Paronomazja to zestawianie słów podobnych brzmieniem, lecz różnych znaczeniem, bez względu na ich pochodzenie, na przykład: historyk - histeryk, fonetyk - fanatyk. Paronomazja to twórcze wykorzystanie istniejącej w języku paronimii, czyli występowania podobnych słów. Paronomazja działa na zasadzie poetyckiej, czyli fałszywej etymologii, sugerującej istnienie logicznego związku między zestawianymi paronimami. Na przykład, jeśli powiemy, że Teresa jest interesująca, to sugerujemy, że bycie interesującą należy do podstawowych cech Teresy, odróżniających ją od innych kobiet. Paronomazja może niekiedy osiągać stopień parechezy lub nawet homonimii.
Budowanie naddanych połączeń semantycznych znajduje się w orbicie zainteresowań eufonologa. Eufonolog interesuje się tworzeniem korelacji znaczeniowych między słowami nie pozostającymi w bezpośredniej relacji syntaktycznej i semantycznej. Dla eufonologów istnienie tego typu połączeń nie podlega dyskusji. Wynika to z paronomastycznej (znaczeniotwórczej) funkcji instrumentacji głoskowej, która sugeruje występowanie pokrewieństwa między słowami podobnymi brzmieniem, ale różnymi znaczeniem, które to pokrewieństwo odkrywa właśnie eufonolog. Eufonolodzy, analizując utwór literacki, wyszukują owe połączenia między nieraz bardzo odległymi od siebie słowami. Eufonolog nie wymyśla sobie nieistniejących w tekście znaczeń, o co bywa zresztą oskarżany, ale odkrywa to, co zostało w nim immanentnie zawarte przez autora. Eufonolog pomaga odkrywać wspomniane znaczenia czytelnikom dzieła, zwracając uwagę na miejsca przebiegania możliwych naddanych korelacji. Eufonolog podkreśla istotną rolę owych naddanych połączeń dla semantyki tekstu na wszystkich jej poziomach. Eufonolodzy ujmują brzmieniową stronę dzieła literackiego w kategoriach semantyki tekstu. Traktują tekst jako jedną i niepodzielną całość semantyczną, w której forma dźwiękowa odgrywa niepoślednią rolę, której wykrycie i adekwatny opis stanowi podstawowe zadanie eufonologa. Eufonolog nie jest więc formalistą w ścisłym tego słowa znaczeniu, lecz semantykiem, badającym całość rzeczywistych i potencjalnych znaczeń tekstu, wynikających ze znaczenia leksykalnego lub funkcji paronomastycznej instrumentacji. W utworze literackim oba te typy znaczenia współwystępują równolegle na przestrzeni całego dzieła, zaś eufonolog pomaga je odkrywać czytelnikowi. Eufonioznawcy nie trzymają się kurczowo warstwy fonicznej języka, ale sięgają dalej i wyżej, do poziomu semantycznego przekazu. Eufonolodzy analizują utwór strukturalnie, w powiązaniu wszystkich warstw w ujęciu Ingardenowskim. Przypomnijmy, że Roman Ingarden też w pewnym stopniu był eufonologiem, a zwłaszcza estetykiem fonicznej formy języka. Wspaniałego przykładu utworu opartego w całości na paronomazji dostarcza poezja niepoważna amerykańskiego poety Ogdena Nasha:
A flea and a fly in a flue
Were imprisoned, so what could they do?
Said the fly, "let us flee!"
"Let us fly!" said the flea.
So they flew through a flaw in the flue.
—Ogden Nash