Thai translation of the catalogue The Portuguese Historical Heritage

นิทรรศการการสืบสานมรดกทางประวัติศาสตร์ของโปรตุเกสทั่วโลกโดยมูลนิธิกาลูสต์ กุลเบงเกียนไม่ว่าจะเป็นซากโบสถ์ในอยุธยา ประเทศไทย กำแพงป้อมที่ตั้งตระหง่านบริเวณท่าเรือ มอมบาซา (Mombasa) ในเคนยา ป้อมปราการที่ทางเข้าอ่าวเปอร์เซียในอิหร่าน หรือโบสถ์สมัยคริสต์ศตวรรษที่ 18 ในกรุงธากา ประเทศบังคลาเทศ สิ่งก่อสร้างเหล่านี้มีลักษณะร่วมซึ่งเป็นสาระสำคัญประการหนึ่งคือ เครื่องประจักษ์พยานว่า ชาวโปรตุเกสปรากฏในประวัติศาสตร์ ทั่วทุกมุมโลก

ชาวโปรตุเกส เริ่มประสบการณ์โลกาภิวัฒน์เป็นครั้งแรกในคริสต์ศตวรรษที่ 15 โดยวิธีการเดินเรือไปตามมหาสมุทรต่าง ๆ ในโลก หนึ่งในมิติที่สำคัญที่สุดในการผจญภัยทางทะเลนี้คือ การประสบพบเห็นวัฒนธรรมต่าง ๆ อีกมิติหนึ่งที่เชื่อมโยงอนุสรณ์สถานเหล่านี้เข้าด้วยกันคือความข้องเกี่ยวกับมูลนิธิกาลูสต์ กุลเบงเกียน

มูลนิธิได้รับการก่อตั้งใน ค.ศ. 1956 ตามเจตนารมณ์ในพินัยกรรมของกาลูสต์ ซาร์คิส กุลเบงเกียน (Calouste Sarkis Gulbenkian) ชาวอาร์เมเนีย ผู้บุกเบิกอุตสาหกรรมปิโตรเลียมในตะวันออกกลาง ซึ่งเป็นผู้สะสมงานศิลปะและพำนักในโปรตุเกสใน ค.ศ. 1942 จวบจนวาระสุดท้ายของชีวิตใน ค.ศ.1955

มูลนิธิเป็นสถาบันเอกชนที่ไม่แสวงหาผลกำไรของโปรตุเกส ซึ่งริเริ่มโครงการต่าง ๆ ทั้งในโปรตุเกสและต่างประเทศ ทั้ง 4 แขนง คือ ศิลปะ วิทยาศาสตร์ การศึกษา และการพัฒนามนุษย์ โดยเข้าร่วมในเครือข่ายสาธารณกุศลระหว่างประเทศเพื่อเพื่อนมนุษย์อย่างจริงจัง ร่วมกับมูลนิธิอื่น ๆ ในทวีปยุโรปในโครงการที่เกี่ยวข้องกับนวัตกรรมและสหวิทยาการต่าง ๆ

ในช่วง 5 ทศวรรษที่ผ่านมา มูลนิธิได้มีส่วนเกี่ยวข้องในการบูรณะมรดกทางประวัติศาสตร์ของโปรตุเกสในหลายประเทศ

หมู่บ้านโปรตุเกส , อยุธยา , ประเทศไทย

สนธิสัญญาไมตรีและการค้า ซึ่งลงนามใน ค.ศ. 1516 ระหว่างกษัตริย์แห่งโปรตุเกสและสยาม นอกจากจะมีการก่อตั้งสถานีการค้าหลายแห่งแล้ว ยังมีการสถาปนาความสัมพันธ์ทางการทูตซึ่งดำเนินตราบจนทุกวันนี้ มูลนิธิได้สนับสนุนโครงการเพื่อการอนุรักษ์ซากปรักหักพังของโบสถ์เซนต์ดอมินิค ในระหว่างการขุดค้นได้พบโครงกระดูกชาวสยามและโปรตุเกสจำนวนมากในหลุมฝังศพข้างซากปรักหักพัง การค้นพบนี้นำไปสู่การริเริ่มสร้างศาลาที่อนุรักษ์โครงกระดูกไว้ และยังมีการสร้างท่าเรือขนาดเล็กสำหรับผู้เดินทางทางน้ำ การก่อสร้างแล้วเสร็จใน ค.ศ. 1995

ทามาน ซารี (วังน้ำ) , เมืองย้อกจาการ์ต้า , อินโดนีเซีย

ทามาน ซารี (วังน้ำ) ได้รับการก่อสร้างในคริสต์ศตวรรษที่ 18 ตามแผนที่วาดขึ้นโดยสถาปนิกเชื้อสายโปรตุเกส ซึ่งอาจจะมาจากเมืองกัวหรือมะละกา เห็นอิทธิพลของโปรตุเกสเด่นชัดในการออกแบบตามสไตล์ยุโรปโดยส่วนรวม ซึ่งทำให้หวนระลึกถึงพระราชวังและคฤหาสน์ในชนบทสไตล์ บาร็อค ในโปรตุเกส มีพิธีเปิดงานอนุรักษ์บริเวณ สระ ทามาน ซารี ของมูลนิธิ กุลเบงเกียน ใน ค.ศ. 2004

