“ครูหมู” จารุวรรณ สุขสาคร ทายาทรุ่นที่ 4 ของคณะละครชาตรี “จงกล โปร่งน้ำใจ” โดยบรรพบุรุษของครูหมูฝั่งหนึ่งเป็นครูละครชาตรีจากท่าเรือจังหวัดพระนครศรีอยุธยา และอีกฝั่งหนึ่งเป็นโนรา-ชาตรีจากจังหวัดพัทลุง ซึ่งอพยพย้ายถิ่นฐานมาอยู่กรุงเทพมหานครราวช่วงรัชกาลที่ 6 ณ ตรอกละคร ย่านนางเลิ้ง หรือชื่อเดิมของถิ่นนี้คือ “สนามควาย” ซึ่งย่านนี้เป็นแหล่งรวมวัฒนธรรมบันเทิงที่สำคัญของกรุงเทพมหานคร เนื่องจากเป็นถิ่นที่อยู่อาศัยของมหรสพแขนงต่าง ๆ ทั้งคณะละครชาตรี โขน ลิเก
โดยคณะละครชาตรี “จงกล โปร่งน้ำใจ” ตั้งชื่อตามผู้ก่อตั้งในปีพุทธศักราช 2509 นั่นคือ คุณแม่จงกล ซึ่งมีสถานะเป็นป้าของครูหมู เมื่อแรกเริ่มได้รวบรวมเอาลูกหลานและลูกศิษย์มาตั้งเป็นคณะ รับงานแสดงละครชาตรีแบบดั้งเดิมที่แสดงตามแบบขนบธรรมเนียมประเพณีโบราณ มีการโหมโรง รำซัดไหว้ครู รวมถึงการรำถวายมือที่ปัจจุบันได้ถูกตัดทอนมาเป็นการรำแก้บน ต่อมาเมื่อยุคสมัยเปลี่ยนผ่าน การจ้างงานก็ลดน้อยลง คณะละครชาตรีหลายคณะต้องปิดตัวไป เหลือเพียงแต่คณะละครชาตรี “จงกล โปร่งน้ำใจ” ที่ยังคงอยู่ได้ จากรายได้หลักซึ่งเกิดจากการเข้าไปเป็นหนึ่งในคณะละครรำแก้บนที่ศาลพระพรหมเอราวัณ แม้จะมีรายได้หลักต่อลมหายใจให้ชาวคณะที่ยังเหลืออยู่แต่ครูหมูก็ไม่หยุดแค่นั้นเพราะมองว่าถ้าปล่อยไปเช่นนี้ละครชาตรีก็จะเหลือภาพจำเพียงการรำแก้บน ครูหมูและพี่น้องจึงร่วมใจกันฟื้นฟูงานละครชาตรีตามขนบดั้งเดิม ด้วยการรวบรวมลูกศิษย์วัยเก๋าของแม่จงกล มาร่วมเล่นละครชาตรีด้วยกันอีกครั้ง โดยได้จัดแสดงในเวทีสังคีตศาลาของกรมศิลปากรเป็นการเปิดโลกละครชาตรีให้กลับมาเป็นที่รู้จักของคนไทยอีกครั้ง และที่สำคัญละครชาตรียังได้ขึ้นทะเบียนเป็นมรดกทางวัฒนธรรมของกรุงเทพมหานครจากการผลักดันของครูหมูอีกด้วย และครูหมูยังคงเป็นผู้ถ่ายทอดละครชาตรีให้กับเด็กรุ่นใหม่ เริ่มจากการได้ทุนฟื้นฟูละครชาตรีจากหน่วยงานภาครัฐและเอกชน หลังเปิดสอนต่อเนื่องมาหลายปีก็มีเด็กไทยให้ความสนใจศึกษาและเรียนรู้ละครชาตรีกันมากมาย หลายรายได้ใช้ความสามารถที่เรียนรู้จากครูหมูไปสานต่อและเติมเต็มอนาคตทางการศึกษาจากสถาบันการศึกษาต่าง ๆ ที่มีชื่อเสียง เพียงเท่านี้ก็เป็นสิ่งที่ครูหมูภูมิใจและสุขใจแล้ว