HOLY SONNET XVII by John Donne
Since she whom I lov’d hath payd her last debt
To Nature, and to hers, and my good is dead,
And her Soule early into heaven ravished,
Wholly on heavenly things my mind is sett.
Here the admyring her my mind did whett
To seeke thee God; so streames do shew their head;
But thou I have found thee, and thou my thirst has fed,
A holy thirsty dropsy melts mee yett.
But why should I begg more Love, when as thou
Dost, wooe my soule for hers; offring all thine:
And dost not only feare least I allow
My Love to Saints and Angels things divine,
But in thy tender jealosy dost doubt
Least the World, Fleshe, yea Devill putt thee out.
HOLY SONNET XVII - Vertaling door Frank Despriet
(Since she whom I lov’d hath payd her last debt)
Sinds zij die ik beminde haar laatste schuld heeft betaald
Aan de natuur, en aan zichzelf, en mijn goed is gestorven,
En haar ziel vroeg naar de hemel heeft gezworven,
Wordt mijn geest volledig door hemelse dingen bepaald.
Hier werd mijn geest door haar te aanbidden overgehaald
Om jou te zoeken, God; zo tonen stromen hun bronnen.
Maar al heb ik je gevonden, en al is mijn dorst overwonnen,
Nog voel ik me onverzadigd, alsof geen zege werd behaald.
Maar waarom zou ik haar verloren liefde bezingen,
Wanneer jij mijn ziel beklaagt en mij al het jouwe biedt,
En niet enkel vreest voor toekomstig verdriet
Van heiligen of engelen, goddelijke dingen.
Maar toch ben je bang in je tedere ijver
Dat de wereld, het vlees, ja de duivel je verdrijven.