Pieczęć Boga

Droga do Prawdy

Odsłania nam źrenice duszy

Byśmy poznali i widzieli

Jak łeb diabła lucyfera się kruszy

Byśmy cieszyli się z jego zagłady

To nasza wolność

Wolność posłana

przez naszego Stwórcę

Poznania czasu swego

Góry się wznoszą doliny uciekają

Bojąc się prawdy

Prawdy wspaniałej wyniosłej

Dla nas oddanej

Polski ukochanej

Pałającej w prawdziwej prawdzie.

Cóż nam powie   prawda

uczciwość wznosi wielkie piramidy owoców

Kłamstwo chciejstwo obłuda je niszczy

Tam gdzie prawda tam Bóg

miłości promieni rozjaśnia ci próg byś przez niego codziennie przechodził

W modlitwie Ojcze nasz wznosił swoje pragnienia

Z uczciwego serca płynie rzeka czystej wody

Dając autorowi sens życia a ludziom

dla ochłody łyk źródlanej wody w upalne dni

O miłości się mówi ale nie prawdziwej

O prawdzie się mówi ale nie życzliwej

Ożyciu się mówi które nas przygniata

O potędze ducha co wielkością natury Bożej się może wplatać

Nasze istnienie

W wtem się nie mówi

To gdzież nasze przyszłe istnienie

Gdzież budulec pieczęci Bożej

Gdzież prawdziwy certyfikat zwycięstw

W ludziach pogrążony milczeniem

Zapominając o przyszłym bytowaniu

Majętnym mieszkaniu które buduje oazę w świecie pustynnej

dzikości prawdziwe mieszkanie Prawdy

O tym Narody nie chcą mówić.

Dlaczego?

Ogarnęła ich metamorfoza słabej nikczemności.

Ciemność zwyciężyła.

Jadem zwierzęcego zapachu.

A przecież Bóg nas innymi stworzył człowieka

podobnemu Bogu.

A człowiek z nim rozmawiać nie umie.

Gdyż nie ma pieczęci Boga

I o nią nie zabiega.

Ogarnęła nas słabość nikczemności

Zamiast uczciwie modlić się modlitwą Ojcze nasz.

Która jest pokaleczona pokątnymi słowami – tak

się rozdmuchuje sens Bożej prawdy między opłotkami

bez zwycięstw rozmyślań i rozmowy Bożej.

Modląc się a nas nikt nie słucha

wołając a nikt nie rozumie

pragnąc a nie dostajemy

Gdyż nasza uczciwość nie jest zgodna z wolą Boga.

A gdzież nasze mieszkanie.

Gdzież nasza przyszłość

Gdzież nasze drogi co pokażą drogi końca

Przykryją wiekiem.

A dusza która miała żyć bez końca nie uczyła się mowy Ojca

I gdzież pójdzie.?

Pokazując pieczęć naszej duszy

A ona pusta.

A to jak miło być z testamentem certyfikatu prawdziwego życia.

Który nie rozwijał życia w naszej duszy -

mieszkaniu.