Albania 2013

 Dzień 1.   "Prolog - czyli poznajemy Zygmunta i Paszę"

              Spotykamy się we trzech na naszej tradycyjnej stacji. Po krótkim pitu-pitu zaczynamy zakładać hełmofony, i nagleż na rutynowe pytanie o posiadanie paszporcików, Kleszczowi twarz się wydłuża w nienaturalnym grymasie zaskoczenia, przerażenia i złości. Analizujemy sytuację, wskakujemy w Zygmunta Franklina i mkniemy do stolicy. Nie ma o co drzeć szat, to tylko 700 kilometrowa pętelka. Po 6 pierwszych kilometrach dopada nas pęk węża nagrzewnicy. Niezawodny Pręt po raz wtóry ratuje nas z opresji. 

Na mecie Kleszcza,  komisyjnie oglądamy paszport, czy JEGO i czy WAŻNY :) W drodze powrotnej następuje, zasugerowana przeze mnie zmiana  Kleszcza w Paszę (od  "nie mam PASZportA"). Uehehehhe.

Dzień 2. "Domino Day czyli Pasza kontratakuje"

          Ruszamy. Pędzimy przez Słowację, omijamy tym razem Gnilec i to się mści. Pasza zdradziecko atakuje mnie od tyłu na światłach i robimy efekt domino - chcęc-niechcąc Pasza dostaje przydomek Niezborny. 

          Jedziemy przez Węgry, znajdujemy wiatrak.

Śpimy w chaszczach przed Segedem.

Dzień 3.

Jesteśmy w Serbii.

Po drodze, w "Pivnicy Exclusive" z chłopcy z lokalnego klubu motocyklowego stawiają nam espresso.

Spełniamy marzenie Niezbornego Paszy sprzed dwóch lat i badamy genezę i budowę odrzutowca z USA w ogródku lokalnego aeroklubu.

Zaczynają się pierwsze bałkańskie górki.

Po czym w Cacaku opróżniamy "restuaran na wodzie" z mięsiwa.

Lulu za 10 eurasów za drużynę. 

Dzień 4.

Wyśmienite zakrętasy na drodze do Novego Pazaru.

Wjeżdżamy do Czarnogóry i to co zawsze. Dobrze że dodają plastikowe suspensory szczękościsku.

Znajdujemy pensionat obronny w Gusinnje.

Wieczorem disko obok meczetu zaczyna nagłośniać okolicę, zjeżdżają się tysiące mercedesów i passatów. Spotykamy parkę mocno zserbczonych, roześmianych polaków i dyskutujemy  o bałkańskich radościach i smutkach. Wpuszczamy do organizmów nieco rakiji i szykujemy się do ataku na albańskie szuterki. 

Dzień 5.

Żegnamy Gusinnje, witamy Albanię i drogę SH20 :)

Nispodziewanie zza zakrętu wyłania się Orzep z advrider.pl ze swoją radosną kompanią.

Wymieniamy uprzejmości i prujemy dali.

Franklin jest szybki jak wiatr i dzięki niemu mamy piękne ujęcia najazdowe :)

Po drodze, pośród głuszy, na głazie, w górskim potoku spotykamy syrenę.

Niezborny Pasza znajduje gwoździa numer jeden.

Niekiedy Niezborny Pasza jest upadłym, ale zawsze pada wytwornie i z godnością.

Landszafty wręcz niedorzeczne.

Eee , co was śmieszy?

Posilamy się kolejką kawulca i ruszamy asfaltem ku Koplikowi i oczywiście w kierunku Teth.

Tym razem szubienica ukwiecona ! :)

Warunki narciarskie dobre.

Ciągle te same nudne widoki :)

Góry przyszły do Niezbornego Paszy...

Poznajemy Krwawego i jego rock'n'rollową ekipę.

Umawiamy się na spotkanie w Teth i wspólny biwakeros.

Rewelacja!

Teresa solo.

WioooskaaaTEEEETH!

Walimy za Krwawym na miejsce dzikensa. Niezborny Pasza smaga piargi transalpem, ale nie ustępuje pola przygodzie. Ciemność nas pochłania, ognisko z niej wyłania, gitarra w rękach Wodora wpada w punkowo-anarchistyczną nutę. Na tylnym siedzeniu Range Rovera odnajdujemy szkolną koleżankę naszego kamrata Grzegorza Silesiano :O

O poranku nasz plejs wygląda tak!

Dzień kolejny.

O poranku wracamy do Teth.

Centrum Teth.

Kościólek , mniaaam

Szkoła, przychodnia....

Odpoczywamy w cieniu lipy, jak Kochanowski.

Walimy ku Szkodrowi. Paszę opuszcza niezborność i grzmi po kamorach jak Czachor. Przy elektrowni wodnej wypijamy w przydrożnym exkluzywnym barze po coli z potoka i jazda.

Wykonuję piękny ślizg po kamulcach , utracając uspojlerowanie handbara.

Franklin i góry.

Wspaniały turecki kawulec podają w tym przybytku.

Loncin -  prawdopodobnie najlepsze motongi na świecie. Ehehhehe

Droga z Teth do Szkoderu - odsiewa  uczulonych na pszczołę.

Asfalt! Tak wspaniale czarny, ciepły i gładki :)

Dojeżdżamy do Szkoderu, znajdujemy wspaniały hotelik w którym można wynająć pokój również na godziny i idziemy w miasto. Generalnie klimat już chorwacki. Yamahay R1 jak chick-catchery, metrosexualni na maxiskuterach. :)

Dzień 7.

Walimy na półwysep Rodonit. Po drodze mili wulkanizatorzy łatają kilkoma łatkami wyrwę w dętce N. Paszy. Po drodze Tirana w przeddzień wyborów. Solidarnie,ponad wszystkimi ulicami rozwieszone na linach kolorowe proporce startujących partii. 

Są tam: pozostałości bazy rakietowej, dwa  bary i ruiny zamku. Idealne miejsce na dzikensa dla naszej drużyny. 

Są też śmieci i bunkry.

N. Pasza obejmuje zamek w posiadanie.

"Kicz panie i pocztówa" :)

Niestety nasz idealny dzikens zostaje zaburzony od północy, ale tylko do 7-mej rano. Albańska młodzież z autami pełnymi głośników świętowała urodziny. Rano przeprosili , bo w nocy nas nie zauważyli i poszli spać. 

Dzień 8.

Na początek LAZUR.

I lazur z kopuły bunkra.

Oglądamy pozostałe bunkry, naprawiamy szelki Paszy N. i walimy w kierunku na Kruję.

A z Kruji do Burrel szutrówą koło parku Qafe Shtama - fajowsko.

Ciągle koszerne widoczki.

 Z Burrel fajnymi zakrętasami dobijamy do autostrady i jedziemy odwiedzić hotel Amerika w Kukes. Hotel Amerika utrzymuje wysoki poziom, espresso gęste jak smoła, mocne jak żelbeton. Cukier boi się rozpuszczać. 

Flota hotelowa.  

Niezmiennie ta sama, ujmująca panorama z okna.

Dzień 8.

Pomykamy do Shkoderu pięknymi zakrętasami, z częściowo nowym asfaltem . Modry Transalp coś prycha, ale Franklin w przypływie geniuszu spuszcza wachę z karburatora i machina ożywa. Droga umyka wspaniale, buty poprzycierane.  N. Pasza łapie gwoździa numer dwa znowuż w tylny balon. 

Ma pieron szczęście, bo na stacji, Franklin swoim - niewygrzmoconym głośnym wydechem i otwartym kacholem - uchem - dostrzega syk, nieopodal vulkanizere. 

" A Ty pęknięta gumo, dlaczego nic nie mówisz? " Uehehehhehe

Znowu jesteśmy w Szkoderze. Próbuję zbić cenę zakupu pakiety Yamah T50.

Koniec-końców południem jeziora Szkoderskiego docieramy do czarnogórskiego Baru. Po drodze N.Pasza sprawdza asfaltem umocowanie wypełnienia czachy transalpa.

" To ja, TOP GUN, tylko tyle zostało z samolotu przeciwnika" 

Kimamy w privat sobe.

Dzień 9.

Walimy magistralą wzdłuż zatoki Kotorskiej. 

W Kotorze spijamy kawulce  i  ku północy.

Ruch gigantyczny, więc skręcamy w kierunku kontynentalnej Czarnogóry :) i wjeżdżamy do Bośni.

W każdej napotkanej restauracji nie ma pożywienia, ale za to w końcu znajdujemy mega-knajpę z eco-wyrafinowanym-selfproduction żarciem. Właścicielka ubierająca się u Prady tłumaczyła nam szlachetne pochodzenie każdego składnika naszych talerzy.  Wtem wpadają dwaj gdańscy rowerzyści. Opowiadają o atrakcjach, których nie możemy ominąć. 

Przejeżdżamy przez opuszczone wioski, udaje się wypaczyć tabliczki uwaga miny. Franklinek jest trochę rozczarowany, wyobrażał sobie więcej min,większego  rozpieprzu.

Przypadkowo odkrywamy fajowskie mokradła, w telewizji wciąż te same twarze.

Zachęceni przez kolegów z Gdańska prujemy zobaczyć źródło rzeki w miasteczku Blagaj. Wyśmienite.

Z kilkusetmetrowej skały wypływa dorosła rzeka. 

Poglądowo :)

N. Pasza bierze wzór dla swojego rytownika.

Zmieniamy trochę dietę, czas na turasa.

Gnamy do Mostaru.

N.Pasza bierze wzór na pałacyk myśliwski.

Zakupuję małżonce zdobne "tureckie", szpiczaste kierpce z pomponem na czubie. Co by wygodniej się jej chadzało po haremie.

Pośpieszamy do Sarajewa. Po drodze na stacji zaczepia nas miły pan z worem wesołego zielska. Będzie tego z pół kubika. 

No to Sarajewoooooooo

Zdaje się że koszary.

W drodze na kawulec.

Noerokoko.

Neomodernizm industrialny.

Popołudniem Franklina nie może wytrzymać bez pracy i rusza ku północnej Galicji.

Dzień fafnasty.

Z N.Paszą oddajemy się slow-motion w Sarajewie. Rzeka kawulców, szwędanie. 

Dzień przedostatni.

Ruszamy do Budapesztu na Biker-Camp.  Nadarzają się głębokie rozmowy o problemach egzystencjalno-światopoglądowych z Czecho-Rosjanami .

Dzień ostatni.

Poranny kawulec przed parlamentem.

Następnie powrót do domu.

Oczywiście dziękuję za wspaniałomyślność mojej małżonki i proszę o więcej.

P.S. :)