ประตูซานติอาโก และโบสถ์เซนต์ปอล , เมืองมะละกา , มาเลเซีย

ประตู ซานติอาโกเป็นร่องรอยของป้อม อา ฟาโมซา (แปลว่า มีชื่อเสียง) สุดท้ายที่หลงเหลือสร้างโดยอะฟงซู ดือ อัลบูแกร์ (Afonso de Albuquerque) ใน ค.ศ. 1511 ภายหลังจากมะละกาเสียเมืองในเดือนมกราคม ค.ศ. 1641 ชาวดัชต์ ได้ทำลายป้อมปราการเสียเป็นส่วนใหญ่ ต่อมา ใน ค.ศ. 1807 ผู้บริหารชาวอังกฤษได้สั่งการให้รื้อป้อมเสีย

อาคารดั้งเดิมของโบสถ์เซนต์ปอล เป็นหอสวดมนต์ขนาดเล็กบนเนินเขา เมื่อพระนิกายเยซูอิตมาถึงเมืองมะละกา หอสวดมนต์ก็อยู่ในสภาพพังพินาศ สถานที่นี้ยังเคยเป็นที่ฝังพระศพเซนต์ ฟรังซิส ซาเวียร์ ชั่วคราว 2-3 เดือน ก่อนจะส่งพระศพต่อไปยังเมืองกัว ใน ค.ศ. 1553 พระนิกายเยซูอิตได้ทำลายอาคารเดิมและสร้างโบสถ์ใหม่ในบริเวณเดียวกัน ได้ใช้ประกอบพิธีศักดิ์สิทธิ์ใน ค.ศ. 1590 เป็นทั้งสถานที่ประกอบพิธีกรรมและป้อมปราการติดตั้งปืนใหญ่ออกสู่ทะเล

ใน ค.ศ. 1991 มูลนิธิได้ลงนามบันทึกความเข้าใจกับหน่วยงานของมาเลเซียเพื่อฟื้นฟูโบราณสถานทั้ง 2 แห่ง

โบสถ์ลูกประคำอันศักดิ์สิทธิ์ , กรุงธากา , บังคลาเทศ

พระโปรตุเกสนิกายออกัสตินได้ก่อสร้างโบสถ์ลูกประคำอันศักดิ์สิทธิ์ในคริสต์ศตวรรษที่ 18 โดยผสมผสานสถาปัตยกรรมแนวคริสต์ศาสนาและเครื่องประกอบประดับตามศิลปะอิสลามและตระกูลโมกุล โครงการบูรณะอาคารนี้ได้รับแรงบันดาลใจจากการตกแต่งตามธรรมเนียมของอนุสรณ์สถานอื่น ๆ ในเมืองนั้น ซึ่งมีลักษณะเหมือนกับโบสถ์แห่งนี้ งานบูรณะนี้แสดงรายละเอียดของอาคารเดิมซึ่งน่าจะเป็นส่วนหนึ่งของหอสวดมนต์โบราณ มูลนิธิ ได้ดำเนินงานสำเร็จในเดือนธันวาคม ค.ศ. 2000

ไม้กางเขน เฟอร์ดินานด์ แมกเจลแลน , เมืองเซบู , ฟิลิปปินส์

บาทหลวงนิกายออกัสตินได้ริเริ่มสร้างอนุสรณ์แด่นักเดินเรือชาวโปรตุเกส เฟอร์ดินานด์ แมกเจลแลน ใน ค.ศ. 1521 ผู้ตั้งกางเขนไม้เพื่อประกาศการเดินทางถึงภูมิภาคและเตรียมแท่นบูชาสำหรับพิธีมิซาในบริเวณดังกล่าว ซึ่งยังเป็นที่แรกที่พวกเข้ารีต ซึ่งมาจากครอบครัวพระราชาแห่ง เซบู และบริวาร 2-300 คน ประกาศตนเป็นคริสต์และรับศีลจุ่ม

มีเรื่องเล่าที่น่าอัศจรรย์เกี่ยวกับไม้กางเขนนี้ เมื่อเวลาผ่านไปผู้เชื่อในอำนาจมหัศจรรย์ของไม้กางเขนนี้เข้ามาเก็บชิ้นส่วนไปกับตัว จึงก่อสร้างรั้วล้อมขนาดเล็กเพื่อป้องกันการทำลายไม้กางเขนนี้ใน ค.ศ. 1834 ต่อมาเพดานได้รับการตกแต่งใน ค.ศ. 1950 ซึ่งแสดงภาพเหตุการณ์การตั้งไม้กางเขน และพิธีมิซาแรกที่ผนังด้านหนึ่ง ส่วนอีกด้านแสดงภาพครอบครัวของ ราชา ฮูมาบอน และเหล่าบริวารในพิธีรับศีลจุ่ม