The Broken Heart
Oorspronkelijk gedicht:
THE BROKEN HEART by John Donne
He is stark mad, whoever says,
That he hath been in love an hour,
Yet not that love so soon decays,
But that it can ten in less space devour ;
Who will believe me, if I swear
That I have had the plague a year?
Who would not laugh at me, if I should say
I saw a flash of powder burn a day?
Ah, what a trifle is a heart,
If once into love's hands it come !
All other griefs allow a part
To other griefs, and ask themselves but some ;
They come to us, but us love draws ;
He swallows us and never chaws ;
By him, as by chain'd shot, whole ranks do die ;
He is the tyrant pike, our hearts the fry.
If 'twere not so, what did become
Of my heart when I first saw thee?
I brought a heart into the room,
But from the room I carried none with me.
If it had gone to thee, I know
Mine would have taught thine heart to show
More pity unto me ; but Love, alas !
At one first blow did shiver it as glass.
Yet nothing can to nothing fall,
Nor any place be empty quite ;
Therefore I think my breast hath all
Those pieces still, though they be not unite ;
And now, as broken glasses show
A hundred lesser faces, so
My rags of heart can like, wish, and adore,
But after one such love, can love no more.
THE BROKEN HEART - Vertaling door Willem van der Vegt
(He is stark mad, whoever says,)
Het gebroken hart
Flink gek is hij, die zegt dat hij
verliefd geweest is voor een uur.
Liefde gaat niet zo snel voorbij,
verslindt meer ruimte in slechts korte duur.
Wie luistert naar me, mocht ik zweren
dat pest m’ een jaar lang bleef verteren.
Wie zou me niet gaan honen met een lach
als ‘k zei, dat ‘k kruit zag branden, heel de dag.
Wat een futiliteit, ons hart,
zou het liefde in handen vallen.
Ander verdriet laat ook een part
voor andere zorgen, vraagt zelf niet om alles.
Zij komen, terwijl liefde trekt,
zonder te kauwen ons op slikt.
Een hele rij valt, als hij ‘n salvo doet.
Hij is de snoek, ons hart het jong gebroed.
Was dit niet zo, zeg me, wat deed
‘t mijn hart, toen ik jou zag, voor ’t eerst?
Ik nam het mee naar binnen mee,
maar toen ik buiten kwam was ’t er niet meer.
Was mijn hart toen naar jou gegaan,
dan had het jou geleerd meer aan-
gedaan te zijn met mij; maar Liefde was
in één klap klaar, versplinterde ’t als glas.
Maar niets vervalt tot niets, er zal
geen plaats volledig leeg bestaan.
Daarom denk ik, heeft mijn borst al
die stukken in zich, maar apart voortaan.
Zo zie je in gebroken glazen
slechts honderd mindere gelaten.
Mijn flard hart wenst nog, wil nog en waardeert,
kent na zo’n liefde nooit een liefde weer.