ความเป็นมา (ภูมิหลัง/ความเชื่อ) 

       อันซอม เป็นขนมพื้นบ้านของชนพื้นเมืองเขมรถิ่นไทย ในพื้นที่ตำดงน้อยก็เช่นเดียวกัน โดยวิถีชีวิตความเป็นอยู่ของชาวบ้านในชนบทจะวัสดุตามธรรมชาติที่อยู่รอบตัว ใช้ใบไม้ ใบของต้นกล้วย ใบมะพร้าว ดอกผล รากเหง้าของต้นไม้ มาประกอบเป็นอาหาร และเมื่อต้องการเพิ่มรสชาติ หรือสีสัน ก็ใช้ยอด ใบ ผลของพืชต่างๆ นำมาผสมปรุงแต่งให้มีรสชาติสีสัน ตามต้องการ 

ขนมพื้นบ้านไทยไม่เพียงแต่ มีรสชาติที่อร่อยกลมกล่อม หลากหลายรส แต่ยังเป็นเอกลักษณ์ที่บ่งบอกถึงวัฒนธรรมและภูมิปัญญาของคนพื้นถิ่น ในแต่ละท้องถิ่นที่ปรุงแต่งให้เป็นอาหารพื้นบ้าน ดังเช่น อันซอม หรือข้าวต้มมัด มีลักษณะคล้ายข้าวต้มมัด หรือข้ามต้มผัดของไทยในภาคกลาง หากแต่มีความหวานน้อยกว่า มีทั้งแบบคาว คืออันซอม จรุ๊ก หรือข้าวต้มมัดไส้หมู เป็นข้าวเหนียวผสมกับถั่วลิสง เนื้อหมูและมันหมู ปรุงรสให้ออกเค็มแล้วห่อด้วยใบตอง รสเค็ม มัน กลิ่นหอมจากใบตอง แบบหวานก็จะเป็น "อันซอม เจก" หรือข้าวต้มมัดกล้วย ชาวบ้านจะใช้ใบมะพร้าวอ่อน "สะเลิกโดง" ห่อ ส่วนผสมมีข้าวเหนียวแช่น้ำไว้ ใส่เกลือเล็กน้อย มะพร้าวขูด มีใส้ข้างในทำด้วยกล้วยสุกแล้วห่อด้วยเชือกฟาง สมัยแต่ก่อนจะห่อด้วยตอกไม้ไผ่ (คนูจ)ห่อเสร็จแล้วก็นำไปต้มในหม้อใบใหญ่หรือปิ๊ปก็ได้ 

เวลารับประทานจะมีรสหวานของกล้วยสุก และ"อันซอม กบ็อง" หรือข้ามต้มด่าง ใช้ข้าวเหนียว ผสมด้วยน้ำด่าง ทำจากเปลือกนุ่นนำไปเผา (สะมอก เฎิม กัวร..) แล้วนำขี้เถ้าผสมน้ำ กรองเอาน้ำใส ห่อด้วยใบกล้วย ห่อเป็นรูปสามเหลี่ยม อันซอม เจก และอันซอม จรุ๊ก มีลักษณะเป็นท่อนยาวประมาณ ๒๐ เซนติเมตร จะสั้นหรือยาวขึ้นอยู่กับความยาวของใบมะพร้าว ที่สำคัญต้องเหลือปลายของใบมะพร้าวไว้ให้ยาวพอสมควร เพื่อใช้สำหรับจับหรือมัดเป็นพวง และนำไปต้มให้สุก หากต้องการเก็บไว้นานจะนำไปปิ้งหรืออบ ก็เป็นการถนอมอาหารเก็บไว้ได้ประมาณ 1 อาทิตย์