Творы Я. Чачота

«Покуль сонца ўзыдзе...»

Покуль сонца ўзыдзе,

Раса выесць вочы;

Кепска, як аконам

Лаяць, біць ахвочы.

Пане ты наш, пане!

Будзь жа нам ласкавы,

Не дай аканома,

Што асцёбаць жвавы;

Хто мужычкоў глуміць,

Надвое варожыць:

Грош пану ў кішэню,

А два сабе ўложыць.

Ян Чачот

Да мілых мужычкоў

Ды і я вам памагу

Песеньку спяваці,

Ды і я ж між вамі ўзрос

Пры бацьку і маці.

I мне Бог на свеце даў

Гора гараваці,

Штобы лепш я вас любіў

I ўмеў спагадаці.

Ой, што ж вы напелі тут,

Ды якога дзіва!

Шкода, што на голас ваш

Старонка драмліва.

Але як прачнецца з сну

Гэта Дабрадзейка,

Пэўна, будзе слухаць вас

Лепш, як салавейка.

Будзем колісь так і мы,

Як тыя гуралі,

Што пан даў ім есць і піць,

Яшчэ й грошы бралі.

Трэба толькі слухаць нам

Рады таго татка,

Што то казаў гараваць,

Каб аджыла хатка.

Толькі, мусіць, той сынок

Не піў, як мы, водкі,

А то б яму вялеў ён:

Кінь і мёд салодкі.

Ой, гаруйма, братцы, мы,

Кіньма горку жлопель,

Што не з жыта гоняць ўжо,

А з аўса, з картопель.

Кіньце першы, жонкі, вы,

Мілыя дзяўчаты,

Доля, шчасце зачне жыць,

Дзе цвяроза хата.

Благаславіць будзе Бог

Ў каморы, аборы,

I не будзе такі люд

Бяссільны, як хворы.

Ой, каб колісь нам дажыць

Да такой паправы,

То запеў бы з вамі я,

Што нам Бог ласкавы!