneira de constituírnos como persoas. Tamén intenta flexibilizar as relacións entre homes e mulleres e lograr que a xente poida exercer os seus dereitos independentemente das súas características físicas. Para min os feminismos son as correntes que máis cambiaron a sociedade, pero aínda así seguen sendo correntes “descoñecidas”, é dicir, non se estudian nin nos colexios nin nos institutos. En cambio si que se estudian outras correntes filosóficas como o marxismo ou outras que tiveron moito menos impacto, e non os feminismos que conseguiron entre outras cousas, moitos dereitos para o 50 % da humanidade. E isto é algo que forma parte do propio sistema sexista, ó non recoñecer o traballo e os coñecementos das mulleres. E por iso sigo sendo feminista e creo que todo o mundo debería ser feminista.

-Vale, agrácecémosche que nos adicases este tempo sabendo o ocupada que estás sempre. Foi un pracer charlar contigo. Sería estupendo que puideses volver nalgunha outra ocasión.

-De nada, grazas a vós.

Entrevista realizada por Alejandra, Emma y Lucía, 1º BAC B, 2009