ΜΙΚΡΕΣ ΠΟΔΗΛΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Στην αρχή η εμπειρία μου με το ποδήλατο ήταν τραυματική καθώς δεν ήξερα να κάνω σωστά, ούτε καν να κρατάω σωστά το τιμόνι, με αποτέλεσμα να χτυπάω αρκετές φορές Μία ιστορία που θυμάμαι είναι κωμικοτραγική καθώς όσοι με είδαν γέλασαν αλλά εγώ καθόλου…Λοιπόν έκανα ποδήλατο σε μια ανηφόρα ώστε μετά να μπορέσω να κατέβω με φόρα την κατηφόρα. Κατεβαίνοντας όμως, δεν κρατούσα καλά το τιμόνι με αποτέλεσμα να το στρίψω σε ένα χωράφι που βρισκόταν δίπλα παίρνοντας μαζί μου όλα τα είδη χορταριού και δέντρου που υπήρχαν. Έπεσα και χτύπησα άσχημα αλλά όλοι όσοι με κοιτούσαν ξεκαρδίστηκαν βλέποντας με να σηκώνομαι σαν ξωτικό του δάσους γεμάτη χορτάρια και φύλλα, ακόμη και στα μαλλιά μου. Δεν πρόκειται να την ξεχάσω αυτή τη στιγμή...μπορεί για τους άλλους να ήταν ξεκαρδιστική αλλά για εμένα τρομακτική . Πένυ
Ήμουν μικρός...'Ηταν μια ηλιόλουστη, καλοκαιρινή μέρα κι εγώ έκανα ποδήλατο σε έναν στενό και μικρό δρόμο στη γειτονιά μου. Ξαφνικά και χωρίς να συνειδητοποιήσω το πως και το γιατί αγκαλιάστηκα με μια πελώρια κολώνα της ΔΕΗ. Το μόνο που θυμάμαι ήταν τον εαυτό μου να ουρλιάζει από τον πόνο. Ευτυχώς ένας γείτονας που είδε το περιστατικό ενημέρωσε γρήγορα τους γονείς μου που με φρόντισαν ανάλογα. Γρηγόρης
Εγώ δεν θα σας αφηγηθώ μια τραυματική εμπειρία. Θα σας αφηγηθώ μια περίεργα όμορφη εμπειρία που όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ήταν ένα όμορφο, ζεστό, καλοκαιρινό απόγευμα. Αποφασίσαμε με την οικογένεια μου να κάνουμε μια εκδρομή με τα ποδήλατα και να κατασκηνώσουμε στο δάσος. Καθώς πηγαίναμε συναντήσαμε ένα άλογο στη μέση του πουθενά Αργότερα το ίδιο άλογο με έναν περίεργο τρόπο ήρθε και μας βρήκε στο σημείο που κατασκηνώσαμε.
Μετά από λίγο ακούσαμε έναν κύριο να φωνάζει θυμωμένος και να κατευθύνεται προς το μέρος μας. Υποθέσαμε ότι μάλλον ήταν ο ιδιοκτήτης του αλόγου που θεώρησε ότι είχαμε πάρει το άλογό του. Τελικά πράγματι εκείνος ήταν αλλά μας πήρε ώρα να του εξηγήσουμε ότι δεν πήραμε εμείς το άλογό του αλλά ότι μας είχε απλά ακολουθήσει, ίσως γιατί με τα ποδήλατά μας θεώρησε ότι βρήκε μια νέα οικογένεια. Κωνσταντίνα
Το καλοκαίρι και στον ελεύθερο μου χρόνο κάνω ποδήλατο! Πέρσι την καραντίνα την πέρασα κάνοντας ποδήλατο μαζί με τα αδέλφια μου (για την ακρίβεια εγώ ποδήλατο και τα αδέλφια μου τζόκινγκ... ) Το ποδήλατο για εμένα σημαίνει πολλά... Το πόσα καλά μου έχει προσφέρει είναι άπειρα...
Aς το πάρουμε όμως από την αρχή αρχή ...
Όταν ήμουν 3 χρόνων η νονά μου, μου πήρε για δώρο ένα ποδήλατο με βοηθητικές, το θυμάμαι...αλλά αμυδρά. Ήταν άσπρο με αυτοκόλλητα κινουμένων σχεδίων και στολισμένο και με άλλα ροζ σχέδια. Μετά από λίγο καιρό ο αδελφός μου ήθελε να με μάθει να κάνω χωρίς βοηθητικές αν και ακόμα ήμουν μικρή. Έτσι ενώ εγώ του έλεγα στην αρχή όχι, στο τέλος είπα "εντάξει αλλά μετά θα μου τις ξαναβάλεις, εάν δεν μάθω" κι εκείνος συμφώνησε μαζί μου. Ύστερα όμως εγώ δεν μπορούσα να κάνω χωρίς βοηθητικές αλλά ούτε εκείνος μπορούσε να μου τις ξαναβάλει... Έτσι το παράτησα.....
