Sonnet: The Token

SONNET: THE TOKEN

by John Donne

Send me some tokens, that my hope may live

Or that my easeless thoughts may sleep and rest ;

Send me some honey, to make sweet my hive,

That in my passions I may hope the best.

I beg nor ribbon wrought with thine own hands,

To knit our loves in the fantastic strain

Of new-touch'd youth ; nor ring to show the stands

Of our affection, that, as that's round and plain,

So should our loves meet in simplicity ;

No, nor the corals, which thy wrist enfold,

Laced up together in congruity,

To show our thoughts should rest in the same hold ;

No, nor thy picture, though most gracious,

And most desired, 'cause 'tis like the best

Nor witty lines, which are most copious,

Within the writings which thou hast address'd.

Send me nor this nor that, to increase my score,

But swear thou think'st I love thee, and no more.

SONNET: THE TOKEN - Vertaling door Willem van der Vegt

(SEND me some tokens, that my hope may live)

Het teken

Stuur me toch tekens, dat mijn hoop mag leven,

dat mijn onrustig denken slaap vindt, rust,

Stuur honing, om mijn korf iets zoets te geven,

ik hoop het best, mijn passie me bewust.

Ik vraag geen lint, gebreid met eigen handen,

liefde en jeugd een wonderlijk verbond,

ik vraag geen ring, die toont wat ons ‘t verband is

van de genegenheid, zo vlak en rond,

zo raken onze liefdes zich in eenvoud,

ik vraag je niet om de koralen streng,

waarmee je congruent alles bijeen houdt,

en zo onze gedachten samen brengt,

niet om je afbeelding, zo vol genade,

het meest gevraagd, want uiteraard het best,

niet om geestige regels, overladen

is wat jij schrijft daarmee, aan mijn adres.

Stuur me dit niet, dat niet. Genoeg. Maar zweer

dat je weet dat ik van je houd. Niets meer.