Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου του Νεομάρτυρα εξ Ιωαννίνων

Ο Ιερός Ναός προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου του Νεομάρτυρα βρίσκεται κτισμένος σε μια πανέμορφη τοποθεσία με υπέροχη θέα, πάνω στο λόφο που ενώνει τα χωριά Αργυρό Πηγάδι και Αμβρακιά.

Η θέση αυτή είχε και στρατηγική σημασία για τη φύλαξη της γύρω περιοχής και είχε πιθανώς επιλεγείγι' αυτό. Στη θέση αυτή προϋπήρχε αρχαίο φρούριο ή κάποια φρυκτορία της κλασσικής περιόδου, της Αιτωλικής Συμπολιτείας. Αυτό συμπεραίνεται από το ότι στο χώρο εντοπίζονται τμήματα θεμελίων προηγουμένων κτισμάτων και είναι φανερό ότι υλικά από τα κτίσματα αυτά χρησιμοποιήθηκαν στο κτίσιμο του Ναού.

Πέρα από τη θαυματουργική πλευρά, φαίνεται πως οι Ηπειρώτες αγωνιστές που βρήκαν εκείνη την εποχή καταφύγιο στα ορεινά χωριά του Απόκουρου και ειδικά στο Αργυρό Πηγάδι είναι αυτοί που μετέφεραν το μήνυμα για το μαρτύριο του Αγίου. Ο ίδιος ο Βασίλειος Ταλαγάνης με το επώνυμο Θανασόπουλος είχε φτάσει διωκόμενος και εγκαταστάθηκε στο Αργυρό Πηγάδι λίγα χρόνια πριν, καταγόμενος αό τους Χαλκιάδες της Άρτας. Σίγουρα είχε διασυνδέσεις με άλλος διωκόμενους Ηπειρώτες. Η είδηση για το μαρτύριο του Αγίου Γεωργίου τον συνεκίνησε και πήρε την απόφαση να πρωτοστατήσει για το κτίσιμο Ναού προς τιμήν του Αγίου. Συγκρότησε Επιτροπή για τη συγκέντρωση χρημάτων σε όλο το νομό.

Βασικός υποστηριστής και χρηματοδότης φαίνεται να ήταν ο Σουλιώτης οπλαρχηγός, με έδρα το Αγρίνιο, Νικόλαος Κάσκαρης ο οποίος χαρίζει και την εικόνα με το μαρτύριον του Αγίου και επιγραφή: «Δέησις του δούλου του Θεού Νικολάου Κάσκαρη 1847 Ιουλίου 21. Χείρ Κ. Λάμπρου».

Δεν είναι σίγουρα άσχετο με το ότι για το κτίσιμο του Ναού ενδιαφέρθηκαν άνθρωποι που κρατούσαν τουφέκια το ότι και στις τέσσερις πλευρές του ναού υπάρχουν τυφεκιοθυρίδες, έτσι που μέσα από τον ναό μπορεί να ελεγχθεί όλη η γύρω του περιοχή.

Γράφει ο γνωστός συμβολαιογράφος και συγγραφέας Κ.Δ. Μαραγιάννης στο βιβλίο του " Το Αργυρό Πηγάδι (Γκιρτοβός) και ο ναός του Αγίου Γεωργίου" : « Από έρευνά μου προέκυψε ότι μετά την έξοδο του Μεσολογγίου το 1826 ήλθαν εδώ πολλοί Σουλιώτες να κρυφτούν από τους Τούρκους και να επιζήσουν. Εδώ ήτανε τότε και οι άλλοι Ηπειρώτες και σε αυτούς εδώ, όπως διάβασα παλαιά σε κείμενα του Ηπειρώτη ιστορικού Β. Κραψίτη, πολλοί αγωνιστές του ’21 του Μεσολογγίου ξένοι και Ηπειρώτες Σουλιώτες άφησαν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους στα χωριά του Απόκουρου, τα οποία χωριά ήταν άσυλο και απόρθητο φρούριο της Αιτωλίας Τα χωριά Τζιωρνόκος του Αργροπηγαδίου και το χωριό Δερμάτι Ευρυτανίας, ήταν τα πλέον αποκλεισμένα και απροσπέλαστα με κάθε μέσο χωριά της Ρούμελης στη Νεότερη Ελλάδα...».

Στο χώρο δυτικά του ναού βρίσκονται κατεστραμένα δυο κελιά στα οποία είχαν μονάσει σε διαφορετικές εποχές δύο μοναχοί καταγόμενοι από το Αργυρό Πηγάδι.

Ο πρώτος είναι ο Παρθένιος Κότσαλος που μόνασε κάποια χρόνια εδώ και μετά έφυγε. Ο άλλος είναι ο Φιλάρετος κατά κόσμος Φώτιος Αποστόλου Καραγεώργος που μόνασε και αυτός εδώ κάποια χρόνια και μετά πήγε στο μοναστήρι της Δερβέκιστας.

Ο Ναός έχει χαρακτηριστεί από το Υπουργείο Πολιτισμού ως μνημείο που χρήζει ειδικής κρατικής προστασίας.

Με το πέρασμα των χρόνων και ιδιαίτερα με τους σεισμούς των ετών 2007 και 2008 που έπληξαν την περιοχή, υπέστη σοβαρές ζημιές. Με χρηματοδότηση του Δήμου Θέρμου εκπονήθηκε από τους Αρχιτέκτονες Χρήστο Κατσιμπίνη και Δημήτρη Παπακωνσταντίνου μελέτη για τη συντήρηση και την αποκατάσταση του Ναού η οποία εγκρίθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού.