Istnieje bardzo wiele par paronimów. Na przykład powyższe słowa pozostają ze sobą w relacji anagramu samogłosek. Badaniem zjawiska paronomazji zajmują się eufonologowie, czyli inaczej mówiąc eufoniści, fonoestetycy lub fonostyliści.
rynnach rannych
kula luka
W tekstach na tej witrynie występują słowa eufonologia i eufonolog, albo eufonia, eufonioznawstwo i eufonioznawca. Niestety słowa "eufonolog", "eufonolożka" i "eufonologia" jak również "eufonioznawstwo", "eufonioznawca" i "eufonioznawczyni" rzadko są odnotowywane w słownikach ogólnych języka polskiego, które notują tylko wyraz hasłowy "eufonia". Są to wyrazy typowo środowiskowe, choć zakres ich użycia, ograniczony początkowo do wąskiego grona zawodowych filologów i studentów filologii, ostatnio za sprawą Internetu znacznie się rozszerzył. Wszystkie omawiane tu słowa trafiają się w sieci. Wyraz eufonologia powtarza się najczęściej, inne słowa jak eufonolog rzadziej, choć też są obecne w dyskusjach internautów. Ale to miłe, że wreszcie w Internecie da się poczytać o poetyce, a nie tylko o polityce i erotyce. Eufonologia stała się w sieci tematem wielu forów, na których eufonolodzy amatorzy, czyli głównie studenci, dyskutują o zagadnieniach instrumentacji głoskowej w poezji wielu języków. Rośnie więc liczba eufonologów i to dobrze, bo eufonologia należy w tym samym stopniu do kultury, co na przykład architektura albo złotnictwo. O eufonologii (fonetyce poetyckiej) i eufonologach można przeczytać na bardzo wielu stronach edukacyjnych. Wypadałoby więc najpierw wytłumaczyć, czym jest eufonologia i kim jest eufonolog, albo eufonolożka. Istnieje wiele słów na oznaczenie omawianej dyscypliny naukowej i jej przedstawiciela lub przedstawicielki. Eufonologia i eufonolog to te najpowszechniejsze w piśmiennictwie naukowym i praktyce uniwersyteckiej. Eufonolog to literaturoznawca i po trochu językoznawca, a więc ogólniej rzecz ujmując filolog. Eufonolog podchodzi do swojego obszaru badawczego od strony literaturoznawstwa, aby zagłębić się w lingwistykę po czym powrócić do badań literackich. Eufonolog to specjalista od eufonologii, zwanej również fonetyką poetycką, eufoniką, eufonistyką, fonostylistyką i fonoestetyką, albo eufonioznawstwem, czyli dyscypliny wiedzy stanowiącej gałąź szczegółową literaturoznawstwa, zajmującą się ukształtowaniem brzmieniowym wypowiedzi literackiej i środkami jego modyfikacji, czyli szeroko pojętą instrumentacją głoskową i jej odmianami, zwłaszcza aliteracją i harmonią wokaliczną oraz rymem, jak również semantycznymi (znaczeniowymi) konsekwencjami jej użycia, wynikającymi z paronomastycznej (znaczeniotwórczej) funkcji instrumentacji, prowadzącymi nierzadko do paronomazji w jej najbardziej wyrazistych postaciach, parechezy i homonimii. Eufonolog to więc fonetyk poetycki, eufonik, eufonista, eufonistyk, fonostylistyk, lub fonoestetyk, ewentualnie eufonioznawca, a kobieta eufonolog to pani eufonolog, lub mniej oficjalnie eufonolożka, fonetyczka poetycka, eufoniczka, eufonistka, eufonistyczka, fonostylistyczka, lub fonoestetyczka, ewentualnie eufonioznawczyni. Eufonolodzy zajmują się analizowaniem tekstów literackich bądź użytkowych (reklamowych, agitacyjnych) pod kątem budowy głoskowej (fonologicznej). Eufonolog to literaturoznawca korzystający obficie z osiągnięć językoznawstwa. Eufonologowie są oczywiście często również fonetykami albo fonologami. Eufonolog szuka jednak czegoś innego niż fonetyk albo fonolog, bada artystyczne wykorzystanie fonetycznego poziomu języka w tekstach literackich. Eufonolog bada foniczną fakturę przekazu poetyckiego, jego teksturę. Dla eufonologa pojedyncze głoski to tworzywo, z którego poeta formuje skomplikowane struktury głoskowe. Eufonolog dostrzega wyrafinowane układy fonemów rozciągające się w ramach wersu lub strofy. Fonetyk poetycki zauważa poetyckość, zgodnie ze swoim mianem, w fonetycznej stronie języka, spożytkowanej przez artystę słowa. Eufonioznawcy pochylają się nad tekstem, liczą głoski i ich grupy, opisują układy fonemów w ramach wersu i jego schematu metrycznego (prozodycznego). Eufonologia to fonologia w artystycznym wykorzystaniu. Eufonologom podobają się zwłaszcza skomplikowane sekwencje dźwiękowe, które stanowią sygnał rozpoznawczy wielu wybitnych poetów. Sekwencje te rozciągają się na przestrzeni całego wersu lub nawet całej strofy i angażują zarówno samogłoski, jak i spółgłoski. Eufonolog lubi wyrafinowane skomplikowanie układów głoskowych, budowanych na bazie wzorca metrycznego. Eufonolog jest więc również wersologiem, albo przynajmniej prozodystą. Eufonologia współistnieje z wersologią, ponieważ to wierszu artystyczna strona eufonii zostaje spożytkowana najbardziej. Dla eufonologów i eufonolożek eufonia tekstu jest nierozerwalnie związana z poziomem prozodycznym, czyli akcentowym i kwantytatywnym, o ile w danym języku istnieje iloczas.