Εγώ όμως ήθελα καινούργιο! Όταν πέρασε καιρός, η νονά μου με ρώτησε τι θα ήθελα για την γιορτή μου εγώ της είπα ένα ποδήλατο και μου λέει "μα δεν σου πήρα πέρσι;" 😂 κι εγώ της εξήγησα ότι μου το χάλασε ο αδελφός μου... Έτσι απόκτησα το δεύτερο μου ποδήλατο. Ήμουν 5 χρόνων και είχα το νέο μου ποδήλατο, το οποίο το κράτησα για πολλά χρόνια!!
Είχε περάσει μισός μήνας που το χρησιμοποιούσα πολύ κι αποφάσισα ότι ήρθε πάλι η στιγμή να βγάλω τις βοηθητικές μου! Αυτήν την φορά όμως ήμουν έτοιμη! Μου εξήγησε κάποια πράγματα ο μεγάλος μου αδελφός κι έμαθα να κάνω ποδήλατο χωρίς βοηθητικές!!!
Το ποδήλατο αυτό συνδέθηκε και με την αρχή της σχολικής μου ζωής ως εξής; Την ίδια κιόλας μέρα που έβγαλα τις βοηθητικές είχα και το πρώτο μου ατύχημα! σε μια βόλτα με την αδελφή μου και με την μαμά μου (η αδελφή μου με το αμάξι σε περίπτωση που γίνει κάτι...) κι η μαμά περπατώντας. Εγώ ακόμα νέα οδηγός δεν ήμουν έμπειρη και δεν ήξερα ακόμα πως να χειρίζομαι ένα ποδήλατο...Όταν φτάσαμε σε μια αρκετά μεγάλη κατηφόρα, η μαμά έπιασε κουβέντα με την αδελφή μου κι εγώ ήθελα να κατέβω την κατηφόρα. Το λέω στην μαμά μου κι αυτή μου λέει "όχι, περίμενε μην κατέβεις θα χτυπήσεις". Εγώ δεν την άκουσα και άρχισα με φορά να κατεβαίνω την κατηφόρα... Δεν ήξερα να χειρίζομαι τα φρένα καθώς φοβόμουν πως άμα πατήσω το φρένο το ποδήλατα θα κάνει τούμπα, επειδή θα σταματήσει απότομα. Δεν ήξερα όμως και τι άλλο να κάνω και η μαμά δεν μπορούσε πια να με βοηθήσει. Όλα έγιναν σε δευτερόλεπτα... Το τιμόνι μου έκανε πέρα δώθε και πάνω που επιτέλους τελείωσε η κατηφόρα και είπα μέσα μου "τη γλύτωσα" , εκείνη την ώρα κάνει τούμπα το ποδήλατο μου και το μόνο που θυμάμαι από εκεί και πέρα είναι ότι τσίριζα και ήρθε γρήγορα η αδελφή μου με το αμάξι και με πήραν σπίτι... Την επόμενη μέρα άρχιζα την πρώτη δημοτικού με αποτέλεσμα να χάσω τις πρώτες εβδομάδες αφού ήμουν με γύψο στο χέρι... Γιατί ήταν και το δεξί μου χέρι, αυτό που έγραφα από το νήπιο ...
Έφτασα 8 χρόνων και είχα ακόμα το ίδιο ποδήλατο το οποίο ήταν και το αγαπημένο μου! Ένα καλοκαίρι κι ενώ έκανα ποδήλατο μου έφυγε πάλι η αλυσίδα και λέω... "εντάξει! καιρός για ένα καινούργιο...". Το καινούργιο μου επίσης το κράτησα από την Γ μέχρι την Ε δημοτικού αφού είχα ψηλώσει και δεν έκανε πλέον για το ύψος μου...
Αυτή τη φορά είχα βάλει στόχο να μαζέψω λεφτά και να πάρω ένα καινούργιο με ταχύτητες και μεγάλο! Μέσα σε δύο μήνες είχα καταφέρει να μαζέψω τα λεφτά που χρειαζόταν ένα ποδήλατο για την ηλικία μου!
Κι έται έφτασε πάλι η αγαπημένη μου ώρα όπως και κάθε φορά ήταν η αγαπημένη μου, όταν έφερνε ο μπαμπάς μου το καινούργιο μου ποδήλατο!! Είχα τρελαθεί από την χαρά μου!
Αυτό- το μεγάλο με τις ταχύτητες- είναι ακόμα το ποδήλατό μου! Το χρησιμοποιώ καθημερινά και κάνω τις καλύτερες ψυχοθεραπείες με αυτό!!! Μαριάμ