Uprooting-Genocide
-
Ξεριζωμός-Γενοκτονία

Η Γενοκτονία είναι ένας όρος ο οποίος επινοήθηκε το Νοέμβριο του 1944, από τον Πολωνό δικηγόρο Raphael Lemkin (Λέμκιν) και διατυπώθηκε στο βιβλίο του «Axis Rule in Occupied Europe» για να περιγράψει τα εγκλήματα που γίνονταν από τη Γερμανία και τους συμμάχους της, στην τότε κατεχόμενη Ευρώπη. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, ενώ στις 9 Δεκεμβρίου του 1948 κατατέθηκε ως αίτημα προς εξέταση στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, το οποίο και υπερψηφίστηκε. Από τότε και μέχρι σήμερα θεωρείται ένα έγκλημα το οποίο δεν παραγράφεται ενώ ο θύτης πρέπει να τιμωρηθεί σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.

Η Γενοκτονία συντελείται είτε εν καιρώ ειρήνης είτε εν καιρώ πολέμου και περιγράφει τα εγκλήματα που διαπράττονται σε μια ομάδα ανθρώπων. Πιο αναλυτικά, όπως αναφέρει το άρθρο ΙΙ της Συμβάσεως του 1948 για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, ορίζονται τα ακόλουθα:

«Εις την παρούσαν Σύμβασιν ως γενοκτονία νοείται οιαδήποτε εκ των κατωτέρω πράξεων, ενεργουμένη με την πρόθεσιν ολικής ή μερικής καταστροφής ομάδος, εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής, ως τοιαύτης:

• Φόνος των μελών της ομάδος.

• Σοβαρά βλάβη της σωματικής ή διανοητικής ακεραιότητος των μελών της ομάδος.

• Εκ προθέσεως υποβολή της ομάδος εις συνθήκας διαβιώσεως δυναμένας να επιφέρωσιν την πλήρη ή την μερικήν σωματικήν καταστροφήν αυτής.

• Μέτρα αποβλέποντα εις την παρεμπόδισιν των γεννήσεως εις τους κόλπους ωρισμένης ομάδος.

• Αναγκαστική μεταφορά παίδων μιας ομάδος εις ετέραν ομάδα».

Επίσης, στο άρθρο ΙΙΙ της Σύμβασης ορίζονται ως τιμωρητέες όλες οι πράξεις συμμετοχής στο έγκλημα, ειδικότερα:

«Θα τιμωρούνται αι ακόλουθοι πράξεις:

• Η γενοκτονία.

• Η συνεννόησις προς διενέργειαν γενοκτονίας.

• Η άμεσος και δημοσία προτροπή προς διενέργειαν γενοκτονίας.

• Η απόπειρα γενοκτονίας.

• Η συνεργία εις την γενοκτονίαν».

Ο Ελληνισμός του Πόντου ατύχησε να συνδεθεί με αυτό τον όρο, ως θύμα, καθώς από το 1914 και μέχρι το 1923 υπέστη όλες τις προαναφερόμενες μεθόδους εξαφάνισής του από τους Νεότουρκους-Κεμαλικούς.

Οι Νεότουρκοι, ήταν ένα κίνημα («Ένωσις και Πρόοδος») το οποίο ανέβηκε στην εξουσία το 1908. Το 1914, με την έναρξη του Α Παγκόσμιου Πολέμου, χρησιμοποίησαν τον πόλεμο ως προκάλυμμα για τα ειδεχθή εγκλήματά τους και για φέρουν εις πέρας έναν από τους βασικούς τους σκοπούς, μια «καθαρή» Τουρκία. Μηχανεύθηκαν ποικίλους τρόπους εθνοκάθαρσης και σταδιακά τους έθεσαν σε εφαρμογή. Μέχρι το 1918, που ήταν και η πρώτη φάση της Γενοκτονίας, οι Νεότουρκοι λεηλάτησαν και αιματοκύλησαν εκατοντάδες χωριά και πόλεις, βίασαν κοπέλες, έστησαν κρεμάλες, έκαναν μαζικές εκτελέσεις σε συνδυασμό με τους αναγκαστικούς εκτοπισμούς συμπαγών πληθυσμών σε πορείες θανάτου, έστειλαν τους άνδρες στα τάγματα εργασίας και δίκασαν με συνοπτικές διαδικασίες την ελίτ του Πόντου στα Δικαστήρια Ανεξαρτησίας.

