มาปั้นและเผาเป็นอิฐยซึ่งยังปรากฏร่องรอยบ่อดินที่ขุดขึ้นมาให้เห็นเป็นแนวยาวบริเวณหอสวดมนต์กับหอระฆังในราวปี พ.ศ. 2435 ส่วนพระอุโบสถได้ทำการก่อสร้าง และได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมา ในปี พ.ศ. 2436 ด้วยการพัฒนาวัดอย่างจริงจังของหลวงพ่อจันทร์ ทำให้นายเก๊า และนางเฮี๊ยะ สมบูรณ์ทรัพย์ คหบดี ชาวบางขามปราจีนบุรี เกิดความศรัทธาและสร้างพระปรางค์ขึ้น เมื่อประมาณ พ.ศ. 2437 มีขนาดฐานกว้าง 11 ศอก สูง 15 วา ถวาย 1 องค์ และสร้าง ศาลาการเปรียญขนาดกว้าง 7 วา ยาว 12 วา  ถวายอีก 1 หลัง 

ทั้งพระปรางค์และศาลาการเปรียญดังกล่าว สร้างแล้วเสร็จในราวปี พ.ศ. 2444 ครั้นปี พ.ศ.2452 พระครูทิม เจ้าอาวาสเตาอิฐ มรณภาพลงและไม่สามารถหาผู้ใดขึ้นเป็นเจ้าอาวาสแทนได้  คุณยายพุก พินิจค้ากับบรรดาญาติโยมผู้คุยเคย จึงได้นิมนต์ขอให้หลวงพ่อจันทร์ไปเป็นเจ้าอาวาสแทน กระทั่งประทาณปี พ.ศ. 2455 หลวงพ่อจันทร์ ได้กลับมาเป็นเจ้าอาวาสที่วัดสะแกงามอีกครั้ง และดำรงตำแหน่งจนกระทั่งมรณภาพในปี พ.ศ. 2471 

    ต่อมาประมาณปี พ.ศ. 2489 พระครูธำรง โชตวัฒน์ (พระครูผาด) เจ้าอาวาสวัดสะแกงามเห็นว่าตึกที่หลวงพ่อจันทร์สร้างไว้นั้น ชำรุดมากยากแก่การซ่อมแซม จึงทำการรื้อถอนไปจำนวน 1 หลัง และทำการซ่อมปฏิสังขรณ์ขึ้นใหม่ 1 หลัง และเริ่มก่อสร้างพระอุโบสถหลังใหม่ขึ้นเมื่อประมาณปี พ.ศ. 2511 เพื่อใช้เป็นที่ประกอบสังฆกรรมของพระสงฆ์