Cechy posługi liturgicznej

"Wszystkie czynności liturgiczne w czasie liturgii stanowią szczególny akt czci Boga, a przez znaki widzialne Mistyczne Ciało Kościoła tj. Głowa (Chrystus) ze swymi członkami (wszyscy wierzący katolicy), wykonuje całkowity kult publiczny (por KL 7)*.

Szczególnie podkreślę następujące cechy posług liturgicznych:

a - wielkość i godność posługi,

b - jej publiczny charakter,

c - sposób jej wykonywania,

d - związek z życiem codziennym".

a) czynności liturgiczne są czynnościami świętymi

"Każdy obchód liturgiczny, jako dzieło Chrystusa - Kapłana i Jego Ciała , czyli Kościoła, jest czynnością w najwyższym stopniu świętą" (KL 7).Wszystkie czynności spełniane podczas jej trwania są dotknięte tą świętością. To z kolei, domaga się świętości osobistej osób, które te czynności wykonują. Dlatego posługa człowieka będącego w stanie grzechu ciężkiego, jest zawsze jakąś formą fałszu i nieuczciwości względem Boga i ludzi. Stan łaski uświęcającej, jest normalnym stanem i sposobem życia wszystkich wierzących, a szczególnie tych, którzy wypełniają specjalne zadania powierzone im przez Kościół.

b) są aktami publicznej czci boga samego

"Czynności liturgiczne nie są czynnościami prywatnymi, lecz kultem Kościoła, będącego sakramentem jedności, a Kościół to lud święty, zjednoczony i zgromadzony pod zwierzchnictwem biskupów".(KL 26).

Kościół określa jak powinny prze-biegać obrzędy liturgiczne. Należy więc podporządkow0ać się jego zarządzeniom. Przepisy określają wyraźnie, jakie zagadnienia są pozostawione dowolności przewodniczącego Zgromadzenia lub uwarunkowaniom wynikającym z miejscowych zwyczajów. W pozostałych wypadkach obowiązuje wierność wobec zarządzeń odpowiedniej władzy Kościoła.

Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego mówi o takich posługach liturgicznych jak (służba w prezbiterium): lektor, akolita, psalmista, ministranci do noszenia mszału, krzyża, świec, chleba, wina, wody, kadzielnicy oraz kierujący przebiegiem liturgii - ceremoniarz; oraz (służba poza prezbiterium): komentator, pilnujący porządku - służba ładu, zbierający dary - służba darów, w naszym kościele można dodać chorążanki i bielanki.

Posługi te nie są więc prywatnymi czynnościami ministrantów, lecz służą w świętym Zgromadzeniu. Mają być wykonywane w duchu liturgii w sposób określony przepisami odpowiedniej władzy Kościoła.

c) winny być wykonywane z wiarą, pięknie i dokładnie

"Niech wykonują swój urząd z taką szczerą pobożnością i dokładnością, jak przystoi wzniosłej posłudze i odpowiada słusznym wymaganiom Ludu Bożego" (KL29). Tych dwóch cech nie można oddzielać, gdyż jedno bez drugiego jest po prostu brakiem. Należy się więc dobrze przygotować do pełnienia tych wzniosłych zadań. Te dwie cechy dotyczące sposobu wykonywania czynności liturgicznych - pobożność i dokładność - można też określić jako piękno i czytelność.

Wszystko co dzieje się w liturgii powinno być piękne, gdyż Bóg jest miłośnikiem piękna. Czysta ma być alba, komża, obrus, piękny ornat, i piękna i porządna postawa wszystkich uczestników liturgii.

Bardzo ważna jest także czytelność i sens czynności liturgicznych. Każdy gest, każde przejście, każde słowo musi mieć jakieś uzasadnienie, musi coś znaczyć. Nie można w czasie liturgii wykonywać czynności niepotrzebnych, np. wynosić ampułek, zapalać świec, wychodzić do zakrystii, rozmawiać czy zwiedzać kościoła.

Celem posługi liturgicznej jest wyraźniej ukazać wiernym pewien znak, np. światło a nigdy nie zamazywać jego czytelności np. przez zasłanianie czy bawienie się nim. Dlatego ministrant posługujący przy ołtarzu musi rozumieć głęboki sens poszczególnych znaków i czynności, i tak je wykonywać, aby były czytelne dla zgromadzonego ludu.

d) winny kształtować codzienne życie.

"Liturgia jest pierwszym i niezastąpionym źródłem, z którego wierni czerpią ducha prawdziwie chrześcijańskiego" (KL 14). Dla ministrantów służba Chrystusowi przy ołtarzu jest wzorem służby w codziennym życiu. Skoro posługa "wyróżnia" ministranta spośród innych wiernych w kościele, to postawa powinna "wyróżniać" go w jego środowisku.

Bliskość Chrystusa i Jego przykład powinny przemieniać sługi ołtarza w ludzi służących swoim braciom. Bez takiego nastawienia niemożliwa jest dobra posługa liturgiczna. Prawdziwym i pierwszym nauczycielem ministranta jest sam Jezus Chrystus, którego ma naśladować jako sługę. Ministrant wchodząc do kościoła mówi: "idę służyć". Trzeba, aby wychodząc z niego powtórzył to samo: "idę służyć". Obecność przy ołtarzu pomaga mu zabrać ze sobą cząstkę Chrystusowej postawy.

"Duszpasterze powinni czuwać, aby czynności liturgiczne odprawiano nie tylko ważnie i godziwie, lecz także aby wierni uczestniczyli w nich świadomie, czynnie i owocnie (KL 11). Posługa przy ołtarzu nie tylko nie zwalnia ministranta od uczestnictwa w liturgii, ale wymaga od niego pełniejszego włączenia się w święte obrzędy, gdyż właśnie jemu została powierzona jakaś funkcja, dlatego tym bardziej Jego uczestnictwo ma być "świadome, czynne i owocne".