Η εμφάνιση του Μουσταφά Κεμάλ στον Πόντο, στις 19 Μαΐου του 1919, στο λιμάνι της Σαμψούντας, σηματοδοτεί την δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας, που διήρκησε μέχρι τον ξεριζωμό των Ελλήνων από τις πατρογονικές του εστίες, περίπου γύρω στο 1923.

Ο τραγικός απολογισμός του μαρτυρικού Πόντου ήταν, σε σύνολο 700.000 Ελλήνων χριστιανών, 353.000 άταφοι νεκροί, και ένας λαός ξεριζωμένος στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Θύματα του ανωτέρω μηχανισμού εξόντωσης, από το 1894 έως το 1923, υπήρξαν επίσης 1.500.000 Αρμένιοι και 700.000 Ασσύριοι.

Το τουρκικό κράτος, μέχρι και σήμερα, αρνείται ότι διέπραξε Γενοκτονία τους χριστιανικούς πληθυσμούς της ανατολής, ενώ υποστηρίζει ότι «κάποιες απώλειες» έγιναν στο πλαίσιο του πολέμου.

Με τον νόμο 2193 της 8/11/3/94, καθιερώθηκε η 19η Μαΐου από τη Βουλή των Ελλήνων ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Ταυτόχρονα στην Τουρκία τιμάται ως ημέρα γιορτής για τη νεολαία και τον αθλητισμό.

Δεκάδες πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, της Αυστραλίας, του Καναδά, η Κύπρος και η Σουηδία, έχουν αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.

-

Genocide is a term coined in November 1944 by the Polish lawyer Raphael Lemkin in his book "Axis Rule in Occupied Europe" to describe the crimes committed by Germany and its allies in then occupied Europe. The term was used for the first time at the Nuremberg Trials in 1945, while on December 9, 1948, it was submitted as a request for consideration at the UN General Assembly, which was overwhelmingly voted for. Since then and until today, it is considered a crime which does not have a statute of limitations, while the perpetrator must be punished according to international law.

Genocide takes place in either peacetime or wartime and describes crimes committed against a group of people. In more detail, as stated in Article II of the 1948 Convention on the Prevention and Suppression of the Crime of Genocide, the following are defined:

"In this Convention, genocide means any of the following acts, committed with the intention of total or partial destruction of a national, ethnological, racial or religious group, as such:

• Murder of team members.

• Serious damage to the physical or mental integrity of the team members.

• Deliberately subjecting the group to living conditions capable of causing its complete or partial physical destruction.

• Measures aimed at preventing births within a certain group.

• Forced transfer of children from one group to another group".

Also, in Article III of the Convention, all acts of participation in crime are defined as punishable, in particular:

"The following actions will be punished:

• Genocide.

• Conspiracy to commit genocide.

• The direct and public incitement to carry out genocide.

• The attempted genocide.

• Complicity in genocide".

Pontic Hellenism was unfortunate enough to be associated with this term, as a victim, as from 1914 until 1923 it suffered all the above-mentioned methods of its disappearance by the Young Turks-Kemalites.

The Young Turks were a movement ("Union and Progress") that came to power in 1908. In 1914, with the start of World War I, they used the war as a cover for their heinous crimes and to carry out one of their main goals, a "clean" Turkey. They devised various ways of ethnic cleansing and gradually put them into practice. Until 1918, which was also the first phase of the Genocide, the Young Turks looted and bloodied hundreds of villages and towns, raped girls, set up gallows, carried out mass executions in combination with the forced displacement of solid populations on death marches, sent the men to the labor battalions and summarily tried the Pontus elite in the Independence Courts.

The appearance of Mustafa Kemal in Pontus, on May 19, 1919, in the port of Samsouda, marks the second and harshest phase of the Genocide, which lasted until the uprooting of the Greeks from their ancestral homes, around 1923.

The tragic account of the martyr Pontus was, in a total of 700,000 Greek Christians, 353,000 unburied dead, and a people uprooted at the four points of the horizon.

From 1894 to 1923, there were also 1,500,000 Armenians and 700,000 Assyrians who were victims of the above mechanism of extermination.

The Turkish state, to this day, denies that it committed Genocide against the Christian populations of the east, while maintaining that "some losses" occurred in the context of the war.

With Law 2193 of 8/11/3/94, May 19 was established by the Hellenic Parliament as a commemoration day of the Pontic Greek Genocide. At the same time in Turkey it is celebrated as a day of celebration for youth and sports.

Dozens of states in the United States of America, Australia, Canada, Cyprus and Sweden have recognized the Genocide of the Pontic Greeks.